150929 ΑΝΟΗΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι μας διδάσκει η υπόθεση Καμμένου;

Του Δημητρίου, βεβαίως βεβαίως, διότι η άλλη υπόθεση είναι απλώς μια… κερδισμένη υπόθεση και μας διδάσκει πως, άμα δεν έχεις και μεγάλους ηθικούς φραγμούς, μπορείς και να πουλήσεις ό,τι τραβάει η ψυχή σου, αλλά και να πατήσεις τον άλλο που πέφτει στην ανάγκη σου.

Δεν είναι αυτό το θέμα μας. Για τον Δημήτριο Καμμένο λέω, η γνωστή υπόθεση του οποίου οδήγησε σε έναν ανασχηματισμό για βραβείο Γκίνες. Τι έχουμε να διδαχτούμε από την περίπτωσή του; Για να διευκολύνω τη συζήτηση, θα σας μεταφέρω κάποια ενδιαφέροντα αποσπάσματα από τον διάλογο που εξακολουθεί ακόμη και τώρα στο διαδίκτυο.

Ας δούμε μια χαρακτηριστική μορφή προσέγγισης:

«Ας υποθέσουμε ότι ο συγκεκριμένος Δ. Καμμένος έχει όντως κάνει ομοφοβικά και άλλα δήθεν απαράδεκτα σχόλια, αν και σε αυτό το σημείο είναι πολύ λεπτά τα όρια ανάμεσα στο δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης από τη μία πλευρά και τη δήθεν προσβολή ευάλωτων ή προνομιακών ομάδων (Κύριος οίδε για ποιο λόγο τυγχάνουν προστασίας αυτές οι ομάδες) από την άλλη πλευρά, και ότι οι δηλώσεις αυτές ήταν άστοχες. Ας το δεχθώ. Τι σημαίνει όμως αυτό, ότι αποκλείεται να είναι ικανός για τη θέση, που πρoώρισται;»

Στο ίδιο κλίμα και η ακόλουθη τοποθέτηση από κάποιον σχολιαστή του διαδικτύου:

«Είναι όνειδος να είναι κανείς αντισημίτης, ομοφοβικός ή ό,τι του γουστάρει; Το θέμα δεν είναι τι είναι κανείς στα θεωρητικά του, αλλά τι είναι ικανός να κάνει και ο Δ. Καμμένος μού είχε φανεί ότι κατέχει πράγματα. Θυμάμαι τον ΦΟΝ ΚΑΡΑΓΙΑΝ που από ιδεολογία ήταν άστα να πάνε, αλλά από μουσικός δεν παίζονταν Άρα λοιπόν το ερώτημα είναι αν ο Δ. Καμμένος ήταν ικανός η όχι».

Πράγματι, υπάρχει μια σοβαρή άποψη που λέει ότι, στις δημοκρατίες, ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει, ακόμα και στην κατάλυση της δημοκρατίας στην οποία ζει, αρκεί να μην προσπαθεί να κάνει πράξη αυτά τα πιστεύω του. Με τη λογική αυτή, και ο κάθε υπουργός μπορεί να έχει τις προσωπικές του πεποιθήσεις, να τις συζητά με την οικογένειά του ή τους φίλους του, αυτό όμως να μην τον εμποδίζει να είναι αποτελεσματικός στο έργο του.

Το άλλο πουλάκι:

Είναι όμως έτσι;

Το πιο ενδιαφέρον αντεπιχείρημα που διάβασα είναι του κ. Στέφανου Κασιμάτη στην «Καθημερινή». Σας το μεταφέρω αυτούσιο, γιατί, εκτός από ισχυρό, είναι και απολαυστικότατο:

«“9/11 Και μην ξεχνάτε. Από τους 2.500 εβραίων (sic) που εργάζονταν στους Δίδυμους Πύργους, εκείνη την ημέρα δεν πήγε κανένας να εργαστή (sic)”.

Το γεγονός ότι ο άνθρωπος που έστειλε αυτό το τουίτ, καθώς και άλλα παρόμοια, έγινε υφυπουργός στην κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου είναι σκανδαλώδες, αλλά μας δίνει μια ευκαιρία να ανιχνεύσουμε τη φύση του αντισημιτισμού.

Όσοι πιστεύουν αυτό που ο υφυπουργός Δημ. Καμμένος μας ζητεί να μην ξεχνάμε οφείλουν να απαντήσουν στο ερώτημα, γιατί, η συνωμοσία δεν διέρρευσε από κανέναν τους -μιλούμε για 2.500 άτομα, στο κάτω κάτω. Θα απαντούσαν ότι, προφανώς, ήσαν μιλημένοι και οι 2.500· γι’ αυτό και δεν έβγαλαν τσιμουδιά έως σήμερα. Θεωρούν, δηλαδή, ότι η ατομικότητα του καθενός από τους 2.500 υποτάσσεται τελείως σε κάτι ανώτερο: την εβραϊκή ταυτότητά τους. Η δε υποταγή τους σε αυτή είναι τόσο απόλυτη, ώστε οι ηγέτες της συνωμοσίας αισθάνονται ασφαλείς ότι μπορούν να καλύψουν ένα τέτοιου μεγέθους έγκλημα, βασιζόμενοι στην εχεμύθεια 2.500 τυχαίων ανθρώπων, που απλώς έτυχε να είναι Εβραίοι και ο καθένας τους βρέθηκε να δουλεύει στα συγκεκριμένα κτίρια μέσα από τη δική του διαδρομή στη ζωή.

Όποιος το πιστεύει αυτό ―ας μη με συγχωρέσει γι’ αυτό που θα πω, δεν με νοιάζει καθόλου― αλλά είναι βλάκας. Πώς το λένε; Είναι ένας κοινός, κοινότατος βλαξ! Επομένως, αν αυτός ο κύριος παραμείνει στην κυβέρνηση, τότε να προσθέσουμε κάτι ακόμη στα ωραία λόγια του Τσίπρα, όταν πανηγύριζε επάνω στην εξέδρα αγκαλιασμένος με τον Καμμένο. Είπε, θυμάμαι, ότι η κυβέρνησή τους θα είναι «υπό τη σημαία της εντιμότητας και του αγώνα». Να προσθέσουμε και τη βλακεία ― φυσικά μετά τον αγώνα και, προπαντός, μετά την εντιμότητα που έχει πάντα την προτεραιότητα...»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εκεί εστιάζεται το πρόβλημα!

Και κάπου αλλού, θα προσθέταμε εμείς.

Προσπαθούμε να διδάξουμε στα μικρά παιδιά μας πόσο επικίνδυνο είναι να «ανεβάζεις» στο διαδίκτυο πράγματα, χωρίς να σκέφτεσαι τις επιπτώσεις. Προσπαθούμε να τους δώσουμε να καταλάβουν πως, από τη στιγμή που κάτι «ανέβει», κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις διαδρομές που θα ακολουθήσει και την κατάληξη που θα έχει.

Είναι όμως παιδιά, όχι ενήλικες, οι οποίοι φιλοδοξούν να διοικήσουν υπουργεία! Όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τις επιπτώσεις που (θα) έχει η δημοσιοποίηση κάποιων απόψεών του, τότε αποδεικνύει πως του λείπει όχι μόνο το τεκμήριο της σοβαρότητας, αλλά και εκείνο της ωριμότητας –παιδιακίζει. Πώς λοιπόν να του εμπιστευτείς ένα σοβαρό πόστο και να ελπίσεις ότι θα χειριστεί και θα φέρει εις πέρας κρίσιμες και εθνικής σημασίας καταστάσεις;

Δυστυχώς, δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί μας που συμπεριφέρονται στο σύγχρονο διαδικτυακό «καφενείο» με την ίδια αφέλεια που συμπεριφέρονταν στο παραδοσιακό, όπου πήγαιναν να μαζέψουν ψήφους.

Αυτό όμως δείχνει πολλά για την ωριμότητά τους!

 

Παιδάκια!

150925 ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΝ-4

Το ένα πουλάκι:

Πώς σχολιάζεις ένα εκλογικό αποτέλεσμα;

Εξαρτάται από το αποτέλεσμα. Ή μάλλον εξαρτάται από τη δική σου θέση σε σχέση με το αποτέλεσμα, αν είσαι με τους νικητές ή με τους ηττημένους.

Καλά, την περίμενα την αντίδρασή σας. «Τι γίνεται στην περίπτωση που σε κάποιες εκλογές όλοι νικάνε;»

Για παράδειγμα, την περασμένη Κυριακή, όλοι ή σχεδόν όλοι νίκησαν.

Αυτό είναι ένα φαινόμενο που το έχουμε αναλύσει και άλλες φορές. Για να μην χάνουμε όμως την ώρα μας, ας πάρουμε μια χαρακτηριστική περίπτωση ηττημένων, εκείνη της Λαϊκής Ενότητας, που ξεκίνησαν με στόχο «να εκφράσουν το ΟΧΙ του 62%» και εξέφρασαν… ένα σκέτο «όχι».

