140213 ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Η κολοκυθιά!

Ας ξεκαθαρίσω από την αρχή τη θέση μου. Συμφωνώ απολύτως πως ο αγωγός φυσικού αερίου ΤΑΡ δεν πρέπει να περάσει από όπου βολεύει την εταιρεία, αλλά από όπου είναι το πιο σωστό.

Ένα το κρατούμενο.

Τώρα, το ποιο είναι το σωστό δεν το ξέρουμε εγώ κι εσείς, αλλά κάποιοι πιο ειδικοί, όπως είναι τα αρμόδια τεχνικά επιμελητήρια.

Επομένως, εμείς, οι πολίτες δεν έχουμε παρά να υποστηρίζουμε τη θέση τους.

Δεύτερο κρατούμενο.

Γιατί όμως εμένα κάτι μου λέει πως κι από εκεί που προτείνουν οι ειδικοί να γινόταν ο σχεδιασμός, πάλι θα υπήρχαν αντιδράσεις;

Τι θέλω να πω. Θέλω να πω πως είναι παρατηρημένο στη χώρα μας ότι οποιαδήποτε παρέμβαση ή επένδυση πάει να πραγματοποιηθεί θα βρει απέναντι της μια ομάδα πολιτών.

Οι οποίοι μπορεί να «φωνάζουν» για διάφορους λόγους. Είτε επειδή θίγονται τα συμφέροντά τους, είτε επειδή είναι υπερευαισθητοποιημένοι, είτε επειδή δεν ξέρουν τι τους γίνεται, είτε επειδή… πρέπει να φωνάζουν.

Αυτό το βλέπουμε να συμβαίνει όχι μόνο στις περιπτώσεις που οι «επενδύσεις» είναι κραυγαλέα καταστροφικές ή επικίνδυνες, αλλά ακόμη και όταν μιλάμε για παρεμβάσεις της λεγόμενης ήπιας ή εναλλακτικής μορφής, όπως τα υδροηλεκτρικά φράγματα, τις ανεμογεννήτριες, τα φωτοβολταϊκά…

Θαυμάζουμε τις χώρες που έχουν εδώ και χρόνια αναπτύξει τέτοιες μορφές παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και καλά κάνουμε.

Αρνούμαστε και αντιστεκόμαστε στη δημιουργία πυρηνικών ή θερμοηλεκτρικών εργοστασίων και πράττουμε άριστα.

Όταν όμως πάει να δημιουργηθεί ένα υδροηλεκτρικό φράγμα, βρίσκουμε χίλιες δυο δικαιολογίες για να αντιδράσουμε.

Όταν στήνεται ένα αιολικό πάρκο ανακαλύπτουμε πως τα φτερά των ανεμογεννητριών παράγουν θόρυβο και ενοχλούνται τα ζώα ή πως κάποια πουλιά μπορεί να χτυπήσουν πάνω τους και να θανατωθούν.

Συνήθως όλα αυτά δεν μας ενοχλούν όταν γίνονται «παραπέρα», ας παράγουν κάποιοι άλλοι, κάπου αλλού το ηλεκτρικό ρεύμα, ας περνάει από κάπου αλλού το φυσικό αέριο, σ’ εμάς ας φτάνει μόνο το τελικό «καθαρό» προϊόν.

Το άλλο πουλάκι:

Υπάρχει ένα κόστος, παιδιά.

Και καλά είναι το κόστος αυτό, από τον λεγόμενο σύγχρονο τρόπο ζωής, να το μοιραζόμαστε όλοι, αν είναι δυνατόν ανάλογα με την κατανάλωση που κάνει ο καθένας.

