140221 ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ

Το ένα πουλάκι:

Πέσαμε να το φάμε!

Για το πρωτογενές πλεόνασμα λέω.

Ακόμα δεν αποφασίσαμε πόσο ακριβώς είναι και μαλώνουμε για τη μοιρασιά. Όπως στο ανέκδοτο εκείνο το παλιό, που κάποιος βρήκε ένα τάλιρο κι έκανε όνειρα με τη γυναίκα του για το πώς θα το αξιοποιήσουν.

Τελικά αποφάσισαν ότι το καλύτερο είναι να αγοράσουν μια κατσίκα, για να έχουν τουλάχιστον το καθημερινό γάλα.

«Θα κάνουμε και γιαούρτι», είπε η σύζυγος, «να πηγαίνω λίγο και στην καημένη τη μάνα μου».

Τι ήθελε και το είπε; Μόλις ο σύζυγος άκουσε ότι από το τάλιρο που βρήκε θα έχει μικρό μεν μερίδιο δε και η πεθερά του, πήγε και το «ήπιε» όλο στο καφενείο, κερνώντας την παρέα.

Το ανέκδοτο, πέρα από το γεγονός ότι μας διδάσκει πως δεν πρέπει να κάνουμε σχέδια, αλλά πρώτα να είμαστε σίγουροι γι’ αυτό που έχουμε, μας δίνει κι ένα παράδειγμα αξιοποίησης του πλεονάσματος, άλλο αν στο τέλος ο ιδιοκτήτης του άλλαξε γνώμη.

Δηλαδή, τα όποια χρήματα βάλαμε στην άκρη με τεράστιους κόπους και αιματηρές θυσίες, καλό είναι να αξιοποιηθούν σε κάτι παραγωγικό, να επενδυθούν με κάποιον τρόπο, ώστε να φέρουν κι άλλα χρήματα.

Αντί αυτού, ακούμε ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να τα φάει στο προεκλογικό καφενείο, κερνώντας κάποιους «φίλους» της, από τους οποίους αναμένει να της το ανταποδώσουν σε ψήφους.

Κάτι ακούγεται, για «πασχαλιάτικο δώρο» (λέγε με προεκλογικό) που θα πάρουν οι ένστολοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι.

Το ερώτημα είναι το κλασικό και αιώνιο ερώτημα της… κολοκυθιάς. Γιατί αυτοί κι όχι, ας πούμε, οι άνεργοι ή οι ανασφάλιστοι.

Βεβαίως και οι ένστολοι επλήγησαν σοβαρά από τις περικοπές που έγιναν λόγω της κρίσης και των υποχρεώσεων του μνημονίου.

(Βλέπετε; Πιάνω όλες τις περιπτώσεις για να μη λέτε ότι είμαι μονόπλευρος.) Γιατί όμως οι συγκεκριμένοι υπάλληλοι δικαιούνται τη μικρή έστω αυτή βοήθεια περισσότερο από άλλους που έχασαν τη δουλειά τους;

Το άλλο πουλάκι:

Ας μη παίξουμε την κολοκυθιά.

Το θέμα δεν είναι σε ποιους θα πάνε τα λεφτά (ακόμα δεν τα είδαμε, θυμίζω) αλλά με ποιο σχέδιο ή, αν θέλετε, με ποια νοοτροπία θα γίνει αυτή η ανακατανομή.

Αν πρόκειται να γυρίσουμε πίσω στις ξένοιαστες εποχές των παροχών, τότε μπορούμε να πούμε ότι η κρίση δεν μας δίδαξε τίποτε.

Μετά από όσα τραβήξαμε, εξακολουθούμε να βλέπουμε το κράτος σαν τη μητέρα που πρέπει να φροντίζει για τα παιδιά της, ακόμα κι όταν αυτά ενηλικιωθούν και κάνουν δικές τους οικογένειες.

