151019 ΣΧΟΛΙΑΣΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ανταλλαγή απόψεων!

Μου αρέσουν οι εφημερίδες και προτιμώ να ενημερώνομαι από αυτές, παρά από οποιοδήποτε άλλο Μέσο. Εκείνο όμως που με τραβάει πολύ στο διαδίκτυο είναι ο διάλογος («διάλογος») που ακολουθεί ορισμένα δημοσιεύματα, με τα σχόλια των αναγνωστών από κάτω.

Θα έλεγε κανείς ότι συμπληρώνουν και αναδεικνύουν το αρχικό κείμενο, για να μην πω ότι πολλές φορές έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από αυτό.

Βέβαια, εξαρτάται και πάλι σε ποιους ιστότοπους «βόσκει» κανείς, διότι στο διαδίκτυο φύονται… κάθε καρυδιάς καρύδια. Σε κάποιες περιπτώσεις είναι μόνο για γέλια. Σε άλλες απορείς με το επίπεδο αυτών που σχολιάζουν, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις που κυριολεκτικά τρομάζεις. Σήμερα δεν θ’ ασχοληθούμε με ακραία φαινόμενα, θα περιοριστούμε σε εκείνα που κινούνται στα αποδεκτά όρια, έχουν ωστόσο το ενδιαφέρον τους.

Να ξεκινήσουμε λέγοντας πως αυτή η συνομοταξία των σχολιαστών του διαδικτύου δεν είναι κάτι το καινοφανές. Πάντοτε υπήρχαν άνθρωποι που είχαν ως κύρια ασχολία το να περνούν τον καιρό τους σχολιάζοντας (ασχολία – σχολιάζοντας, δεν είναι τυχαίο). Το έκαναν στα καφενεία, το έκαναν στα «παρακάθια», το έκαναν στα πεζούλια έξω από τις αυλές, το έκαναν την ώρα της δουλειάς…

Δεν είναι τυχαία η αυτοσαρκαστική φράση κάποιων εργαζομένων: «Και λέγοντας και κατηγορώντας το τελειώσαμε κι αυτό…» Όπου «αυτό» μπορεί να είναι κάποιο αντικείμενο χειρονακτικής δουλειάς, πάνω στο οποίο μπορεί να εργάζεται κάποιος, χωρίς να χρειάζεται να σκέφτεται ιδιαίτερα ή να έχει συγκεντρωμένο το μυαλό του εκεί.

Υπήρχαν λοιπόν (από) ανέκαθεν… Η διαφορά είναι ότι τώρα μπορούν να έχουν τεράστιο «ακροατήριο», να ασχολούνται με ό,τι βάζει ο νους σου, κυρίως όμως να είναι ανώνυμοι - επώνυμοι, δηλαδή να έχουν τακτική και έντονη παρουσία, χωρίς να αποκαλύπτουν τα πραγματικά τους στοιχεία. Με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό.

Βλέπεις, λοιπόν, πως ορισμένοι είναι πιο συνεπείς από τους ίδιους τους αρθρογράφους. Δηλαδή δεν έχουν ρεπό και αργίες και, όταν ένας αρθρογράφος απουσιάζει αυτοί σχολιάζουν τα κείμενα των παρόντων. Οι «φίρμες», εκείνοι δηλαδή που έχουν πιο προκλητικές ή εριστικές απόψεις, συγκεντρώνουν με τη σειρά τους τα σχόλια κάποιων από τους υπόλοιπους.

Το άλλο πουλάκι:

Μερικοί είναι μαζοχιστές!

Τους βλέπεις να έχουν πάρει από κοντά κάποιον δημοσιογράφο με τον οποίο όμως μονίμως διαφωνούν. Δεν έχουν βρει ποτέ κάτι σωστό στα γραφόμενά του, ωστόσο του επιτίθενται κάθε φορά προσπαθώντας να τον αντικρούσουν. Που σημαίνει ότι εξακολουθούν να τον διαβάζουν, περιμένοντας ποιος ξέρει τι. Να εγκαταλείψει τις απόψεις του και να ασπαστεί τις δικές τους;

Θα είχε πάντως ενδιαφέρον να τους πληροφορήσει κανείς ότι υπάρχουν δημοσιογράφοι, αρθρογράφοι και αναλυτές στο διαδίκτυο που δεν διαβάζουν ποτέ τις αντιδράσεις των αναγνωστών τους. Για έναν απλούστατο λόγο. Διότι οι σχολιαστές δεν αποτελούν δείγμα της πραγματικής αίσθησης που έκανε το κείμενό τους στους αναγνώστες. Είπαμε, αποτελούν ξεχωριστή συνομοταξία!

