151023 ΣΙΩΠΗΛΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Έχουμε από κάπου να πιαστούμε;

Βλέπουμε τα όσα συμβαίνουν γύρω μας με διαφορετικό μάτι –αυτό είναι γεγονός. Εκεί όμως βρίσκεται και η ομορφιά της πολιτικής. Αρκεί να λέμε τη γνώμη μας χωρίς δεύτερες σκέψεις και με την επίγνωση ότι όλοι είμαστε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, προκατειλημμένοι. Είναι άλλο πράγμα όμως το να παθιάζεσαι με κάποιο θέμα και εντελώς διαφορετικό να βλέπεις τα πράγματα με παρωπίδες.

Είναι αλήθεια ότι κι εμείς κάνουμε ειλικρινή προσπάθεια να δούμε θετικά στοιχεία στο έργο της κυβέρνησης. Γι’ αυτό και δεν καταπιαστήκαμε σοβαρά με όσα ψηφίζονται αυτές τις μέρες από τη Βουλή. Είναι ένας τρόπος να βάλουμε κι εμείς πλάτη στη δύσκολη και δυσάρεστη προσπάθεια να μπει μια τάξη στη χώρα.

Εκείνο για το οποίο μιλάμε είναι η στάση των πολιτών. Λέτε όλοι να κατάλαβαν πως κάποια μέτρα είναι αναπόφευκτα; Λέτε να επικρατεί το σκεπτικό «όποιοι και να ήταν στα πράγματα το ίδιο θα συνέβαινε, οπότε καλύτερα αυτοί που δεν είναι και φθαρμένοι»;

Δυστυχώς, δεν μοιάζει να ισχύει κάτι τέτοιο.

Δεν είναι τυχαίο ότι το επιχείρημα που ακούγεται πιο συχνά είναι κάπως διαφορετικό: «Και οι άλλοι τα ίδια έκαναν»!

Το προσέξατε; Είναι διαφορετικό από το «η μοίρα μας είναι προδιαγεγραμμένη, με οποιαδήποτε κυβέρνηση η κατάσταση θα ήταν παρόμοια»

Όταν λες «και οι άλλοι τα ίδια έκαναν» παραδέχεσαι εμμέσως πλην σαφώς ότι τα πράγματα δεν γίνονται όπως θα έπρεπε, ότι υπάρχουν και διαφορετικές λύσεις, όμως δεν υπάρχουν διαφορετικές κυβερνήσεις.

Αυτό το σκεπτικό δεν τιμά καθόλου ούτε εκείνον που το έχει, ούτε, φυσικά, το κόμμα ή την κυβέρνηση για την οποία σκέπτεται έτσι.

Το «και οι άλλοι τα ίδια έκαναν» ή το «γιατί, οι άλλοι καλύτεροι ήταν;» εκθέτουν εξίσου τον ψηφοφόρο που ψήφισε την κυβέρνηση, αλλά και το κόμμα που ήρθε ευαγγελιζόμενο πως θα αλλάξει τα κακώς κείμενα και θα δείξει έναν διαφορετικό τρόπο διακυβέρνησης της χώρας.

Το άλλο πουλάκι:

Έτσι είναι οι ψηφοφόροι!

Ή μήπως θα έπρεπε να πω έτσι είναι οι έλληνες ψηφοφόροι;

Τι με οδηγεί σε τέτοιου είδους διαχωρισμό; Μια παρατήρηση που διάβασα πρόσφατα και την βρήκα πολύ εύστοχη. Οι ψηφοφόροι στη χώρα μας φέρθηκαν εντελώς διαφορετικά από εκείνους άλλων χωρών που μπήκαν σε κρίση και είχαν περιπέτειες με μνημόνια.

Σε όλες τις περιπτώσεις οι πολίτες τιμώρησαν τα κόμματα και τις κυβερνήσεις που οδήγησαν τις χώρες τους σε οικονομικές περιπέτειες. Στην Ελλάδα υπήρξε μια διαφορά. Οι ψηφοφόροι γύρισαν την πλάτη στα κόμματα… «του παλιού», όχι γιατί μας έφεραν στο χείλος της χρεοκοπίας. Τη γύρισαν από τη στιγμή που αντιλήφθηκαν ότι τα κόμματα αυτά δεν θα μπορούν πλέον να πολιτεύονται με τον τρόπο που το έκαναν στο παρελθόν.

