151008 ΠΑΧΥΣΑΡΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Για όλα φταίει το Σχολείο!

Διάβαζα χθες (στα ΧΡΟΝΙΚΑ, πού αλλού;) αυτή την έρευνα για την αύξηση της παιδικής παχυσαρκίας, μια που πλησιάζει και ο… εορτασμός της παγκόσμιας ημέρας κατά της παχυσαρκίας (11 Οκτωβρίου), και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι «όλα είναι θέμα παιδείας»!

Αυτή είναι μια κοινότοπη διαπίστωση που την κάνουν όλοι όσοι δεν έχουν να προτείνουν κάτι καλύτερο για το θέμα που συζητιέται.

Θα κάνω εδώ μια παρένθεση και θα σας διηγηθώ κάτι του οποίου εμπειρία μπορεί να έχουν και πολλοί από εσάς. Έχει να κάνει με τις απαντήσεις πασπαρτού, που ταιριάζουν σε κάθε περίσταση.

Όταν ήμουν παιδάκι, όπως τα περισσότερα  παιδάκια της εποχής, πήγαινα κι εγώ στη κατηχητικό σχολείο. Μαζευόμασταν κάθε Σάββατο απόγευμα και παίζαμε διάφορα παιχνίδια, ενώ κάποια στιγμή άρχιζε και το «μάθημα», το οποίο παρακολουθούσαμε όλοι με μεγάλη προσοχή. Για δύο λόγους. Ο ένας ήταν ότι πράγματι, σε αντίθεση με το κανονικό Σχολείο, φοβόμασταν να κάνουμε φασαρία, πεπεισμένοι ότι μας περίμενε κάποια θεία δίκη και η αντίστοιχη αιώνα τιμωρία. (Ρητό: «Έστι δίκης οφθαλμός ος τα πανθ’ ορά».)

Ο δεύτερος ήταν ότι έπρεπε να είμαστε συγκεντρωμένοι στη συζήτηση, για να μπορέσουμε στο τέλος να βγάλουμε το περίφημο «συμπέρασμα», το οποίο, μαζί με το αντίστοιχο «ρητό», θα καταγράφαμε σε ένα σημειωματάριο και θα τα μαθαίναμε από έξω για την επόμενη φορά.

Συζητώντας κάθε φορά κάποιο θέμα, ο υπεύθυνος του μαθήματος ζητούσε τη γνώμη μας, συνήθως τι νομίζουμε ότι μπορούμε να κάνουμε για να αποφύγουμε μια… αμαρτία, όπως το να λέμε ψέματα ή να τεμπελιάζουμε και να μην κάνουμε τακτικά τα μαθήματά μας.

Όλοι προσπαθούσαν να βρουν και να πουν τρόπους αντιμετώπισης του κακού. Εγώ είχα πιάσει το νόημα και σήκωνα κάθε φορά πρώτος το χέρι μου λέγοντας την απάντηση που ταίριαζε σε κάθε περίσταση: «Πρέπει να προσευχόμαστε και να παρακαλούμε τον Θεό να μας δίνει δύναμη ώστε να αντιμετωπίζουμε…» Από πίσω έβαζα το «πρόβλημα» που συζητούσαμε και έτσι περνούσε η σειρά μου και ξεμπέρδευα!

Το άλλο πουλάκι:

Είναι, λοιπόν, θέμα παιδείας!

Ο ρατσισμός θέλετε; Η προστασία του περιβάλλοντος; Ο σεβασμός στον διάλογο; Η συμπεριφορά κατά την οδήγηση; Η αγάπη για τις διάφορες μορφές της τέχνης; Η ανοχή στα αδέσποτα; Η αποφυγή της βίας στα γήπεδα; Οι καταναλωτικές συνήθειες; Ακόμη και η φοροδοτική συνείδηση «είναι θέμα παιδείας», που πάει να πει ότι γι’ αυτήν αλλά και για όλα τα προηγούμενα πρέπει να κάνει κάτι το Σχολείο.

