150921 ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ανεξαρτήτως αποτελέσματος…

Σας έχουμε πει κι άλλες φορές για τη δύσκολη θέση στην οποία βρισκόμαστε την επομένη των εκλογών, όταν εσείς, γνωρίζοντας το τελικό αποτέλεσμα, ακούτε τις σκέψεις που εμείς κάνουμε μην έχοντας την πολυτέλεια αυτής της γνώσης.

Για να προλάβουμε το… «τυπογραφείο», θα μπορούσαμε ίσως να βασιστούμε στα έξιτ πολς, όμως, μετά το φιάσκο πολλών εκλογικών αναμετρήσεων, ποιος σοβαρός αναλυτής μπορεί να στηριχτεί στις προβλέψεις τους;

Είναι, λοιπό, ένα δύσκολο αλλά ενδιαφέρον εγχείρημα αυτό που δοκιμάζουμε κάθε φορά, αφού εμπεριέχει ρίσκο, μας δίνει όμως και τη δυνατότητα να αναζητήσουμε «σταθερές», στις οποίες μπορούμε να ανατρέχουμε ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα.

Οι «σταθερές» αυτές δεν είναι… ακλόνητες, δεν μπορείς δηλαδή να τις επικαλείσαι κάθε φορά, αλλά έχουν άμεση σχέση με την εκάστοτε συγκυρία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν το στοιχείο μιας διαχρονικότητας η οποία όμως πρέπει να προσαρμόζεται στις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν σε κάθε (προ)εκλογική περίοδο.

Για να μη σας κουράζουμε όμως, ας ξεκινήσουμε την κουβέντα μας και θα καταλάβετε τι εννοούμε.

Ποια θα έπρεπε να είναι η επόμενη μέρα αυτών των εκλογών; Γενικό το ερώτημα που μπορεί όμως να εξειδικευτεί σε επιμέρους. Ποια είναι η τομή που πρέπει να χαράξει το (όποιο) εκλογικό αποτέλεσμα, τι να αφήσει πίσω του και προς τα πού να βαδίσει; Τι οφείλουμε να κρατήσουμε από το χθες και τι να πετάξουμε ως άχρηστο; Αντίστοιχα, ποιο είναι το νέο που πρέπει να δοκιμάσουμε και με τι προοπτικές;

Ας αρχίσουμε να δίνουμε κάποιες απαντήσεις.

Αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να αφήσουμε πίσω μας είναι ο διχασμός, μάλλον οι κάθε είδους διχασμοί. Όχι μόνο αποδείχθηκαν καταστροφικοί, αλλά δεν βοηθούν καθόλου και ως εργαλείο ανάλυσης. Όταν εκείνον που έχει διαφορετική προσέγγιση από τη δική σου τον θεωρείς προδότη, πουλημένο, μίασμα ή δεν ξέρω τι άλλο, τότε το πρώτο που κάνεις είναι να στερείς από τον εαυτό σου τη δυνατότητα μιας εναλλακτικής ανάγνωσης της πραγματικότητας.

Το πράγμα καταλήγει καταστροφικό, όταν αυτή η διαφορετική ανάγνωση αποδεικνύεται πολύ πιο σωστή από την αρχική δική σου. Τότε τι κάνεις; Πώς ρίχνεις τα μούτρα σου αναγνωρίζοντας το δίκιο του άλλου; Πώς του τείνεις χέρι συνεργασίας, χωρίς να τα ακούσεις από τους δικούς σου που εκπαιδεύτηκαν να βλέπουν το διαφορετικό ως αντίπαλο; Τι είδους νέα τεχνάσματα πρέπει να σκαρφιστείς, προκειμένου να εξηγήσεις την αλλαγή πλεύσης, χωρίς να κατηγορηθείς ότι έγινες κι εσύ προδότης, πουλημένος, μίασμα ή δεν ξέρω τι άλλο;

Το άλλο πουλάκι:

Να το επόμενο σφάλμα!

Αντί να καταφύγεις στην αλήθεια, αναγνωρίζοντας μάλιστα και το σφάλμα σου, προχωράς σε διαφορετικού είδους ερμηνείες, ξεθάβοντας έναν παλιό καλό αποδιοπομπαίο τράγο: τους άλλους.

