151020 ΝΟΣΟΚΟΜΙΑΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Επαναστατική γυμναστική;

Παρακολουθώ όλη την ιστορία με τις κινητοποιήσεις για το Νοσοκομείο. Να σκεφτείτε ακόμη και την αλληλογραφία μεταξύ του Δημάρχου κ. Μαμσάκου και του βουλευτή κ. Κυριαζίδη διάβασα.

Στο σημείο αυτό δεν θα αντισταθώ στον πειρασμό να κάνω μια μικρή παρένθεση. Θεωρώ ότι όταν μιλούν –ειδικά δε όταν γράφουν- δημοσίως οι εκπρόσωποί μας, θα πρέπει να προσέχουν πάρα πολύ. Παραθέτω αποσπάσματα από τις δυο επιστολές, τις οποίες οι φιλόλογοι θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν θαυμάσια, ως δείγματα λόγου προς… αποφυγή. Εννοείται ότι διατηρώ τη σύνταξη και την ορθογραφία.

Πρώτα του βουλευτή:

«Κύριε Δήμαρχε,
Άγνωστο για ποιο λόγο, το τελευταίο διάστημα επιλέξατε ένα δρόμο εκτροπής και παρεκτροπής, ο οποίος δεν συνάδει με το αξίωμα που σας “παραχώρησε” η Δραμινή κοινωνία και βεβαίως αρνούμαι να σας παρακολουθήσω και να σας ακολουθήσω. Πιστεύω ότι η Δραμινή κοινωνία επιθυμεί τη λειτουργία μας να διακρίνει μεταξύ των άλλων η σοβαρότητα, η υπευθυνότητα, η εργασία, η μετριοπάθεια και η ταπεινότητα και όχι η αλαζονεία και αμετροέπεια.
Θα μπορούσατε να ανεύρετε, προκειμένου να διατάξετε την προσέλευσή μας, τουλάχιστον για επικοινωνιακούς λόγους ή εν πάσει περιπτώσει για τους δικούς σας λόγους, άγνωστους σε εμένα, ένα ζήτημα, πρόβλημα κλπ, για το οποίο επιβάλλεται μία συλλογική αντιμετώπιση».

Μετά του δημάρχου:

«Έλαβα την επιστολή σας, σχετική με “διαμαρτυρία” σας, αναφορικά με πρόσκλησή μας που σας απεστάλη, τόσο σε εσάς όσο και σε όλους τους θεσμικούς εκπροσώπους του τόπου μας, προκειμένου να προσέλθετε σε δημόσια συζήτηση που προγραμματίστηκε, στο Δημοτικό Συμβούλιο, με θέμα το Γενικό Νοσοκομείο Δράμας και συγκεκριμένα την υποβάθμισή του, την υποχρηματοδότησή του και την επαπειλούμενη λειτουργία βασικών τμημάτων του και ομολογώ πως εξεπλάγην, καθότι το εν λόγω θέμα είναι μείζονος σημασίας για την τοπική κοινωνία μας, η οποία βάλλεται ούτος ή άλλως, λόγω της δεινής κατάστασης της χώρας και δεν νομίζω ότι είναι καιρός για τέτοιου είδους παραχωρήσεις και υποχωρήσεις από μέρους μας».

Μνημεία λόγου! Α, και να μην το ξεχάσω. Ο τίτλος της πρόσκλησης για την οποία γίνεται λόγος ήταν «Κριτική υποβάθμιση του Νοσοκομείου […]»! Δηλαδή;

Το άλλο πουλάκι:

Ας τα αφήσουμε αυτά…

Και ας περάσουμε στην ουσία. Το ότι το νοσοκομείο μας υπολειτουργεί και υποβαθμίζεται καθημερινά το γνωρίζουμε όλοι. Αρκεί να κάνει κανείς μια απλή επίσκεψη και θα διαπιστώσει ότι, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες από το προσωπικό, το αποτέλεσμα είναι από ανεπαρκές έως τραγικό.

Το τι φταίει το γνωρίζουμε επίσης όλοι. «Δεν υπάρχει σάλιο», όπως λέει μια επίκαιρη διαφήμιση και, προφανώς, δεν μπορούμε να ελπίζουμε στην τύχη και τον τζόγο, τουλάχιστον σε νομαρχιακό επίπεδο. Μια συζήτηση που θα μπορούσε να έχει νόημα είναι το από πού αλλού θα μπορούσαν να εξοικονομηθούν πόροι, ώστε να ανασάνει κάπως η υγεία. Δεν βλέπω να γίνεται.

