150914 ΠΑΙΔΟΚΕΝΤΡΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ποιος ενοχλείται;

Στη μεταπολιτευτική κοινωνία πολλά πράγματα άλλαξαν. Είδαμε θεσμούς να καταρρέουν, αξίες να χάνονται, συνθήματα να αλλάζουν, πρόσωπα να ανεβαίνουν ψηλά για να κατακρημνιστούν απότομα….

Μία «αξία» παρέμεινε σταθερή και πάνω από οτιδήποτε άλλο: το παιδί!

Όχι το παιδί γενικώς, η παιδική ηλικία δηλαδή, αλλά, πολύ συγκεκριμένα, το παιδί το δικό μας, το καμάρι μας, το μονάκριβό μας (έστω κι αν έχει άλλα πέντε αδέλφια), αυτό με το οποίο επιδιώκουμε την εκπλήρωση των πιο κρυφών απωθημένων μας.

Όλα για το παιδί! Τα πάντα επιτρέπονται, τίποτε δεν είναι κακό ούτε ντροπή, όταν πρόκειται για το παιδί μας. Θα μου πείτε αυτό δεν είναι κάτι καινούριο. Από την εποχή ακόμη του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου βλέπαμε ταινίες τού τύπου «έμεινα παρθένα για το παιδί μου», όμως τότε το παιδί, παραπεταμένο και περιφρονημένο γενικώς, αποτελούσε άλλοθι μόνο για κάποιες απελπισμένες μητέρες.

Εκεί εξάλλου βρισκόταν και το «δράμα» τής υπόθεσης. Στο δίλημμα, την «απορία» της πρωταγωνίστριας (και, μέσω αυτής, του θεατή), αν το παιδί αξίζει οποιαδήποτε θυσία ή μπορεί να δικαιολογήσει (να γίνει άλλοθι για) οποιαδήποτε συμπεριφορά. Σήμερα, τέτοιου είδους υποθέσεις φαίνονται αστείες, αφού, όπως είπαμε, τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με την υπέρτατη αξία, το παιδί.

Αιτία του φαινομένου η διαστρεβλωμένες παιδαγωγικές αλήθειες που άρχισαν να καταφθάνουν στη χώρα μας με την μεταπολίτευση, καθώς και μια οικονομική άνθηση, η οποία έφερε και μεγάλη κοινωνική κινητικότητα, με αποτέλεσμα το παιδί μας να μπορεί, μέσω των δικών μας χρημάτων, να γίνει αυτό που δεν μπορέσαμε εμείς.

Ας τα δούμε καλύτερα.

Η παρεξηγημένη παιδαγωγική ελευθερία (μην πληγωθεί το παιδί και του δημιουργηθούν τραύματα) οδήγησε στη… «δικτατορία των ανηλίκων», οι οποίοι κατέστησαν υποχείριά τους όχι μόνο τους γονείς τους, αλλά και κάθε ενήλικα που ερχόταν σε επαφή μαζί τους. Από παππούδες και γιαγιάδες, μέχρι δασκάλους και καθηγητές, η συμπεριφορά όλων καθορίζονταν από την παράφραση του παλιού εμπορικού θέσφατου: το παιδί έχει πάντα δίκιο.

Γιατί όμως χρησιμοποιώ παρελθοντικό χρόνο; Αυτό ισχύει μέχρι σήμερα.

Συγχρόνως, το παιδί προορίζεται να γίνει ό,τι πιο σημαντικό για τη ζωή ημών των γονέων: αυτό που δεν μπορέσαμε να γίνουμε εμείς! Με οποιοδήποτε κόστος, όχι μόνον οικονομικό. Για να το κατορθώσουμε αυτό ξεκινάμε από τον υπερπροστατευτισμό και καταλήγουμε στη χειραγώγηση και κάπου εδώ αρχίζουν οι μεγάλες δυσκολίες.

Το δράμα των γονιών έχει πολύ εξελιγμένο σενάριο: Πώς να χειραγωγήσεις ένα πλάσμα που το έχεις εκπαιδεύσει να σε καταδυναστεύει, κάνοντας πάντοτε το δικό του; Η απάντηση είναι εύκολη, μόνο όμως στη θεωρία: τον πείθεις ότι αυτό που θέλεις εσύ είναι για το καλό του, ή φροντίζεις να ταυτιστούν οι δικές του επιλογές με τις δικές σου.

