150922 ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε…

Στους νεότερους η φράση δεν θυμίζει τίποτε, οι παλιότεροι όμως ξέρουν καλά ότι προέρχεται μέσα από τις σκοτεινές κινηματογραφικές αίθουσες. Στα χρυσά χρόνια του κινηματογράφου, όχι μόνο του ελληνικού, δεν υπήρχαν σταθερές ώρες προβολών κι αν υπήρχαν λίγοι τις έδιναν σημασία.

Οι άνθρωποι πήγαιναν στο σινεμά για να δουν τους αγαπημένους τους πρωταγωνιστές και να ακούσουν τις νέες επιτυχίες των μεγάλων τραγουδιστών.

- Είναι, καλέ κουμπάρα καλή η ταινία, να πάμε;

- Ε, και μόνο που τραγουδάει η Μοσχολιού…

Λίγο τους ενδιέφερε η υπόθεση της ταινίας και ακόμη λιγότερο το να πιάσουν το νήμα της αφήγησης από την αρχή. Έμπαιναν και παρακολουθούσαν από όπου λάχαινε, φρόντιζαν να είναι πριν από το διάλειμμα, χωρίς αυτό να τηρείται πάντοτε. Έβλεπαν την ταινία μέχρι το τέλος και ξανάρχιζαν από την αρχή, περισσότερο για να πιάσει τόπο το εισιτήριο, παρά για να διαλευκάνουν σημεία της υπόθεσης που είχαν μείνει θολά.

Όταν έφταναν στο σημείο από το οποίο και πέρα είχαν παρακολουθήσει την ταινία, ακουγόταν η ατάκα που έμεινε να χρησιμοποιείται σε πολλές περιπτώσεις και στην καθημερινή ζωή: «Εδώ ήρθαμε πάμε να φύγουμε…»

Που σημαίνει από εδώ και πέρα ξέρουμε τι θα γίνει, το έχουμε ξαναδεί, δεν περιμένουμε τίποτα νέο.

Έτσι και με το αποτέλεσμα των προχθεσινών εκλογών. Κοιμηθήκαμε Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου και ξυπνήσαμε Δευτέρα 26 Ιανουαρίου, ευτυχώς του ιδίου έτους.

Τελικά, όλη η φασαρία έγινε για να φύγει η Πρόεδρος και να έρθει ο Πρόεδρος. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο νέο που μας έφερε η εκλογική αναμέτρηση.

Λες και όλο το σκηνικό στήθηκε προκειμένου να αποχαιρετήσουμε (απαλλαγούμε από) την Ζωή Κωνσταντοπούλου και να υποδεχτούμε τον Βασίλη Λεβέντη. Δεν το λέω εγώ, εσείς το είπατε με την ψήφο σας, εγώ τα αποτελέσματα και τις αλλαγές που επέφεραν διαβάζω. Και, πιστέψτε με, η πιο σημαντική αλλαγή είναι αυτή, η είσοδος στη Βουλή της Ένωσης Κεντρώων, σε συνδυασμό με την αποτυχία της Λαϊκής Ενότητας να εκλέξει βουλευτές.

Κατά τα άλλα, πέντε πάνω πέντε κάτω, η νέα Βουλή θα είναι μια από τα ίδια με την προηγούμενη, αφού οι λίστες ελάχιστες αλλαγές θα επιφέρουν στα πρόσωπα –μία την είδαμε ήδη στον νομό μας με την αντικατάσταση του Κυριάκου Χαρακίδη από τη Χαρά Κεφαλίδου.

Το άλλο πουλάκι:

Δεύτερη πρώτη ευκαιρία;

Αυτή ζήτησε ο Αλέξης Τσίπρας και αυτή πήρε, ξεκάθαρα, από τον λαό. Σχεδόν όλοι όσοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο το έκαναν και προχθές, για να μην πούμε ότι προστέθηκαν και αρκετοί νέοι ψηφοφόροι, με δεδομένο ότι υπήρξαν και κάποιοι που αποχώρησαν, είτε προς την Λαϊκή Ενότητα, είτε προς άλλα κόμματα.

