140228 ΤΑΜΑΧΙΑΡΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

«Μαζί του θα τα πάρει;»

Πόσες φορές δεν ακούμε αυτή τη φράση, για κάποιον που θεωρείται πλεονέκτης, όπως ο Αχόρταγος Γκιωνάκης στην ομώνυμη ταινία.

Βλέπουμε να συγκεντρώνουν πλούτη που φτάνουν όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά και για πολλές γενιές απογόνων και μας έρχεται στο νου το γνωστό τραγούδι του Μάρκου «όσοι έχουνε πολλά λεφτά».

Αφού στον άλλονε ντουνιά

λεφτά δεν θα περνάνε

τα ‘χουν και τα θυμιάζουνε

δεν ξέρουν να τα φάνε.

Βεβαίως εδώ έχω μια μικρούλα ένσταση, διότι πιστεύω πως όσοι έχουνε πολλά λεφτά ξέρουν μια χαρά να τα φάνε, ίσως όχι όπως θα τα τρώγαμε εμείς που δεν τα έχουμε, πάντως τα τρώνε, όμως τα άτιμα είναι τόσα που δεν τελειώνουν.

Πώς να φάει δηλαδή τα λεφτά του κάποιος που παίρνει 300 χιλιάδες ευρώ εβδομαδιάτικο;

Τι να αγοράσει; Πώς να διασκεδάσει; Πού να ταξιδέψει, ώστε να φαγωθούν αυτά τα χρήματα και να χρειαστεί ίσως και μια προκαταβολή από την επόμενη εβδομάδα;

Ξέρω τι σκέφτεστε κάποιοι.

Το περίεργο μ’ αυτούς τους ανθρώπους είναι πως εξακολουθούν και εργάζονται, ενώ έχουν ήδη λεφτά που τους φτάνουν να τρώνε χωρίς να δουλεύουν, για πολλές πολλές ζωές.

Πιθανότατα οι περισσότεροι από εμάς, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόμασταν, αν ήμασταν στη θέση τους, θα ήταν πώς να μην ακούσουμε ποτέ πια στη ζωή μας τη λέξη εργασία.

Αυτό δεν έλεγε και η γνωστή διαφήμιση με την «τυχερή» που έπαιρνε τηλέφωνο στη δουλειά και ζητούσε… τον εαυτό της;

Είναι άλλο πράγμα όμως να σου πέφτουν πολλά λεφτά από τον ουρανό, από ένα λαχείο, μια κληρονομιά, και άλλο να τα βγάζεις από τη δουλειά σου, ιδιαίτερα αν αυτή έχει να κάνει με το χώρο της σόου μπιζ!

Τότε εξακολουθείς να εργάζεσαι όχι (μόνο) για το χρήμα, αλλά διότι θέλεις να γίνεις πρώτο όνομα, να γράψεις ιστορία, να αφήσεις πίσω σου κάτι που θα το θυμούνται οι επόμενες γενιές.

Το άλλο πουλάκι:

Μια ενδιαφέρουσα έρευνα.

Θα έχετε παρατηρήσει πως, όσες φορές μιλάμε για έρευνες, είμαστε πολύ προσεκτικοί και, συνήθως, προσπαθούμε να εντοπίσουμε κάποιες αδυναμίες τους. Αυτή τη φορά θα σας πούμε για μια έρευνα πραγματικά αξιόλογη. Έχει να κάνει με το… ταμάχι, την πλεονεξία, που φαίνεται ότι είναι εγγενές γνώρισμα του ανθρώπου.

Επιστημονικά ονομάστηκε «απερίσκεπτη συσσώρευση» και ελέγχτηκε πειραματικά ως εξής:

Οι επιστήμονες ανέθεσαν σε εθελοντές να επιλέξουν αν θέλουν να ακούν μια απαλή κι ευχάριστη μουσική ή έναν ενοχλητικό θόρυβο.

Όσοι προτιμούσαν ή επέλεγαν το δεύτερο, θα κέρδιζαν κομμάτια σοκολάτας, ανάλογα με το χρόνο που θα άντεχαν σ’ αυτό.

Το πείραμα διαρκούσε πέντε λεπτά.

Οι εθελοντές χωρίστηκαν σε «υψηλόμισθους» και «χαμηλόμισθους».

Δηλαδή οι δεύτεροι έπρεπε να υποστούν επί πολύ περισσότερη ώρα τον θόρυβο, προκειμένου να κερδίσουν τα ίδια κομμάτια σοκολάτας με τους άλλους, που τα έπαιρναν σε συντομότερο διάστημα.

Αυτή ήταν η πρώτη φάση, στην οποία αποδείχθηκε ότι το κέρδος είναι σοβαρό κίνητρο προκειμένου κάποιος να δεχτεί να ταλαιπωρηθεί.

Στη δεύτερη φάση όμως βρίσκεται το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Οι ερευνητές είπαν στους εθελοντές να εκτιμήσουν τόση σοκολάτα μπορούν να καταναλώσουν «επί τόπου». Ο μέσος όρος ήταν 3,75 σοκολάτες.

Μετά τους είπαν ότι μπορούν να επαναλάβουν το πείραμα και όση σοκολάτα κερδίσουν θα μπορούν, αν θέλουν, να τη φάνε εκεί, δεν επιτρέπεται όμως να πάρουν καθόλου μαζί τους φεύγοντας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έγινε χαμός!

Όλοι οι εθελοντές βάλθηκαν να κερδίσουν πολύ περισσότερες σοκολάτες από όσες είχαν δηλώσει ότι μπορούν να φάνε «επί τόπου». Αρκεί να σας πω ότι ο μέσος όρος έφτασε 10,74 σοκολάτες, τη στιγμή που, θυμίζω, είχαν δηλώσει ότι δεν μπορούν να φάνε ούτε τέσσερις.

Δηλαδή, οι άνθρωποι αυτοί δέχτηκαν να υποστούν μια ταλαιπωρία, να ακούν έναν ενοχλητικό θόρυβο, αντί για μια ευχάριστη μουσική, προκειμένου να κερδίσουν κάτι που τους ήταν τελείως άχρηστο.

Και μάλιστα σε ποσότητα τρεις περίπου φορές μεγαλύτερη από όση χρειαζόταν ή μπορούσαν να καταναλώσουν.

Φανταστείτε τι γίνεται στην πραγματική ζωή, όταν οι άνθρωποι δεν μπορούμε να υπολογίσουμε ούτε πόσα ακριβώς μας χρειάζονται, ούτε πόσο θα ζήσουμε, ούτε τις μελλοντικές μας ανάγκες.

Αυτός είναι ο λόγος που μας κάνει όπως ο άλλος, ο ηλικιωμένος ιεράρχης, να βάζουμε στην άκρη κανένα εκατομμύριο, για… τα γεράματα.

Προσέξτε, φίλοι μου.

Το πείραμα για το οποίο μιλήσαμε μπορεί να εξηγεί τη συμπεριφορά μας, όμως δεν τη δικαιολογεί.

Υποτίθεται ότι, ως ανθρώπινα όντα, έχουμε μυαλό, κρίση και μπορούμε να εκτιμούμε καταστάσεις, κυρίως όμως να υπερβαίνουμε το στάδιο του σκύλου που θάβει τα κόκαλα που βρίσκει ή του σκίουρου που μαζεύει καρπούς για τον χειμώνα, που δεν ξέρει πόσο θα διαρκέσει.

Υποτίθεται, έτσι;

Πώς η δουλειά γίνεται δουλεία!