150901 ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Καλώς σας βρήκαμε!

Πέρασε το καλοκαίρι –ημερολογιακά- Αρχή της Ινδίκτου σήμερα, μπορούμε να ευχηθούμε και «καλή χρονιά», όχι μόνο στους εκπαιδευτικούς που ξεκινούν το νέο σχολικό έτος, αλλά σε όλους όσοι ακολουθούν ΚΑΙ το εκκλησιαστικό ημερολόγιο.

«Σας αφήνουμε την πιο κρίσιμη στιγμή, όπως κάνουν όλες οι “μεγάλες σειρές” που σέβονται τον εαυτό τους.

Ας ελπίσουμε πως όλα θα πάνε κατ’ ευχήν και θα συμβεί αυτό που θέλουμε οι περισσότεροι Έλληνες».

Έτσι τελείωνε η τελευταία κουβέντα μας, στις 10 Ιουλίου, λίγα εικοσιτετράωρα πριν από τη συμφωνία στην οποία οδηγήθηκε η κυβέρνηση Τσίπρα, εκβιασμένη από τα πράγματα και τους δανειστές.

Θα σας ρίξω κατ’ ευθείαν στα βαθιά:

Όπως αποκάλυψαν αργότερα μέλη της ίδιας της κυβέρνησης, εμείς πήγαμε στη διαπραγμάτευση έχοντας ως όπλο το επιχείρημα «ή μας δανείζετε χωρίς όρους (με τους δικούς μας όρους), ή αποχωρούμε από την Ευρωζώνη και σας τινάζουμε στον αέρα».

Αυτοί μας απάντησαν «στο καλό να πάτε και πάρτε και καμιά ογδονταριά δισεκατομμύρια να έχετε για το δρόμο. Αν όμως αποφασίσετε να μείνετε, τότε η συμφωνία περιλαμβάνει συγκεκριμένους όρους που πρέπει να δεχθείτε».

Αποφασίσαμε να μείνουμε και να δεχτούμε τους όρους της συμφωνίας. Κατά έναν παράδοξο όμως τρόπο (και καθόλου κατανοητό σ’ εμένα) η δική τους στάση ονομάστηκε «εκβιασμός» ενώ η δική μας «σκληρή διαπραγμάτευση».

Κι έτσι έχουμε άλλο ένα μοναδικό και παράδοξο φαινόμενο. Η κυβέρνηση πέτυχε μια συμφωνία η οποία θεωρήθηκε (και από την ίδια) «σωτήρια» για τη χώρα. Και τώρα καλείται να την εφαρμόσει. Η εφαρμογή όμως αυτή θεωρείται «καταστροφική».

Είναι κάτι που δεν καταλαβαίνετε;

Η «σωτήρια» συμφωνία είναι τόσο καταστροφική που, για να την εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κύριος Τσίπρας, θέλουν νωπή λαϊκή εντολή. Αν την λάβουν, θα προχωρήσουν και θα ολοκληρώσουν. Αν όχι, θα κάνουν μόνο τα «απολύτως απαραίτητα», που θα έλεγε και ο αείμνηστος Λογοθετίδης

Το άλλο πουλάκι:

Γι’ αυτά όμως έχουμε καιρό.

Τώρα ας μιλήσουμε λίγο ακόμη για το διάστημα που πέρασε και που από συνήθεια το ονομάζουμε «διακοπές».

Διότι φέτος δεν κάναμε διακοπές, έτσι τουλάχιστον όπως τις ξέρουμε και τις εννοούμε εμείς, τα τελευταία δεκαπέντε καλοκαίρια που σας αφήνουμε για να πετάξουμε σε άλλες γειτονιές.

Νομίζω ότι αυτό ίσχυσε για τους περισσότερους και ο λόγος δεν είναι μόνο η κατάσταση με τις τράπεζες (που, αν ψηφίζαμε ΟΧΙ, θα άνοιγαν στις 6 Ιουλίου), αλλά έχει να κάνει με τη γενικότερη ψυχολογία που… μας έπιασε φέτος.

