151009 ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δικαιούνται να ζητούν συναίνεση;

Είναι ένα σοβαρό ερώτημα, όχι γιατί το υποβάλλω εγώ, αλλά γιατί αφορά τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος και –τολμώ να πω- την καθημερινότητα όσων ασχολούνται σοβαρά με αυτήν. Διότι η συναίνεση ήταν ο μεγάλος απών όλα αυτά τα χρόνια, γεγονός που οδήγησε σ’ αυτό που απευχόταν ο ποιητής όταν έλεγε «βοήθα, καλέ μου, μη φαγωθούμε μεταξύ μας».

Υπεύθυνος γι’ αυτή την απουσία συναίνεσης ήταν κυρίως, όχι όμως αποκλειστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ. Αναλογιστείτε λίγο τι μέρες περάσαμε… σκεφθείτε τις «αυθόρμητες αντιδράσεις» του εξαγριωμένου πλήθους με φραστικές επιθέσεις, διαδικτυακό εκφοβισμό, αλλά και προπηλακισμούς, γιαουρτώματα, ωμή βία…

Τον «αγώνα» των συνδικαλιστών, που κήρυξαν την επανάσταση έτοιμοι να προτάξουν τα στήθη τους σε οποιαδήποτε αλλαγή, έτοιμοι να στηρίξουν την πιο παράλογη «αντίσταση» σε κατάργηση κεκτημένων, έτοιμοι να βγουν στους δρόμους για να υπερασπιστούν ακόμη και υπόδικους εργαζόμενους στο δημόσιο.

Σκεφθείτε την εκμετάλλευση (πολιτική θα έλεγα, αλλά τελικά ήταν σκέτη εκμετάλλευση) ακόμη και των αυτοκτονιών αθώων και δυστυχισμένων ανθρώπων, οι οποίοι θεωρούνταν συλλήβδην «θύματα του μνημονίου», επομένως έπρεπε να αναζητηθούν ηθικοί αυτουργοί σε όσους υποστήριζαν πως αυτό είναι μονόδρομος…

Τώρα έρχονται να ζητήσουν συναίνεση! Τη δικαιούνται; Τους αξίζει;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη και μη βιαστείτε να τη συμπεράνετε από όσα είπα πριν για τη δική τους αντιπολιτευτική στάση. Πρώτα πρώτα πρέπει να δούμε τι είναι συμφέρον για τον τόπο και μετά να εξετάσουμε πώς αυτό μπορεί να επιτευχθεί, ακόμη και αν χρειαστεί κάποιοι να βάλουν νερό στο κρασί τους και να αφήσουν στην άκρη ρεβανσιστικές νοοτροπίες.

Η περίσταση δεν είναι ευνοϊκή για συναινέσεις, διότι κάποιοι έλαβαν το μήνυμα των εκλογών λανθασμένα, θέλω να πω έλαβαν λάθος μήνυμα.

«Συναινέσαμε», λένε, «στην υπογραφή του μνημονίου (του τρίτου και μακρύτερου) και ο λαός δεν το εκτίμησε. Άρα, μακριά από συναινέσεις και βουρ για… σκληρό ροκ».

Δεν είναι έτσι. Κατ’ αρχάς μην ξεχνάμε ότι μια πολιτική πράξη δεν μπορεί να μεταφραστεί αμέσως σε πολιτικό κόστος (και το όφελος κόστος είναι) και να εξαργυρωθεί με ψήφους την επόμενη μέρα. Μην ξεχνάμε και την περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα, τη δυναμική των προσώπων και τη γενικότερη συγκυρία. Έπειτα, ένα εκλογικό αποτέλεσμα δεν απαντά σε μία μόνο πολιτική στάση ή συμπεριφορά, αλλά μπορεί να απεικονίζει την συνολική εκτίμηση του εκλογικού σώματος απέναντι στους υποψηφίους.

Το άλλο πουλάκι:

Τελικά, δικαιούνται να ζητούν συναίνεση;

Με βάση τη δική τους αντιπολιτευτική στάση, όχι και πάλι όχι!

Με γμώμονα τον πολιτικό πολιτισμό και, κυρίως, το συμφέρον του τόπου… οπωσδήποτε! Στο κάτω κάτω μπορεί να ισχυριστεί ο άλλος ότι τώρα καταλάβαμε το λάθος μας και ζητάμε από τους αντιπάλους μας να μην κάνουν το ίδιο, αν ενδιαφέρονται να πάει η χώρα μπροστά.