Πράγμα που σημαίνει ότι η πολιτική ηγεσία του τόπου, αλλά και ο καθένας από εμάς χωριστά πρέπει να ξαναδούμε έννοιες όπως πολιτική συνέπεια ή πολιτικό κόστος, αφού φαίνεται πως αυτές έχουν νοηματοδοτηθεί σε εντελώς νέα βάση. Τι νόημα έχει πλέον να προσπαθείς να είσαι συνεπής, όταν η (ομολογημένη, δεν το λέω εγώ) κωλοτούμπα επιβραβεύεται; Πώς να υπολογίσεις πλέον το πολιτικό κόστος, όταν οι ψηφοφόροι επικροτούν αποφάσεις και ενέργειες που καταφανέστατα είναι δυσμενείς γι’ αυτούς;

Να είστε βέβαιοι ότι αυτές τις μέρες θα ακούσετε και πολλές αναλύσεις του εκλογικού αποτελέσματος που θα έχουν ψυχαναλυτική βάση. Από την προσπάθεια των ψηφοφόρων να μην διαψεύσουν τον εαυτό τους και να μην αναγνωρίσουν λανθασμένες επιλογές, μέχρι το Σύνδρομο της Κοπεγχάγης…

Μην τις ακούσετε. Τα πράγματα είναι πιο απλά και η εξήγησή τους αποτελεί την ουσία της δημοκρατίας.

Διότι, μπορεί ο Αϊνστάιν να ισχυρίστηκε πως ο κόσμος κινείται από τρεις δυνάμεις, την ανοησία, τον φόβο και την απληστία, εμείς όμως, πολιτικά όντα από την εποχή του Θουκυδίδη, γνωρίζουμε ότι «ομού δε το τε φαύλον και το μέσον και το πάνυ ακριβές αν ξυγκραθέν μάλιστ’ αν ισχύειν».

«Ξυγκραθέν», πρέπει να αναμειχθούν και να συνυπάρχουν το φαύλον και το μέσον και το πάνυ ακριβές, ώστε η πόλις, το κράτος, να λειτουργεί σωστά και να πηγαίνει μπροστά.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτή είναι η δημοκρατία…

Λέγαμε μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου, σχολιάζοντας τότε την άνοδο του Βασίλη Λεβέντη που στη Θεσσαλονίκη είχε ξεπεράσει το ΠαΣοΚ:

«Με αφορμή το συγκεκριμένο αποτέλεσμα, καλό θα είναι να σκεφτούμε και πάλι το παλιό ερώτημα.

Υπάρχει καλή και κακή ψήφος; Υπάρχει ψήφος ανώτερη και κατώτερη; Ποιοτική ή για πέταμα; Ψήφος σοβαρή ή για γέλια;

Αυτό είναι κάτι που, για να απαντηθεί, πρέπει να το σκεφτούμε σοβαρά. Διότι, στην προσπάθειά μας να το διερευνήσουμε, αγγίζουμε την ουσία της δημοκρατίας, η οποία, όπως συχνά συζητιέται, έχει ένα μειονέκτημα. Όλοι ψηφίζουν. Και όλες οι ψήφοι μετρούν το ίδιο.

Αφού λοιπόν η δημοκρατία παρέχει δικαίωμα ψήφου σε όλους και μετρά όλες τις ψήφους το ίδιο, αν αμφισβητήσεις τα αποτελέσματα αυτού του δικαιώματος, είναι σαν να αμφισβητείς την αξία της δημοκρατίας.

Μάλιστα. Όλοι ψηφίζουμε, άρα ό,τι κι αν ψηφίζει ο καθένας είναι -πρέπει να είναι- σεβαστό.

Αν αρχίσουμε να ειρωνευόμαστε [ή να καταριόμαστε] εκείνους που θεωρούμε ότι το ασκούν χωρίς να έχουν αίσθηση της πραγματικότητας, τότε δυναμιτίζουμε τα θεμέλιά της.

Με άλλα λόγια και μόνο το γεγονός ότι αυτές οι υποψηφιότητες υπογραμμίζουν πως έχουμε ελεύθερες εκλογές, τους δίνει ένα νόημα».

 

Γιατί έτσι μας αρέσει!