Γνωρίζω, λοιπόν, εκ πείρας, ότι πολλοί στέλνουν το κείμενό τους στην αρχισυνταξία, ή το ανεβάζουν κατ’ ευθείαν μόνοι τους, και μετά παύουν να ασχολούνται άλλο. Αυτό γιατί δεν θέλουν να τρώνε το χρόνο τους, αλλά και να επηρεάζονται από τις «απαντήσεις» που θα πάρουν, ιδιαίτερα από τη στιγμή που αυτές είναι ανώνυμες και αφορούν προσωπικές γνώμες.

Υπάρχουν όμως και άλλοι που όχι μόνο παρακολουθούν τις αντιδράσεις των αναγνωστών τους, αλλά απαντούν κιόλας, είτε απευθείας στα σχόλιά τους, είτε γράφοντας την επόμενη μέρα κάτι άλλο, με αφορμή αυτά. Αυτό όμως συμβαίνει κυρίως όταν οι αντιδράσεις είναι μαζικές και μοιάζουν να συμφωνούν οι περισσότερες μεταξύ τους.

Είπαμε όμως πως θα μιλήσουμε κυρίως για τη συμπεριφορά των σχολιαστών και η κουβέντα πάει να μας ξεφύγει. Όχι τίποτε άλλο, ποιος ακούει μετά τα σχόλιά τους…

Μια χαρακτηριστική αντίδραση είναι εκείνη που συνοψίζεται στο «καλά, άλλο θέμα δεν είχες να ασχοληθείς». Δεν εστιάζουν δηλαδή στο αν το κείμενο που σχολιάζουν λέει τα πράγματα σωστά ή λάθος, αν τα επιχειρήματα που επικαλείται ο συντάκτης του είναι σοβαρά ή όχι, παρά τους ενοχλεί που καταπιάνεται με κάποιο θέμα που οι ίδιοι δεν το θεωρούν άξιο λόγου.

Ξεχνούν ότι αυτό που για ‘κείνους είναι χάσιμο χρόνου ή διασκέδαση για τον άλλο είναι καθημερινή ρουτίνα. Με κάτι πρέπει να καταπιαστεί, κάτι να σχολιάσει. Αφήστε που αν είχαν όλοι τα μυαλά αυτών των σχολιαστών, τα θέματα που θα απασχολούσαν τη δημοσιότητα θα ήταν δυο τρία και μόνον αυτά!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

«Δεν γράφεις όλη την αλήθεια»!

Αυτό είναι το δεύτερο πιο συχνό σημείο στο οποίο στέκονται οι σχολιαστές. Λες και σε ένα, οποιοδήποτε άρθρο, μπορεί να χωρέσει όλη η αλήθεια, ή, το σημαντικότερο, λες και οι περισσότεροι συντάκτες, τουλάχιστον οι πιο σοβαροί από αυτούς, ισχυρίστηκαν ποτέ ότι κατέχουν την αλήθεια και μάλιστα «όλη».

Βέβαια, για τους σχολιαστές αυτού του είδους «αλήθεια» είναι ό,τι έχουν οι ίδιοι στο κεφάλι τους. Πράγματα που συνήθως έχουν ακούσει από άλλες «πηγές», «ανεξάρτητες» και «σοβαρές», δηλαδή τέτοιες που απλώς συμφωνούν με τη δική τους άποψη.

Φυσικά δεν παραλείπουν να συμπληρώνουν την μομφή τους με εκτενείς αναφορές σ’ αυτή την «αλήθεια», χωρίς όμως ποτέ να αποκαλύπτουν τις «πηγές» τους.

Δεν τελειώσαμε όμως, γιατί υπάρχουν και άλλα. Θα τα ξαναπούμε.

Σχολιανά!