150903 ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ας συνεχίσουμε για λίγο τη σκέψη μας!

Λέγαμε χθες ότι δεν είναι στην πραγματικότητα το εσωκομματικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ ο λόγος που ο κ. Τσίπρας μας οδηγεί σε νέες εκλογές.

Αυτό, αν δεν το καταλαβαίνετε, είναι άκρως υποστηρικτικό για τον τέως πρωθυπουργό, αφού θεωρείται κατάντημα να οδηγεί κάποιος μια χώρα στις κάλπες, μόνο και μόνο για να λύσει τις διαφορές του με τους (πρώην) συντρόφους του.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά όμως, κινδυνεύει ο ΣΥΡΙΖΑ να πάθει αυτό που (του) ευχόταν ο Αντώνης Σαμαράς, να γίνει η περίοδος της διακυβέρνησης από αυτόν μια σύντομη παρένθεση.

Βλέπετε, αποφεύγω να πω «αριστερή παρένθεση», για ευνόητους (για όλους πλέον) λόγους.

Του αξίζει αυτό του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα; Είναι το πρώτο ερώτημα. Και το δεύτερο: Αξίζει στη χώρα;

Από τα δυο ερωτήματα φαίνεται για άλλη μια φορά αυτό που πολλοί αδυνατούν να καταλάβουν. Τα συμφέροντα του κόμματος –κανενός κόμματος- δεν πρέπει να ταυτίζονται με εκείνα της χώρας.

Η ταύτιση αυτή, που έχει μεγάλη ιστορία στη χώρα μας, καλλιεργήθηκε όμως πολύ έντεχνα από τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου, μας οδήγησε σε μεγάλες περιπέτειες. Το κυριότερο όμως πρόβλημα που δημιούργησε ήταν το φαινόμενο της «ανάθεσης». Ας είμαστε εμείς (το κόμμα μας) στα πράγματα και όλα θα είναι καλύτερα.

Όπως καταλαβαίνετε αυτό το σκεπτικό λειτούργησε όχι μόνο στο ΠαΣοΚ, αλλά και στη Νέα Δημοκρατία και οδήγησε τόσο στη δημιουργία κομματικών στρατών όσο και στη… στράτευση του συνδικαλισμού, ο οποίος μεταλλάχτηκε σε κομματικό ή κυβερνητικό τέτοιον.

Τα συνδικάτα αγωνίζονταν μόνο εναντίον της κυβέρνησης που δεν μπορούσε να τα ελέγξει, μέσω των κομματικών παρατάξεων και των δικών της συνδικαλιστών.

Το συμφέρον της παράταξης και του κόμματος υπερτερούσε εκείνου της χώρας, μέσα από το πονηρό σκεπτικό που είπαμε πριν: «Αν είμαστε εμείς στα πράγματα τόσο το καλύτερο για τη χώρα».

Το «εμείς» όμως έφτασε να σημαίνει όχι μόνο τον συλλογικό φορέα, το κόμμα, αλλά και τις παρέες μέσα σ’ αυτό, πολύ συχνά και τις ατομικότητες, τον καθένα που το επικαλούνταν ατομικά. Το προσωπικό συμφέρον ταυτίζονταν με του κόμματος και εκείνου με της χώρας. Τόσο απλά!

Ας κλείσουμε όμως την ιστορική αναδρομή και ας ξαναγυρίσουμε στα ερωτήματά μας. Άξιζε στον ΣΥΡΙΖΑ και στη χώρα να αποτελέσει η επτάμηνη «πρωθυπουργία Τσίπρα» μια σύντομη παρένθεση στην πολιτική ιστορία του τόπου;

Το άλλο πουλάκι:

Ας τα δούμε ένα ένα.

«Κάθε αρνί από το μπατζάκι του κρέμεται» έλεγε η γιαγιά μου, εννοώντας ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις και τις παραλήψεις του και πληρώνει γι’ αυτές.

Αν το δούμε έτσι, ό,τι και να πάθουν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας τους αξίζει. Είχαν στα χέρια τους μια πρωτοφανή λαϊκή στήριξη, τόσο με τις εκλογές του Ιανουαρίου όσο, και κυρίως, με το δημοψήφισμα του Ιουνίου.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτή τη στήριξη την απέσπασαν (για να μην πω την υπέκλεψαν) υποσχόμενοι τα πάντα στους πάντες, λαϊκίζοντας με πρωτοφανή τρόπο, θέτοντας εκβιαστικά και ανύπαρκτα διλήμματα…

Ωστόσο, την πήραν. Και, όπως φάνηκε από τη συνέχεια, είχαν και την πολυτέλεια να τη διαχειριστούν όπως ήθελαν, αφού κανείς, στην ουσία, δεν του ζήτησε το λόγο για τις υποσχέσεις που έδωσαν και δεν κράτησαν. Η κωλοτούμπα τους έγινε αποδεκτή με συγκατάβαση και πρωτοφανή ανοχή από τους πολίτες.

«Δεν πειράζει», έλεγαν ακόμα κι εκείνοι που τους ψήφισαν πιστεύοντας όλο το «πακέτο» των προεκλογικών υποσχέσεων. Και «επιχειρηματολογούσαν» με τη γνωστή επωδό: «Μήπως οι άλλοι που μας οδήγησαν εδώ ήταν καλύτεροι;»

Η κοινωνία έμοιαζε με το θύμα τού νέου και ωραίου εραστή, από τον οποίο μπορεί να δεχτεί τα πάντα και για χάρη του να υποστεί τα πάνδεινα, αγόγγυστα.

Βέβαια, ως ένα σημείο! Έτσι, αν οι ψηφοφόροι γυρίσουν τώρα την πλάτη στον Αλέξη Τσίπρα και το κόμμα του, κανείς δεν θα μπορεί να τους καταλογίσει αγνωμοσύνη. Ξέρω πολλούς που θα το κάνουν και ο καθένας για δικούς του λόγους, έχοντα όμως ως κοινή συνισταμένη το «δεν ήταν αυτό που πιστέψαμε».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιο είναι όμως το συμφέρον της χώρας;

Ίσως φανεί περίεργο σε πολλούς από εσάς που μας παρακολουθείτε χρόνια, όμως θα πούμε πως, για το καλό του τόπου, οι εκλογές πρέπει να βγάλουν έναν ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ.

Να το κάνουμε πιο ελαφρύ; ΚΑΙ έναν ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ.

Θα εξηγηθώ και θα καταλάβετε αμέσως: Ασχέτως από το συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα, ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ (που απόμεινε) πρέπει να έχουν καθοριστικό ρόλο στις μετεκλογικές εξελίξεις. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνουν έξω από το σχήμα που θα κυβερνήσει τον τόπο. Δεν πρέπει να τους γίνει αυτή η χάρη!

Όχι! Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ (που απόμεινε) πρέπει –επιτέλους- να κυβερνήσουν, δηλαδή να αναλάβουν πραγματικά τις ευθύνες των επιλογών τους.

Δεν πρέπει να τους γίνει η χάρη να είναι για άλλη μια φορά στην εύκολη, ανεύθυνη και ανέξοδη αντιπολίτευση, τον προνομιακό γι’ αυτούς χώρο που τόσο καλά υπηρέτησαν, κυρίως στα χρόνια της κρίσης.

Τώρα, μέσα από πιο σχήμα και πιο πολιτικό μείγμα θα γίνει αυτό, ας το αποφασίσει ο (σοφός, μην το ξεχνάμε) λαός με την ψήφο του. Έχουμε όμως να πούμε και άλλα επ’ αυτού.

 

Για τη χώρα, ρε γαμώτο!