Κανείς δεν σκέφτεται και δεν το λέει επισήμως ότι «παιδεία», αλλά και αγωγή, δεν ασκούνται αποκλειστικά -ούτε καν κυρίως- στο Σχολείο, αλλά πρωτίστως στο σπίτι μας και στην κοινωνία. Αυτό φαίνεται και διά γυμνού οφθαλμού, αρκεί να παρατηρήσει κανείς ότι όλα τα παιδιά από τα ίδια Σχολεία περνάνε και –πάνω κάτω- την ίδια εκπαίδευση δέχονται. Πώς γίνεται και η ατομική τους συμπεριφορά είναι τόσο διαφορετική;

Ας ξαναγυρίσουμε στη έρευνα για την παχυσαρκία, η οποία (έρευνα) παρόλο που παρουσιάστηκε και από μια σοβαρή εφημερίδα, έχει τα τρωτά της σημεία.

«Το 2003, το ποσοστό των παιδιών με βάρος ανώτερο από το φυσιολογικό άγγιζε το 30% ενώ το 2013 διαπιστώσαμε ότι το ποσοστό είχε πια αγγίξει το 50%».

Παρακάτω: «Το πρόβλημα είναι εντονότερο στα αστικά κέντρα, καθώς στην Αθήνα αφορά περίπου στο 15%-20%, ενώ στα νησιά του Αιγαίου μόνο το 8%...»

Παρακάτω μιλάει για δυο άλλες έρευνες στις οποίες διαπιστώνεται ότι «στη χώρα μας το 44% των παιδιών είναι υπέρβαρα και παχύσαρκα, με το 11,2% αυτών να χαρακτηρίζονται ιατρικώς παχύσαρκα».

Τέλος πάντων. Το συμπέρασμα είναι πως «το σχολείο συντελεί στην παιδική παχυσαρκία», γιατί μόνο ένα μικρό ποσοστό των κυλικείων διαθέτει φρέσκα φρούτα, φρέσκα λαχανικά ή γιαούρτι, σε αντίθεση με άλλες χώρες όπου τα σχολικά κυλικεία τα κονομάνε από αυτά τα προϊόντα!

Δηλαδή, για να το καταλάβουμε, οι ερευνητές θεωρούν πως για το ότι τα παιδιά μας είναι παχύσαρκα φταίει το γεγονός ότι δεν βρίσκουν στα κυλικεία των Σχολείων να αγοράσουν φρέσκα φρούτα και λαχανικά ή γιαούρτι!

Με την ίδια λογική, αν δει κανείς εκείνους που περπατάνε στις εξοχές και παρατηρήσει ότι οι περισσότεροι είναι υπέρβαροι (προσπαθούν να αδυνατίσουν) ή έχουν προβλήματα υγείας (τους το επέβαλε ο γιατρός), μπορεί να συμπεράνει ασφαλώς ότι το περπάτημα παχαίνει και αυξάνει τη χοληστερίνη ή το ζάχαρο!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το Σχολείο κάνει τη δουλειά του.

Σας πληροφορώ ότι δεν υπάρχει μαθητής του ελληνικού Σχολείου ο οποίος να μην έχει παρακολουθήσει όχι ένα αλλά πολλά προγράμματα αγωγής υγείας και σωστής διατροφής (όπως προστασίας του περιβάλλοντος, ανακύκλωσης κ.λπ.). Ε, τα αποτελέσματα τα βλέπετε μόνοι σας.

Αφήστε λίγο τα κυλικεία και παρατηρείστε τι είδους τρόφιμα (και σε τι ποσότητες) κουβαλάνε τα παιδιά από το σπίτι τους για κολατσιό και θα εξηγήσετε πολλά. Δείτε λίγο τα φαστφουντάδικα, τους «φούρνους» με τα δεκάδες προϊόντα που αντικατέστησαν το λιτό ψωμοτύρι, τα τελεμένου που πηγαινοέρχονται στα σπίτια, τα ψώνια από τα σούπερ μάρκετ, γενικά τη διατροφική συμπεριφορά πολλών γονέων και θα καταλάβετε.

Φοβόμαστε να (μην) πεινάσουμε. Και, περισσότερο, φοβόμαστε μην πεινάσουν τα παιδιά μας. Αλλά και βαριόμαστε να κάνουμε κάτι σπιτικό, υγιεινό (και φτηνό) να τους δώσουμε να φάνε ή να πάρουν μαζί τους στο Σχολείο. Το οποίο μπορούμε να το κατηγορούμε για πολλά, όχι όμως και για το ότι τα παιδιά μας είναι παχύσαρκα!

Καλή όρεξη!