151027 ΣΤΥΛΙΣΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κακώς εξακολουθούν να επιμένουν…

Αυτό το θέμα με τη γραβάτα του πρωθυπουργού πρέπει να σταματήσει. Είχε νόημα να το σχολιάζουμε όταν ήταν νεοεκλεγμένος, για να μην πω όταν ήταν ακόμη στην αντιπολίτευση. Τώρα είναι αργά (αγάπη μου γλυκιά), όπως αργά είναι και για ένα σωρό άλλες αλλαγές που έπρεπε να είχαν γίνει εγκαίρως.

Η πλάκα είναι ότι οι κουστουμαρισμένοι και μη οι κουστουμαρισμένοι, οι γραβατωμένοι και οι μη γραβατωμένοι, όσο κι αν φαίνεται ότι διαφωνούν, στην ουσία συμφωνούν απόλυτα: το ντύσιμο κάτι εκφράζει!

Και οι μεν και οι δε θέλουν να στείλουν ένα μήνυμα με τις ενδυματολογικές τους επιλογές, απλώς το μήνυμα αυτό είναι διαφορετικό.

Πού βρίσκεται όμως το πρόβλημα; Πολλές φορές την επιλογή δεν μπορείς να την κάνεις μόνος σου, την έχουν κάνει άλλοι πριν από εσένα. Εσύ έχεις δυο εναλλακτικές. Ή να ακολουθήσεις τη συγκεκριμένη επιλογή, ή να αγνοήσεις εντελώς εκείνους που την έχουν αποφασίσει.

Για να το καταλάβετε, θα σας πω ένα παράδειγμα καθημερινό. Δεν πηγαίνεις στο γάμο ενός φίλου σου ή σε μια κηδεία με ρούχα… παραλίας.

Μπορείς να μην παρευρεθείς καθόλου. Αν όμως θα επιλέξεις να πας είσαι υποχρεωμένος να ακολουθήσεις τον ενδυματολογικό κώδικα που έχει καθιερώσει η κοινωνία και (υποτίθεται πως) δείχνει σεβασμό προς το νεόνυμφο ζευγάρι ή τον νεκρό και τους πενθούντες.

Με το ίδιο σκεπτικό, έχει αποφασιστεί πως τόσο ο σεβασμός προς τη χώρα που εκπροσωπεί ένας πολιτικός όσο και ο σεβασμός προς τους συνομιλητές του εκφράζεται (και) με την γραβάτα.

Εξαιρούνται βέβαια οι πολιτικοί που έχουν τάξει σκοπό της ζωής τους να αλλάξουν τον κόσμο και να τον κάνουν… (παραλίγο να πω σαν τα μούτρα τους) να μην φοράει γραβάτες.

Το αν θα τα καταφέρουν είναι ένα προσωπικό τους στοίχημα και πιθανότατα να μην αφορούσε κανέναν άλλο, αν οι άνθρωποι αυτοί δεν εκπροσωπούσαν έναν ολόκληρο λαό που βρίσκεται πίσω τους.

Δείτε, ας πούμε πώς σχολιάστηκε η στάση (κυριολεκτικά) του πρωθυπουργού, κατά την ώρα που ανακρούονταν ο Εθνικός Ύμνος και όλοι οι υπόλοιποι, μαζί με τον Γάλλο Πρόεδρο, στεκόταν σε στάση προσοχής.

Το άλλο πουλάκι:

Αυτό είναι «αντικομφορμισμός»!

Ξαναβλέπω μια παλαιότερη δήλωση του κυρίου Τσίπρα που λέει ότι αν επιλέξει να φορέσει γραβάτα, αυτό θα είναι μια προσωπική του μετατόπιση προς τον συμβιβασμό, κάτι τέτοιο τελοσπάντων.

Είναι αλήθεια ότι όλοι έχουμε κρατήσει κάτι από τα εφηβικά μας «κολλήματα». Άλλος αφήνει ένα κοτσιδάκι, άλλος φοράει το ρολόι στο δεξί του χέρι, άλλος αρνείται να πάρει κινητό, άλλος κάνει τατουάζ…

Υπάρχει όμως μια διαφορά, μια αίσθηση διάκρισης. Μπορεί το εφηβικό σου όνειρο να ήταν το -απαγορευμένο τότε- μακρύ μαλλί, όμως όταν πενηνταρίσεις, σου αδειάσει όλο το τριχωτό της κεφαλής και εσύ κρατάς μια μακριά τούφα για να το παίζεις μακρυμάλλης τότε από αντικομφορμιστής καταλήγεις απλώς γελοίος.