Γιατί το Κέντρο Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών, υλικών που κατά 90% «παράγονται» από τους κατοίκους μιας πόλης, να στήνεται δίπλα σε ένα μικρό χωριό που «παράγει» ελάχιστα σκουπίδια;

Γιατί στην Πτολεμαΐδα να πεθαίνουν από καρκίνους του πνεύμονος κι εγώ να μη θέλω στη γειτονιά μου ούτε ανεμογεννήτρια, επειδή τα πτερύγιά της κάνουν θόρυβο;

Δέχομαι να μειώσω την κατανάλωση ρεύματος στο ποσοστό που ένα υδροηλεκτρικό φράγμα, το οποίο απαιτώ να μη στηθεί, συμμετέχει στην εθνική παραγωγή;

Τι εναλλακτικές λύσεις προτείνω, όταν αρνούμαι μια επένδυση; Δέχομαι να επωμιστώ το οικονομικό ή περιβαλλοντικό κόστος από τη μη πραγματοποίησή της;

Συνήθως όχι. Συνήθως ισχύει η λογική του «παραπέρα» ή της κολοκυθιάς. Θέλω ο Δήμος να έχει παντού κάδους απορριμάτων, όχι όμως μπροστά στην πόρτα μου. Θέλω να υπάρχουν κέντρα στήριξης εξαρτημένων ατόμων, όχι όμως στη γειτονιά μου. Θέλω να πιάνει παντού το κινητό μου, όμως δεν θέλω τις κεραίες. Θέλω την ανακύκλωση, όχι όμως το ΚΔΑΥ. Θέλω παιδικές χαρές για τα παιδιά μου, όχι όμως και μπροστά στο σπίτι μου…

Όλα αυτά καλό είναι να υπάρχουν κάπου όμως που να μην ενοχλούν εμένα. Ας ενοχλούν κάποιους άλλους, δεν πειράζει, εμένα όμως να με αφήσουν ήσυχο.

Έτσι, πανηγυρίζω που ο ΤΑΡ θα διέλθει από τη χώρα μου, θα το θεωρούσα εθνική ήττα αν περνούσε από κάπου αλλού, όχι όμως και από τον κάμπο, διότι καταστρέφονται καλλιεργήσιμες εκτάσεις.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Άξιον και δίκαιον.

Το είπαμε και στην αρχή. Αφού υπάρχει η δυνατότητα να περάσει από κάπου αλλού, ας γίνει έτσι. Αρκεί και από εκεί να μην ξεσηκωθούν κάποιοι που πιστεύουν ότι η διέλευση είναι καταστροφική για τις περιουσίες τους, το περιβάλλον, τη φύση, το τοπίο, τη βλάστηση, τα ζώα και τα πουλιά.

Παρακολούθησα τους ομιλητές στην τηλεόραση να τονίζουν πόσο σοβαρό για την οικονομία της χώρας είναι να πηγαίνουν χαμένες εκτάσεις που μπορούν να καλλιεργηθούν και να δώσουν παραγωγή.

Συμφωνώ απολύτως. Έχουν καθίσει όμως ποτέ να μετρήσουν πόσες χιλιάδες στρέμματα καλλιεργήσιμης γης έχουν γίνει οικόπεδα, προκειμένου να χτίσουν κάποιοι τα σπίτια τους εκτός σχεδίου μέσα σε εκτάσεις τεσσάρων ή και παραπάνω στρεμμάτων;

Δεν χρειάζεται να βγείτε από το σπίτι σας. Ανοίξτε το Google Earth και δείτε πώς οι πόλεις και τα χωριά μας επεκτείνονται εις βάρος των χωραφιών, όχι επειδή υπάρχει πραγματική ανάγκη, αύξηση, ας πούμε, του πληθυσμού, αλλά επειδή ο καθένας θέλει να έχει την ησυχία του και να ζει απομονωμένος, χωρίς να τον ενοχλούν γείτονες.

Είδατε εσείς κανέναν αγροτικό συνεταιρισμό να διαμαρτύρεται γι’ αυτό; Βεβαίως σ’ αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει κάποια κακιά εταιρεία, εναντίον της οποίας μπορείς να σηκώσεις μαύρες (ή και γαλανόλευκες, που έγιναν της μόδας) σημαίες.

Ούτε μπορείς να κάνεις συλλαλητήριο εναντίον των… ψηφοφόρων, σε προεκλογική μάλιστα περίοδο.

Ενώ, εναντίον του ΤΑΡ, στέκεσαι αλληλέγγυος και… ό,τι μάσεις!

Πώς το λέει η διαφήμιση;
Τα θέλω όλα!