150918 ΚΑΛΟΒΟΛΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Οι κυβερνήσεις πέφτουνε…

Και οι εκλογές διαδέχονται οι επόμενες τις πρώην (κάτι σαν τις γκόμενες του Μούτση ένα πράμα), όσο τουλάχιστον έχουμε αυτή την κουτσή, στραβή, όμως ευλογημένη δημοκρατία.

Τι μένει, λοιπόν;

Αυτό που μένει έχει ουσία, αρκεί να διαθέτουμε μνήμη, να θυμόμαστε όλοι πού ήμασταν και πού βρεθήκαμε, τι λέγαμε πριν και τι υποστηρίζουμε τώρα, με ποιους πήγαμε και ποιους αφήσαμε σε κάθε περίπτωση…»

Αν όλα τα παραπάνω σας φαίνεται ότι τα έχετε ξανακούσει, πολύ καλά σας φαίνεται, γιατί ήμασταν εμείς που σας τα λέγαμε, την παραμονή των εκλογών του Ιανουαρίου. Λέγαμε τότε κι άλλα πράγματα και καλά είναι να τα θυμόμαστε, όχι για αυτοδικαίωση, αλλά γιατί έτσι μπορεί κάτι να διδαχτούμε. Μην ξεχνάτε, «η επανάληψη κ.λπ.»

Αναρωτιόμασταν, τότε, αν έχουμε δικαίωμα να αλλάζουμε απόψεις ή αν πρέπει να μένουμε σταθεροί και ακίνητοι στις αρχικές μας. Να τι είχαμε απαντήσει:

«Δηλαδή δεν έχουμε δικαίωμα να αλλάξουμε;

Αλίμονο, δεν είμαστε και… ΚΚΕ! Αν παραμέναμε όλοι σταθεροί στις θέσεις μας, ο κόσμος θα ήταν όπως πριν από εκατό ή διακόσια χρόνια.

Η πρόοδος έρχεται με την αλλαγή, το ακούς, προοδευτικό ΚΚΕ;

Ποια αλλαγή όμως; Και πότε;

Αλλαγή χωρίς αρχές; Χωρίς ένα σταθερό σημείο αναφοράς –κάποιον πολι(τι)κό αστέρα; Αλλαγή, όταν αλλάζουν οι άλλοι, όταν τους παρασέρνει το ρέμα του ενθουσιασμού ή της αφέλειας; Αλλαγή για την αλλαγή; Αλλαγή για τις νέες ευκαιρίες που ανοίγονται;

Είναι πολλά και άλλα τόσα (πολλά επί δύο δηλαδή) τα ερωτήματα στα οποία καλείται να απαντήσει ο πολίτης, όχι μόνο την ημέρα των εκλογών, αλλά καθημερινά, καθώς πρέπει να πάρει στη ζωή του αποφάσεις που αφορούν όχι μόνο τον ίδιο και την οικογένειά του, αλλά το κοινωνικό σύνολο.

Πολλοί αποφεύγουν τις απαντήσεις. Δεν κάνουν καν τον κόπο να “διαβάσουν” τα ερωτήματα. Νιώθουν πως δεν έχουν να λογοδοτήσουν σε κανέναν –ούτε στον ίδιο τον εαυτό τους. Όσα έρθουν κι όσα πάνε. Σήμερα εδώ, αύριο εκεί. Και την άλλη έχει ο Θεός.

Επειδή ακριβώς δεν μπαίνουν ποτέ στον κόπο να δώσουν τέτοιου είδους απαντήσεις, γι’ αυτό και δεν αφήνουν πίσω τους σημάδια, ξεχνούν ακόμη και οι ίδιοι πού ήταν χθες, τι έλεγαν, ποιους υποστήριζαν, πίσω από ποιες σημαίες έτρεχαν.

(Την επομένη της αποκατάστασης της δημοκρατίας, έγιναν όλοι όχι απλώς αντιχουντικοί, αλλά αντιστασιακοί!)»

