151013 ΑΔΕΚΑΣΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Μένουμε με το στόμα ανοιχτό!

Κάθε φορά που μαθαίνουμε τους τρόπους με τους οποίους στήνονται οι κομπίνες στη χώρα μας αναφωνούμε την ατάκα, από τη γνωστή (στους παλιούς) διαφήμιση: «Ρε, τους…, τι σκέφτονται!»

Θα έλεγε κανείς όμως ότι δεν είναι τόσο η εξυπνάδα, δηλαδή η εφευρετικότητα που μας εντυπωσιάζει, όσο το θράσος των κομπιναδόρων.

Παρά το αδιαμφισβήτητα αστείο (γελοίο) του πράγματος, υπάρχει και μια πικρία, από την αίσθηση ή τη βεβαιότητα που αφήνουν τέτοιες ιστορίες ότι τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει σ’ αυτή τη χώρα. Πάντοτε τα λαμόγια θα εφευρίσκουν τρόπους να διαφεύγουν από την τσιμπίδα, η οποία θα πιάνει εκείνους που δεν θέλουν να κρυφτούν.

Ναι, έτσι όπως το ακούσατε είναι. Για να γίνει σαφές, θα σας πω μια ιστορία που άκουσα πρόσφατα. Σε κάποια ελληνική πόλη, άνθρωποι ευαίσθητοι και με αυξημένο το αίσθημα της κοινωνικής προσφοράς έστησαν μια «κομπίνα». Ξεκίνησαν να κάνουν αφιλοκερδώς μαθήματα σε μετανάστες, ή πρόσφυγες, ή όπως θέλετε πέστε τους, αφού για τους ανθρώπους της ιστορίας μας δεν είχε καμιά διαφορά.

Προσέφεραν τις γνώσεις και τη βοήθειά τους αδιακρίτως σε όσους ήθελαν να μάθουν. Ζήτησαν μάλιστα και από τον Δήμο της πόλης τους έναν κατάλληλο χώρο, βρήκαν ανταπόκριση και έτσι ξεκίνησαν τα μαθήματα.

Για τα λειτουργικά τους έξοδα όμως, και μόνο γι’ αυτά, ζήτησαν από τον κάθε «μαθητή» δέκα ευρώ, προκειμένου να μην βάζουν από την τσέπη τους το χαρτί για τις φωτοτυπίες που τους έδιναν, τα μελάνια του εκτυπωτή, τους μαρκαδόρους του πίνακα και ό,τι άλλο χρειαζόταν ώστε να γίνεται το μάθημα ανθρώπινο.

Επειδή ήταν τίμιοι και δεν ήθελαν να μένουν αμφιβολίες γι’ αυτό, έκοβαν και πρόχειρες αποδείξεις, που τις έδιναν στους «μαθητές», ώστε να μπορούν να δικαιολογήσουν τα πενιχρά έσοδά τους και να τα συγκρίνουν με τα λειτουργικά έξοδα, σε περίπτωση που χρειαστεί να δώσουν κάπου λόγο.

Έλα όμως που τους έπιασαν τα σαΐνια του ΣΔΟΕ! Τα οποία, ακόμη κι αν είχαν κάποια καταγγελία, ώστε να υποχρεωθούν να ψάξουν την υπόθεση, έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να «κάνουν τα στραβά μάτια» και όχι να τους βάλουν πρόστιμο που ανέρχεται σε πολλές δεκάδες χιλιάδες ευρώ!

Το άλλο πουλάκι:

Πήγαν να κάνουν το καλό...

Και μπλέχτηκαν σε μια νομική, κυρίως όμως οικονομική περιπέτεια που δεν μπορούσαν να φανταστούν. Απελπισμένοι, απευθύνθηκαν στον Δήμο που τους φιλοξενούσε και γνώριζε τη δουλειά, τις προθέσεις και το ήθος τους. Όπως το φαντάζεστε, δεν μπόρεσαν να τους βοηθήσουν. Όχι ότι δεν ήθελαν, μάλιστα οι υπάλληλοι του Δήμου ξεκίνησαν έρανο μεταξύ τους προκειμένου να μαζευτεί το ποσό του προστίμου. Δεν κατάφεραν παρά να συγκεντρώσουν ένα πολύ μικρό κλάσμα.

