150915 ΕΞΑΙΡΕΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Με αφορμή ένα επεισόδιο…

Το περιστατικό θεωρείται ασήμαντο, για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι αφορά πολύ λίγους και, αν δεν το «σήκωναν» κάποια σάιτ, θα περνούσε εντελώς απαρατήρητο.

Ο δεύτερος είναι πως τέτοια περιστατικά θεωρούνται τόσο συνηθισμένα στην ελληνική πραγματικότητα, που, αληθινά, καταντούν ασήμαντα.

Τότε, γιατί ασχολούμαστε μαζί του;

Ασχολούμαστε επειδή εμείς το κρίνουμε ως πάρα πολύ σοβαρό, όχι αυτό καθαυτό, αλλά ως παράδειγμα συμπεριφοράς που έχει γίνει κυρίαρχη στην ελληνική κοινωνία και, επιτρέψτε μου να πω, στο τμήμα της εκείνο που αυτοχαρακτηρίζεται Αριστερά.

Η συμπεριφορά αυτή έχει δυο όψεις.

Η πρώτη, η πιο «λαϊκή», μπορεί να περιγραφεί με τη γνωστή φράση «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;» Η δεύτερη, η πιο «πολιτική», περιγράφεται με μια παράφραση: «νόμος είναι το δίκιο εκείνων που φωνάζουν»!

Και στις δυο περιπτώσεις συναντάμε την ίδια ακριβώς επιδίωξη. Την εξαίρεση από το νόμο.

Γιατί;

Γιατί, έτσι! Δεν το είπαμε προηγουμένως; Είτε γιατί εμείς είμαστε ξεχωριστή περίπτωση και πρέπει να εξαιρεθούμε, είτε γιατί πιστεύουμε ότι ο νόμος, όταν στέκεται εμπόδιο στα σχέδιά μας, είναι απλώς… παράνομος και δεν πρέπει να ισχύει.

Ας έρθουμε όμως στο περιστατικό που έγινε αφορμή για τη σημερινή μας κουβέντα και μετά συνεχίζουμε τις γενικόλογες παρατηρήσεις.

Στη Θεσσαλονίκη, η διακομματική επιτροπή του Δήμου, πήρε απόφαση (νομίζω ομόφωνη, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα) να μην δίνονται για συγκεντρώσεις κάποιοι συγκεκριμένοι χώροι. Ο πεζόδρομος της Αγίας Σοφίας, η πλατεία Αριστοτέλους και ο χώρος μπροστά από τον Λευκό Πύργο.

Η λαϊκή Ενότητα, γνωρίζοντας την απόφαση, ζήτησε να πραγματοποιήσει τη συγκέντρωσή της… «στον Πύργο τον Λευκό» και φυσικά εισέπραξαν άρνηση. Τους ζητήθηκε να σεβαστούν την απόφαση και να πάνε λίγα μέτρα παρακάτω, στο Βασιλικό Θέατρο ή στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όμως αυτοί δεν ήθελαν να ακούσουν κουβέντα για αλλαγή της θέσης και ζήτησαν και τα ρέστα.

Αποτέλεσμα; Ο δήμαρχος, αφού τους εξήγησε πως δεν μπορεί να παρανομήσει και να δώσει τη συγκεκριμένη άδεια, αφού τους υπέδειξε διπλανούς χώρους για τη συγκέντρωσή τους, αφού τους τόνισε πως η παραπέρα συζήτηση δεν έχει νόημα και πως άδικα σπαταλούν το χρόνο του, αφού τους ζήτησε πολλές φορές να αποχωρήσουν, στο τέλος τους είπε «πάρτε δρόμο».

Το άλλο πουλάκι:

Δεύτερο αποτέλεσμα;

«Σε καταγγελία εναντίον του δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη προέβη η υποψήφια βουλευτής της Λαϊκής Ενότητας Δέσποινα Χαραλαμπίδου, επειδή ο δήμαρχος αρνείται να παραχωρήσει την πλατεία του Λευκού Πύργου για την πραγματοποίηση της κεντρικής προεκλογικής συγκέντρωσης του κόμματος με ομιλητή τον Παναγιώτη Λαφαζάνη».