Ακούστε προσεκτικά τα παρακάτω:

«Αφού το “ΟΧΙ” της 5ης Ιούλη έγινε από τον Τσίπρα μέσα σε μια βδομάδα ταπεινωτικό “ΝΑΙ”, σκορπώντας παντού απογοήτευση, ακολούθησε η 20η Σεπτέμβρη, όπου ο λαός με τη “χειραγωγημένη” ψήφο του στα μνημονιακά κόμματα “επικύρωσε” στα μουλωχτά και στα μουγγά αυτό το ΝΑΙ, εκκαθαρίζοντας τη Βουλή από τις γνήσιες αντιμνημονιακές φωνές».

Αν αυτό το «Ιούλη» δεν σας είπε ήδη τίποτα, τότε να σας πω εγώ ότι πρόκειται για απόσπασμα από κείμενο που δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο iskra, μέσω του οποίου εκφράζεται η Λαϊκή Ενότητα.

Βλέπετε; Σας πάω κατ’ ευθείαν στην πηγή και δεν σας ταλαιπωρώ με δηλώσεις της κυρίας Κωνσταντοπούλου ή της κυρίας Ραχήλ Μακρή, που έκαναν τεράστια αίσθηση στο ευρύ ακροατήριο.

Διότι δεν σας θεωρώ ευρύ ακροατήριο!

Πάμε παρακάτω;

«Το ομολογημένο σχέδιο εγχώριου και ευρωπαϊκού κατεστημένου, με πολιτικό μακρύ βραχίονα τον Αλ. Τσίπρα, μοιάζει να εκτελέστηκε άψογα: Εκκαθάριση της κυβέρνησης και του κόμματος από την συνεπή αριστερή αντιμνημονιακή του πτέρυγα και στη συνέχεια εκκαθάριση της Βουλής από τις αντιμνημονιακές δυνάμεις.

Και αναφέρομαι σε εκκαθάριση της Βουλής από τις αντιμνημονιακές δυνάμεις, διότι η “Χρυσή Αυγή” αντιπροσωπεύει ένα νεοναζιστικό μόρφωμα για το οποίο η αντιμνημονιακή ρητορική συνιστά μόνο το πρόσχημα για τον εκφασισμό της κοινωνίας, ενώ το ΚΚΕ, σε πολύ διαφορετική όχθη, θεωρεί ότι το μνημόνιο – αντιμνημόνιο είναι άνευ ουσίας και το πραγματικό επίκαιρο διακύβευμα είναι καπιταλισμός ή σοσιαλισμός στο πρότυπο του “υπαρκτού”!

Όλα τα παραπάνω, βεβαίως, είναι αληθινά, αλλά ευτυχώς για πολλούς λόγους είναι η μία όψη του νομίσματος».

Το άλλο πουλάκι:

Ποια είναι η άλλη όψη;

«Η νίκη Τσίπρα είναι μια πύρρειος νίκη, η οποία υφαρπάχτηκε με αντιδημοκρατικές εκλογές εξπρές, χωρίς να μπορεί το “ΟΧΙ” να οργανωθεί στοιχειωδώς και να παλέψει. Και αυτή η εκτίμηση θα αποδειχθεί γρήγορα στην πράξη.

Η νίκη Τσίπρα έγινε δυνατή μόνο χάρις στην επιπλέον, κατά 7%, “αποχή” του εκλογικού σώματος στις 20 Σεπτέμβρη σε σχέση με τις εκλογές του περασμένου Γενάρη.

Αυτό το 7% σίγουρα δεν είναι με τα μνημόνια και τον Τσίπρα (ΣΥΡΙΖΑ πια δεν υπάρχει, παρά ο “αρχηγός” πρωθυπουργός και το πλήθος!), αν δεν τα σιχαίνεται και τα σιχτιρίζει. Αν αυτό το 7%, αποτελούμενο κυρίως από νέους και νέες, δεν πήγε να ψηφίσει, αυτό, μάλλον, οφείλεται στην απογοήτευση μετά τις διαψεύσεις “σοκ” του δημοψηφίσματος. Με το 7% στην κάλπη σίγουρα το αποτέλεσμα και η πολιτική εικόνα θα ήταν πολύ διαφορετικά».

Μέχρι εδώ τι καταλάβατε;

Το κείμενο είναι πολύ πυκνό και πλήρες νοημάτων, όμως πιστεύω ότι τα περισσότερα μπορείτε να τα αποκωδικοποιήσετε μόνοι σας. Ας πούμε τι σημαίνει «ΣΥΡΙΖΑ πια δεν υπάρχει, παρά ο “αρχηγός” πρωθυπουργός και το πλήθος», και πόση σημασία έχει να το λέει το «κόμμα της δραχμής» ή… «του Λαφαζάνη» (και πάλι δεν κάνω λόγο για την κυρία Κωνσταντοπούλου που έπαιξε στη μία από τις βασικές προεκλογικές «διαφημίσεις» του κόμματος).

Είναι επίσης σαφές ότι, αφού πήραμε όλο το «όχι» (και το χάσαμε μέσα από τα χέρια μας), τώρα μπορούμε να πάρουμε και όλη την αποχή, η οποία, αν έπεφτε στη κάλπη, το εκλογικό αποτέλεσμα θα ήταν πολύ διαφορετικό. Δεν έπεσε όμως, μάλλον έπεσε στην αγκαλιά της θάλασσας. Αυτές τις ψήφους ονειρεύεται ένα αριστερό κόμμα όπως η Λαϊκή Ενότητα;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι φταίει που η αποχή… απείχε;

«Αυτό το “μνημονιακό” σοκ ελάχιστα είχε συνειδητοποιήσει ο λαός όταν πήγαινε στις κάλπες να ψηφίσει, μιας και δεν είχε ενημερωθεί επαρκώς ή καθόλου γι’ αυτό και κυρίως γιατί δεν είχε ζήσει τις συνέπειές του. Άλλωστε και γι’ αυτό το λόγο επισπεύσθηκαν οι εκλογές. Για να μη γίνουν αισθητές οι συνέπειες του τρίτου μνημονίου!»

Ενώ, ας πούμε, τις συνέπειες του «εργαλείου» που είναι η δραχμή και εκείνες της μετάβασης στο εθνικό νόμισμα τις είχε συνειδητοποιήσει πλήρως.

«Η Λαϊκή Ενότητα, γεννημένη αφού προκηρύχθηκαν οι εκλογές (!) και άρον – άρον σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης, έδωσε ένα πολύ σκληρό, υπερβολικά άνισο, ακόμα και για αριστερή δύναμη, και σχεδόν ηρωικό αγώνα απέναντι σε θεούς και δαίμονες, χωρίς κανένα απολύτως οικονομικό μέσο, χωρίς καμία επικοινωνιακή στήριξη. Αντίθετα η ΛΑΕ έδωσε τον αγώνα με όλα τα κυρίαρχα μέσα εναντίον της σε κατάσταση απόλυτης εχθρότητας και λάσπης, χωρίς οργανώσεις και με την υποχρέωση να εξηγεί και να απαντά σε ένα περίπλοκο ζήτημα: στη βρώμικη εκστρατεία κατά “δραχμιστών”, η οποία είχε αναχθεί σε κεντρικό θέμα από τους αντιπάλους της».

Αυτό το «πολεμήσαμε ηρωικά, αλλά χάσαμε επειδή οι άλλοι ήταν βρώμικοι» μήπως το έχετε ξανακούσει;

Τελικά, ο λύκος το χούι δεν το αλλάζει. Μόνο την τρίχα!

Τα καλά νέα!

150924 ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΝ-3

Το ένα πουλάκι:

Τι έμαθα από τις εκλογές…

Μην με κοιτάτε σαν παράξενο πουλί, ασφαλώς και κάνω πλάκα. Αν ήταν να μαθαίνουμε κάθε φορά και κάτι από τις εκλογές, τώρα θα ήμασταν πάνσοφοι. Τελικά φαίνεται πως είχε μεγάλο δίκιο εκείνο το παλιό συνθηματάκι που λέγαμε στα φοιτητικά μας χρόνια: «όποιον και να ψηφίσεις, πάλι ΑΥΤΟΙ θα βγουν»!

(Ελπίζω, τουλάχιστον, κάπως έτσι να σκέφτηκαν και κάποιοι από τους πολλούς που δεν πήγαν να ψηφίσουν την Κυριακή.)

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι εκλογές δεν μας οδηγούν στην εξαγωγή κάποιων συμπερασμάτων. Όμως τα συμπεράσματα δεν γίνονται εύκολα μάθημα –κοιτάξτε πόσα χρήσιμα συμπεράσματα βγάζουμε κάθε φορά που η εθνική μας χάνει στο μπάσκετ από τους Ισπανούς. Τα βγάζουμε, τα συζητάμε, και… την άλλη φορά χάνουμε με τον ίδιο τρόπο.

Ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, λοιπόν. Παρατηρήσεις κάνουμε, ερμηνείες ψάχνουμε, δικαιολογίες αναζητούμε, ιδίως όσοι βρισκόμαστε από την πλευρά των ηττημένων –εμείς ανέκαθεν από αυτή την πλευρά βρισκόμαστε- οι νικητές δεν χρειάζεται να το ψειρίσουν και πολύ. Έπαιξαν και κέρδισαν, δεν υποχρεούνται να λάβουν κανένα μήνυμα, έλαβαν πολλές ψήφους και αυτό τους είναι αρκετό.