«Μην κάνεις στους άλλους εκείνο που δεν σου αρέσει να σου κάνουν εσένα», μας έλεγαν όταν ήμασταν μικροί. (Κάποιοι το έλεγαν με τη θετική στάση, «κάνε εκείνο που θα σου άρεσε να σου κάνουν», αλλά, μεγαλώνοντας, καταλάβαμε ότι υπάρχουν και μαζοχιστές!)

Επειδή όμως  η πολιτική συμπεριφορά δεν ξέρει από καλούς τρόπους, ή δεν πρέπει να μένει σ’ αυτούς, το σωστό θα ήταν να παραφράσουμε λέγοντας πως πρέπει να αποφεύγονται τα λάθη που οδηγούν στην καταστροφή του τόπου. Ακόμα κι όταν ωφελούν την παράταξη!

Άρα; Συμφωνούμε ότι πρέπει να υπάρχει συναίνεση;

Μη βιάζεστε και δεν είναι απλό το πράγμα. Διότι, το επόμενο ερώτημα που προκύπτει αμέσως είναι… συναίνεση σε τι;

Τι είναι αυτό στο οποίο η αντιπολίτευση πρέπει να βάλει πλάτη και να διευκολύνει το έργο της κυβέρνησης;

Διότι εδώ έχουμε το εξής αντιφατικό. Η κυβέρνηση ζητάει από την αντιπολίτευση να στηρίξει την ψήφιση μέτρων, τα οποία η ίδια δηλώνει ότι δεν πιστεύει και όχι μόνο δεν τα θεωρεί αναγκαία, αλλά, αντιθέτως πιστεύει ότι είναι επικίνδυνα. Τι είναι αυτό που λένε σε διάφορες παραλλαγές; «Βάλτε πλάτη να περάσουν όπως όπως αυτά που ζητούν οι δανειστές, προκειμένου να πάμε στην (θετική) αξιολόγηση και να αρχίσει η συζήτηση για το χρέος. Στο κάτω κάτω, εσείς ήσασταν πάντοτε υπέρ του μνημονίου και το ψηφίσατε χωρίς αντιστάσεις τον Αύγουστο. Τώρα σας έπιασε να κάνετε τους δύσκολους;»

Εδώ υπάρχει η εξής ένσταση. Αν πράγματι τα κόμματα της αντιπολίτευσης πιστεύουν στην αναγκαιότητα (όχι την υποχρεωτικότητα) αυτών των μέτρων τότε πρέπει να βάλουν πλάτη, εξηγώντας παράλληλα στον κόσμο ότι ένα μεγάλο μέρος αυτών μάς επιβλήθηκαν εξαιτίας των πειραματισμών και της ανικανότητας της κυβέρνησης Τσίπρα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αν δεν το πιστεύουν;

Τότε πρέπει να πουν όχι και να εξηγήσουν τι είδους μέτρα θα έπαιρναν οι ίδιοι, ασκώντας έτσι σκληρή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση και πιέζοντάς την να αναζητήσει τα περίφημα «ισοδύναμα», πάνω στα οποία θα γίνει η όποια αντιπαράθεση.

Τελικά, πρέπει να δεχτούμε ότι, με την έλευση των μνημονίων, δεν ήρθε το τέλος της πολιτικής. Υπάρχουν –έχουν σχηματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια- δυο «κόσμοι» που οφείλουν να συγκρουσθούν. Εκείνος που λέει ότι η χώρα χρειάζεται αλλαγές, μεταρρυθμίσεις, προσαρμογές ή οτιδήποτε άλλο, προκειμένου να απαλλαγεί από νοοτροπίες και πρακτικές του παρελθόντος που οδήγησαν στην κρίση και ο άλλος που (εξακολουθεί να) υποστηρίζει ότι τίποτε δεν χρειάζεται να αλλάξουμε, απλώς να φορολογήσουμε λίγο περισσότερο εκείνους που μπορούν να ανταποκριθούν και με τα παραπάνω έσοδα που θα προκύψουν θα ζούμε οι υπόλοιποι όπως τον παλιό καλό καιρό.

Ποιοι, με ποιους και σε τι θα πρέπει να συναινέσουν;

Θα τα ξαναπούμε…

Μεγάλη καρδιά!