151006 ΑΡΧΗΓΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Η κούρσα των αρχηγών…»

Μάλλον, για να είμαστε περισσότερο ακριβείς, «η κούρσα για την προεδρεία», εννοείται της Νέας Δημοκρατίας.

Ακούω ήδη τις ενστάσεις κάποιων. Και τι σε κόφτει εσένα για τη Νέα δημοκρατία και τον αρχηγό της. «Από πίτα που δεν φας τι σε μέλλει κι αν καεί», λέει ο σοφός λαός μας.

Δεν είναι έτσι. Όσοι παρακολουθείτε συχνά τις συζητήσεις μας, ακόμη κι αν δεν συμμετέχετε σ’ αυτές ενεργά, θα ξέρετε κάτι που έχουμε τονίσει επανειλημμένα. Ότι μας ενδιαφέρει πολύ ο κάθε χώρος να καταθέτει ό,τι καλύτερο και πιο υγιές διαθέτει. Οι ομάδες να παίρνουν μέρος στο πρωτάθλημα με το πιο ισχυρό τους δυναμικό.

Τα μπέρδεψα λίγο, όμως εσείς καταλάβατε. Βέβαια, εδώ τίθεται ένα σοβαρό θέμα. Διότι άλλο πράγμα είναι ο καλύτερος για μας και άλλο για τους φίλους και τους οπαδούς του κάθε κόμματος. Τα κόμματα έχουν ως μοναδικό στόχο την κατάληψη της εξουσίας και εκεί μπορεί να τους οδηγήσουν ηγέτες που δεν ταιριάζουν καθόλου με τις δικές μας προδιαγραφές.

Έπειτα, αυτό που συμβαίνει με τη διακυβέρνηση μιας χώρας είναι το εξής παράξενο. Αυτή θα ασκείται από κάποιους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αν δεν είναι από αυτούς που θα θέλαμε εμείς, θα είναι από κάποιους άλλους, πάντως κενό εξουσίας δεν γίνεται να υπάρχει. Υποχρεώνεσαι τότε να βάλεις διαφορετικά κριτήρια: Προτιμάς να κυβερνά αυτό το κόμμα ή το αντίπαλο; Επιμένεις να είναι αρχηγός ένας «καλός» και ας βρίσκεται το κόμμα του στην αντιπολίτευση;

Είναι πιο απλό απ’ ό,τι φαίνεται. Αν βρεθεί επικεφαλής ενός κόμματος εκείνος που θα θέλαμε εμείς, και δεν «τραβάει», τότε η χώρα θα έχει πρωθυπουργό τον αρχηγό κάποιου άλλου κόμματος, που, πιθανότατα, δεν θα ήταν επίσης του δικού μας γούστου. Αυτό συμβαίνει για έναν απλό λόγο. Η μεγάλη πλειονότητα των ψηφοφόρων έχει διαφορετικά κριτήρια από τα δικά μας.

Σκέφτονται λοιπόν έναν αρχηγό όχι για να καθοδηγεί σωστά το κόμμα (άρα και την κοινωνία), ούτε να λειτουργεί παιδαγωγικά και να θέτει υψηλά στάνταρτς για τα μέλη και τους φίλους του κόμματός του αλλά και για τους αντιπάλους.

Δεν τον θέλουν για να τον έχουν φίλο, παρέα για να ανταλλάσσουν απόψεις, δάσκαλο των παιδιών τους ή και γαμπρό για την κόρη τους –τώρα που είναι της μόδας και οι σχετικά νέοι- αλλά θέλουν έναν αρχηγό που θα μαζέψει ψήφους και θα κερδίσει τις εκλογές.