Το πρώτο πράγμα που θα ήθελα να κρατήσω από τις εκλογές της Κυριακής είναι η σκέψη που μου γέννησε μια εικόνα. Μια εικόνα που είναι, πιστεύω, το χάι λάιτ των αποτελεσμάτων. Ο νικητής Αλέξης Τσίπρας πάνω στην εξέδρα χαιρετά τους ψηφοφόρους του που πανηγυρίζουν και τότε…

Πριν συνεχίσω όμως, ας κάνω ένα σύντομο, παρένθετο σχόλιο πάνω σ’ αυτή τη σκηνή.

Ποιοι είναι αυτοί που βγαίνουν στους δρόμους και τις πλατείες και πανηγυρίζουν «με σημαίες και με νταούλια»; Και, τι ακριβώς πανηγυρίζουν;

Δεν λέω, ψήφισες ένα κόμμα, βγήκε πρώτο στις εκλογές, φυσιολογικό είναι να χαίρεσαι, όμως, να βγεις και να χορεύεις; Γιατί; Επειδή βγήκε δεύτερη πρώτη φορά η Αριστερά στην εξουσία; Και θα κάνει τέτοιες σημαντικές αλλαγές –ας πούμε τον κύριο Φίλη υπουργό Παιδείας- που θα αλλάξει ριζικά τη ζωή σου, εννοείται προς το καλύτερο;

Εκτός κι αν πανηγυρίζεις απλώς τη νίκη του Αλέξη –«ψηφίζουμε πρωθυπουργό»- και τότε θέλω να σου θυμίσω τι σημαίνει, συγγνώμη, τι σήμαινε παλιά για την Αριστερά ένα αρχηγικό και προσωποκεντρικό κόμμα. Την Αριστερά της συλλογικότητας, των θεσμοθετημένων οργάνων, της εναλλαγής των προσώπων και της αποφυγής των «ειδικών» και των «επαγγελματιών της πολιτικής». Ψιλά γράμματα…

Το άλλο πουλάκι:

Ας περάσουμε στο χάι λάιτ!

Και θα δείτε ότι έχει σχέση με όλα όσα είπαμε προηγουμένως.

Τη βραδιά, λοιπόν, της δεύτερης πρώτης νίκης της Αριστεράς στη χώρα, ο νους μου πήγε σε όλους εκείνους τους παλιούς αριστερούς που έταξαν τη ζωή τους στην υπόθεση αυτή, που έδωσαν αγώνες μέσα από κινήματα, που πορεύτηκαν έχοντας ως πυξίδα αρχές όπως (περισσότερη) δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, ισότητα δύο φύλων, σεβασμός της διαφορετικότητας…

Και είδαν τη στιγμή του θριάμβου του Αλέξη Τσίπρα να «καπελώνεται» από τον Πάνο Καμμένο. Είδαν τον (μοναδικό) εταίρο να προσέρχεται στη σκηνή, να αγκαλιάζεται με τον αριστερό Αλέξη και, φυσικά, να τον εκτοπίζει με την πληθωρική του παρουσία.

Τι να ένιωσαν τη στιγμή εκείνη οι παλιοί αγωνιστές και τα πιστά μέλη του κόμματος που ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν μπορούσαν να δουν την Αριστερά να γίνεται κυβέρνηση στην Ελλάδα;

Προφανώς η χαρά τους ήταν μεγάλη για τη νίκη. Από την άλλη όμως…

Μα, με τον Πάνο Καμμένο; Κι αν δεχτούμε πως την πρώτη πρώτη φορά το προξενιό που οδήγησε στον γάμο έγινε σε κάποια (φανταστική) αντιμνημονιακή βάση, τώρα ποιος ήταν ο λόγος αυτής της συνεργασίας που οδήγησε και σ’ αυτό το καπέλωμα; Τι ενώνει πλέον τον ΣΥΡΙΖΑ με τους ψεκασμένους, τον Αλέξη Τσίπρα με τον Πάνο Καμμένο;

Μήπως το γεγονός ότι αποτελούν το «νέο» στην πολιτική, αυτό που εναντιώθηκε στο «παλιό», το νίκησε και το «τελείωσε»;

Ο Καμμένος νέο; Αρχηγός ενός συνωμοσιολογικού κόμματος, με στελέχη από τα οποία έχουμε κατά καιρούς ακούσει ό,τι πιο ξενοφοβικό, σεξιστικό, ρατσιστικό και εν τέλει ανόητο υπάρχει;

Με τον ίδιο να έχει διατελέσει υπουργός και βουλευτής επί δεκαετίες σε κυβερνήσεις που έχουν την κύρια ευθύνη για το κατάντημα της χώρας και την οικονομική κρίση; Αυτό είναι το «νέο» που μας φέρνει ο Αλέξης Τσίπρας, με αυτό θα αλλάξει τη χώρα και θα «τελειώσει» το «παλιό»;

Σας το είπαμε και άλλη φορά. Ο Καμμένος και οι ψεκασμένοι Έλληνές του είναι οι πραγματικοί νικητές των εκλογών. Και αυτό χάρη στον Αλέξη Τσίπρα, τον «χαρισματικό» ηγέτη, το «πολιτικό φαινόμενο», που εξάρτησε την άνοδό του στην πρωθυπουργία και τη δημιουργία κυβέρνησης ΜΟΝΟ από τη συνεργασία του με τον Καμμένο και τους ΑΝΕΛ.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αφού αυτό ψήφισε ο λαός!

Θα μου πείτε το ψήφισε γιατί έτσι έθεσε το ζήτημα ο Αλέξης. Θα μπορούσε να πει προεκλογικά πως θα κάνει μια προσπάθεια να συνεργαστεί σε άλλη βάση, με άλλες πολιτικές δυνάμεις, πάνω σε συγκλίνουσες προγραμματικές δηλώσεις και ανάλογα με το εκλογικό αποτέλεσμα, χωρίς να κλείνει το μάτι στον Καμμένο και να δεσμεύεται προκαταβολικά, βαπτίζοντάς τον ο ίδιος στην κολυμβήθρα του «νέου» και του «καθαρού» -ποιον; τον (και κατάδικο) Πάνο Καμμένο.

Γι’ αυτό σας λέω. Το χάι λάιτ της βραδιάς θα μείνει μια μαύρη στιγμή στην ιστορία του τόπου, ο εναγκαλισμός εκείνος θα στοιχειώνει για χρόνια τα όνειρα πολλών αριστερών, αριστερών παλαιάς κοπής.

Γιατί από τους «νέους»…

 

Εσύ κι εγώ!

150923 ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Γράμμα από έναν φίλο!

Αστειεύομαι, ξέρετε βέβαια ότι στις μέρες μας δεν υπάρχουν πλέον γράμματα (με την έννοια της αλληλογραφίας, φυσικά) όπως τα ζήσαμε εμείς οι μεγαλύτεροι. Τότε που στέλναμε γράμμα σε έναν φίλο που σπούδαζε σε άλλη πόλη, μετά από μερικές ημέρες ταξιδεύαμε και πηγαίναμε να το δούμε και τύχαινε να παραλάβουμε το γράμμα μας, στο σπίτι του, οι ίδιοι.

Σήμερα υπάρχει μια μορφή ταχύτατης επικοινωνίας που είναι το ηλεκτρικό ταχυδρομείο, μιλώ για την προσωπική επικοινωνία και όχι τις αναστήσεις στα σόσιαλ μίντια που τις βλέπει πολύς κόσμος. Έτσι, πριν καλά καλά κλείσουν οι κάλπες, έλαβα το πρώτο μήνυμα - εκτίμηση του αποτελέσματος. Με την άδεια του φίλου θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.

(Τελικά, καθώς το έψαξα λίγο παραπάνω, είδα ότι ο φίλος έκανε ένα παλιό - νέο τέχνασμα. Αντέγραψε τις απόψεις «του» από κάποιον σχολιαστή στο διαδίκτυο. Δεν έχει σημασία. Έτσι κι αλλιώς είναι απόψεις πολλών συμπολιτών μας και αξίζει να τις συζητήσουμε. Σας διαβάζω λοιπόν το κομμάτι που αναφέρεται στο «φαινόμενο Τσίπρα», μαζί με την απάντηση που του έστειλα.)

«Οι Έλληνες ψηφίζουμε και πρόσωπα. Το πάνω από το 35% του ΣΥΡΙΖΑ είναι πάνω από 35% και σε ένα πρόσωπο. Στον Αλέξη Τσίπρα. Μπορεί να του καταλογίσεις πολλά αλλά οφείλεις να του αναγνωρίσεις ότι είναι πολιτικό φαινόμενο.

Με τα ΜΜΕ απέναντί του, με τις υποσχέσεις που έδωσε, τις περισσότερες, να μην έχουν τηρηθεί, με μία ατελέσφορη διακυβέρνηση αρκετών μηνών, λόγω εκβιασμών και ιδεοληψιών, με αρκετά επώνυμα στελέχη του Σύριζα απέναντί του, και με  ένα τρίτο μνημόνιο υπογεγραμμένο από τα χέρια του πριν από λίγες εβδομάδες, ο Αλέξης θριάμβευσε. Αν ο Τσίπρας είχε την στήριξη που είχε από τα ΜΜΕ o Ανδρέας κι αν κυβερνούσε με παροχές και όχι με μνημόνια, μάλλον θα έσπαγε εύκολα το φράγμα του 50%. Πρόκειται για ένα πολιτικό φαινόμενο που είναι μάλλον δύσκολο να εξηγηθεί.