Έτσι μιλούσαμε τότε, γιατί βλέπαμε πως πάρα πολλοί ήταν έτοιμοι να πάρουν τον εύκολο «αντιμνημονιακό» δρόμο, πράγμα που αποδείχθηκε το βράδυ των εκλογών. Υποστηρίξαμε μάλιστα πως «αυτό το ευεργέτημα του σβησμένου, του άγραφου παρελθόντος, δεν το έχουν όσοι αναλαμβάνουν την ευθύνη να μιλούν, πολύ περισσότερο να γράφουν, δημοσίως. Αυτοί δεν μπορούν να ξεφύγουν εύκολα από το παρελθόν, από τη μνήμη, από τα γραπτά που, τα άτιμα, έχουν το κουσούρι -αλλά και την ευλογία- να μένουν».

Το άλλο πουλάκι:

Εμείς είμαστε σ’ αυτή την κατηγορία!

Τα λόγια μας μένουν τυπωμένα στο χαρτί και αφήνουν το ηλεκτρονικό τους στίγμα στο διαδίκτυο, δίνοντας την ευκαιρία σε όποιον επιθυμεί να τα αναζητήσει και να θυμηθεί τι ακριβώς λέγαμε. Για να μην κουράζεστε, το κάνουμε εμείς για εσάς.

«Ήμασταν πάντοτε με τους μικρούς. Με τους μικρούς όμως που έπαιζαν (και έχαναν) έντιμα, γιατί έτσι πίστευαν πως είναι το σωστό, όχι μ’ εκείνους που κατηγορούσαν τα “στημένα παιχνίδια”, επειδή δεν μπορούσαν να τα στήσουν οι ίδιοι.

Ήμασταν επίσης με την Ευρώπη. Με όλες τις ατέλειες και τα στραβά της, δεν υπάρχει ακόμη άλλο σημείο στον πλανήτη, όπου να ευδοκιμούν σε καλύτερες συνθήκες η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η διαφορετικότητα, η παιδεία, ο ορθός λόγος, η προστασία του περιβάλλοντος, η συλλογική προσπάθεια με ατομική ευθύνη…

Είπα ατομική ευθύνη… Να ένας ακόμη “πολικός αστέρας” που καθόριζε τις όποιες αλλαγές στην πορεία μας.

Ποτέ δεν υποστηρίξαμε τη τζάμπα μαγκιά, το “δεν πληρώνω”, το “οι άλλοι και μόνο οι άλλοι φταίνε”, το να κρύβεσαι πίσω από τα φουστάνια της μαζικότητας, το να δικαιολογείσαι λέγοντας “τα ίδια κάνουν και οι άλλοι”, το να αποφεύγεις τη δουλειά αλλά να τρέχεις στη μοιρασιά…

Θέλετε κι άλλα;

Ποτέ δεν υποστηρίξαμε τον λαϊκισμό, ακόμη κι όταν αυτός φαινόταν να λειτουργεί προς όφελος των πολλών. Καταλαβαίναμε ότι πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, γεγονός που το αντιλήφθηκαν πολύ αργά και πολύ οδυνηρά πρώτοι απ’ όλους εκείνοι που τον εξέθρεψαν».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτά λέγαμε τότε…

Σε πάρα πολλά αποδείχθηκε πως είχαμε δίκιο. Άλλα μένει ακόμη να τα δούμε. Γιατί αυτή η περιπέτεια που περνάμε δεν τελείωσε, δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα μαζί της. Οι μεθαυριανές εκλογές είναι ακόμη ένα επεισόδιο και πολλοί από τους πρωταγωνιστές είναι ακόμη επί σκηνής. Με κατεβασμένα κάπως τα αφτιά, με την ουρά κάτω από τα σκέλια, προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν συνέβη και τίποτε τρομερό, ότι το όνειρο εξακολουθεί να είναι πολύ κοντά –δυο βουλευτές δρόμο!

Αλλού όμως το όνειρο κι αλλού το θαύμα!

Αυτό πρέπει να κυνηγήσουμε πλέον, ένα θαύμα που πέρασε από δίπλα μας και δεν το πήραμε είδηση. Του γυρίσαμε την πλάτη. Γιατί είχαμε την ευκαιρία να δούμε όλοι μαζί τι έφταιξε, να δρομολογήσουμε κοινά συμφωνημένες αλλαγές, να στηρίξουμε συλλογικά απαραίτητες μεταρρυθμίσεις...

Δεν το κάναμε. Δεν το θέλησε η πολιτική ηγεσία του τόπου και εμείς τους ακολουθήσαμε. Μήπως όμως ήρθε η ώρα να τους υποχρεώσουμε να ακολουθήσουν εκείνοι;

Καλό βόλι!