150924 ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΝ-3

Το ένα πουλάκι:

Τι έμαθα από τις εκλογές…

Μην με κοιτάτε σαν παράξενο πουλί, ασφαλώς και κάνω πλάκα. Αν ήταν να μαθαίνουμε κάθε φορά και κάτι από τις εκλογές, τώρα θα ήμασταν πάνσοφοι. Τελικά φαίνεται πως είχε μεγάλο δίκιο εκείνο το παλιό συνθηματάκι που λέγαμε στα φοιτητικά μας χρόνια: «όποιον και να ψηφίσεις, πάλι ΑΥΤΟΙ θα βγουν»!

(Ελπίζω, τουλάχιστον, κάπως έτσι να σκέφτηκαν και κάποιοι από τους πολλούς που δεν πήγαν να ψηφίσουν την Κυριακή.)

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι εκλογές δεν μας οδηγούν στην εξαγωγή κάποιων συμπερασμάτων. Όμως τα συμπεράσματα δεν γίνονται εύκολα μάθημα –κοιτάξτε πόσα χρήσιμα συμπεράσματα βγάζουμε κάθε φορά που η εθνική μας χάνει στο μπάσκετ από τους Ισπανούς. Τα βγάζουμε, τα συζητάμε, και… την άλλη φορά χάνουμε με τον ίδιο τρόπο.

Ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, λοιπόν. Παρατηρήσεις κάνουμε, ερμηνείες ψάχνουμε, δικαιολογίες αναζητούμε, ιδίως όσοι βρισκόμαστε από την πλευρά των ηττημένων –εμείς ανέκαθεν από αυτή την πλευρά βρισκόμαστε- οι νικητές δεν χρειάζεται να το ψειρίσουν και πολύ. Έπαιξαν και κέρδισαν, δεν υποχρεούνται να λάβουν κανένα μήνυμα, έλαβαν πολλές ψήφους και αυτό τους είναι αρκετό.

Το πρώτο πράγμα που θα ήθελα να κρατήσω από τις εκλογές της Κυριακής είναι η σκέψη που μου γέννησε μια εικόνα. Μια εικόνα που είναι, πιστεύω, το χάι λάιτ των αποτελεσμάτων. Ο νικητής Αλέξης Τσίπρας πάνω στην εξέδρα χαιρετά τους ψηφοφόρους του που πανηγυρίζουν και τότε…

Πριν συνεχίσω όμως, ας κάνω ένα σύντομο, παρένθετο σχόλιο πάνω σ’ αυτή τη σκηνή.

Ποιοι είναι αυτοί που βγαίνουν στους δρόμους και τις πλατείες και πανηγυρίζουν «με σημαίες και με νταούλια»; Και, τι ακριβώς πανηγυρίζουν;

Δεν λέω, ψήφισες ένα κόμμα, βγήκε πρώτο στις εκλογές, φυσιολογικό είναι να χαίρεσαι, όμως, να βγεις και να χορεύεις; Γιατί; Επειδή βγήκε δεύτερη πρώτη φορά η Αριστερά στην εξουσία; Και θα κάνει τέτοιες σημαντικές αλλαγές –ας πούμε τον κύριο Φίλη υπουργό Παιδείας- που θα αλλάξει ριζικά τη ζωή σου, εννοείται προς το καλύτερο;

Εκτός κι αν πανηγυρίζεις απλώς τη νίκη του Αλέξη –«ψηφίζουμε πρωθυπουργό»- και τότε θέλω να σου θυμίσω τι σημαίνει, συγγνώμη, τι σήμαινε παλιά για την Αριστερά ένα αρχηγικό και προσωποκεντρικό κόμμα. Την Αριστερά της συλλογικότητας, των θεσμοθετημένων οργάνων, της εναλλαγής των προσώπων και της αποφυγής των «ειδικών» και των «επαγγελματιών της πολιτικής». Ψιλά γράμματα…

Το άλλο πουλάκι:

Ας περάσουμε στο χάι λάιτ!

Και θα δείτε ότι έχει σχέση με όλα όσα είπαμε προηγουμένως.