Και δε θριάμβευσε μόνο ο ίδιος, αλλά διαλύθηκαν κι οι αντίπαλοί του. Ο Τσίπρας “καθάρισε” σαν αυγό τον Σαμαρά, τώρα στέλνει στη σύνταξη και τον Μεϊμαράκη. Ο Τσίπρας τα έβαλε με πολλά από τα επώνυμα στελέχη του κόμματός του, (Λαφαζάνη, Ζωή, Βαρουφάκη) και τα έστειλε στην αφάνεια. Στοχοποίησε με την κριτική του τον Σταύρο Θεοδωράκη και τον διέλυσε. Έκλεισε το μάτι στον Καμμένο και τον έβαλε στη Βουλή. Ακόμη και η άνοδος του ΠΑΣΟΚ δικό του δημιούργημα είναι. Άφησε να εννοηθεί ότι εκτός από τους ΑΝΕΛ, μόνο με το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να συγκυβερνήσει και το έστειλε στην 4η θέση! […] Τέλος επιβεβαιώθηκε ότι ο ΠΑΟΥ ΓΚΑΣΟΛ είναι παικταράς και γεννημένος νικητής».

Το άλλο πουλάκι:

Μια σύντομη απάντηση:

Το ότι ένα πολιτικό φαινόμενο (η προτίμηση των ψηφοφόρων στον Τσίπρα, παρά το ότι…) έχει ως επίκεντρο κάποιο πρόσωπο, δεν σημαίνει ότι το πρόσωπο αυτό είναι πολιτικό φαινόμενο. Διαφορετικά, ο Ολυμπιακός, ας πούμε, θα ήταν αθλητικό φαινόμενο. Δεν είναι. Μην ξεχνάς ότι υπάρχουν γυναίκες που τρώνε ξύλο από τον άνδρα τους και όχι μόνο δεν τον χωρίζουν, αλλά ισχυρίζονται ότι τον αγαπούν κιόλας.

Κάνεις κάποια μεθοδολογικά λάθη:

α. Ο Τσίπρας ΔΕΝ έχει τα ΜΜΕ εναντίον του! Απλούστατα, διότι αυτά τα ίδια τα ΜΜΕ είναι που φρόντισαν να κατασυκοφαντηθεί συλλήβδην όλο το παλιό πολιτικό προσωπικό, με αποτέλεσμα να αναδειχθεί αυτός ως μόνος «καθαρός».

β. Ξεχνάς τον καθοριστικό ρόλο του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που, στις μέρες μας, έχουν μεγαλύτερη ισχύ από τα παραδοσιακά ΜΜΕ και που, στην πλειονότητά τους, στηρίζουν Αλέξη.

γ. Η «εξαφάνιση» των πολιτικών του αντιπάλων εξηγείται από το γεγονός ότι τα ποσά είναι… αντίστροφα, ό,τι κερδίζει κάποιος το χάνει κάποιος άλλος. Πώς σου φαίνεται όμως, και τι λέει για το «πολιτικό φαινόμενο», το ότι οι πρώτοι που εξαφάνισε είναι οι άνθρωποι που ο ίδιος εμπιστεύτηκε και επέβαλε στον πολιτικό βίο; Και γιατί έπρεπε να κάνει εκλογές για να τους καθαρίσει, αφού είναι τόσο… παιχταράς;

δ. Γενικά, είναι λάθος το να βγάζουμε συμπεράσματα ξεκινώντας από το αποτέλεσμα και πηγαίνοντας προς τα πίσω. Ένα πολιτικό φαινόμενο πρώτα το κρίνουμε ως τέτοιο από τις ενέργειές του και, μετά, αν έρθει και η επιβράβευση του εκλογικού σώματος, πάει καλά.

Με την ίδια λογική «πολιτικό φαινόμενο» πρέπει να θεωρηθεί και ο Καμμένος, διότι ισχύουν και γι’ αυτόν ακριβώς τα ίδια. Βγήκε νικητής ενάντια στα ΜΜΕ που τον πολέμησαν, ψηφίστηκε παρά την μνημονιακή κωλοτούμπα («μόνο πεθαμένος» κ.λπ.), εξαφάνισε τους πολιτικούς του αντιπάλους (Ν.Δ., ΠαΣοΚ, Ποτάμι) από εν δυνάμει κυβερνητικούς εταίρους, έβγαλε πρωθυπουργό τον Αλέξη μαθαίνοντάς του να γράφει με το δεξί, και έγινε αυτός, με ένα ασήμαντο ποσοστό και 10 μόνο βουλευτές, η κυρίαρχη πολιτική φιγούρα της κυβέρνησης!

ε. Για τον Πάου Γκασόλ συμφωνώ απόλυτα και με αντίστοιχα κριτήρια θα έπρεπε να κρίνονται όλα τα «φαινόμενα».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Άλλο πολιτικό κι άλλο κοινωνικό φαινόμενο!

Τέτοιο είναι η συμπεριφορά των ψηφοφόρων, οι οποίοι, μέσα σε λίγους μήνες, ψήφισαν την κατάργηση του μνημονίου (Τσίπρας Ιανουαρίου) και την εφαρμογή του (Τσίπρας Σεπτεμβρίου), δηλαδή δύο ακριβώς αντίθετα πράγματα. Και μην ισχυριστεί κανείς ότι άλλαξαν τα δεδομένα…

Φαινομενικά, φαινόμενο!

150922 ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε…

Στους νεότερους η φράση δεν θυμίζει τίποτε, οι παλιότεροι όμως ξέρουν καλά ότι προέρχεται μέσα από τις σκοτεινές κινηματογραφικές αίθουσες. Στα χρυσά χρόνια του κινηματογράφου, όχι μόνο του ελληνικού, δεν υπήρχαν σταθερές ώρες προβολών κι αν υπήρχαν λίγοι τις έδιναν σημασία.

Οι άνθρωποι πήγαιναν στο σινεμά για να δουν τους αγαπημένους τους πρωταγωνιστές και να ακούσουν τις νέες επιτυχίες των μεγάλων τραγουδιστών.

- Είναι, καλέ κουμπάρα καλή η ταινία, να πάμε;

- Ε, και μόνο που τραγουδάει η Μοσχολιού…

Λίγο τους ενδιέφερε η υπόθεση της ταινίας και ακόμη λιγότερο το να πιάσουν το νήμα της αφήγησης από την αρχή. Έμπαιναν και παρακολουθούσαν από όπου λάχαινε, φρόντιζαν να είναι πριν από το διάλειμμα, χωρίς αυτό να τηρείται πάντοτε. Έβλεπαν την ταινία μέχρι το τέλος και ξανάρχιζαν από την αρχή, περισσότερο για να πιάσει τόπο το εισιτήριο, παρά για να διαλευκάνουν σημεία της υπόθεσης που είχαν μείνει θολά.

Όταν έφταναν στο σημείο από το οποίο και πέρα είχαν παρακολουθήσει την ταινία, ακουγόταν η ατάκα που έμεινε να χρησιμοποιείται σε πολλές περιπτώσεις και στην καθημερινή ζωή: «Εδώ ήρθαμε πάμε να φύγουμε…»

Που σημαίνει από εδώ και πέρα ξέρουμε τι θα γίνει, το έχουμε ξαναδεί, δεν περιμένουμε τίποτα νέο.

Έτσι και με το αποτέλεσμα των προχθεσινών εκλογών. Κοιμηθήκαμε Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου και ξυπνήσαμε Δευτέρα 26 Ιανουαρίου, ευτυχώς του ιδίου έτους.

Τελικά, όλη η φασαρία έγινε για να φύγει η Πρόεδρος και να έρθει ο Πρόεδρος. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο νέο που μας έφερε η εκλογική αναμέτρηση.

Λες και όλο το σκηνικό στήθηκε προκειμένου να αποχαιρετήσουμε (απαλλαγούμε από) την Ζωή Κωνσταντοπούλου και να υποδεχτούμε τον Βασίλη Λεβέντη. Δεν το λέω εγώ, εσείς το είπατε με την ψήφο σας, εγώ τα αποτελέσματα και τις αλλαγές που επέφεραν διαβάζω. Και, πιστέψτε με, η πιο σημαντική αλλαγή είναι αυτή, η είσοδος στη Βουλή της Ένωσης Κεντρώων, σε συνδυασμό με την αποτυχία της Λαϊκής Ενότητας να εκλέξει βουλευτές.

Κατά τα άλλα, πέντε πάνω πέντε κάτω, η νέα Βουλή θα είναι μια από τα ίδια με την προηγούμενη, αφού οι λίστες ελάχιστες αλλαγές θα επιφέρουν στα πρόσωπα –μία την είδαμε ήδη στον νομό μας με την αντικατάσταση του Κυριάκου Χαρακίδη από τη Χαρά Κεφαλίδου.

Το άλλο πουλάκι:

Δεύτερη πρώτη ευκαιρία;

Αυτή ζήτησε ο Αλέξης Τσίπρας και αυτή πήρε, ξεκάθαρα, από τον λαό. Σχεδόν όλοι όσοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο το έκαναν και προχθές, για να μην πούμε ότι προστέθηκαν και αρκετοί νέοι ψηφοφόροι, με δεδομένο ότι υπήρξαν και κάποιοι που αποχώρησαν, είτε προς την Λαϊκή Ενότητα, είτε προς άλλα κόμματα.