Το άλλο πουλάκι:

Γιατί τα λέμε όλα αυτά;

Σας θυμίζω πως, εκτός από προεκλογική περίοδος, είναι και περίοδος που αρχίζουν τα σχολεία. Μάλιστα, ειδικά φέτος, κατά ένα παράξενο τρόπο, αυτά τα δυο μοιάζουν να έχουν κάποια συνάφεια. Ο λόγος; Το παιδί του πρώην πρωθυπουργού και αρχηγού του πρώτου (δημοσκοπικά) κόμματος πάει στο σχολείο. Σε ένα ιδιωτικό σχολείο!

Το γεγονός θα ήταν χωρίς σημασία και θα περνούσε απαρατήρητο, αν ο περί ου ο λόγος αρχηγός δεν προέρχονταν από τον χώρο της Αριστεράς (όπως την εννοεί ο καθένας) και δεν είχε υπάρξει ο ίδιος ένας μαθητής – καταληψίας που αγωνίστηκε να αλλάξει το δημόσιο σχολείο. «Πού ήσουν νιότη που ‘λεγες πως θα γινόμουν άλλος», θα μου πείτε, όμως αυτό ισχύει για όλη την πολιτική σταδιοδρομία του κυρίου Τσίπρα, γιατί να σχολιαστεί ειδικά αυτό;

Και όμως, όχι μόνο σχολιάστηκε, αλλά έγινε και σπουδαίο θέμα, απασχόλησε πολλούς και ανάγκασε κι εμάς να το φέρουμε στη σημερινή μας κουβέντα. Όπως συνηθίζουμε όμως από μια κάπως διαφορετική οπτική.

Είναι δικαιολογημένες οι αντιδράσεις στη επιλογή αυτή της οικογένειας Τσίπρα για το παιδί τους; (Ας με συγχωρέσει η κυρία Περιστέρα Μπαζιάνα γι’ αυτό το «οικογένεια Τσίπρα», όμως είμαι κάπως παλαιών αρχών σ’ αυτή τα ζητήματα.)

Ένα παλιό πολιτικό ανέκδοτο έλεγε πως, όταν κάποτε συνάντησαν τον Λένιν να ταξιδεύει πρώτη θέση με το τρένο και το σχολίασαν αρνητικά, αυτός απάντησε πως «ο στόχος της επανάστασης δεν είναι να καταργηθεί η πρώτη θέση, αλλά να γίνουν όλες οι θέσεις σαν την πρώτη»! Φαντάζομαι όμως πως το όραμα και το πρόγραμμα του κυρίου Τσίπρα δεν είναι να γίνουν όλα τα σχολεία ιδιωτικά, αλλά εξίσου καλά με εκείνα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μέχρι τότε…

Μέχρι τότε οι γονείς του μικρού Ορφέα-Ερνέστο (φαντάζομαι δεν κλίνεται) έχουν κάθε δικαίωμα να κάνουν ό,τι θα έκαναν όλοι εκείνοι που τους κατακρίνουν: Αυτό που θεωρούν καλύτερη επιλογή για το παιδί τους. Όποιος νομίζει ότι θα έκανε κάτι διαφορετικό, ότι θα επέλεγε κάτι «δεύτερο», κατώτερο των δυνατοτήτων του, για το δικό του παιδί, ας βγει να μιλήσει. Πόσοι όμως θα το έκαναν αυτό.

Είμαι σίγουρος ότι ο Αλέξης Τσίπρας μπήκε στον πειρασμό. Οπωσδήποτε θα είπε στην Περιστέρα «μήπως να το γράψουμε καλύτερα στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς, για να μην μας κράξουν –είναι και προεκλογική περίοδος».

Είμαι όμως εξίσου σίγουρος ότι εκείνη του απάντησε «το κράξιμο να το σκεφτόσουν, όταν υπέγραφες το μνημόνιο, όχι τώρα που πρόκειται για το μέλλον του παιδιού».

Και, όπως ήταν φυσικό, εκείνος υποχώρησε.