150908 ΧΑΜΗΛΟΒΑΘΜΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Φαινομενικά άσχετο…

Υπάρχουν θέματα που φαίνεται ότι δεν συνδέονται με κανένα τρόπο μεταξύ τους, δεν έχουν κανενός είδους αλληλεξάρτηση.

Κι όμως, αν το καλοψάξεις θα δεις πως το ένα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό, αν όχι αποκλειστικά, από το άλλο.

Πώς μας ήρθε τώρα, τη στιγμή που η προεκλογική περίοδος φουντώνει, να μιλήσουμε για την επιτυχία των παιδιών στα Πανεπιστήμια; Βέβαια, αυτό είναι ένα δημοφιλές θέμα, γιατί μας αφορά σχεδόν όλους και η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων έγινε μόλις πριν από λίγες μέρες, όμως και πάλι θα μπορούσε να πει κανείς πως τώρα είναι η ώρα των εκλογών.

Θα δείτε ότι δεν είναι έτσι. Ας ξεκινήσουμε όμως από την ειδησεογραφία. Διαβάζω από τις εφημερίδες σχετικά αποσπάσματα:

«Έγινε φοιτητής με μόλις 970 μόρια και βαθμό 1,70». (Είχε αποφοιτήσει πέρσι και ξαναέκανε δήλωση με το 10%, εκμεταλλευόμενος την πτώση των βάσεων!)

«Στο τμήμα της Ιταλικής Φιλολογίας Θεσσαλονίκης ο τελευταίος εισακτέος είχε μέσο όρο μαθημάτων 3,37 ενώ το άθροισμα σε Αρχαία και Ιστορία ήταν 4,3. Στο τμήμα Γερμανικής Φιλολογίας Θεσσαλονίκης, ο μέσος όρος των βαθμών του τελευταίου εισακτέου 3,88 ενώ το άθροισμα των βαθμών σε Αρχαία και Ιστορία ήταν 5,6».

«Από τα τμήματα που δεν απαιτούν εξέταση σε ειδικό μάθημα με μέσο όρο 6,84 στα 7 εξεταζόμενα μαθήματα εισήχθη ο τελευταίος εισακτέος με την κατηγορία του 90% στο Διοίκησης- Επιχειρήσεων και Οργανισμών – Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην Καλαμάτα ενώ Βαθμό Πρόσβασης 7,13 είχε ο τελευταίος επιτυχών στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων στα Γρεβενά».

«Το ποσοστό επιτυχίας των υποψηφίων ανήλθε στο 68%, με την ψαλίδα, όμως, ανάμεσα στον πρώτο και τον τελευταίο να είναι τεράστια: Ο πρώτος των πρώτων εισήχθη στο Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών με 19.880 μόρια, ενώ ο τελευταίος από τους 70.988 επιτυχόντες εισήχθη στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του ΤΕΙ Ηπείρου με 3.539 μόρια, δηλαδή μέσο όρο βαθμολογίας 2,17».

Κουβέντα στη κουβέντα, έπεσαν και άλλα επιχειρήματα στο τραπέζι. Κάποιος παρατήρησε ένα αντίστοιχο φαινόμενο, που όμως, όπως προειδοποίησε, θα μας φανεί πιο οικείο. «Ξέρετε πόσοι είναι εκείνοι που η μόνη τους πληροφόρηση για τον κόσμο προέρχεται από αθλητικές εφημερίδες και αντίστοιχα ηλεκτρονικά ΜΜΕ; Που ξημεροβραδιάζονται συζητώντας αποκλειστικά για μπάλα;»

Από πού να το πιάσεις το θέμα;

Από το γεγονός ότι αυτά τα παιδιά έφτασαν να τελειώσουν το Λύκειο και να δώσουν εξετάσεις, χωρίς να μπορούν να γράψουν στο χαρτί πέντε λέξεις ή να κάνουν τις τέσσερις πράξεις, διότι περί αυτού πρόκειται;

Από το ότι πέρασαν σε κάποια σχολή που όσο «εύκολη» και αν είναι, έχει απαιτήσεις που αποκλείεται να είναι αντίστοιχες των «προσόντων» που διαθέτουν αυτά τα παιδιά και όμως κάποτε θα την τελειώσουν;

Στο ότι, μετά από λίγα χρόνια, και με δεδομένη την πτώση του πήχη στις σχολές τους, θα είναι και αυτοί πτυχιούχοι και θα βγουν στην αγορά εργασίας ή θα διεκδικήσουν θέσεις στο δημόσιο, διοριζόμενοι και ως καθηγητές άλλων παιδιών;

Το άλλο πουλάκι:

Καλύτερα να σταθούμε κάπου αλλού.