Οι άλλοι μας οδήγησαν εδώ και τώρα μας εκβίασαν με χειρότερα δεινά, προκειμένου να επιτύχουν τους καταχθόνιους σκοπούς τους. Εμείς δεν θέλαμε (να δούμε τη διαφορετική ανάγνωση της πραγματικότητας), υποχρεωθήκαμε και το κάναμε κρατώντας τη μύτη μας, σε αντίθεση με τους αντιπάλους μας που το έκαναν χαμογελαστοί.

Καταλάβατε τι εννοώ και γι’ αυτό περνάω στο δεύτερο στοιχείο που πρέπει να αφήσουμε πίσω μας. Είναι εκείνο της αδιάλλακτης στάσης.

Δεν υποχωρούμε ούτε βήμα από εκείνο που διεκδικούμε. Αποτέλεσμα; Συνήθως δεν παίρνουμε τίποτε, μας μένει όμως «η παρακαταθήκη των αγώνων» ή, αν προτιμάτε, «η επαναστατική γυμναστική».

Σε όλο τον κόσμο, διεκδικώ και διαπραγματεύομαι σημαίνει είμαι έτοιμος να κάνω πίσω, παίρνοντας ό,τι μπορώ καλύτερο, στη συγκεκριμένη συγκυρία και κάτω από τον δεδομένο συσχετισμό δυνάμεων. Μόνο στη χώρα μας η διαπραγμάτευση έχει την τακτική του κακομαθημένου παιδιού: ή μου παίρνεις αυτό ακριβώς που θέλω ή τα κάνω γυαλιά καρφιά.

Δεν είναι τυχαίο φυσικά ότι τα συνδικάτα, διά των εκπροσώπων τους μεγαλοσυνδικαλιστών είναι τα κακομαθημένα παιδιά των εκάστοτε κυβερνήσεων. Με τα κόμματα της αντιπολίτευσης από δίπλα να παίζουν το ρόλο του καλού (;) θείου που ψιθυρίζει στο αφτί του κακομαθημένου παιδιού «συνέχισε να φωνάζεις και θα στο αγοράσω εγώ».

Κανείς δεν είναι κατά των αγώνων και των διεκδικήσεων, όμως δεν μπορώ να φανταστώ άλλο μέρος του κόσμου όπου η ΑΔΕΔΥ κάνει 24ωρη απεργία, έχει ποσοστό συμμετοχής τραγικό (ή αστείο, διαλέγετε) και την επόμενη εβδομάδα προκηρύσσει 48ωρη με τα ίδια ακριβώς αιτήματα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κάτι τελευταίο…

Ας καταλάβουμε επιτέλους ότι καμιά ιδεολογία δεν εξαγνίζει τον άνθρωπο, διότι, απλούστατα, το κακό είναι στη φύση του μαζί με το καλό. Υπάρχει μια τεράστια παρεξήγηση, η οποία προέκυψε από ένα τεράστιο λογικό άλμα. Υποτίθεται πως ο άνθρωπος, μέσα σε μια κατάλληλα διαμορφωμένη κοινωνία, όπου επικρατεί η αγάπη, η ισότητα, η δικαιοσύνη και άλλες τέτοιες αξίες (πρωτοχριστιανικές, κομμουνιστικές κ.λπ. κοινωνίες), δεν θα είχε κανέναν λόγο να είναι κακός. Πράγμα που αποδείχτηκε πως δεν είναι έτσι, αλλά ας το παραβλέψουμε.

Το λογικό άλμα έγκειται στο ότι φτάσαμε στο σημείο να δεχόμαστε πως οι άνθρωποι που πιστεύουν (όσο πιστεύουν) σε τέτοιου είδους κοινωνίες δεν έχουν κανέναν λόγο (δεν είναι δυνατόν) να είναι κακοί, εγωιστές, πλεονέκτες, ματαιόδοξοι, μηχανορράφοι, παρά μόνον αγνοί και άδολοι αγωνιστές.

Τι από όλα αυτά μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας τώρα, μπροστά στις νέες προκλήσεις;

Το καθ’ ημάς παλιό!