150929 ΑΝΟΗΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι μας διδάσκει η υπόθεση Καμμένου;

Του Δημητρίου, βεβαίως βεβαίως, διότι η άλλη υπόθεση είναι απλώς μια… κερδισμένη υπόθεση και μας διδάσκει πως, άμα δεν έχεις και μεγάλους ηθικούς φραγμούς, μπορείς και να πουλήσεις ό,τι τραβάει η ψυχή σου, αλλά και να πατήσεις τον άλλο που πέφτει στην ανάγκη σου.

Δεν είναι αυτό το θέμα μας. Για τον Δημήτριο Καμμένο λέω, η γνωστή υπόθεση του οποίου οδήγησε σε έναν ανασχηματισμό για βραβείο Γκίνες. Τι έχουμε να διδαχτούμε από την περίπτωσή του; Για να διευκολύνω τη συζήτηση, θα σας μεταφέρω κάποια ενδιαφέροντα αποσπάσματα από τον διάλογο που εξακολουθεί ακόμη και τώρα στο διαδίκτυο.

Ας δούμε μια χαρακτηριστική μορφή προσέγγισης:

«Ας υποθέσουμε ότι ο συγκεκριμένος Δ. Καμμένος έχει όντως κάνει ομοφοβικά και άλλα δήθεν απαράδεκτα σχόλια, αν και σε αυτό το σημείο είναι πολύ λεπτά τα όρια ανάμεσα στο δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης από τη μία πλευρά και τη δήθεν προσβολή ευάλωτων ή προνομιακών ομάδων (Κύριος οίδε για ποιο λόγο τυγχάνουν προστασίας αυτές οι ομάδες) από την άλλη πλευρά, και ότι οι δηλώσεις αυτές ήταν άστοχες. Ας το δεχθώ. Τι σημαίνει όμως αυτό, ότι αποκλείεται να είναι ικανός για τη θέση, που πρoώρισται;»

Στο ίδιο κλίμα και η ακόλουθη τοποθέτηση από κάποιον σχολιαστή του διαδικτύου:

«Είναι όνειδος να είναι κανείς αντισημίτης, ομοφοβικός ή ό,τι του γουστάρει; Το θέμα δεν είναι τι είναι κανείς στα θεωρητικά του, αλλά τι είναι ικανός να κάνει και ο Δ. Καμμένος μού είχε φανεί ότι κατέχει πράγματα. Θυμάμαι τον ΦΟΝ ΚΑΡΑΓΙΑΝ που από ιδεολογία ήταν άστα να πάνε, αλλά από μουσικός δεν παίζονταν Άρα λοιπόν το ερώτημα είναι αν ο Δ. Καμμένος ήταν ικανός η όχι».

Πράγματι, υπάρχει μια σοβαρή άποψη που λέει ότι, στις δημοκρατίες, ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει, ακόμα και στην κατάλυση της δημοκρατίας στην οποία ζει, αρκεί να μην προσπαθεί να κάνει πράξη αυτά τα πιστεύω του. Με τη λογική αυτή, και ο κάθε υπουργός μπορεί να έχει τις προσωπικές του πεποιθήσεις, να τις συζητά με την οικογένειά του ή τους φίλους του, αυτό όμως να μην τον εμποδίζει να είναι αποτελεσματικός στο έργο του.

Το άλλο πουλάκι:

Είναι όμως έτσι;

Το πιο ενδιαφέρον αντεπιχείρημα που διάβασα είναι του κ. Στέφανου Κασιμάτη στην «Καθημερινή». Σας το μεταφέρω αυτούσιο, γιατί, εκτός από ισχυρό, είναι και απολαυστικότατο:

«“9/11 Και μην ξεχνάτε. Από τους 2.500 εβραίων (sic) που εργάζονταν στους Δίδυμους Πύργους, εκείνη την ημέρα δεν πήγε κανένας να εργαστή (sic)”.