Πράγμα που σημαίνει ότι η πολιτική ηγεσία του τόπου, αλλά και ο καθένας από εμάς χωριστά πρέπει να ξαναδούμε έννοιες όπως πολιτική συνέπεια ή πολιτικό κόστος, αφού φαίνεται πως αυτές έχουν νοηματοδοτηθεί σε εντελώς νέα βάση. Τι νόημα έχει πλέον να προσπαθείς να είσαι συνεπής, όταν η (ομολογημένη, δεν το λέω εγώ) κωλοτούμπα επιβραβεύεται; Πώς να υπολογίσεις πλέον το πολιτικό κόστος, όταν οι ψηφοφόροι επικροτούν αποφάσεις και ενέργειες που καταφανέστατα είναι δυσμενείς γι’ αυτούς;

Να είστε βέβαιοι ότι αυτές τις μέρες θα ακούσετε και πολλές αναλύσεις του εκλογικού αποτελέσματος που θα έχουν ψυχαναλυτική βάση. Από την προσπάθεια των ψηφοφόρων να μην διαψεύσουν τον εαυτό τους και να μην αναγνωρίσουν λανθασμένες επιλογές, μέχρι το Σύνδρομο της Κοπεγχάγης…

Μην τις ακούσετε. Τα πράγματα είναι πιο απλά και η εξήγησή τους αποτελεί την ουσία της δημοκρατίας.

Διότι, μπορεί ο Αϊνστάιν να ισχυρίστηκε πως ο κόσμος κινείται από τρεις δυνάμεις, την ανοησία, τον φόβο και την απληστία, εμείς όμως, πολιτικά όντα από την εποχή του Θουκυδίδη, γνωρίζουμε ότι «ομού δε το τε φαύλον και το μέσον και το πάνυ ακριβές αν ξυγκραθέν μάλιστ’ αν ισχύειν».

«Ξυγκραθέν», πρέπει να αναμειχθούν και να συνυπάρχουν το φαύλον και το μέσον και το πάνυ ακριβές, ώστε η πόλις, το κράτος, να λειτουργεί σωστά και να πηγαίνει μπροστά.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτή είναι η δημοκρατία…

Λέγαμε μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου, σχολιάζοντας τότε την άνοδο του Βασίλη Λεβέντη που στη Θεσσαλονίκη είχε ξεπεράσει το ΠαΣοΚ:

«Με αφορμή το συγκεκριμένο αποτέλεσμα, καλό θα είναι να σκεφτούμε και πάλι το παλιό ερώτημα.

Υπάρχει καλή και κακή ψήφος; Υπάρχει ψήφος ανώτερη και κατώτερη; Ποιοτική ή για πέταμα; Ψήφος σοβαρή ή για γέλια;

Αυτό είναι κάτι που, για να απαντηθεί, πρέπει να το σκεφτούμε σοβαρά. Διότι, στην προσπάθειά μας να το διερευνήσουμε, αγγίζουμε την ουσία της δημοκρατίας, η οποία, όπως συχνά συζητιέται, έχει ένα μειονέκτημα. Όλοι ψηφίζουν. Και όλες οι ψήφοι μετρούν το ίδιο.

Αφού λοιπόν η δημοκρατία παρέχει δικαίωμα ψήφου σε όλους και μετρά όλες τις ψήφους το ίδιο, αν αμφισβητήσεις τα αποτελέσματα αυτού του δικαιώματος, είναι σαν να αμφισβητείς την αξία της δημοκρατίας.

Μάλιστα. Όλοι ψηφίζουμε, άρα ό,τι κι αν ψηφίζει ο καθένας είναι -πρέπει να είναι- σεβαστό.

Αν αρχίσουμε να ειρωνευόμαστε [ή να καταριόμαστε] εκείνους που θεωρούμε ότι το ασκούν χωρίς να έχουν αίσθηση της πραγματικότητας, τότε δυναμιτίζουμε τα θεμέλιά της.

Με άλλα λόγια και μόνο το γεγονός ότι αυτές οι υποψηφιότητες υπογραμμίζουν πως έχουμε ελεύθερες εκλογές, τους δίνει ένα νόημα».

 

Γιατί έτσι μας αρέσει! 

150921 ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ανεξαρτήτως αποτελέσματος…

Σας έχουμε πει κι άλλες φορές για τη δύσκολη θέση στην οποία βρισκόμαστε την επομένη των εκλογών, όταν εσείς, γνωρίζοντας το τελικό αποτέλεσμα, ακούτε τις σκέψεις που εμείς κάνουμε μην έχοντας την πολυτέλεια αυτής της γνώσης.

Για να προλάβουμε το… «τυπογραφείο», θα μπορούσαμε ίσως να βασιστούμε στα έξιτ πολς, όμως, μετά το φιάσκο πολλών εκλογικών αναμετρήσεων, ποιος σοβαρός αναλυτής μπορεί να στηριχτεί στις προβλέψεις τους;

Είναι, λοιπό, ένα δύσκολο αλλά ενδιαφέρον εγχείρημα αυτό που δοκιμάζουμε κάθε φορά, αφού εμπεριέχει ρίσκο, μας δίνει όμως και τη δυνατότητα να αναζητήσουμε «σταθερές», στις οποίες μπορούμε να ανατρέχουμε ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα.

Οι «σταθερές» αυτές δεν είναι… ακλόνητες, δεν μπορείς δηλαδή να τις επικαλείσαι κάθε φορά, αλλά έχουν άμεση σχέση με την εκάστοτε συγκυρία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν το στοιχείο μιας διαχρονικότητας η οποία όμως πρέπει να προσαρμόζεται στις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν σε κάθε (προ)εκλογική περίοδο.

Για να μη σας κουράζουμε όμως, ας ξεκινήσουμε την κουβέντα μας και θα καταλάβετε τι εννοούμε.

Ποια θα έπρεπε να είναι η επόμενη μέρα αυτών των εκλογών; Γενικό το ερώτημα που μπορεί όμως να εξειδικευτεί σε επιμέρους. Ποια είναι η τομή που πρέπει να χαράξει το (όποιο) εκλογικό αποτέλεσμα, τι να αφήσει πίσω του και προς τα πού να βαδίσει; Τι οφείλουμε να κρατήσουμε από το χθες και τι να πετάξουμε ως άχρηστο; Αντίστοιχα, ποιο είναι το νέο που πρέπει να δοκιμάσουμε και με τι προοπτικές;

Ας αρχίσουμε να δίνουμε κάποιες απαντήσεις.

Αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να αφήσουμε πίσω μας είναι ο διχασμός, μάλλον οι κάθε είδους διχασμοί. Όχι μόνο αποδείχθηκαν καταστροφικοί, αλλά δεν βοηθούν καθόλου και ως εργαλείο ανάλυσης. Όταν εκείνον που έχει διαφορετική προσέγγιση από τη δική σου τον θεωρείς προδότη, πουλημένο, μίασμα ή δεν ξέρω τι άλλο, τότε το πρώτο που κάνεις είναι να στερείς από τον εαυτό σου τη δυνατότητα μιας εναλλακτικής ανάγνωσης της πραγματικότητας.

Το πράγμα καταλήγει καταστροφικό, όταν αυτή η διαφορετική ανάγνωση αποδεικνύεται πολύ πιο σωστή από την αρχική δική σου. Τότε τι κάνεις; Πώς ρίχνεις τα μούτρα σου αναγνωρίζοντας το δίκιο του άλλου; Πώς του τείνεις χέρι συνεργασίας, χωρίς να τα ακούσεις από τους δικούς σου που εκπαιδεύτηκαν να βλέπουν το διαφορετικό ως αντίπαλο; Τι είδους νέα τεχνάσματα πρέπει να σκαρφιστείς, προκειμένου να εξηγήσεις την αλλαγή πλεύσης, χωρίς να κατηγορηθείς ότι έγινες κι εσύ προδότης, πουλημένος, μίασμα ή δεν ξέρω τι άλλο;

Το άλλο πουλάκι:

Να το επόμενο σφάλμα!

Αντί να καταφύγεις στην αλήθεια, αναγνωρίζοντας μάλιστα και το σφάλμα σου, προχωράς σε διαφορετικού είδους ερμηνείες, ξεθάβοντας έναν παλιό καλό αποδιοπομπαίο τράγο: τους άλλους.

Οι άλλοι μας οδήγησαν εδώ και τώρα μας εκβίασαν με χειρότερα δεινά, προκειμένου να επιτύχουν τους καταχθόνιους σκοπούς τους. Εμείς δεν θέλαμε (να δούμε τη διαφορετική ανάγνωση της πραγματικότητας), υποχρεωθήκαμε και το κάναμε κρατώντας τη μύτη μας, σε αντίθεση με τους αντιπάλους μας που το έκαναν χαμογελαστοί.

Καταλάβατε τι εννοώ και γι’ αυτό περνάω στο δεύτερο στοιχείο που πρέπει να αφήσουμε πίσω μας. Είναι εκείνο της αδιάλλακτης στάσης.

Δεν υποχωρούμε ούτε βήμα από εκείνο που διεκδικούμε. Αποτέλεσμα; Συνήθως δεν παίρνουμε τίποτε, μας μένει όμως «η παρακαταθήκη των αγώνων» ή, αν προτιμάτε, «η επαναστατική γυμναστική».