Ας προσπαθήσουμε να το συνδέσουμε με το φαινομενικά άσχετο θέμα της προεκλογικής περιόδου που διανύουμε. Έχουν σχέση; Τα πάντα είναι πολιτική, θα μου πείτε. Και το θέμα των επιτυχιών στις σχολές έχει να κάνει με τις προεκλογικές υποσχέσεις (και την υλοποίησή τους) άλλων εποχών, που (υποτίθεται πως) προσπαθούμε να αφήσουμε πίσω.

«Κάθε πόλη και Πανεπιστήμιο, κάθε χωριό και ΤΕΙ», ήταν μια από τις εξαγγελίες των κυβερνήσεων (και ένα από τα αιτήματα των αντιπολιτεύσεων) παλαιότερα. Όλα αυτά τα ιδρύματα έπρεπε να γεμίζουν με «φοιτητές», οι οποίοι, άσχετα με το επίπεδο των γνώσεων τους, είχαν ως κύρια αποστολή να τονώνουν την τοπική οικονομία.

Έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Σχολές χωρίς τις απαιτούμενες υποδοχές, με ιπτάμενους καθηγητές «φαντάσματα» και φοιτητές που έγραψαν στις εξετάσεις κάτω από πέντε σε όλα τα μαθήματα.

(Δεν συζητώ καθόλου το θέμα του τρόπου των εξετάσεων και του τσουβάλιασμα όλων των υποψηφίων, αριστούχων και εντελώς ανίδεων στα ίδια θέματα. Δεν είναι του παρόντος.)

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι λένε γι’ αυτό τα κόμματα;

Έχετε ακούσει κάποιον υποψήφιο να υπόσχεται ένα νοικοκύρεμα στο θέμα των διάσπαρτων σχολών ανά την επικράτεια;

Είδατε σε κάποιο προεκλογικό πρόγραμμα να λέει πως θα καταργηθούν οι ανύπαρκτες σχολές και πως έτσι θα εξοικονομηθούν πόροι, προκειμένου να χρηματοδοτούνται επαρκώς εκείνες που προσφέρουν πραγματικό πανεπιστημιακό, διδακτικό και ερευνητικό έργο;

Και τι σκοπεύουν να κάνουν όσοι ζητούν την ψήφο μας με το θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων; Θα εξακολουθήσουν να επιτρέπουν τη μετανάστευση φοιτητών σε αμφιβόλου ποιότητας -βαλκανικά κυρίως- πανεπιστήμια, προκειμένου να διατηρείται μεταχουντικός μύθος της δωρεάν κρατικής ανώτατης εκπαίδευσης;

Συζητάει κανείς την ίδρυση και τη λειτουργία πανεπιστημίων που θα λειτουργούν κάτω από αυστηρές ακαδημαϊκές προδιαγραφές και όχι μόνο θα συγκρατούν το συνάλλαγμα που φεύγει έξω, αλλά θα αποτελούν πόλο έλξης και για υποψήφιους επιστήμονες άλλων χωρών;

Να μία παράμετρος που θα έπειθε, εμάς τουλάχιστον, ότι, όταν τα κόμματα υποστηρίζουν πως «τώρα έμαθαν» και πως θέλουν να πάνε τη χώρα «εμπρός», το εννοούν;

Διαφορετικά, θα μας αφήσουν να υποπτευόμαστε ότι μοιάζουν με μαθητές που πέρασαν την κρίση με 970 μόρια και ότι τίποτα δεν έχουν διδαχθεί, απλώς μένουν πιστοί στον παλιό καλό εαυτό τους.

 

Συγκεκριμένα πράγματα!