Το γεγονός ότι ο άνθρωπος που έστειλε αυτό το τουίτ, καθώς και άλλα παρόμοια, έγινε υφυπουργός στην κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου είναι σκανδαλώδες, αλλά μας δίνει μια ευκαιρία να ανιχνεύσουμε τη φύση του αντισημιτισμού.

Όσοι πιστεύουν αυτό που ο υφυπουργός Δημ. Καμμένος μας ζητεί να μην ξεχνάμε οφείλουν να απαντήσουν στο ερώτημα, γιατί, η συνωμοσία δεν διέρρευσε από κανέναν τους -μιλούμε για 2.500 άτομα, στο κάτω κάτω. Θα απαντούσαν ότι, προφανώς, ήσαν μιλημένοι και οι 2.500· γι’ αυτό και δεν έβγαλαν τσιμουδιά έως σήμερα. Θεωρούν, δηλαδή, ότι η ατομικότητα του καθενός από τους 2.500 υποτάσσεται τελείως σε κάτι ανώτερο: την εβραϊκή ταυτότητά τους. Η δε υποταγή τους σε αυτή είναι τόσο απόλυτη, ώστε οι ηγέτες της συνωμοσίας αισθάνονται ασφαλείς ότι μπορούν να καλύψουν ένα τέτοιου μεγέθους έγκλημα, βασιζόμενοι στην εχεμύθεια 2.500 τυχαίων ανθρώπων, που απλώς έτυχε να είναι Εβραίοι και ο καθένας τους βρέθηκε να δουλεύει στα συγκεκριμένα κτίρια μέσα από τη δική του διαδρομή στη ζωή.

Όποιος το πιστεύει αυτό ―ας μη με συγχωρέσει γι’ αυτό που θα πω, δεν με νοιάζει καθόλου― αλλά είναι βλάκας. Πώς το λένε; Είναι ένας κοινός, κοινότατος βλαξ! Επομένως, αν αυτός ο κύριος παραμείνει στην κυβέρνηση, τότε να προσθέσουμε κάτι ακόμη στα ωραία λόγια του Τσίπρα, όταν πανηγύριζε επάνω στην εξέδρα αγκαλιασμένος με τον Καμμένο. Είπε, θυμάμαι, ότι η κυβέρνησή τους θα είναι «υπό τη σημαία της εντιμότητας και του αγώνα». Να προσθέσουμε και τη βλακεία ― φυσικά μετά τον αγώνα και, προπαντός, μετά την εντιμότητα που έχει πάντα την προτεραιότητα...»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εκεί εστιάζεται το πρόβλημα!

Και κάπου αλλού, θα προσθέταμε εμείς.

Προσπαθούμε να διδάξουμε στα μικρά παιδιά μας πόσο επικίνδυνο είναι να «ανεβάζεις» στο διαδίκτυο πράγματα, χωρίς να σκέφτεσαι τις επιπτώσεις. Προσπαθούμε να τους δώσουμε να καταλάβουν πως, από τη στιγμή που κάτι «ανέβει», κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις διαδρομές που θα ακολουθήσει και την κατάληξη που θα έχει.

Είναι όμως παιδιά, όχι ενήλικες, οι οποίοι φιλοδοξούν να διοικήσουν υπουργεία! Όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τις επιπτώσεις που (θα) έχει η δημοσιοποίηση κάποιων απόψεών του, τότε αποδεικνύει πως του λείπει όχι μόνο το τεκμήριο της σοβαρότητας, αλλά και εκείνο της ωριμότητας –παιδιακίζει. Πώς λοιπόν να του εμπιστευτείς ένα σοβαρό πόστο και να ελπίσεις ότι θα χειριστεί και θα φέρει εις πέρας κρίσιμες και εθνικής σημασίας καταστάσεις;

Δυστυχώς, δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί μας που συμπεριφέρονται στο σύγχρονο διαδικτυακό «καφενείο» με την ίδια αφέλεια που συμπεριφέρονταν στο παραδοσιακό, όπου πήγαιναν να μαζέψουν ψήφους.

Αυτό όμως δείχνει πολλά για την ωριμότητά τους!

 

Παιδάκια!