Σε όλο τον κόσμο, διεκδικώ και διαπραγματεύομαι σημαίνει είμαι έτοιμος να κάνω πίσω, παίρνοντας ό,τι μπορώ καλύτερο, στη συγκεκριμένη συγκυρία και κάτω από τον δεδομένο συσχετισμό δυνάμεων. Μόνο στη χώρα μας η διαπραγμάτευση έχει την τακτική του κακομαθημένου παιδιού: ή μου παίρνεις αυτό ακριβώς που θέλω ή τα κάνω γυαλιά καρφιά.

Δεν είναι τυχαίο φυσικά ότι τα συνδικάτα, διά των εκπροσώπων τους μεγαλοσυνδικαλιστών είναι τα κακομαθημένα παιδιά των εκάστοτε κυβερνήσεων. Με τα κόμματα της αντιπολίτευσης από δίπλα να παίζουν το ρόλο του καλού (;) θείου που ψιθυρίζει στο αφτί του κακομαθημένου παιδιού «συνέχισε να φωνάζεις και θα στο αγοράσω εγώ».

Κανείς δεν είναι κατά των αγώνων και των διεκδικήσεων, όμως δεν μπορώ να φανταστώ άλλο μέρος του κόσμου όπου η ΑΔΕΔΥ κάνει 24ωρη απεργία, έχει ποσοστό συμμετοχής τραγικό (ή αστείο, διαλέγετε) και την επόμενη εβδομάδα προκηρύσσει 48ωρη με τα ίδια ακριβώς αιτήματα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κάτι τελευταίο…

Ας καταλάβουμε επιτέλους ότι καμιά ιδεολογία δεν εξαγνίζει τον άνθρωπο, διότι, απλούστατα, το κακό είναι στη φύση του μαζί με το καλό. Υπάρχει μια τεράστια παρεξήγηση, η οποία προέκυψε από ένα τεράστιο λογικό άλμα. Υποτίθεται πως ο άνθρωπος, μέσα σε μια κατάλληλα διαμορφωμένη κοινωνία, όπου επικρατεί η αγάπη, η ισότητα, η δικαιοσύνη και άλλες τέτοιες αξίες (πρωτοχριστιανικές, κομμουνιστικές κ.λπ. κοινωνίες), δεν θα είχε κανέναν λόγο να είναι κακός. Πράγμα που αποδείχτηκε πως δεν είναι έτσι, αλλά ας το παραβλέψουμε.

Το λογικό άλμα έγκειται στο ότι φτάσαμε στο σημείο να δεχόμαστε πως οι άνθρωποι που πιστεύουν (όσο πιστεύουν) σε τέτοιου είδους κοινωνίες δεν έχουν κανέναν λόγο (δεν είναι δυνατόν) να είναι κακοί, εγωιστές, πλεονέκτες, ματαιόδοξοι, μηχανορράφοι, παρά μόνον αγνοί και άδολοι αγωνιστές.

Τι από όλα αυτά μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας τώρα, μπροστά στις νέες προκλήσεις;

Το καθ’ ημάς παλιό! 

150918 ΚΑΛΟΒΟΛΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Οι κυβερνήσεις πέφτουνε…

Και οι εκλογές διαδέχονται οι επόμενες τις πρώην (κάτι σαν τις γκόμενες του Μούτση ένα πράμα), όσο τουλάχιστον έχουμε αυτή την κουτσή, στραβή, όμως ευλογημένη δημοκρατία.

Τι μένει, λοιπόν;

Αυτό που μένει έχει ουσία, αρκεί να διαθέτουμε μνήμη, να θυμόμαστε όλοι πού ήμασταν και πού βρεθήκαμε, τι λέγαμε πριν και τι υποστηρίζουμε τώρα, με ποιους πήγαμε και ποιους αφήσαμε σε κάθε περίπτωση…»

Αν όλα τα παραπάνω σας φαίνεται ότι τα έχετε ξανακούσει, πολύ καλά σας φαίνεται, γιατί ήμασταν εμείς που σας τα λέγαμε, την παραμονή των εκλογών του Ιανουαρίου. Λέγαμε τότε κι άλλα πράγματα και καλά είναι να τα θυμόμαστε, όχι για αυτοδικαίωση, αλλά γιατί έτσι μπορεί κάτι να διδαχτούμε. Μην ξεχνάτε, «η επανάληψη κ.λπ.»

Αναρωτιόμασταν, τότε, αν έχουμε δικαίωμα να αλλάζουμε απόψεις ή αν πρέπει να μένουμε σταθεροί και ακίνητοι στις αρχικές μας. Να τι είχαμε απαντήσει:

«Δηλαδή δεν έχουμε δικαίωμα να αλλάξουμε;

Αλίμονο, δεν είμαστε και… ΚΚΕ! Αν παραμέναμε όλοι σταθεροί στις θέσεις μας, ο κόσμος θα ήταν όπως πριν από εκατό ή διακόσια χρόνια.

Η πρόοδος έρχεται με την αλλαγή, το ακούς, προοδευτικό ΚΚΕ;

Ποια αλλαγή όμως; Και πότε;

Αλλαγή χωρίς αρχές; Χωρίς ένα σταθερό σημείο αναφοράς –κάποιον πολι(τι)κό αστέρα; Αλλαγή, όταν αλλάζουν οι άλλοι, όταν τους παρασέρνει το ρέμα του ενθουσιασμού ή της αφέλειας; Αλλαγή για την αλλαγή; Αλλαγή για τις νέες ευκαιρίες που ανοίγονται;

Είναι πολλά και άλλα τόσα (πολλά επί δύο δηλαδή) τα ερωτήματα στα οποία καλείται να απαντήσει ο πολίτης, όχι μόνο την ημέρα των εκλογών, αλλά καθημερινά, καθώς πρέπει να πάρει στη ζωή του αποφάσεις που αφορούν όχι μόνο τον ίδιο και την οικογένειά του, αλλά το κοινωνικό σύνολο.

Πολλοί αποφεύγουν τις απαντήσεις. Δεν κάνουν καν τον κόπο να “διαβάσουν” τα ερωτήματα. Νιώθουν πως δεν έχουν να λογοδοτήσουν σε κανέναν –ούτε στον ίδιο τον εαυτό τους. Όσα έρθουν κι όσα πάνε. Σήμερα εδώ, αύριο εκεί. Και την άλλη έχει ο Θεός.

Επειδή ακριβώς δεν μπαίνουν ποτέ στον κόπο να δώσουν τέτοιου είδους απαντήσεις, γι’ αυτό και δεν αφήνουν πίσω τους σημάδια, ξεχνούν ακόμη και οι ίδιοι πού ήταν χθες, τι έλεγαν, ποιους υποστήριζαν, πίσω από ποιες σημαίες έτρεχαν.

(Την επομένη της αποκατάστασης της δημοκρατίας, έγιναν όλοι όχι απλώς αντιχουντικοί, αλλά αντιστασιακοί!)»

Έτσι μιλούσαμε τότε, γιατί βλέπαμε πως πάρα πολλοί ήταν έτοιμοι να πάρουν τον εύκολο «αντιμνημονιακό» δρόμο, πράγμα που αποδείχθηκε το βράδυ των εκλογών. Υποστηρίξαμε μάλιστα πως «αυτό το ευεργέτημα του σβησμένου, του άγραφου παρελθόντος, δεν το έχουν όσοι αναλαμβάνουν την ευθύνη να μιλούν, πολύ περισσότερο να γράφουν, δημοσίως. Αυτοί δεν μπορούν να ξεφύγουν εύκολα από το παρελθόν, από τη μνήμη, από τα γραπτά που, τα άτιμα, έχουν το κουσούρι -αλλά και την ευλογία- να μένουν».

Το άλλο πουλάκι:

Εμείς είμαστε σ’ αυτή την κατηγορία!

Τα λόγια μας μένουν τυπωμένα στο χαρτί και αφήνουν το ηλεκτρονικό τους στίγμα στο διαδίκτυο, δίνοντας την ευκαιρία σε όποιον επιθυμεί να τα αναζητήσει και να θυμηθεί τι ακριβώς λέγαμε. Για να μην κουράζεστε, το κάνουμε εμείς για εσάς.

«Ήμασταν πάντοτε με τους μικρούς. Με τους μικρούς όμως που έπαιζαν (και έχαναν) έντιμα, γιατί έτσι πίστευαν πως είναι το σωστό, όχι μ’ εκείνους που κατηγορούσαν τα “στημένα παιχνίδια”, επειδή δεν μπορούσαν να τα στήσουν οι ίδιοι.

Ήμασταν επίσης με την Ευρώπη. Με όλες τις ατέλειες και τα στραβά της, δεν υπάρχει ακόμη άλλο σημείο στον πλανήτη, όπου να ευδοκιμούν σε καλύτερες συνθήκες η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η διαφορετικότητα, η παιδεία, ο ορθός λόγος, η προστασία του περιβάλλοντος, η συλλογική προσπάθεια με ατομική ευθύνη…

Είπα ατομική ευθύνη… Να ένας ακόμη “πολικός αστέρας” που καθόριζε τις όποιες αλλαγές στην πορεία μας.

