150923 ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Γράμμα από έναν φίλο!

Αστειεύομαι, ξέρετε βέβαια ότι στις μέρες μας δεν υπάρχουν πλέον γράμματα (με την έννοια της αλληλογραφίας, φυσικά) όπως τα ζήσαμε εμείς οι μεγαλύτεροι. Τότε που στέλναμε γράμμα σε έναν φίλο που σπούδαζε σε άλλη πόλη, μετά από μερικές ημέρες ταξιδεύαμε και πηγαίναμε να το δούμε και τύχαινε να παραλάβουμε το γράμμα μας, στο σπίτι του, οι ίδιοι.

Σήμερα υπάρχει μια μορφή ταχύτατης επικοινωνίας που είναι το ηλεκτρικό ταχυδρομείο, μιλώ για την προσωπική επικοινωνία και όχι τις αναστήσεις στα σόσιαλ μίντια που τις βλέπει πολύς κόσμος. Έτσι, πριν καλά καλά κλείσουν οι κάλπες, έλαβα το πρώτο μήνυμα - εκτίμηση του αποτελέσματος. Με την άδεια του φίλου θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.

(Τελικά, καθώς το έψαξα λίγο παραπάνω, είδα ότι ο φίλος έκανε ένα παλιό - νέο τέχνασμα. Αντέγραψε τις απόψεις «του» από κάποιον σχολιαστή στο διαδίκτυο. Δεν έχει σημασία. Έτσι κι αλλιώς είναι απόψεις πολλών συμπολιτών μας και αξίζει να τις συζητήσουμε. Σας διαβάζω λοιπόν το κομμάτι που αναφέρεται στο «φαινόμενο Τσίπρα», μαζί με την απάντηση που του έστειλα.)

«Οι Έλληνες ψηφίζουμε και πρόσωπα. Το πάνω από το 35% του ΣΥΡΙΖΑ είναι πάνω από 35% και σε ένα πρόσωπο. Στον Αλέξη Τσίπρα. Μπορεί να του καταλογίσεις πολλά αλλά οφείλεις να του αναγνωρίσεις ότι είναι πολιτικό φαινόμενο.

Με τα ΜΜΕ απέναντί του, με τις υποσχέσεις που έδωσε, τις περισσότερες, να μην έχουν τηρηθεί, με μία ατελέσφορη διακυβέρνηση αρκετών μηνών, λόγω εκβιασμών και ιδεοληψιών, με αρκετά επώνυμα στελέχη του Σύριζα απέναντί του, και με  ένα τρίτο μνημόνιο υπογεγραμμένο από τα χέρια του πριν από λίγες εβδομάδες, ο Αλέξης θριάμβευσε. Αν ο Τσίπρας είχε την στήριξη που είχε από τα ΜΜΕ o Ανδρέας κι αν κυβερνούσε με παροχές και όχι με μνημόνια, μάλλον θα έσπαγε εύκολα το φράγμα του 50%. Πρόκειται για ένα πολιτικό φαινόμενο που είναι μάλλον δύσκολο να εξηγηθεί.

Και δε θριάμβευσε μόνο ο ίδιος, αλλά διαλύθηκαν κι οι αντίπαλοί του. Ο Τσίπρας “καθάρισε” σαν αυγό τον Σαμαρά, τώρα στέλνει στη σύνταξη και τον Μεϊμαράκη. Ο Τσίπρας τα έβαλε με πολλά από τα επώνυμα στελέχη του κόμματός του, (Λαφαζάνη, Ζωή, Βαρουφάκη) και τα έστειλε στην αφάνεια. Στοχοποίησε με την κριτική του τον Σταύρο Θεοδωράκη και τον διέλυσε. Έκλεισε το μάτι στον Καμμένο και τον έβαλε στη Βουλή. Ακόμη και η άνοδος του ΠΑΣΟΚ δικό του δημιούργημα είναι. Άφησε να εννοηθεί ότι εκτός από τους ΑΝΕΛ, μόνο με το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να συγκυβερνήσει και το έστειλε στην 4η θέση! […] Τέλος επιβεβαιώθηκε ότι ο ΠΑΟΥ ΓΚΑΣΟΛ είναι παικταράς και γεννημένος νικητής».