Κάπου εδώ μπορούμε να αφήσουμε την ιστορία μας (και τους ήρωές της στον πόνο τους) και να αναρωτηθούμε πώς αντιλαμβάνονται την αίσθηση του καθήκοντος και την ισότητα απέναντι στον νόμο κάποιοι υπάλληλοι της εφορίας.

Πρέπει όμως να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Διότι πολύ εύκολα μπορεί να πέσουμε στην παγίδα και να δικαιολογήσουμε εκείνους που έτρεξαν να υποστηρίξουν «συνάδελφό τους» που συνελήφθη με πεπραγμένη ταμειακή μηχανή και επιτέθηκαν στους εφοριακούς που πραγματοποίησαν τον έλεγχο.

Πώς θα διαχωρίσουμε τις περιπτώσεις;  Διότι, όσο και να μας φαίνονται εξόφθαλμα διαφορετικές, έχουν έναν κοινό παρονομαστή που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας. Είναι εκείνο το… «Καλά, εδώ βρήκατε να κάντε ελέγχους, ρε; Δεν πάτε να πιάσετε κανέναν μεγαλοκαρχαρία;»

Αν πέσουμε σ’ αυτού του είδους την παγίδα το έχουμε χάσει το παιχνίδι.

Το έχουμε χάσει, διότι πάντοτε θα υπάρχει κάποιο… «μεγαλύτερο ψάρι», που θα πρέπει να τραβήξει την προσοχή των αρμόδιων οργάνων, έτσι ώστε τα μικρότερα να κάνουν πάρτι, όχι μόνον ανενόχλητα, αλλά και με τη συνείδησή τους ήσυχη!

Φανταστείτε να χρειάζεται να πιαστούν όλοι όσοι κλέβουν περισσότερα από εμένα, για να δεχτώ τελικά να ελεγχθώ κι εγώ.

Επομένως, έλεγχοι πρέπει να γίνονται και, στο πνεύμα αυτό, καλώς ελέγχθηκαν και οι άνθρωποι που έκαναν αφιλοκερδώς μαθήματα σε όσους τα είχαν ανάγκη. Από εκεί και πέρα όμως θα πρέπει να διαχωρίζονται οι δρόμοι που θα παίρνουν οι υποθέσεις. Κάποιες να τη «γλιτώνουν» με ελάχιστα πρόστιμα ή και να μπαίνουν στο αρχείο και οι άλλες να δέχονται την αυστηρότητα του νόμου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιος θα το ρυθμίζει αυτό;

Για να μην χρειαστεί να καταλήγουμε στο ίδιο αποτέλεσμα, κυνηγώντας διεφθαρμένους υπαλλήλους, πρέπει να το προβλέπει ο ίδιος ο νόμος. Ο οποίος πρέπει να κάνει και πολύ απλές τις διαδικασίες, όταν κάποιος θέλει πραγματικά να προβεί σε μια οικονομική δραστηριότητα, χωρίς οικονομικό όφελος!

Θα σας δώσω ένα σύντομο παράδειγμα, για να δείτε τι εννοώ.

Μια παρέα ερασιτεχνών μουσικών δέχτηκε να παίξει αφιλοκερδώς σε εκδήλωση ενός μη κερδοσκοπικού συλλόγου. Ε, λοιπόν, σας πληροφορώ ότι, όταν το έμαθε η εφορία (!) ήταν τόσο περίπλοκες οι νόμιμες διαδικασίες που έπρεπε να τηρηθούν, προκειμένου να φαίνεται ότι δεν υπήρχε οικονομική συναλλαγή, ώστε αγανάκτησαν και οι μουσικοί και οι διοργανωτές, με αποτέλεσμα να μείνει η εκδήλωση… μουγκή!

Και όλα αυτά για να μην κλέβουν την εφορία οι διοργανωτές συναυλιών στην… Ψαρού!

Κατά περίπτωση, ρε παιδιά!