151022 ΣΙΩΠΗΛΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Λειτουργεί ο κοινωνικός αυτοματισμός;

Φαίνεται πως λειτουργεί, χωρίς να τον παίρνουμε είδηση! Και δεν τον παίρνουμε είδηση, γιατί λειτουργεί προς όφελος της κυβέρνησης! Καταλάβατε τι εννοώ. Η κυβέρνηση, στο πλαίσιο της πολύ επιτυχημένης επικοινωνιακής πολιτικής της, κατάφερε και αυτόν να τον κάνει να λειτουργεί υπέρ της.

Βέβαια, θα μου πείτε, ο κοινωνικός αυτοματισμός πάντοτε λειτουργούσε υπέρ των κυβερνήσεων. Ήταν ένας έξυπνος τρόπος να περνούν διάφορα μέτρα, αφού άφηναν εκείνους που διαμαρτύρονταν να γίνονται βορά στην εκδικητικότατα των υπολοίπων. Δεν ήταν ανάγκη να στραφεί η ίδια η κυβέρνηση κατά των απεργών ή των διαδηλωτών για να τους απαντήσει. Το έκαναν όσοι θίγονταν από τις κινητοποιήσεις, συχνά όμως υποκινούμενοι από την ίδια την κυβέρνηση.

«Κοιτάξτε ποιοι μιλάνε», ήταν το συνηθισμένο επιχείρημα. Το οποίο έλαβε όλη του τη νομιμοποίηση όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρα έκανε λόγο για τα «ρετιρέ», υποδεικνύοντας ως στόχο των «μισθωτών και χαμηλοσυνταξιούχων» τους εργαζόμενους στις ένδοξες ΔΕΚΟ.

Με τέτοιου είδους «επιχειρήματα» ο κοινωνικός αυτοματισμός βοηθούσε πάντοτε στην ψήφιση δυσάρεστων μέτρων, που συνήθως προέβλεπαν περικοπές και μειώσεις ή απώλεια «κεκτημένων». Όπως είναι φυσικό, η Αριστερά (όπως την εννοεί ο καθένας) ήταν αντίθετη σ’ αυτόν, αφού, εκτός τού ότι  στεκόταν εμπόδιο στις «λαϊκές» κινητοποιήσεις, λειτουργούσε και διχαστικά στο κίνημα που όφειλε να είναι ενωτικό και να στέκεται πάντοτε απέναντι από την εκάστοτε κυβέρνηση.

Το πράγμα, όπως και τόσα άλλα, ήρθε και άλλαξε, όταν η Αριστερά (όπως την εννοεί ο καθένας) ήρθε στα πράγματα και είναι τώρα η σειρά της να περάσει δυσάρεστα μέτρα για τους πολίτες. Τώρα ο κοινωνικός αυτοματισμός λειτουργεί υπέρ της και έτσι βλέπουμε φαινόμενα άγνωστα μέχρι χθες.

Θα σας δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Διαβάζω από το διαδίκτυο: «Εγώ λυπάμαι μόνο τους αθώους. Τους άλλους όχι. Π.χ. καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης τού στυλ “τα υπόλοιπα στο φροντιστήριο” που θα πάνε για σύνταξη στα 67, χωρίς εφάπαξ και, πιθανότατα, χωρίς σύνταξη, δεν μπορώ να πω ότι τους λυπάμαι. Αντιθέτως».

Το άλλο πουλάκι:

Καμία αντίδραση!

Αν τολμούσες να πεις κάτι τέτοιο πριν από… μερικούς μόνο μήνες, μαύρο φίδι που σε έφαγε. Θα σου την έπεφταν όλοι και δεν γλίτωνες παρά μόνο μετά από δεκάδες υβριστικά και απειλητικά σχόλια. Κοινωνικός αυτοματισμός, θα μου πείτε και αυτός. Ναι, αλλά θεωρούνταν υγιής, επειδή υπερασπίζονταν τους λαϊκούς αγώνες. Για να μη σας πω ότι και ο ίδιος θεωρούνταν μια μορφή λαϊκού αγώνα!

Τώρα σιωπή, που λέει και η Αρλέτα.

