151002 ΚΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πόσο καιρό έχουμε να μιλήσουμε για το Σχολείο;

Μας έβγαλαν οι εκλογές από τον προγραμματισμό μας, όπως ακριβώς και τη σχολική χρονιά. Ωστόσο, ποτέ δεν είναι αργά να μιλήσουμε για τα στραβά του Σχολείου, όπως ποτέ δεν είναι αργά να γίνονται σ’ αυτό διορισμοί, μεταθέσεις, αποστολές βιβλίων, σχεδιασμός προγραμμάτων κ.λπ.

Φέτος είχε την τιμητική του το θέμα των «κενών». Αν προσπαθούσες να παρακολουθήσεις τη σχετική δημοσιογραφική «έρευνα», θα έχανες κυριολεκτικά τον μπούσουλα. Τα νούμερα, ανάλογα με την «πηγή» από την οποία προέρχονταν, ξεκινούσαν από τις πέντε χιλιάδες και έφταναν πάνω από είκοσι. Αν πετύχαινες και το τζακ ποτ μπορεί να ξεπερνούσαν τις είκοσι πέντε χιλιάδες!

Ποιοι είναι αρμόδιοι να υπολογίζουν τα «κενά»; Μάλλον λάθος ξεκίνησα. Τι ακριβώς είναι το κενό, πώς ορίζεται και πώς εξηγούνται τόσο τεράστιες διαφοροποιήσεις;

Για να καταλάβετε πόσο δύσκολο είναι το πρόβλημα, θα ξεκινήσω από τα απλά. Στο Δημοτικό Σχολείο, ο αριθμός των μαθητών ανά τάξη (αίθουσα διδασκαλίας για την ακρίβεια) δεν πρέπει να ξεπερνά τους 25. Αν οι μαθητές γίνουν 26, το τμήμα πρέπει να χωριστεί στα δύο, εκτός… εάν επικρατούν ειδικές συνθήκες.

Μπορεί όμως (δηλαδή απαιτείται) να χωριστεί στα δύο και με λιγότερο αριθμό μαθητών, 24, 23 ή και 22, όταν πάλι επικρατούν ειδικές συνθήκες!

Ελάτε τώρα να μου πείτε πώς θα διαχειριζόσασταν εσείς μια τέτοια κατάσταση, όταν μάλιστα είναι τελείως ασαφές το τι εννοούμε «ειδικές συνθήκες». Για παράδειγμα ειδική συνθήκη είναι η ύπαρξη στο τμήμα μαθητών με ειδικές μαθησιακές ανάγκες. Όμως αυτοί μπορεί να είναι με διάγνωση ή με… εκτίμηση. Μπορεί επίσης να μην υπάρχει πρόβλημα αν στο συγκεκριμένο Σχολείο λειτουργεί μια υποστηρικτική δομή, τι γίνεται όμως αν δεν έχει στελεχωθεί με εκπαιδευτικό τη μέρα που χωρίζονται τα τμήματα;

Βλέπετε, φίλοι μου, πόσο σύνθετο μπορεί να γίνει το πρόβλημα. Και πήραμε μόνο μία παράμετρο, τον αριθμό των μαθητών σε κάποια τάξη, από την οποία μπορεί να «παίξει» ο αριθμός των κενών κατά κάτι χιλιάδες. Σκεφθείτε να συζητήσουμε για εκπαιδευτικούς που περισσεύουν σε κάποιο Σχολείο αλλά δεν «πρέπει» να μετακινηθούν, για άλλους που περιμένουν απόσπαση σε διάφορες υπηρεσίες ή φορείς, αλλά δεν ξέρουν πότε θα την πάρουν, για εκείνους που πρόκειται να πάρουν ή να επιστρέψουν από μακροχρόνιες άδεις, κανείς όμως δεν γνωρίζει πότε ακριβώς θα συμβεί αυτό…

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι απόπειρα δικαιολογίας.

Είναι μια προσπάθεια να καταδειχθεί το μέγεθος του προβλήματος και να ερμηνευτεί η τεράστια διαφοροποίηση στους αριθμούς των»κενών» που διαβάζουμε. Δυο ακόμη παραμέτρους πρέπει να λάβετε υπόψη σας.

Η πρώτη: Όσο πιο… συνδικαλιστική είναι η πηγή, τόσο μεγαλύτερα τα «κενά», ενώ αντίστροφα κινούνται όταν η πηγή είναι κυβερνητική.

