150904 ΕΠΟΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Η επόμενη μέρα…

Όχι, δεν αναφέρομαι στη γνωστή ταινία, μιλώ για την επομένη των εκλογών, στην οποία είναι στραμμένα τα βλέμματα υποψηφίων και ψηφοφόρων.

Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους, όχι μόνο για τον συνηθισμένο που ισχύει σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, δηλαδή το ποιος θα είναι κυβέρνηση.

Αυτή τη φορά μιλάμε περισσότερο για το πώς θα είναι η κυβέρνηση, από ποια κόμματα δηλαδή θα αποτελείται το «κυβερνητικό μείγμα». Το πράγμα δεν εξαρτάται μόνο από το ποιοι θα μπουν στη βουλή και με τι δύναμη ο καθένας. Εξαρτάται, κυρίως, από τη βούληση για συνεργασία.

Και όχι μόνον!

Διότι, η επόμενη μέρα είναι συνήθως απότοκος της… προηγούμενης μέρας και «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». Φαίνεται όμως πως στην «μαγειρική» της πολιτικής ισχύει ό,τι και στην καθημερινότητα αυτού του τόπου. Όλοι η χώρα παρακολουθεί από το πρωί μέχρι το βράδυ εκπομπές και παιχνίδια μαγειρικής και ύστερα σηκώνουμε το τηλέφωνο και παραγγέλνουμε από τα τηλεμενού!

Έτσι, λοιπόν, ο κύριος Τσίπρας φρόντισε για άλλη μια φορά να δείξει την πολιτική του διορατικότητα και έσπευσε να δηλώσει ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με κανένα από τα παλιά κόμματα (τα… παλιοκόμματα) παρά μόνον με τους Ψεκασμένους Έλληνες!

Ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός της αρμονικής συνύπαρξης ενός (γιαλαντζί) αριστερού κόμματος με ένα (γιαλαντζί) ακροδεξιό. Αυτό το πάντρεμα θα έπρεπε να ήταν αρκετό από μόνο του να προβληματίσει τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. (Και των ΑΝΕΛ, όμως αυτοί μας ενδιαφέρουν από λίγο έως καθόλου.)

Πώς είναι δυνατόν να σπεύδεις να δηλώσεις πως το μόνο κόμμα με το οποίο μπορείς (και θέλεις) να συνεργαστείς είναι εκείνο που δεν ψήφισε το μοναδικό (μοναχικό που θα έλεγε και ο Ζίκος) αξιόλογο νομοσχέδιο που έφερες, επτά μήνες, εκείνο της ιθαγένειας;

Το χειρότερο όμως είναι άλλο. Δεν βλέπεις ότι υπάρχει σοβαρή, σοβαρότατη πιθανότητα να συνεργαστείς και με άλλα κόμματα;

Να στο θέσω με δικούς όρους; Δεν καταλαβαίνεις ότι μπορεί να… αναγκαστείς (να «εκβιαστείς» ώστε) να μπεις σε ένα κυβερνητικό σχήμα ακόμη και με τη Νέα Δημοκρατία;

Και δεν καταλαβαίνεις τον κίνδυνο που ενέχει η απόλυτα αρνητική σου στάση σε κάτι τέτοιο, τώρα, προεκλογικά; Ότι μπορεί, μετεκλογικά, να σε κατηγορήσουν πάλι για κωλοτούμπα και να σου φύγουν όσοι πίστεψαν στις προεκλογικές σου «δεσμεύσεις», όπως έγινε με την Αριστερή Πλατφόρμα;

Το άλλο πουλάκι:

Ευτυχώς κάποιοι το κατάλαβαν.

Έτσι άρχισαν να ρίχνουν γέφυρες, ανασκευάζοντας την αρχική δήλωση του Τσίπρα και λέγοντας πως μόνο με τη Νέα Δημοκρατία δεν συνεργάζονται, ενώ δεν αποκλείουν να γίνει κάτι τέτοιο με τα άλλα «παλιοκόμματα».