Αυτό, να ξέρετε, θα είναι και ένα στοιχείο αντιπαράθεσης που «θα παίξει» την προεκλογική περίοδο. Το έχω ακούσει ήδη σαν επιχείρημα: «Πότε ήμασταν καλύτερα, το περσινό καλοκαίρι, ή φέτος;»

Μια έξυπνη απάντηση θα ήταν «τι εννοείτε καλύτερα;»

Διότι φέτος, κατά γενική ομολογία, μπορεί να μην έχουμε όσα είχαμε άλλες χρονιές, είμαστε πολύ πιο σοφοί. Και η γνώση, πόσω μάλλον η σοφία, πληρώνονται, ενίοτε ακριβά.

Πώς ήταν παλιά που οι απόφοιτοι του Γυμνασίου έκαναν όλο το καλοκαίρι φροντιστήρια, για να δώσουν εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο; Ε, είχε νόημα να τους ρωτήσεις αν το καλοκαίρι εκείνο ήταν καλύτερο από τα προηγούμενά τους; Ειδικά αν τα φροντιστήρια έπιαναν τόπο και περνούσαν στο Πανεπιστήμιο, τότε μόνο καλά θα είχαν να θυμούνται από «το καλοκαίρι της γνώσης».

Έτσι κι εμείς. Τώρα ξέρουμε!

(Ο πληθυντικός –πρώτο πρόσωπο- χρησιμοποιείται ακριβώς επειδή… πληθήναμε εμείς που ξέραμε, μεγάλωσε η παρέα μας, χωρίς βέβαια να τους περιλαμβάνει όλους, αφού πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να μάθουν.)

Τι ξέρουμε; Ξέρουμε ότι οι αγορές είναι πολύ πιο σκληρές απ’ ό,τι φανταζόμασταν και, εν πάση περιπτώσει, όχι για τα δόντια μας, ακόμη κι αν είναι αριστεροί κυνόδοντες.

Ξέρουμε επίσης ότι οι δανειστές μας διαπραγματεύονται από θέση ισχύος, πράγμα που τους δίνει μια… ισχύ, η οποία στηρίζεται στα δισεκατομμύριά τους, σε αντίθεση με τη δική μας που στηρίζεται απλώς στη βούληση και την ψήφο του περήφανου λαού μας.

Ξέρουμε ακόμη ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες, που ήταν έτοιμοι να συνταχθούν μαζί μας, να βγουν στους δρόμους και να πιέσουν τις κυβερνήσεις τους προκειμένου αυτές όχι μόνο να κατανοήσουν και να υποστηρίξουν το δίκιο μας, αλλά και να αλλάξουν οι ίδιες πορεία πλεύσης, δεν ήταν τόσοι όσοι αρχικά τους υπολογίζαμε…

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε!

Λίγο μετά τις εκλογές σάς αφήσαμε, λίγο πριν από εκλογές σάς βρίσκουμε, άρα δεν χάσαμε και πολλά.

Αφού, όπως πολύ σωστά σημείωσε ο Δημοσθένης Κούρτοβικ στα ΝΕΑ, «ο Αλέξης Τσίπρας χρειάζεται ξανά τη λαϊκή ετυμηγορία μετά τη συμφωνία της 13^ης Ιουλίου, με την οποία αποτράπηκε, κατά τον ίδιο, η καταστροφή της Ελλάδας. Δηλαδή ο ελληνικός λαός καλείται να αποφανθεί αν έκανε καλά ο κ. Τσίπρας που απέτρεψε μια εθνική καταστροφή…»

Στο μεταξύ μάθαμε (εμείς, οι παλιοί μαθητές, τώρα πια) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελούνταν από ένα «κακό» κομμάτι (το οποίο, δόξα τω Θεώ, αποχώρησε) και ένα «καλό», σοφότερο (όπως είδαμε και όπως οι ίδιοι ομολογούν), που έμεινε να ζητάει και πάλι την ψήφο μας για να κάνει αυτή τη φορά λιγότερα λάθη.

Διότι λάθη έγιναν, κανείς όμως δεν ζήτησε συγγνώμη γι’ αυτά, παρόλο που η αυτοκριτική είναι στο DNA της Αριστεράς.

Έχουμε όμως όλο το χρόνο μπροστά μας να τα συζητήσουμε με την ησυχία μας. Καλή αρχή…

Σαν να μην πέρασε μια μέρα!