Για να μην σας πω το άλλο. Ξέρετε τι μου θυμίζει αυτή η προσπάθεια αποφυγής της προσωπικής μετατόπισης προς τον συμβιβασμό; Κάτι φαντάρους οι οποίοι, αφού είχαν αποδεχθεί όλη τη νοοτροπία του στρατού, αφού είχαν μετατραπεί οι ίδιοι στα χειρότερα γρανάζια του συστήματος «πηδώντας» τους νέους, προσπαθούσαν να… λουφάρουν μισό πόντο μαλλί, για να το παίξουν ασυμβίβαστοι.

Θέλετε να το θεωρητικοποιήσουμε και λίγο; Αν ο αντικομφορμισμός «εφευρέθηκε» για κάτι πρακτικό, πέρα δηλαδή από το να αποτελεί ιδεολογική χίμαιρα, είναι για να κάνει τη ζωή μας πιο άνετη και εύκολη. Αυτή την έννοια έχει το απλό καθημερινό ντύσιμο, που αντικατέστησε τα κουστούμια, τα καπέλα και τα μπαστούνια, τις τουαλέτες και τα κρινολίνα…

Δεν χρειάζεται να είσαι πάντοτε καλοξυρισμένος, δεν χρειάζεται να προσέχεις καθημερινά την κόμμωσή σου, δεν χρειάζεται να φοράς πάντοτε καλογυαλισμένα παπούτσια…

Δεν μπορείς όμως να το παίζεις αντικομφορμιστής, φορώντας στενά κουστούμια, μανικετόκουμπα με πετράδια, αλλά όχι γραβάτα.

Εν πάση περιπτώσει, αν έχει τόσο μεγάλη σημασία για σένα αυτό το προσωπικό «στοίχημα» μη μετατόπισης από τις αρχές σου, μπορείς να κάνεις κάτι που δεν φαίνεται, ένα τατουάζ σε απόκρυφο σημείο ή, πιο εύκολα, να φοράς σώβρακο με φιγούρες Μίκυ Μάους, συγκροτήματα Χέβι Μέταλ ή Μάο Τσε Τουνγκ! Ανάλογα με τα παιδικά σου πρότυπα δηλαδή.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μας διευκολύνει τη ζωή...

Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που το πρωτόκολλο, οι τύποι, και οι καθιερωμένοι κώδικες είναι αυτοί που κάνουν πιο εύκολη τη ζωή μας. Φαντάζεσαι το βάσανο να χρειάζεται κάθε φορά να επανεφεύρεις το πώς θα ντυθείς, πώς θα σταθείς, πώς θα μιλήσεις και πώς θα συμπεριφερθείς σε μια συγκεκριμένη περίσταση;

Δείτε τι τραβάνε και πόσο γελοίοι πολλές φορές γίνονται όσοι προσπαθούν να «πρωτοτυπήσουν», ας πούμε, στον γάμο τους.

Οι θεσμοθετημένοι κανόνες μάς γλιτώνουν από πολλούς μπελάδες και, αν προσπαθήσουμε να τους αλλάξουμε καλό είναι να το κάνουμε κάπως συντεταγμένα, μήπως και γλιτώσουμε τα χειρότερα.

Πάντως, για να επανέλθουμε, δεν έχει νόημα πλέον να καλούμε τον πρωθυπουργό να συμμορφωθεί με το πρότυπο του γραβατωμένου. Τώρα και να θέλει να το κάνει δεν μπορεί, γιατί πράγματι θα θεωρηθεί μια υποχώρηση στις πιέσεις μέρους της κοινής γνώμης.

Θα με ρωτήσετε αν είναι κακό ένας πρωθυπουργός να υποχωρεί σε τέτοιου είδους πιέσεις. Δεν ξέρω. Εξαρτάται από το πόσο παραβαίνει τις προσωπικές, τις ιδεολογικές και τις πολιτικές του αρχές. Έχετε τον Αλέξη Τσίπρα για τέτοιο άνθρωπο;

Μην απαντήσετε.

Τύπος και υπογραμμός!