150902 ΝΩΠΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Γιατί πάμε σε εκλογές;

Το ερώτημα μοιάζει χωρίς νόημα, αφού οι εκλογές, σε μια δημοκρατική χώρα και ένα αντίστοιχο πολίτευμα μοιάζουν αυταξία. Είναι σαν να λέμε γιατί καθαρίζουμε το σπίτι μας ή γιατί βγάζουμε τα σκουπίδια στους κάδους.

Δεν είναι τυχαία τα δυο παραδείγματα που επέλεξα, προκειμένου να δείξω την αυτονόητη ανάγκη προσφυγής στις κάλπες.

Παρόλο που έχουν μια κοινή λογική, έχουν και μια ουσιαστική διαφορά.

Τα σκουπίδια μπορούμε να τα βγάζουμε στους κάδους όσο συχνά θέλουμε, μάλιστα όσο πιο τακτικά το κάνουμε τόσο το καλύτερο για όλους.

Δεν μπορώ να πω ότι ισχύει το ίδιο για το καθάρισμα του σπιτιού. Θα παρατηρούσε κανείς πως γι’ αυτό υπάρχει κάποιος κατάλληλος χρόνος κατά τον οποίο πρέπει να γίνεται, χρόνος που εξαρτάται από τις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε σπιτιού.

Αν το καθάρισμα γίνεται πιο τακτικά, τότε πιθανόν να μην κερδίζουμε τίποτε απολύτως. Και, αν το παρακάνουμε, τότε ίσως να υπάρχει και πρόβλημα, καταντάει ένα είδος αρρώστιας.

Το ίδιο λοιπόν ισχύει και για τις εκλογές.

Μπορεί να θεωρούνται –και να είναι- ύψιστη διαδικασία δημοκρατίας, έχουν όμως τον κατάλληλο χρόνο κατά τον οποίο πρέπει να διεξάγονται.

Όπως κάποια νοικοκυρά που κάνει κάθε μέρα γενική καθαριότητα στο σπίτι της δεν είναι πιο «καθαρή» από άλλες, έτσι και μια χώρα που κάνει εκλογές κάθε τόσο (δυο και τρεις φορές το χρόνο) δεν είναι πιο δημοκρατική από άλλες, που κάνουν κάθε τέσσερα, ας πούμε, χρόνια.

Εμείς, για παράδειγμα, τα τελευταία οκτώ χρόνια, έχουμε πάει στις κάλπες αντίστοιχες φορές.

Ε, δεν μπορεί να ισχυριστεί και κάποιος ότι είμαστε το πρότυπο της δυτικής δημοκρατίας.

Γιατί όμως ξεκίνησα να σας τα λέω όλα αυτά; Α, ναι. Γιατί ακούω συχνά το επιχείρημα «και τι κακό έχει η προσφυγή στις κάλπες, ίσα ίσα που πρέπει να την επιδιώκουμε, είναι δείγμα δημοκρατικής λειτουργίας της κοινωνίας».

Ας έρθουμε όμως και στο προκείμενο, αφού, εκτός από το πόσο συχνά τρέχουμε στις κάλπες, ιδιαίτερη σημασία έχει και ο λόγος για τον οποίο το κάνουμε.

Το άλλο πουλάκι:

Λόγους να σου πω εγώ όσους θέλεις!

Είναι καλό όμως να βλέπουμε κάποτε τα πράγματα και από την ανάποδη, πηγαίνοντας προς τα πίσω, δηλαδή με την εμπειρία που μας δίνει ο χρόνος που κυλά.

Ξέρουμε πως για την Ιστορία δεν ισχύει –δεν έχει νόημα- το ερώτημα «τι θα γινόταν αν…»

Ωστόσο, σας καλώ να κάνουμε μια παρασπονδία και να αναρωτηθούμε μαζί για το πρόσφατο, το πολύ πρόσφατο παρελθόν.