Μια άδικη όμως μητέρα, η οποία δίνει σ’ εκείνους που φωνάζουν ή απειλούν, άλλοτε στους μεν, άλλοτε στους δε, καλλιεργώντας (η λέξη δεν είναι καθόλου τυχαία) τη νοοτροπία πως, έτσι και βγεις με τα τρακτέρ στις πλατείες, κάτι θα πάρεις κι εσύ.

Έτσι όμως φίλοι μου, με παροχές εδώ κι εκεί, προεκλογικές παροχές, το ξαναλέω, δεν παράγεται πλούτος, απλώς ικανοποιούνται προσωρινά κάποιοι «δικαιούχοι».

Ικανοποιούνται είπα; Ίσως η λέξη είναι ανακουφίζονται.

Όμως δεν μπορείς να βρίσκεις κάθε μέρα κι από ένα τάλιρο στο δρόμο, ούτε να δημιουργείς κάθε χρόνο πλεόνασμα συμπιέζοντας μισθούς, απολύοντας κόσμο, φορολογώντας ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει, μη πληρώνοντας τις υποχρεώσεις σου προς τους πολίτες…

Κάποια στιγμή το ξεζούμισμα φτάνει στα όριά του και τότε τέρμα τα πλεονάσματα και οι προεκλογικές παροχές, εκτός κι αν επιστρέψουμε πάλι στο γνωστό κόλπο του δανεισμού.

Το μυστικό είναι η κατσίκα του ανέκδοτου. Πρέπει κάποιος να παράγει κάτι σ’ αυτό το σπίτι και μια καλή αρχή θα ήταν τα λεφτά (που ακόμα δεν τα είδαμε) του πλεονάσματος να πάνε σε δημόσιες επενδύσεις ή σε τομείς που θα ανακουφίσουν συνολικά την κοινωνία, όπως άρση κάποιων φορολογικών βαρών, τα χρήματα των οποίων θα διοχετευτούν στην πραγματική οικονομία.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτά, μετά τις εκλογές.

Τώρα έχουμε να ικανοποιήσουμε κάποιους ένστολους, στους οποίους, στο κάτω κάτω, επιβλήθηκαν και αντισυνταγματικές περικοπές.

Αυτό με τη συνταγματικότητα καλό είναι να το δούμε λίγο γιατί έχει να κάνει και με το μεγάλο θέμα της διάκρισης των εξουσιών.

Ασφαλώς και δεν ισχυρίζομαι πως πρέπει αντισυνταγματικοί νόμοι και διατάξεις να περνάν απαρατήρητοι. Όταν όμως έχει να κάνει με τη… συνταγματικότητα περικοπών, αυτό πρέπει να το προσέχουν όλοι ιδιαιτέρως, ώστε να βρίσκεται ένας τρόπος αυτές να γίνονται σύννομα και όχι να αίρονται εντελώς.

Διαφορετικά, φτάνουμε στο σημείο να αποφασίζουν τα δικαστήρια για τον τρόπο κατανομής του δημόσιου πλούτου, αφού τις περικοπές που δεν γίνονται σε κάποιους κλάδους τις πληρώνουν κάποιοι άλλοι.

Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε, διότι λειτουργεί πολύ απλά, ακόμη κι αν δεν είναι εμφανές.

Όταν δεν πληρώνουν, για παράδειγμα, οι αγρότες κάτι για τα χωράφια τους, αυτό το πληρώνουν, ας πούμε, οι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων, ή οι κάτοχοι ΙΧ. Όταν παίρνουν πίσω τις κρατήσεις τους οι ένστολοι, αυτό το πληρώνουν οι συνταξιούχοι ή οι άλλοι μισθωτοί.

Εκτός εάν… υπάρχουν λεφτά κάπου που εμείς δεν το γνωρίζουμε, ή τα πληρώσει όλα η… πλουτοκρατία κι εμείς τη βγάλουμε στο τζάμπα.

(Ξανα)πάρε, κόσμε!