«Ήρθαμε να κάνουμε διάβημα διαμαρτυρίας στον δήμαρχο κ. Μπουτάρη. Πέρα από την απαγόρευση, θέλουμε να καταγγείλουμε την πολύ άσχημη συμπεριφορά του κυρίου δημάρχου απέναντι στα μέλη και τα στελέχη της Λαϊκής Ενότητας, μια συμπεριφορά που φεύγει από τα όρια της προσβολής και πάει πολύ παραπέρα. Θεωρούμε απαράδεκτο το γεγονός», δήλωσε στους δημοσιογράφους η κ. Χαραλαμπίδου.

Εκεί που μας χρωστούσαν, μας πήραν και το βόδι!

Είναι η περίπτωση που σας είπαμε πριν. Ο νόμος, οι διατάξεις, οι αποφάσεις πρέπει να ισχύουν για όλους τους άλλους, εκτός από εμάς. Εμείς έχουμε δικό μας νόμο, εκείνο που νομίζουμε εμείς σωστό και μάλιστα έχουμε έναν εντελώς ιδιαίτερο τρόπο να το διεκδικούμε: Τον τσαμπουκά και τις καταγγελίες. Αν δεν περάσει ο πρώτος, συνεχίζουμε με τις δεύτερες.

Για να καταλάβετε πόσο δίκιο έχουν οι καταγγέλλοντες, σκεφθείτε λίγο το εξής σενάριο: Υποθέστε ότι πήγε η Χρυσή Αυγή και ζήτησε τον ίδιο χώρο για συγκέντρωση και ο δήμαρχος τον παραχώρησε. Φαντάζεστε τι θα άκουγε για την «αυθαίρετη και παράνομη» απόφασή του, τι θα του έσουρναν για τα «κρυφοφασιστικά» του αισθήματα και πόσες καταγγελίες θα έπεφταν για την «μοναρχική συμπεριφορά» του να αγνοεί τα συλλογικά όργανα;

Βλέπετε; Το πρώτο που ρωτάτε κι εσείς είναι «καλά, βάζεις Χρυσή Αυγή και Λαϊκή Ενότητα στο ίδιο τσουβάλι;»

Δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι αν οι νόμοι πρέπει να ισχύουν για όλους και χωρίς διακρίσεις, ή αν ο καθένας που θεωρεί ότι αδικείται μπορεί να ζητά να εφαρμόζονται κατά περίπτωση, με τη δική του περίπτωση πάντοτε να αποτελεί προκλητική εξαίρεση.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είναι η ίδια ιστορία…

Από την παράκαμψη στην ουρά και την αποφυγή της θητείας, μέχρι το σβήσιμο της κλήσης και την αποφυγή του υποβιβασμού της ομάδας, ο καθένας ως άτομο ή η κάθε «συλλογικότητα» ζητά να αποτελέσει ξεχωριστή περίπτωση, να εξαιρεθεί, να διαφύγει, να μην ισχύσει γι’ αυτόν ό,τι ισχύει για όλους τους άλλους…

Πολλές φορές η νοοτροπία αυτή ντύνεται με ιδεολογικό μανδύα, ζητάμε την εξαίρεση από το νόμο στο όνομα ενός ανώτερου δίκιου, ή κάποιων υψηλών ιδεών που δεν πρέπει να συγχέονται με άλλες ταπεινές και δεν πρέπει να περιορίζονται από κανενός είδους φραγμούς -άρα και νόμους.

Παραβλέπω και αφήνω ασχολίαστο το γεγονός ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, η απαίτηση για εξαίρεση είναι εσκεμμένη, προκειμένου να δημιουργηθεί σχετικός ντόρος ή/και να προκληθούν επεισόδια. (Να, ας πούμε, εμείς συζητάμε τώρα για την συγκέντρωση της Λαϊκής Ενότητας.) Στο αυτονόητο ερώτημα του Μπουτάρη γιατί δεν κάνουν τη συγκέντρωσή τους κάπου αλλού, η απάντηση ήταν «θέλουμε να έχουμε φόντο τον Λευκό Πύργο»!

 

Γιατί έτσι θέλουμε!