Τι θα γινόταν δηλαδή αν ο κύριος Τσίπρας δεν εκβίαζε τη διεξαγωγή εκλογών τον Ιανουάριο, «παίζοντας» μάλιστα με τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας; Πώς θα ήταν σήμερα η χώρα, αν ακολουθούσε αυτό που του πρότειναν, τη συμφωνία στο πρόσωπο του Προέδρου και την προσφυγή στις κάλπες τον Οκτώβριο;

Το ερώτημα μοιάζει ρητορικό, αφού την απάντηση την ξέρουμε όλοι και μάλιστα την έχουμε ακούσει με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο και από τα χείλη πολλών στελεχών του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ: Θα είχαμε αποφύγει ένα σωρό περιπέτειες!

Σε γενικές γραμμές μπορούμε να υποθέσουμε βάσιμα τα εξής:

Θα είχαμε έναν άλλο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αν όχι «καλύτερο», σίγουρα γενικότερης αποδοχής.

Θα είχε ολοκληρωθεί το προηγούμενο «πρόγραμμα» και η χώρα θα είχε εκταμιεύσει τα χρήματα που τώρα χάθηκαν.

Οι τράπεζες θα ήταν ανοικτές και η οικονομική ζωή θα κυλούσε πιο ομαλά, τουλάχιστον όπως τη ξέραμε πριν ισχύσουν τα capital controls».

Το κυριότερο; Θα μπαίναμε τώρα σε μια προεκλογική περίοδο τελείως διαφορετική, με τον ΣΥΡΙΖΑ να αρμενίζει πλησίστιος για την εξουσία, με τα ταμεία γεμάτα, τη συμφωνία ολοκληρωμένη και την πιθανότητα να μπορέσει να εφαρμόσει το πρόγραμμά του πολύ πιο σοβαρή.

Εντάξει, μέρος του προγράμματός του, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί!

Ακόμη, θα είχαμε αποφύγει τη «γνωριμία» με ένα σωρό προσωπικότητες, οι οποίες μπήκαν στη ζωή μας και κυριάρχησαν όλο αυτό το διάστημα κάνοντάς την πολύ πιο δύσκολη. Θα μου πείτε ναι, αλλά τώρα (τους) ξέρουμε και όλα αυτό βρίσκονται πίσω μας, ενώ πιθανότατα να τα είχαμε μπροστά μας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είπαμε χθες πόσο μας στοίχισε αυτό το μάθημα!

Οι εκλογές, οι παρούσες εκλογές, γίνονται -λένε- για να λύσει ο κύριος Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ το εσωκομματικό τους πρόβλημα.

Θα ήταν έτσι, αν το πρόβλημα αυτό δεν είχε λυθεί ήδη, με την αποχώρηση των Λαφαζάνηδων. Τώρα, υποτίθεται, η διάσπαση έχει γίνει και το «κακό κομμάτι» αποχωρίστηκε από το «καλό».

Τι νόημα έχει, επομένως, η προσφυγή στις κάλπες;

Ο κύριος Τσίπρας ζητάει μια «νωπή εντολή», (και μπριζόλα να ήταν θα την άφηνε και λίγο να σιτέψει) και την επιβεβαίωση ότι, μέχρι τώρα, έπραξε το σωστό!

Δηλαδή ζητάει να του πούμε «μπράβο» που -σύμφωνα με τη δική του εκτίμηση- έσωσε τη χώρα που όδευε προς την καταστροφή.

Μια καταστροφή στο χείλος της οποίας την είχαν οδηγήσει δικές του επιλογές και οι ενέργειες των άμεσων συνεργατών του.

Ζητάει ακόμη την ψήφο μας επειδή αυτός μόνο μπορεί να εφαρμόσει με τρόπο χρήσιμο για τους πολίτες το μνημόνιο που υπέγραψε –που εκβιάστηκε για να υπογράψει!

Το ξαναλέω για να το πιάσουμε:

Η χώρα βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού εξαιτίας της διακυβέρνησής του, σώθηκε χάρη στη συμφωνία στην οποία οδηγήθηκε εκβιαζόμενος και τώρα ζητάει την επιβράβευσή μας.

Τόσο απλό!

Καθένας κάνει ό,τι γνωρίζει καλύτερα!