Στο σημείο αυτό μπορούμε να διακρίνουμε το νέο πεδίο διχασμού στο οποίο μας εισήγαγε ο Τσίπρας: από το μνημονιακοί αντιμνημονιακοί, πήγαμε στο νέοι παλιοί. Φαίνεται πως κάθε φορά πρέπει να υπάρχει μια ορατή διαχωριστική γραμμή, κάτι σαν φράχτης που να μαντρώνει τους ψηφοφόρους και τα μέλη, θυμίζοντάς τους πως έξω από εκεί καραδοκούν οι «λύκοι».

Φυσικά, ο κίνδυνος των «αντιμνημονιακών λύκων» δεν φοβίζει κανέναν πια, αφού αυτοί μπήκαν ήδη μέσα στο μαντρί και όλοι (;) είδαν ότι πρόκειται αν όχι για άκακα ζώα, τουλάχιστον τόσο τρομερά όσο και τα μέσα. Ο φράχτης, που με τόση επιμέλεια χτίστηκε και συντηρούνταν όλα αυτά τα χρόνια, έπεσε μέσα σε μια νύχτα, τότε που ψηφίστηκε το τρίτο (το μακρύτερο) μνημόνιο.

Έτσι, η ανάγκη ύπαρξης διαχωριστικών γραμμών, αυτών που θα έπρεπε να ξεπηδούν μέσα από προγράμματα, ιδέες, στάση ζωής και καθημερινές πρακτικές, οδήγησε στο καινούριο σχήμα «νέο-παλιό», σχήμα που κατά τη γνώμη μου δεν βοηθά τον εμπνευστή του περισσότερο από το προηγούμενο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιο είναι το νέο και πιο το παλιό;

Να ένα από τα ερωτήματα στα οποία θα κληθούμε –αφού έχουμε προκληθεί ήδη- να απαντήσουμε στις προσεχείς εκλογές.

Θα τολμήσω μια πρώτη προσέγγιση: νέο δεν είναι σίγουρα εκείνο που καταδικάζει φραστικά το παλιό, στην πράξη όμως έχει υιοθετήσει τη νοοτροπία και τις πρακτικές του. Νέο δεν είναι το… παλιό, ντυμένο με καλύτερες προθέσεις, που, αν δεν το «εκβίαζαν», σκόπευε να ακολουθήσει από την αρχή όλα τα βήματα που μας οδήγησαν στην κρίση.

Το νέο κοιτάζει πίσω μόνο και μόνο για να διδαχθεί από τα λάθη των άλλων και τα δικά του, προκειμένου να χαράξει καινούρια πορεία μέσα στο προκλητικό πέλαγος της σύγχρονης πραγματικότητας. Δεν τσαλαβουτάει κάνοντας συνεχώς κύκλους στον βάλτο των ιδεολογημάτων του.

Το νέο δεν χρησιμοποιεί παλιά, φθαρμένα υλικά, ούτε ξαναβαπτίζει  πρακτικές και νοοτροπίες του παρελθόντος με νέα ονόματα, προκειμένου να τις παρουσιάσει φρέσκιες. Και, για να ξανάρθουμε στο θέμα μας, ξέρετε κάτι; Το νέο δεν φοβάται να συνεργαστεί με το παλιό, προκειμένου να το τραβήξει κι εκείνο μπροστά;

Ξέρετε πότε φοβάται τις συνεργασίες; Όταν δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, όταν δεν διαθέτει ισχυρή προσωπικότητα και ξεκάθαρη ταυτότητα και τρέμει στην ιδέα ότι μπορεί να αλλοιωθεί από τον συγχρωτισμό με άλλους, όταν ξέρει πως οι οπαδοί που με τόσο κόπο συγκέντρωσε μπορούν εύκολα να αφήσουν την απομίμηση και να επιστρέψουν στο αυθεντικό.

Ακόμη, λοιπόν, και αν δεχτούμε τον διαχωρισμό που εισάγει ο Αλέξης Τσίπρας μένει σ’ εμάς να διακρίνουμε πώς αυτός οριοθετείται.

Μπορούμε να το κάνουμε;

Παλιά νέα!