Τώρα, αν είναι και λίγο λαϊκιστής ή κομμάτι ψευταράκος, δείχνει χαρωπός ή κάπως ψευτομαγκάκος, αν είναι ακραίων απόψεων, αν είναι οπαδός του «σκληρού ροκ» ή απλώς φαίνεται ωραίος στις κάμερες, αν τον χαρακτηρίζουν οι κωλοτούμπες ή η περιφορά από διάφορους πολιτικούς χώρους, αν είναι πιστός της παράταξης ή χρυσή μεταγραφή… ελάχιστα ενδιαφέρει τους οπαδούς του.

Το άλλο πουλάκι:

Αυτοί θέλουν αρχηγό που να κερδίζει.

Έτσι, η δική μας επιθυμία για τη συμμετοχή κάθε πολιτικού χώρου με ό,τι καλύτερο διαθέτει δεν αφορά παρά μόνο τις δικές μας προτιμήσεις και το προσωπικό μας γούστο.

Η στάση αυτή μάλιστα θα μπορούσε να κατηγορηθεί ως αριστοκρατική, αφού, αν έμενε σ’ εμάς να επιλέξουμε τους αρχηγούς των κομμάτων, πιθανότατα κανείς από τους υπάρχοντες να μην βρισκόταν στη θέση του.

Το ιδανικό θα ήταν το εξής: ένας αρχηγός τόσο άξιος και ικανός, που θα υποχρέωνε και τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων να αλλάξουν (ή να τους αλλάξουν) σύμφωνα με το δικό του πρότυπο. Αυτό όμως προϋποθέτει την επιβολή ενός τέτοιου αρχηγού από τα μέλη του κόμματος και την αναγνώρισή του μετά από τους ψηφοφόρους, ώστε να επιβραβευθεί η αξία του.

Που σημαίνει μια χρονοβόρα και επίπονη διαδικασία, η οποία θα δώσει καρπούς, αν δώσει, μετά από μακρά ωρίμανση… της κοινωνίας. Εμείς όμως τον θέλουμε να νικήσει στις επόμενες εκλογές, δεν μας ενδιαφέρουν τα άλλα περί λειτουργίας ως πρότυπο και διαπαιδαγώγησης της κοινωνίας.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι κάθε φορά τα κόμματα ψάχνουν τον «αντί». Δηλαδή τον αρχηγό που θα μπορέσει να σταθεί απέναντι στον κύριο αντίπαλό του και να τον νικήσει. Από τζάκι έχουν οι άλλοι; Από τζάκι θα βάλουμε κι εμείς. Νέο έχουν οι άλλοι; Νέο πρέπει να βρούμε κι εμείς. Λαϊκιστή και λαοπλάνο οι άλλοι; Το ίδιο και χειρότερο εμείς!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το κάρο μπροστά από το άλογο!

Αυτό πάνε να κάνουν στη Νέα Δημοκρατία. Δεν θα έπρεπε πρώτα να καθίσουν να συζητήσουν τι λογής κόμμα θέλουν να έχουν, ποιο θα είναι το ακριβές πολιτικό του στίγμα, τι αποστάσεις θα κρατά από τα (ακρο)δεξιά και τα (κεντρο)αριστερά του; Να αναστοχαστούν πάνω στα λάθη του παρελθόντος, τον λαϊκισμό, τη δημιουργία κομματικού κράτους, το σοσιαλίζοντα κρατικισμό, την αντιμνημονιακή αντιπολίτευση και τη δήθεν μνημονιακή διακυβέρνηση…

Αφού καταλήξουν σε όλα αυτά, μετά να αναζητήσουν τον πολιτικό που θα μπορέσει να τα υπηρετήσει καλύτερα, αν θέλουν σε συνδυασμό –δεν είναι κακό- με μια καλή εικόνα που πρέπει να έχει προς τα έξω, αφού, όπως και να το κάνουμε μετράει κι αυτή.

Τώρα ψάχνουν απλώς τον αντι-Τσίπρα, που θα μπορέσει να νικήσει στις επόμενες εκλογές.

Μετά θα ρωτάνε τι έφταιξε!

Να… «πιάνει ποντίκια»!