150917 ΕΚΘΕΣΙΑΚΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Έκθεσης ιδεών συνέχεια!

[Πρέπει να συνεχίσω παρουσιάζοντας τι περίμενα να ακούσω –και, μέχρι στιγμής δεν άκουσα- από τον δημόσιο πολιτικό διάλογο και την καμπάνια των κομμάτων.]

Με δεδομένα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προεκλογικής περιόδου που αναπτύξαμε μέχρι στιγμής, [ωραία το συνδέω] εκείνο που θα περίμενε κανείς από τα κόμματα και τους αρχηγούς τους είναι ακριβώς το απόσταγμα της πείρας όλων των προηγούμενων χρόνων.

Είπαμε πως έχουν ήδη περάσει από την εξουσία όλα σχεδόν τα κόμματα που διεκδικούν με αξιώσεις διακυβέρνησης (ή συμμετοχής σ’ αυτήν) την ψήφο μας και πως έχουμε δεδομένη πλέον την υπογραφή του τρίτου (του μακρύτερου) μνημονίου από τον βασικό συνασπισμό των αντιμνημονιακών κομμάτων. Τι μάθημα πήραμε από όλα αυτά; Τι καταλάβαμε και τι συμπεράσματα βγάλαμε από τη στάση κομμάτων και προσώπων;

Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα μπορούν να μας καθοδηγήσουν στο ποιες θα έπρεπε να είναι οι προσδοκίες μας από την προεκλογική περίοδο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Αυτό που θα περίμενα να ακουστεί πριν απ’ όλα είναι το μέγεθος των ευθυνών της κυβέρνησης Καραμανλή (του «Κωστάκη») στον τεράστιο εκτροχιασμό των δημοσιονομικών της χώρας.

Όχι τόσο για να αποδοθούν (πολιτικές) ευθύνες –αυτό, ως ένα βαθμό έχει γίνει- κυρίως όμως για να κατανοήσουμε ότι η μεγέθυνση του κράτους και η τεράστια αύξηση των δημοσίων επενδύσεων δεν αποτελούν «μοχλό ανάπτυξης», όπως εξακολουθούν πολλοί να υποστηρίζουν, αν δεν συνοδεύονται από κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά και από πολύ συγκεκριμένες και απολύτως στοχευμένες παρεμβάσεις.

Το δεύτερο πράγμα που θα περίμενα να συζητηθεί είναι η σύνδεση της επόμενης μέρας με την εμπειρία του παρελθόντος και, κυρίως, τα αποτελέσματα από ανάλογες εμπειρίες άλλων χωρών.

Εξηγούμαι. Σήμερα δεν είναι λίγες οι φωνές που δέχονται πλέον ότι πρέπει, την επομένη των εκλογών να πάμε «όλοι μαζί». Γιατί δεν συνέβη αυτό το 2010 και πώς θα ήταν σήμερα η χώρα, αν είχαμε από τότε τη… στερνή μας γνώση;

Το ζητούμενο και σ’ αυτή την περίπτωση δεν είναι να αποδοθούν πολιτικές ευθύνες, ούτε να δικαιωθούμε όσοι λέγαμε από τότε ότι η κρίση πρέπει να αντιμετωπιστεί με κοινή προσπάθεια και συμμετοχή όλων των πολιτικών και κοινωνικών ομάδων. Είναι να καταδειχθεί, ακόμη και σήμερα η ανάγκη συμφωνίας σε κάποια αυτονόητα και η ανάληψη συλλογικής δράσης ώστε η εφαρμογή των όποιων μέτρων να είναι αποτελεσματική και η κατανομή των βαρών δίκαιη.

Αυτό, διότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι η συνεχιζόμενη βύθιση της χώρας στη δίνη των μνημονίων οφείλεται σε κάποια αδιευκρίνιστη «ελληνική ιδιαιτερότητα» και όχι στους λάθος χειρισμούς και τακτικές κυβερνήσεων και αντιπολιτεύσεων, όλα αυτά τα χρόνια.