Τη βραδιά, λοιπόν, της δεύτερης πρώτης νίκης της Αριστεράς στη χώρα, ο νους μου πήγε σε όλους εκείνους τους παλιούς αριστερούς που έταξαν τη ζωή τους στην υπόθεση αυτή, που έδωσαν αγώνες μέσα από κινήματα, που πορεύτηκαν έχοντας ως πυξίδα αρχές όπως (περισσότερη) δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, ισότητα δύο φύλων, σεβασμός της διαφορετικότητας…

Και είδαν τη στιγμή του θριάμβου του Αλέξη Τσίπρα να «καπελώνεται» από τον Πάνο Καμμένο. Είδαν τον (μοναδικό) εταίρο να προσέρχεται στη σκηνή, να αγκαλιάζεται με τον αριστερό Αλέξη και, φυσικά, να τον εκτοπίζει με την πληθωρική του παρουσία.

Τι να ένιωσαν τη στιγμή εκείνη οι παλιοί αγωνιστές και τα πιστά μέλη του κόμματος που ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν μπορούσαν να δουν την Αριστερά να γίνεται κυβέρνηση στην Ελλάδα;

Προφανώς η χαρά τους ήταν μεγάλη για τη νίκη. Από την άλλη όμως…

Μα, με τον Πάνο Καμμένο; Κι αν δεχτούμε πως την πρώτη πρώτη φορά το προξενιό που οδήγησε στον γάμο έγινε σε κάποια (φανταστική) αντιμνημονιακή βάση, τώρα ποιος ήταν ο λόγος αυτής της συνεργασίας που οδήγησε και σ’ αυτό το καπέλωμα; Τι ενώνει πλέον τον ΣΥΡΙΖΑ με τους ψεκασμένους, τον Αλέξη Τσίπρα με τον Πάνο Καμμένο;

Μήπως το γεγονός ότι αποτελούν το «νέο» στην πολιτική, αυτό που εναντιώθηκε στο «παλιό», το νίκησε και το «τελείωσε»;

Ο Καμμένος νέο; Αρχηγός ενός συνωμοσιολογικού κόμματος, με στελέχη από τα οποία έχουμε κατά καιρούς ακούσει ό,τι πιο ξενοφοβικό, σεξιστικό, ρατσιστικό και εν τέλει ανόητο υπάρχει;

Με τον ίδιο να έχει διατελέσει υπουργός και βουλευτής επί δεκαετίες σε κυβερνήσεις που έχουν την κύρια ευθύνη για το κατάντημα της χώρας και την οικονομική κρίση; Αυτό είναι το «νέο» που μας φέρνει ο Αλέξης Τσίπρας, με αυτό θα αλλάξει τη χώρα και θα «τελειώσει» το «παλιό»;

Σας το είπαμε και άλλη φορά. Ο Καμμένος και οι ψεκασμένοι Έλληνές του είναι οι πραγματικοί νικητές των εκλογών. Και αυτό χάρη στον Αλέξη Τσίπρα, τον «χαρισματικό» ηγέτη, το «πολιτικό φαινόμενο», που εξάρτησε την άνοδό του στην πρωθυπουργία και τη δημιουργία κυβέρνησης ΜΟΝΟ από τη συνεργασία του με τον Καμμένο και τους ΑΝΕΛ.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αφού αυτό ψήφισε ο λαός!

Θα μου πείτε το ψήφισε γιατί έτσι έθεσε το ζήτημα ο Αλέξης. Θα μπορούσε να πει προεκλογικά πως θα κάνει μια προσπάθεια να συνεργαστεί σε άλλη βάση, με άλλες πολιτικές δυνάμεις, πάνω σε συγκλίνουσες προγραμματικές δηλώσεις και ανάλογα με το εκλογικό αποτέλεσμα, χωρίς να κλείνει το μάτι στον Καμμένο και να δεσμεύεται προκαταβολικά, βαπτίζοντάς τον ο ίδιος στην κολυμβήθρα του «νέου» και του «καθαρού» -ποιον; τον (και κατάδικο) Πάνο Καμμένο.

Γι’ αυτό σας λέω. Το χάι λάιτ της βραδιάς θα μείνει μια μαύρη στιγμή στην ιστορία του τόπου, ο εναγκαλισμός εκείνος θα στοιχειώνει για χρόνια τα όνειρα πολλών αριστερών, αριστερών παλαιάς κοπής.

Γιατί από τους «νέους»…

 

Εσύ κι εγώ!