Η δεύτερη: Είναι δυνατόν να μην αναρωτηθούμε (και γι’ αυτή την περίπτωση) πώς συμβαίνει να πνιγόμαστε κάθε χρόνο με ένα θέμα που άλλες χώρες το έχουν λύσει προ πολλού;

Από τον περασμένο Μάιο, οι εκπαιδευτικοί γνωρίζουν σε ποιο Σχολείο θα υπηρετούν, ποια τάξη θα έχουν, με πόσους ακριβώς μαθητές, ποιο θα είναι το πρόγραμμά τους, πότε θα πάνε διδακτικές επισκέψεις (στα χιόνια ή σε κατασκήνωση στο βουνό!) πότε ακριβώς θα έχουν τις κινητές ημέρες διακοπών…

Εμείς εδώ, ξεκινά η νέα σχολική χρονιά και ψαχνόμαστε. Άλλοτε τα βιβλία είναι σε φωτοτυπίες, άλλοτε οι καθηγητές σε φωτογραφίες και άλλοτε οι μαθητές σε… όχι, οι καταλήψεις ξεκινούν λίγο αργότερα, μόλις πάει να στρώσει το πρόγραμμα. Ποιος χαζός θα κάνει κατάληψη τώρα που οι μισές ώρες της μέρας είναι χαμένες;

Δεν χρειάζεται φιλοσοφία. Η αναζήτηση των αιτίων οδηγεί στον παλιό, αγαπημένο ελληνικό τρόπο: «ξεκινάμε και βλέπουμε». Επίσης οδηγεί σε μια χρόνια παθογένεια που ήθελε (θέλει, μη ξεθαρρεύουμε) το Σχολείο χώρο εξυπηρέτησης προσωπικών και οικογενειακών αναγκών των εκπαιδευτικών. Εξυπηρέτηση που, εννοείται, ανταποδίδεται με ψήφους.

Όσο για τους μαθητές και τις οικογένειές τους είναι χρήσιμοι από τη στιγμή που η ύπαρξή τους δικαιολογεί τις εξυπηρετήσεις που είπαμε.

Αυτό είναι το πλαίσιο και μέσα σ’ αυτό παίζεται κάθε χρόνο το γνωστό παιχνίδι σε διάφορες παραλλαγές. Η αντιπολίτευση και οι αντιπολιτευόμενοι συνδικαλιστές προσπαθούν να αναδείξουν τις ελλείψεις «σε όλη τους τη έκταση», ενώ η κυβέρνηση ψάχνει για δικαιολογίες, με τους δικούς της συνδικαλιστές να σφυρίζουν αδιάφορα. (Θυμηθείτε, για να μείνω στα ίδια παραδείγματα, τι είχε γίνει πριν από μερικά χρόνια, όταν τα βιβλία φωτοτυπούνταν για κάποιες μέρες και δείτε τι γίνεται τώρα που έχουμε ακόμη ολόκληρα Σχολεία κλειστά. Φύλλο δεν κουνιέται!)

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχει μια βαθύτερη αιτία.

Σας το έχουμε πει κι άλλη φορά, το ελληνικό κράτος δεν έχει αποφασίσει τι είδους μαθητή θέλει. Έχει, μέσω του Σχολείου, στα χέρια του το ελληνόπουλο δεκατέσσερα χρόνια. Το παραλαμβάνει προνήπιο και το παραδίδει κοτζάμ… πολίτη. Και δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει να κάνει μ’ αυτό.

Εντάσσει προγράμματα και προσλαμβάνει εκπαιδευτικούς, ανάλογα με τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις που κάθε φορά «τρέχουν». Προσθέτει ή αφαιρεί μαθήματα και ώρες διδασκαλίας, ανάλογα με τις πιέσεις των εκπαιδευτικών ή των φροντιστών. Συγχωνεύει σε μεγαλύτερα ή διατηρεί σε λειτουργία μικρά και χωρίς λόγο ύπαρξης Σχολεία, ανάλογα με τις πιέσεις των τοπικών παραγόντων. Αλλάζει στο πόδι τη νομοθεσία για την ειδική αγωγή, ακούγοντας άλλοτε τους γονείς, άλλοτε τους εκπαιδευτικούς, ποτέ όμως τη διεθνή έρευνα και εμπειρία...

Θέλετε κι άλλα;

Έχουμε χρόνο μπροστά μας!