Ποτέ δεν υποστηρίξαμε τη τζάμπα μαγκιά, το “δεν πληρώνω”, το “οι άλλοι και μόνο οι άλλοι φταίνε”, το να κρύβεσαι πίσω από τα φουστάνια της μαζικότητας, το να δικαιολογείσαι λέγοντας “τα ίδια κάνουν και οι άλλοι”, το να αποφεύγεις τη δουλειά αλλά να τρέχεις στη μοιρασιά…

Θέλετε κι άλλα;

Ποτέ δεν υποστηρίξαμε τον λαϊκισμό, ακόμη κι όταν αυτός φαινόταν να λειτουργεί προς όφελος των πολλών. Καταλαβαίναμε ότι πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, γεγονός που το αντιλήφθηκαν πολύ αργά και πολύ οδυνηρά πρώτοι απ’ όλους εκείνοι που τον εξέθρεψαν».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτά λέγαμε τότε…

Σε πάρα πολλά αποδείχθηκε πως είχαμε δίκιο. Άλλα μένει ακόμη να τα δούμε. Γιατί αυτή η περιπέτεια που περνάμε δεν τελείωσε, δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα μαζί της. Οι μεθαυριανές εκλογές είναι ακόμη ένα επεισόδιο και πολλοί από τους πρωταγωνιστές είναι ακόμη επί σκηνής. Με κατεβασμένα κάπως τα αφτιά, με την ουρά κάτω από τα σκέλια, προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν συνέβη και τίποτε τρομερό, ότι το όνειρο εξακολουθεί να είναι πολύ κοντά –δυο βουλευτές δρόμο!

Αλλού όμως το όνειρο κι αλλού το θαύμα!

Αυτό πρέπει να κυνηγήσουμε πλέον, ένα θαύμα που πέρασε από δίπλα μας και δεν το πήραμε είδηση. Του γυρίσαμε την πλάτη. Γιατί είχαμε την ευκαιρία να δούμε όλοι μαζί τι έφταιξε, να δρομολογήσουμε κοινά συμφωνημένες αλλαγές, να στηρίξουμε συλλογικά απαραίτητες μεταρρυθμίσεις...

Δεν το κάναμε. Δεν το θέλησε η πολιτική ηγεσία του τόπου και εμείς τους ακολουθήσαμε. Μήπως όμως ήρθε η ώρα να τους υποχρεώσουμε να ακολουθήσουν εκείνοι;

Καλό βόλι!

150917 ΕΚΘΕΣΙΑΚΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Έκθεσης ιδεών συνέχεια!

[Πρέπει να συνεχίσω παρουσιάζοντας τι περίμενα να ακούσω –και, μέχρι στιγμής δεν άκουσα- από τον δημόσιο πολιτικό διάλογο και την καμπάνια των κομμάτων.]

Με δεδομένα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προεκλογικής περιόδου που αναπτύξαμε μέχρι στιγμής, [ωραία το συνδέω] εκείνο που θα περίμενε κανείς από τα κόμματα και τους αρχηγούς τους είναι ακριβώς το απόσταγμα της πείρας όλων των προηγούμενων χρόνων.

Είπαμε πως έχουν ήδη περάσει από την εξουσία όλα σχεδόν τα κόμματα που διεκδικούν με αξιώσεις διακυβέρνησης (ή συμμετοχής σ’ αυτήν) την ψήφο μας και πως έχουμε δεδομένη πλέον την υπογραφή του τρίτου (του μακρύτερου) μνημονίου από τον βασικό συνασπισμό των αντιμνημονιακών κομμάτων. Τι μάθημα πήραμε από όλα αυτά; Τι καταλάβαμε και τι συμπεράσματα βγάλαμε από τη στάση κομμάτων και προσώπων;

Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα μπορούν να μας καθοδηγήσουν στο ποιες θα έπρεπε να είναι οι προσδοκίες μας από την προεκλογική περίοδο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Αυτό που θα περίμενα να ακουστεί πριν απ’ όλα είναι το μέγεθος των ευθυνών της κυβέρνησης Καραμανλή (του «Κωστάκη») στον τεράστιο εκτροχιασμό των δημοσιονομικών της χώρας.

Όχι τόσο για να αποδοθούν (πολιτικές) ευθύνες –αυτό, ως ένα βαθμό έχει γίνει- κυρίως όμως για να κατανοήσουμε ότι η μεγέθυνση του κράτους και η τεράστια αύξηση των δημοσίων επενδύσεων δεν αποτελούν «μοχλό ανάπτυξης», όπως εξακολουθούν πολλοί να υποστηρίζουν, αν δεν συνοδεύονται από κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά και από πολύ συγκεκριμένες και απολύτως στοχευμένες παρεμβάσεις.

Το δεύτερο πράγμα που θα περίμενα να συζητηθεί είναι η σύνδεση της επόμενης μέρας με την εμπειρία του παρελθόντος και, κυρίως, τα αποτελέσματα από ανάλογες εμπειρίες άλλων χωρών.

Εξηγούμαι. Σήμερα δεν είναι λίγες οι φωνές που δέχονται πλέον ότι πρέπει, την επομένη των εκλογών να πάμε «όλοι μαζί». Γιατί δεν συνέβη αυτό το 2010 και πώς θα ήταν σήμερα η χώρα, αν είχαμε από τότε τη… στερνή μας γνώση;

Το ζητούμενο και σ’ αυτή την περίπτωση δεν είναι να αποδοθούν πολιτικές ευθύνες, ούτε να δικαιωθούμε όσοι λέγαμε από τότε ότι η κρίση πρέπει να αντιμετωπιστεί με κοινή προσπάθεια και συμμετοχή όλων των πολιτικών και κοινωνικών ομάδων. Είναι να καταδειχθεί, ακόμη και σήμερα η ανάγκη συμφωνίας σε κάποια αυτονόητα και η ανάληψη συλλογικής δράσης ώστε η εφαρμογή των όποιων μέτρων να είναι αποτελεσματική και η κατανομή των βαρών δίκαιη.

Αυτό, διότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι η συνεχιζόμενη βύθιση της χώρας στη δίνη των μνημονίων οφείλεται σε κάποια αδιευκρίνιστη «ελληνική ιδιαιτερότητα» και όχι στους λάθος χειρισμούς και τακτικές κυβερνήσεων και αντιπολιτεύσεων, όλα αυτά τα χρόνια.

Αν κάναμε το αυτονόητο, ό,τι έκαναν και οι άλλοι, τώρα θα ήμασταν μπροστά από εκείνους και όχι σε σημείο χειρότερο από εκείνο που ξεκινήσαμε.

Το άλλο πουλάκι:

Τι άλλο έπρεπε να συζητηθεί;

Αντί η αντιπαράθεση να γίνεται με όρους μεγαλύτερης ή μικρότερης «προθυμίας» και αποδοχής των μνημονίων (ποιοι υπέγραφαν «με χαρά» και ποιοι «εκβιαζόμενοι»), θα έπρεπε κατατίθενται οι απόψεις των κομμάτων για τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις του οικονομικού, πολιτικού και κοινωνικού συστήματος (όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά).

Να ξέρουμε τι κατάλαβε ο καθένας σχετικά με τα αίτια της κρίσης, ποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως για όλα φταίνε οι άλλοι, σε ποιο βαθμό θεωρούνται απαραίτητα συγκεκριμένα μέτρα ή με ποια άλλα θα μπορούσαν να αντικατασταθούν, τι πρέπει να αλλάξει σε νοοτροπία και καθημερινή στάση πολιτικών και απλών ανθρώπων, ώστε να πάμε στ’ αλήθεια μπροστά και να μην κάνουμε κύκλους στα ίδια.

Μια τέτοια συζήτηση θα είχε διπλό χαρακτήρα. Από τη μια «παιδαγωγικό» αφού θα βοηθούσε τους πολίτες να ξεπεράσουν ιδεοληψίες, συμπλέγματα και παραδοξολογίες που τους διακατέχουν, με ευθύνη κυρίως των κομμάτων και των πολιτικών αρχηγών. [Επιμένω λίγο σ’ αυτό, όμως θέλω να γίνει σαφές πως, στην παρούσα προεκλογική περίοδο, δεν είναι λίγα τα κόμματα που ταυτίζονται με τους επικεφαλής τους.]

Το δεύτερο κέρδος θα ήταν να δείξουν τα κόμματα το πραγματικό τους «πρόγραμμα» και να γίνει σαφές το τι πιστεύουν στ’ αλήθεια για την μελλοντική πορεία της χώρας, ώστε και οι μετεκλογικές συνεργασίες να στηθούν σε πραγματική βάση, προκειμένου να έχουν διάρκεια και αποτελέσματα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

[Καιρός να κλείνω με έναν φαντεζί επίλογο.]

Δυστυχώς, τίποτε από όλα αυτά δεν συζητήθηκε προεκλογικά. Και έτσι οι ψηφοφόροι πορευόμαστε για άλλη μια φορά προς τις κάλπες «με σημαίες και με τραγούδια», δηλαδή με συνθήματα άνευ περιεχομένου. Χωρίς τα χρήσιμα συμπεράσματα που έπρεπε να εξαχθούν από την πείρα των έξι και πλέον χρόνων, χωρίς να γίνουμε σοφότεροι, παρά μόνον περισσότερο «δικαιωμένοι» ή «απογοητευμένοι», δηλαδή πολίτες και πάλι του θυμικού και της παρόρμησης.