Αν κάναμε το αυτονόητο, ό,τι έκαναν και οι άλλοι, τώρα θα ήμασταν μπροστά από εκείνους και όχι σε σημείο χειρότερο από εκείνο που ξεκινήσαμε.

Το άλλο πουλάκι:

Τι άλλο έπρεπε να συζητηθεί;

Αντί η αντιπαράθεση να γίνεται με όρους μεγαλύτερης ή μικρότερης «προθυμίας» και αποδοχής των μνημονίων (ποιοι υπέγραφαν «με χαρά» και ποιοι «εκβιαζόμενοι»), θα έπρεπε κατατίθενται οι απόψεις των κομμάτων για τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις του οικονομικού, πολιτικού και κοινωνικού συστήματος (όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά).

Να ξέρουμε τι κατάλαβε ο καθένας σχετικά με τα αίτια της κρίσης, ποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως για όλα φταίνε οι άλλοι, σε ποιο βαθμό θεωρούνται απαραίτητα συγκεκριμένα μέτρα ή με ποια άλλα θα μπορούσαν να αντικατασταθούν, τι πρέπει να αλλάξει σε νοοτροπία και καθημερινή στάση πολιτικών και απλών ανθρώπων, ώστε να πάμε στ’ αλήθεια μπροστά και να μην κάνουμε κύκλους στα ίδια.

Μια τέτοια συζήτηση θα είχε διπλό χαρακτήρα. Από τη μια «παιδαγωγικό» αφού θα βοηθούσε τους πολίτες να ξεπεράσουν ιδεοληψίες, συμπλέγματα και παραδοξολογίες που τους διακατέχουν, με ευθύνη κυρίως των κομμάτων και των πολιτικών αρχηγών. [Επιμένω λίγο σ’ αυτό, όμως θέλω να γίνει σαφές πως, στην παρούσα προεκλογική περίοδο, δεν είναι λίγα τα κόμματα που ταυτίζονται με τους επικεφαλής τους.]

Το δεύτερο κέρδος θα ήταν να δείξουν τα κόμματα το πραγματικό τους «πρόγραμμα» και να γίνει σαφές το τι πιστεύουν στ’ αλήθεια για την μελλοντική πορεία της χώρας, ώστε και οι μετεκλογικές συνεργασίες να στηθούν σε πραγματική βάση, προκειμένου να έχουν διάρκεια και αποτελέσματα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

[Καιρός να κλείνω με έναν φαντεζί επίλογο.]

Δυστυχώς, τίποτε από όλα αυτά δεν συζητήθηκε προεκλογικά. Και έτσι οι ψηφοφόροι πορευόμαστε για άλλη μια φορά προς τις κάλπες «με σημαίες και με τραγούδια», δηλαδή με συνθήματα άνευ περιεχομένου. Χωρίς τα χρήσιμα συμπεράσματα που έπρεπε να εξαχθούν από την πείρα των έξι και πλέον χρόνων, χωρίς να γίνουμε σοφότεροι, παρά μόνον περισσότερο «δικαιωμένοι» ή «απογοητευμένοι», δηλαδή πολίτες και πάλι του θυμικού και της παρόρμησης.

Το χειρότερο; Μέσα στην ασάφεια των συνθημάτων, καλλιεργείται και πάλι το «δικαίωμα» των κομμάτων και των αρχηγών τους να ερμηνεύσουν το εκλογικό αποτέλεσμα όπως αυτοί νομίζουν, ή να προχωρήσουν σε οποιεσδήποτε μετεκλογικές, αυθαίρετες κωλοτούμπες, λέγοντας «εμείς αυτό εννοούσαμε» ή «δεν ξέραμε, δεν ήταν τα πράγματα όπως τα φανταζόμασταν»…

Και τότε, για άλλη μια φορά, τα κορόιδα θα είμαστε εμείς!

Δεν «εκθέτουν» τίποτε!