Να διορίζουν χωρίς μέτρο, να δίνουν αυξήσεις χωρίς να υπολογίζουν το κόστος, να παρέχουν κάθε λογής προνόμια σε όποια κοινωνική ομάδα μπορούσε να πιέσει…

Μόλις οι πολίτες κατάλαβαν ότι τελείωσαν αυτά ακριβώς τα οποία μας οδήγησαν στην κρίση, το έριξαν στην… αγανάκτηση!

Άρχισαν να μουντζώνουν (στην καλύτερη περίπτωση) πολιτικούς και κόμματα τους οποίους για χρόνια στήριζαν με φανατισμό και στράφηκαν προς το «νέο».

Το οποίο όμως υποσχόταν πως θα… γυρίσει τον χρόνο πίσω και θα επαναφέρει την κατάσταση στις παλιές ξένοιαστες εποχές των παροχών.

Κάπου εκεί στράβωσε το πράγμα. Γιατί οι αγανακτισμένοι πολίτες, όχι μόνο όσοι συγκεντρώνονταν στις πλατείες, πίστεψαν πως κάτι τέτοιο είναι δυνατόν να συμβεί.

Πίστεψαν ότι για την κρίση δεν φταίει ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύτηκαν τα κόμματα που οι ίδιοι εξέθρεψαν επί δεκαετίες, παρά φταίει το μνημόνιο και οι δανειστές που προσπάθησαν να μας το επιβάλουν. Πίστεψαν πως αρκεί να σκίσουμε τα μνημόνια και να πούμε ένα περήφανο «όχι» στους δανειστές, για να αλλάξει η κατάσταση της οικονομίας και να πάρουν μπρος οι μηχανές παραγωγής πλούτου.

Του πλούτου που υπήρχε στη χώρα, αλλά δεν έφτανε μέχρι την τσέπη του απλού πολίτη, επειδή μεσολαβούσαν τα λαμόγια, οι επίορκοι πολιτικοί, η πλουτοκρατία, κάποιοι τελοσπάντων που πλούτιζαν οι ίδιοι και δεν άφηναν τον κοσμάκη να κάνει το ίδιο!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Κάπως έτσι φτάσαμε στην παρούσα κυβέρνηση.

Και κάπου εδώ φαίνεται πως τελειώνει το παραμύθι, μόνο που κι εμείς, μεγάλοι πια εδώ και πολλά χρόνια, ξεχάσαμε πώς λειτουργούν τα ανώριμα παιδιά. Τα οποία θέλουν να ακούν το ίδιο παραμύθι ξανά και ξανά, με την ίδια ακριβώς σειρά και, φυσικά, το ίδιο ευτυχές τέλος. «Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».

Δυστυχώς, αυτό δεν ισχύει στην περίπτωσή μας. Μπορεί κάποιοι να ζήσαν καλά, μπορεί μέσα σ’ αυτούς να είμαστε κι εμείς, όμως τα καλύτερα δεν πρόκειται να τα δούμε. Και, πιθανότατα, δεν πρόκειται να τα δουν και τα παιδιά μας.

Αυτή την πραγματικότητα έρχεται να διαχειριστεί η κυβέρνηση και να πείσει τους πολίτες να την αποδεχτούν ως κάτι από το οποίο δεν μπορούμε να αποδράσουμε.

Ένα έργο καθόλου εύκολο. Διότι μπορεί να έχει, μέχρι στιγμής, την εν λευκώ υποστήριξη των πολιτών, όμως δεν δείχνει να έχει ούτε την πίστη, ούτε τις ικανότητες να διαχειριστεί μόνη της αυτή την κατάσταση. Και, δυστυχώς, επέλεξε και τον χειρότερο δυνατό σύμμαχο.

Φοβάμαι, λοιπόν, τη μέρα που αυτό το «εν λευκώ» θα γίνει εν… μαύρω.

Μαύρα τα μαντάτα…