Το χειρότερο; Μέσα στην ασάφεια των συνθημάτων, καλλιεργείται και πάλι το «δικαίωμα» των κομμάτων και των αρχηγών τους να ερμηνεύσουν το εκλογικό αποτέλεσμα όπως αυτοί νομίζουν, ή να προχωρήσουν σε οποιεσδήποτε μετεκλογικές, αυθαίρετες κωλοτούμπες, λέγοντας «εμείς αυτό εννοούσαμε» ή «δεν ξέραμε, δεν ήταν τα πράγματα όπως τα φανταζόμασταν»…

Και τότε, για άλλη μια φορά, τα κορόιδα θα είμαστε εμείς!

Δεν «εκθέτουν» τίποτε! 

150916 ΕΚΘΕΣΙΑΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Έκθεση ιδεών!

Θέμα: «Τι περίμενα να ακούσω κατά την προεκλογική περίοδο».

Να παρουσιάσετε σε λίγες παραγράφους τα σημαντικότερα ζητήματα που αναδείχθηκαν κατά την τρέχουσα προεκλογική περίοδο και στη συνέχεια να εκθέσετε τις δικές σας προσδοκίες από τον δημόσιο πολιτικό διάλογο και την καμπάνια των κομμάτων.

[Θα κινηθώ σε κλασικούς δρόμους. Ας ξεκινήσω με μια καθιερωμένη, σύντομη αναδρομή στο παρελθόν.]

Παραδοσιακά, σε κάθε προεκλογική περίοδο, εκείνο που κυριαρχεί στη ρητορική των κομμάτων είναι ένας κατάλογος υποσχέσεων για παροχές προς κάθε κατηγορία πολιτών. Αυτές μπορεί να είναι από πολύ γενικόλογες (μέριμνα για την τρίτη ηλικία, μείωση της ανεργίας…), μέχρι πολύ συγκεκριμένες (αύξηση του βασικού μισθού στα 1500 €, αύξηση του αφορολόγητου στις 35.000 €… -λέμε τώρα, έτσι;).

Οι πολίτες καλούνται να κρίνουν τις υποσχέσεις για παροχές και, αφού υποκύψουν στην πλειοδοσία των «μέτρων», να ψηφίσουν εκείνον που θεωρούν ότι θα δώσει τα περισσότερα, γνωρίζοντας όμως (οι πολίτες) ότι μέσα σ’ αυτά υπάρχουν και πράγματα που θα ξεχαστούν την επομένη των εκλογών. Είναι ένα παιχνίδι που έχει ως βασικό κανόνα «εγώ κάνω ότι υπόσχομαι στ’ αλήθεια και εκείνοι κάνουν ότι με πιστεύουν».

Αυτή τη φορά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Οι λόγοι που το κλίμα έχει αλλάξει και η προεκλογική περίοδος παρουσιάζει μια ιδιαιτερότητα είναι κυρίως δύο:

Τα τελευταία χρόνια έχουν περάσει από την εξουσία όλα σχεδόν τα κόμματα που διεκδικούν με αξιώσεις διακυβέρνησης την ψήφο μας.

Μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου (συμφωνίας) από τον βασικό συνασπισμό των αντιμνημονιακών κομμάτων, τα περιθώρια υποσχέσεων για παροχές είναι πλέον πάρα πολύ στενά, έως ανύπαρκτα.

[Έχω περάσει ήδη στο κυρίως θέμα, όμως πρέπει να σταθώ ακόμη λίγο στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου.]

Ως εκ τούτου, [ωραία το συνδέω!] οι προεκλογικές υποσχέσεις και η αντίστοιχη αντιπαράθεση περιορίζονται αυτή τη φορά σε δύο τομείς:

Ποιος μπορεί να υλοποιήσει πιο αξιόπιστα και συγχρόνως φιλολαϊκά τις απαιτήσεις της νέας συμφωνίας (μνημονίου) και ποιες θα είναι οι μετεκλογικές κυβερνητικές συμμαχίες για τον σκοπό αυτόν.

Βέβαια, δεν απουσιάζουν και διάφορες μεγαλοστομίες περί «αυτοδυναμίας», όμως όλοι γνωρίζουν ότι αυτές εντάσσονται στο πλαίσιο του γνωστού ανέκδοτου με τον λαγό: Λέμε και καμιά… υπερβολή να περνά η ώρα. Από την άλλη, εξακολουθούν να υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν πως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» και ζητούν να τους ψηφίσουμε για να μας οδηγήσουν σ’ αυτόν, όμως φαίνεται πλέον πως αποτελούν απολιθώματα του παρελθόντος ή γραφικές περιπτώσεις.

Μέσα σ’ αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, τα κόμματα, έχοντας ελάχιστα περιθώρια να κινηθούν σε… παραδοσιακούς δρόμους, προσπάθησαν να αναδείξουν -ή, καλύτερα, να εφεύρουν- νέες διαχωριστικές γραμμές, προκειμένου να δώσουν το δικό τους πολιτικό στίγμα, κυρίως όμως να «μαντρώσουν» τους ψηφοφόρους τους.

Το άλλο πουλάκι:

Ποιες ήταν αυτές οι γραμμές;

Η μια προσπάθησε να διαχωρίσει το παλιό από το νέο. Εννοείται πως εκείνοι που τη χρησιμοποιούν τοποθετούν τους εαυτούς τους στο νέο, αφού το παλιό, πέραν τού ότι είναι εξ ορισμού ξεπερασμένο, ευθύνεται και για το κατάντημα της χώρας.

Μια δεύτερη διαχωρίζει τους… συνεργάσιμους από τους… μοναχοφαγάδες. Εκείνοι που τη χρησιμοποιούν προβάλλουν ως αξιοσημείωτο προσόν τους τη βούληση, αλλά και τη δυνατότητα συνεργασίας, «διαβάζοντας» και το εκλογικό αποτέλεσμα που αναμένεται να καταγράψει την επιθυμία των ψηφοφόρων για κάτι τέτοιο.

Στην κατηγορία αυτή έχουμε τόσο εκείνους που επιθυμούν να ηγηθούν των όποιων μετεκλογικών συμπράξεων, όσο και τους άλλους που θέλουν να πείσουν τους ψηφοφόρους ότι αποτελούν τον καλύτερο εγγυητή για τη στροφή μιας τέτοιας σύμπραξης σε «ρεαλιστική» ή σε «προοδευτική» πορεία.

Είπαμε. [Συνοψίζω και πάω παρακάτω.] Πιστή αλλά και φιλολαϊκή εφαρμογή του μνημονίου και μετεκλογικές συνεργασίες είναι τα δύο κύρια χαρακτηριστικά -οι υποσχέσεις των κομμάτων- κατά την προεκλογική περίοδο που διανύουμε.

Ωστόσο, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι μια ιδιαίτερη νότα στο παρόν κλίμα δίνουν και τα τηλεοπτικά διαφημιστικά μηνύματα κάποιων κομμάτων που έχουν (τα μηνύματα, συνεπώς και τα κόμματα;) έντονο το στοιχείο του αυτοσαρκασμού.

Θυμίζω ότι ο αυτοσαρκασμός είναι κύριο γνώρισμα εκείνων που διαθέτουν μεγάλη αυτοπεποίθηση, αλλά και το έσχατο καταφύγιο όσων δεν διαθέτουν άλλα περιθώρια αξιοπρέπειας για χάσιμο. Σατιρίζεις κάποιο «κουσούρι» σου, όταν δεν φοβάσαι να το κρύψεις, ξέροντας ότι αντισταθμίζεται από πολλά άλλα πλεονεκτήματα, ή όταν ξέρεις ότι θα το ανακαλύψουν –το έχουν κάνει ήδη, σε έχουν πάρει είδηση- οπότε μετατρέπεις την ανάγκη σε φιλοτιμία και το ρίχνεις στο καλαμπουράκι.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

[Κοντεύουμε να ολοκληρώσουμε το πρώτο μέρος.]

Ένα τελευταίο χαρακτηριστικό της ιδιαίτερης αυτής προεκλογικής περιόδου είναι η επανεμφάνιση των ντιμπέιτ. Το μόνο όμως που έχουν να προσθέσουν στον δημόσιο βίο είναι η επιβεβαίωση της κυριαρχίας των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων, από τους οποίους δέχονται να «ανακριθούν» κοτζάμ πολιτικοί αρχηγοί.

Και εδώ βρίσκεται μια μεγάλη αντίφαση. Ακόμη και εκείνοι που κατηγορούν όχι μόνο τα κανάλια αλλά και τους συγκεκριμένους δημοσιογράφους για προκατειλημμένη στάση εναντίον τους, ακόμη και εκείνοι που δεν σταματούν να ισχυρίζονται ότι αυτοί δεν εξυπηρετούν την ενημέρωση αλλά τα συμφέροντα των εργοδοτών τους και (κρυφών ή φανερών) οικονομικών κύκλων, δέχονται να στηθούν απέναντί τους και να δεχθούν τις ερωτήσεις τους.

Τι άλλο από την πλήρη παράδοση σημαίνει αυτό;

[Αμάν! Θα χρειαστώ και άλλη κόλλα. Δεν πειράζει ευτυχώς έχουμε χρόνο.]

Βγάλτε μια κόλλα χαρτί!