Πέρα όμως από το γενικό, θα μπορούσαμε να δούμε προτάσεις και ειδικά για το τοπικό. Ένα σοβαρό (και ανέξοδο) αίτημα θα ήταν να μας πει κάποιος ξεκάθαρα τι σκέφτεται η κυβέρνηση για το μέλλον του νοσοκομείου μας. Πώς βλέπει τη λειτουργία του σε σχέση με τον περιφερειακό σχεδιασμό για την υγεία. Πώς ακριβώς θέλουν το νοσοκομείο της Δράμας; Αυτόνομο; Παράρτημα εκείνου της Καβάλας; Ένα… διευρυμένο Κέντρο Υγείας;

Μια υπεύθυνη απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα θα βοηθήσει και τους τοπικούς φορείς, αφού ξεκαθαρίσουν και αυτοί τι ακριβώς σκέφτονται, να οργανώσουν καλύτερα τις διεκδικήσεις τους. Να θέσουν ρεαλιστικούς στόχους και να εργαστούν από κοινού για να τους πετύχουν. Έστω και αποδεχόμενοι ότι δεν μπορούμε να πετύχουμε το τέλειο –ελπίζω αυτό να το έχουν συνειδητοποιήσει οι περισσότεροι.

Θα κάνω άλλη μια παρένθεση για να πω ότι πάρα πολλοί συμπολίτες μας κάπως αργά αποφάσισαν να ενδιαφερθούν για την τύχη του νοσοκομείου. Στις «καλές μέρες» (της αστακομακαρονάδας), όταν χρήμα έπεφτε άφθονο και το νοσοκομείο λειτουργούσε… αξιοζήλευτα, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που το «σνόμπαραν» και δεν καταδέχονταν τις υπηρεσίες του, απευθυνόμενοι για ψύλλου πήδημα στη Θεσσαλονίκη.

Τώρα δεν θέλουν να πάνε ούτε μέχρι την Καβάλα, όπου, κατά γενική ομολογία, τα πράγματα είναι πολύ ικανοποιητικά. Φυσικά, «δεν υπάρχει σάλιο» και για τα ιδιωτικά νοσοκομεία, παρόλο που οι στατιστικές δείχνουν ότι στα χρόνια της κρίσης ο κύκλος εργασιών τους αυξήθηκε θεαματικά!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας έρθουμε όμως στο συλλαλητήριο…

Ασφαλώς και πρέπει να πάμε. Έχουμε όμως το δικαίωμα να αναρωτηθούμε σε ποιον απευθύνεται αυτή η διαμαρτυρία; Αφού όλοι οι Δραμινοί συμφωνούμε, τι νόημα έχει να αγωνιστούμε με αυτόν τον τρόπο; Ποιος θα μας ακούσει; Ή μήπως θα μαζευτούμε για… εσωτερική κατανάλωση, για να ακούσουμε τους τοπικούς άρχοντες και τους εκπροσώπους φορέων να μας λένε πόσο πολύ πονάνε το νοσοκομείο.

Αφού, προφανώς, η διαμαρτυρία απευθύνεται στην κυβέρνηση, μήπως θα έπρεπε να κάνουμε κάτι που θα «ακουστεί», αν όχι στα κεντρικά, τουλάχιστον στην έδρα του διορισμένου Περιφερειάρχη;

Μήπως ένας «βομβαρδισμός» από e-mails, SMS κ.λπ. των δραμινών φορέων και πολιτών στα αρμόδια υπουργεία, αλλά και στα μεγάλα ΜΜΕ, έκανε μεγαλύτερη… φασαρία;

Σκέψεις του ποδαριού λέω και, αν κάτσουμε σοβαρά, μπορούμε να βρούμε πολύ πιο αποτελεσματικές. Τουλάχιστον από το συλλαλητήριο, που, εμένα να με συγχωρείτε, αλλά μου θυμίζει τις παλιές καλές μέρες. Όχι της αστακομακαρονάδας. Της «επαναστατικής γυμναστικής»!

 

Με τις υγείες μας!