Το ερώτημα που συναντάς πλέον συχνά στο διαδίκτυο είναι πώς κατάφερε η κυβέρνηση και κέρδισε αυτό τον επικοινωνιακό αγώνα. Αυτά που είπαμε χθες περιγράφουν επίσης το φαινόμενο, δεν το ερμηνεύουν. Τουλάχιστον πολιτικά. Μια προσπάθεια ερμηνείας θα έπρεπε να ξεκινάει από την παρατήρηση ότι στο πρώτο μνημόνιο είχαμε τρεις νεκρούς, στο δεύτερο η Αθήνα έγινε στάχτη και τώρα, στο τρίτο (το μακρύτερο) δεν κουνιέται φύλλο.

Κάποιοι διαμαρτύρονται που το τρίτο το μνημόνιο το χαρακτηρίζουμε χειρότερο από τα προηγούμενα δύο. Υπάρχει λόγος που το κάνουμε. Ο πρώτος είναι ότι δεν υπήρχε λόγος να το φορτωθούμε και αυτό. Η παρούσα κυβέρνηση είναι η μόνο «μνημονιακή», που παρέλαβε κάποιο ισχνό πλεόνασμα, θετικούς δείκτες ανάπτυξης και… φρενάρισμα της ανεργίας.

Επιπλέον, είχε στο τραπέζι μια πρόταση πολύ πιο ευνοϊκή από αυτήν που κατάφερε να αποσπάσει με την «υπερήφανη διαπραγμάτευση». Επομένως μιλάμε για ένα μνημόνιο που το φεσωθήκαμε χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος, πέρα από την πρεμούρα του κυρίου Τσίπρα να γίνει πρωθυπουργός και την προσπάθεια της «πρώτης φοράς» να φέρει την πραγματικότητα στα μέτρα των φαντασιώσεών της.

Το χειρότερο όμως με το παρόν μνημόνιο είναι άλλο. Τις προηγούμενες φορές υπήρχε κάποιο «λίπος» για να κάψουμε ως κοινωνία. Σφίξαμε λίγο τα ζωνάρια, βάλαμε χέρι στα αποθεματικά, βοηθήσαμε ο ένας τον άλλο… κάπως καταφέραμε να τα φέρουμε βόλτα.

Τώρα τα πράγματα έχουν ζορίσει πάρα πολύ και τα μέτρα έρχονται να μας δώσουν ένα ακόμη ισχυρότατο χτύπημα.

Αυτοί και όχι άλλοι είναι οι λόγοι που το τρίτο μνημόνιο το θεωρούμε χειρότερο. Βέβαια, θα μπορούσε να επικαλεστεί κανείς και την αποδεδειγμένη πλέον ανικανότητα αυτών που θα το υλοποιήσουν, μαζί με την δεδηλωμένη αντίθεσή τους σ’ αυτό, πράγμα που μπορεί να έχει ακόμη πιο δυσάρεστες συνέπειες. Εδώ όμως υπάρχει αντίλογος.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Θα έχει «αριστερό πρόσημο»!

Αυτό μένει να το δούμε. Για την ώρα, το μόνο που βλέπουμε είναι η προσπάθεια να μην ανέβει ο ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση.  Καλό θα ήταν να συμβεί και αυτό, όμως ποιους ακριβώς αφορά το μέτρο; Τα ιδιωτικά σχολεία έχουν για πελάτες οικογένειες που, καλώς ή κακώς, έχουν τον τρόπο τους. Και, εν πάση περιπτώσει, αν κάποιος δυσκολεύεται, ας στείλει το παιδί του στο δημόσιο σχολείο, όπως κάνει όλος ο κοσμάκης.

Με τα φροντιστήρια υπάρχει ένα θέμα. Στο βαθμό που και ο ίδιος ο υπουργός παιδείας παραδέχεται –άκουσον, άκουσον- ότι συμπληρώνουν το έργο του σχολείου, που… έχει ανάγκη από συμπλήρωση.

Κι εκεί όμως υπάρχει ένα μεγάλο μέρος του κύκλου εργασιών που πραγματοποιείται χωρίς αποδείξεις και ΦΠΑ, αφού τα μαθήματα γίνονται από τους διορισμένους καθηγητές.

Κι όμως, πάνω σ’ αυτό το θέμα έχει ρίξει όλο το επικοινωνιακό της βάρος η κυβέρνηση, αφήνοντας απ’ έξω άλλα ζητήματα.

Θα συνεχίσουμε όμως αύριο.

Αυτόματα!