140214 ΠΑΡΑΞΕΝΙΑΡΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Κάτι συμβαίνει.

Ή εγώ είμαι (έχω γίνει) πολύ περίεργος ή αρχίζω να γερνάω, πάντως κάτι δεν πάει καλά. Ασφαλώς το ένα δεν αποκλείει το άλλο, μπορεί κάλλιστα να ισχύουν και τα δυο, και από εκεί να πηγάζει ο τρόπος με τον οποίο βλέπω κάποια πράγματα που μ’ ενοχλούν, ενώ άλλους τους αφήνουν παγερά αδιάφορους.

Ευτυχώς, κάθε τόσο, βρίσκεται κάποιος και μου λέει «έχεις δίκιο, καλά να λες» και κάπως πάω να παρηγορηθώ. Μετά βλέπω όμως πως κι αυτός ή είναι μεγαλύτερος από εμένα ή έχει κάποια παραξενιά, από αυτές που ονομάζουμε γλυκές ιδιομορφίες και λέω «δεν πάμε καλά».

Προσέξτε! Δεν μιλάω για πολιτικές αντιλήψεις ή για σκέψεις πάνω στην οικονομία, την κρίση, τους λόγους που μας οδήγησαν εδώ και τους τρόπους για να αλλάξει κάτι.

Σ’ αυτά είναι λογικό να υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, αφού ξεκινούμε από διαφορετικές αφετηρίες και, πιθανότατα, έχουμε διαφορετικά συμφέροντα.

Σας μιλώ για απλά πράγματα, της καθημερινής ζωής, για όλα αυτά που οι περισσότεροι λένε «έλα, μωρέ, τι έγινε, αυτό σε πείραξε;» Και αν κάνεις το λάθος να ανοίξεις κουβέντα, σου τραβάν και μια ανάλυση περί κρίσης, περί πολιτικών που κλέβουν, περί ξένων που απεργάζονται την καταστροφή της χώρας, προκειμένου να σου… εξηγήσουν για ποιο λόγο πάρκαραν πάνω στη διάβασα των ΑΜΕΑ!

Κατά τη λογική αυτών των ανθρώπων, αφού οι άλλοι, οι μεγάλοι, οι ξένοι, καταπατούν τα δικαιώματά μας, καταστρατηγούν το Σύνταγμα, δεν σέβονται την Ιστορία μας ή περιφρονούν την περίφημη ιδιαιτερότητά μας, έχουμε κι εμείς κάθε δικαίωμα να οδηγούμε όπως θέλουμε, να πετάμε σκουπίδια οπουδήποτε, να καπνίζουμε μπροστά στα μούτρα του άλλου…

Περιορίζομαι, όπως σας είπα, στα απλά και καθημερινά, και δεν πάω στο να μην πληρώνουμε φόρους, να χτίζουμε αυθαίρετα, να απασχολούμε ανασφάλιστους, να λαδώνουμε, να παρακάμπτουμε τους νόμους…

Τελευταία παρατήρησα τη μόδα, που η κρίση την έκανε ίσως πιο έντονη, να παίρνουμε τον καφέ μας σε πλαστικό ποτήρι και να τον κουβαλάμε οπουδήποτε.

Βεβαίως, δεν καταλαβαίνω το γιατί κάποιος που έχει οικονομικά προβλήματα δεν πίνει τον καφέ στο σπίτι του και τον αγοράζει, έστω και σε χαμηλή τιμή, αυτό όμως είναι ένα ακόμη από τα παράδοξα της ελληνικής ιδιαιτερότητας.

Το άλλο πουλάκι:

Πού πάει κανείς με το καφέ στο χέρι;

Οπουδήποτε. Από το να οδηγεί το αυτοκίνητό του, μέχρι να παρακολουθεί διάφορες εκδηλώσεις. Πηγαίνει επίσης στη δουλειά, στο γραφείο, σε δημόσιες υπηρεσίες σε τράπεζες.

Μόνο σε εκκλησία δεν έχω δει ακόμη, ίσως όμως να φταίει το ότι δεν είμαι και τόσο τακτικός στους εκκλησιασμούς.

Προχθές παρακολούθησα μια εκδήλωση και από το τόσο πλήθος των παρευρισκομένων, ένας και… μοναχικός, με τον καφέ στο χέρι, ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Συγκεκριμένα όχι δίπλα, παραδίπλα, αφού στην ενδιάμεση καρέκλα θρόνιασε την φραπεδιά του.

Επειδή ο κόσμος ερχόταν ακόμη και οι θέσεις μας ήταν σε «πέρασμα», γυρίζω και του λέω όσο πιο ευγενικά μπορώ: «Σας παρακαλώ, μην αφήνετε τον καφέ στην καρέκλα. Αγχώνομαι, φοβάμαι μην τον χύσω κατά λάθος».

Απάντηση: «Κρατάω τη θέση, γιατί περιμένω κάποιον φίλο»!

Τι να πεις; Ο φίλος, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν εμφανίστηκε και, αφού ο μερακλής απόλαυσε το καφεδάκι του, ακούμπησε το πλαστικό κυπελάκι σε ένα περβάζι πάνω από τα κεφάλια μας.

Φυσικά, σηκώθηκε κι έφυγε χωρίς να το πάρει. Όταν τον συνάντησα στην έξοδο, δεν κρατήθηκα: «Ξεχάσατε κάτι μέσα», του είπα.

Και, επειδή κοίταξε με απορία, του το εξήγησα: «Αφήσατε το κυπελάκι του καφέ πάνω στο περβάζι»

«Σ’ ευχαριστώ πολύ, συνάδελφε για την υπενθύμιση», μου είπε δήθεν ειρωνικά, έχω όμως την υποψία ότι πήγε να το πάρει.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είναι αυτό παραξενιά;

Διάβαζα προχθές μια συνέντευξη του Κορνήλιου Καστοριάδη και στάθηκα σε δυο σημεία που θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας, επειδή είναι τόσο επίκαιρα.

Μιλώντας για τις ευθύνες των πολιτών και την επιλογή τους να θέλουν, ας πούμε, έναν βασιλιά για ανώτατο άρχοντα, τόνισε:

«Σύμφωνα με την παραδοσιακή “αριστερή” άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό, ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μια τέτοια περίπτωση, αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός –όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα».

Επίκαιρο, αλλά άσχετο με το θέμα μας, θα έλεγε κάποιος. Παρακάτω όμως βρίσκεται ακριβώς η ουσία του πράγματος για το οποίο μιλάμε:

«…Η ευθύνη για την οποία μίλησα, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;

-Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στο χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι».

Χρειάζεται, λοιπόν, η παραξενιά, φίλοι μου, με αυτή την έννοια. Διότι το πρώτο βήμα για να διορθώσεις κάτι είναι να σε ενοχλήσει, είναι να μην πεις «έλα, μωρέ, και τι έγινε».

Αρκεί αυτό που σε ενοχλεί στους άλλους να σ’ ενοχλεί και στον εαυτό σου. Διαφορετικά, δεν οδηγούμαστε πουθενά και μας μένει η παραξενιά και η γκρίνια!

Παράξενοι όλου του κόσμου, ενωθείτε!