Το άλλο πουλάκι:

Μια σύντομη απάντηση:

Το ότι ένα πολιτικό φαινόμενο (η προτίμηση των ψηφοφόρων στον Τσίπρα, παρά το ότι…) έχει ως επίκεντρο κάποιο πρόσωπο, δεν σημαίνει ότι το πρόσωπο αυτό είναι πολιτικό φαινόμενο. Διαφορετικά, ο Ολυμπιακός, ας πούμε, θα ήταν αθλητικό φαινόμενο. Δεν είναι. Μην ξεχνάς ότι υπάρχουν γυναίκες που τρώνε ξύλο από τον άνδρα τους και όχι μόνο δεν τον χωρίζουν, αλλά ισχυρίζονται ότι τον αγαπούν κιόλας.

Κάνεις κάποια μεθοδολογικά λάθη:

α. Ο Τσίπρας ΔΕΝ έχει τα ΜΜΕ εναντίον του! Απλούστατα, διότι αυτά τα ίδια τα ΜΜΕ είναι που φρόντισαν να κατασυκοφαντηθεί συλλήβδην όλο το παλιό πολιτικό προσωπικό, με αποτέλεσμα να αναδειχθεί αυτός ως μόνος «καθαρός».

β. Ξεχνάς τον καθοριστικό ρόλο του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που, στις μέρες μας, έχουν μεγαλύτερη ισχύ από τα παραδοσιακά ΜΜΕ και που, στην πλειονότητά τους, στηρίζουν Αλέξη.

γ. Η «εξαφάνιση» των πολιτικών του αντιπάλων εξηγείται από το γεγονός ότι τα ποσά είναι… αντίστροφα, ό,τι κερδίζει κάποιος το χάνει κάποιος άλλος. Πώς σου φαίνεται όμως, και τι λέει για το «πολιτικό φαινόμενο», το ότι οι πρώτοι που εξαφάνισε είναι οι άνθρωποι που ο ίδιος εμπιστεύτηκε και επέβαλε στον πολιτικό βίο; Και γιατί έπρεπε να κάνει εκλογές για να τους καθαρίσει, αφού είναι τόσο… παιχταράς;

δ. Γενικά, είναι λάθος το να βγάζουμε συμπεράσματα ξεκινώντας από το αποτέλεσμα και πηγαίνοντας προς τα πίσω. Ένα πολιτικό φαινόμενο πρώτα το κρίνουμε ως τέτοιο από τις ενέργειές του και, μετά, αν έρθει και η επιβράβευση του εκλογικού σώματος, πάει καλά.

Με την ίδια λογική «πολιτικό φαινόμενο» πρέπει να θεωρηθεί και ο Καμμένος, διότι ισχύουν και γι’ αυτόν ακριβώς τα ίδια. Βγήκε νικητής ενάντια στα ΜΜΕ που τον πολέμησαν, ψηφίστηκε παρά την μνημονιακή κωλοτούμπα («μόνο πεθαμένος» κ.λπ.), εξαφάνισε τους πολιτικούς του αντιπάλους (Ν.Δ., ΠαΣοΚ, Ποτάμι) από εν δυνάμει κυβερνητικούς εταίρους, έβγαλε πρωθυπουργό τον Αλέξη μαθαίνοντάς του να γράφει με το δεξί, και έγινε αυτός, με ένα ασήμαντο ποσοστό και 10 μόνο βουλευτές, η κυρίαρχη πολιτική φιγούρα της κυβέρνησης!

ε. Για τον Πάου Γκασόλ συμφωνώ απόλυτα και με αντίστοιχα κριτήρια θα έπρεπε να κρίνονται όλα τα «φαινόμενα».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Άλλο πολιτικό κι άλλο κοινωνικό φαινόμενο!

Τέτοιο είναι η συμπεριφορά των ψηφοφόρων, οι οποίοι, μέσα σε λίγους μήνες, ψήφισαν την κατάργηση του μνημονίου (Τσίπρας Ιανουαρίου) και την εφαρμογή του (Τσίπρας Σεπτεμβρίου), δηλαδή δύο ακριβώς αντίθετα πράγματα. Και μην ισχυριστεί κανείς ότι άλλαξαν τα δεδομένα…

Φαινομενικά, φαινόμενο!