151130 ΝΕΟΚΤΙΣΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Η συναίνεση χτίζεται!

Να, βλέπετε τι παθαίνουμε εξαιτίας αυτού του παράξενου Ενεστώτα που έχουμε στη γλώσσα μας; Δεν μπορούμε να πούμε εκείνο ακριβώς που θέλουμε. Μετά σου λένε «η πλουσιότερη γλώσσα στον κόσμο» και άλλα τέτοια χαρούμενα.

Κοιτάξτε σε πόσες και διαφορετικές περιπτώσεις χρησιμοποιούμε τον Ενεστώτα και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Όταν περιγράφουμε μια πράξη ή δραστηριότητα η οποία εξελίσσεται ταυτόχρονα σχεδόν με τη στιγμή που μιλάμε:

«Ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη του αγώνα».

Όταν θέλουμε να δείξουμε ότι υπάρχει μια πάγια και δοκιμασμένη μέθοδος για να πετύχουμε το αποτέλεσμα που επιδιώκουμε:

«Στην ανηφόρα κατεβάζουμε ταχύτητα και έτσι το αυτοκίνητο τραβάει καλύτερα.

Όταν αναφερόμαστε σε μια συνήθεια:

«Ο παππούς πίνει τον καφέ του γλυκύβραστο».

Ή όταν αναφερόμαστε σ’ ένα γεγονός που η εμπειρία μάς έχει δείξει ότι χαρακτηρίζεται από κανονικότητα και σταθερότητα:

«Όποτε έρχομαι στο δωμάτιό σου σε βλέπω να παίζεις στον υπολογιστή».

Όταν παρουσιάζουμε μια ιδιότητα που θεωρούμε μόνιμη και σταθερή, ή που δεν μπορεί (πλέον) να αλλάξει:

«Ο Τσιτσάνης είναι καταπληκτικός στις καλοδουλεμένες εισαγωγές του, ενώ ο Παπαϊωάννου θεωρείται άσος στον αυτοσχεδιασμό».

Όταν παραθέτουμε μια γενικά αποδεκτή διαπίστωση ή μια επιστημονική αλήθεια:

«Η ροπή αδράνειας εξαρτάται από την ποσότητα και την κατανομή της μάζας του σώματος».

Ή όταν αναφερόμαστε σε ένα προγραμματισμένο γεγονός:

«Το ματς το δείχνει η ΕΡΤ, την Τετάρτη, στις δέκα παρά τέταρτο».

Υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις, όπως ο περίφημος στη λογοτεχνία «ιστορικός Ενεστώτας» (η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι) ή ο πρόσφατος στην πολιτική «προεκλογικός Ενεστώτας» («προχωράμε στη σταδιακή κατάργηση του ΕΝΦΙΑ», λέμε τώρα…), φοβάμαι όμως ότι θα καταλήξουμε μάθημα ελληνικών.

Το άλλο πουλάκι:

Ας ξαναγυρίσουμε στη συναίνεση…

Όταν λέμε «η συναίνεση χτίζεται» δεν εννοούμε ότι χτίζεται αυτή τη στιγμή, αυτές τις μέρες, πράγμα άλλωστε που αποδείχθηκε και από το φιάσκο στο οποίο κατάληξε η, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών.

Χρειάζεται δηλαδή να υπάρχει αυτό που θα λέγαμε… κουλτούρα συναίνεσης, κουλτούρα συνεργασίας, στοιχεία που απουσιάζουν τελείως από την ελληνική πραγματικότητα, όχι μόνον την πολιτική.

Υποτίθεται ότι, εδώ και χρόνια, προσπαθούμε να καθιερώσουμε στα σχολεία μας την περίφημη «ομαδοσυνεργατική διδασκαλία» και το μόνο που κατορθώσαμε είναι να βάζουμε τα παιδιά να κάθονται σε ομάδες, σπανίως όμως να εργάζονται ομαδικά.

Αυτά στο δημοτικό, γιατί, όσο ανεβαίνουμε βαθμίδα, επικρατεί ο απόλυτος ατομικισμός, με αποκορύφωμα τις εισαγωγικές εξετάσεις, όπου γίνεται «ο θάνατός σου η ζωή μου».

Αποτέλεσμα; Γινόμαστε πολίτες, κάποιοι γίνονται και πολιτικοί, και δεν έχουμε την παραμικρή εμπειρία από συνεργασίες.

Στον άλλο βλέπουμε μόνο τον αντίπαλο, τον εχθρό, που κοιτάει να αποκομίσει κέρδη από τη δική μας επιτυχία. Δεν σκεφτόμαστε πως από ένα θετικό αποτέλεσμα μπορούμε να είμαστε κερδισμένοι όλοι και, αν μιλάμε για πολιτική, να κερδίσει ο τόπος.

Κοιτάξτε λίγο τι έγινε τα τελευταία χρόνια με τις προσπάθειες συναίνεσης. Όλες, από την αρχή της κρίσης, υπονομεύτηκαν και είχαν μηδενικά αποτελέσματα. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η κάθε προσπάθεια αφήνει πίσω της ένα κακό προηγούμενο, προκαταλαμβάνει όλες εκείνες που θα ακολουθήσουν.

Τι έκανες εσύ όταν ήσουν στην αντιπολίτευση; Γιατί δεν δέχτηκες τότε να συναινέσεις; Φοβήθηκες να αναλάβεις μέρος του πολιτικού κόστους; Άφησες την κυβέρνηση να δεχτεί όλη την πολιτική φθορά; Κρύφτηκες στη ασφάλεια της αντιπολιτευτικής τακτικής;

Ε, το ίδιο θα κάνουμε τώρα κι εμείς.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έτσι όμως δεν πάει μπροστά ο τόπος.

Η συναίνεση χτίζεται και καλό είναι να μην πηγαίνει χαμένη κάθε, μικρή έστω, πρόοδος. Η σημερινή αντιπολίτευση προσπάθησε να κάνει μια μικρή (κατ’ εκείνους μεγάλη) υπέρβαση, όταν ψήφισε το καλοκαίρι το νέο Μνημόνιο.

Δυστυχώς, η πρόοδος αυτή δεν αξιοποιήθηκε όπως έπρεπε από τον πρωθυπουργό και αυτή είναι μια μετριοπαθής κριτική. Στην πραγματικότητα ο κύριος Τσίπρας άδειασε τους αντιπάλους του, αμέσως μετά τη στήριξη που ζήτησε και  πήρε. Πρώτα έσπευσε να πάει εντελώς αιφνιδιαστικά σε εκλογές και έπειτα, κατά τις επόμενες συγκρούσεις στη Βουλή, δεν έπαψε να χρησιμοποιεί ως επιχείρημα το… «μη μιλάτε γιατί κι εσείς ψηφίσατε το μνημόνιο».

Δικαίως, λοιπόν, οι άλλοι προσήλθαν στη σύσκεψη με πολλές επιφυλάξεις. Κακώς προσήλθαν έχοντας (προ)αποφασίσει να πουν όχι σε οποιαδήποτε πρόταση για συνεργασία. Όταν διακυβεύεται το μέλλον του τόπου, δεν χωράνε πείσματα και μικροεγωισμοί. Ακόμη και αν θεωρούν κάποιοι ότι τα κόμματά τους ζημιώθηκαν πολιτικά από τη στήριξη που έδωσαν το καλοκαίρι, πρέπει να δουν το συνολικότερο συμφέρον.

Καλό θα ήταν βέβαια γι’ αυτούς να αφήσουν τον κύριο Τσίπρα να βγάλει μόνος του από την τρύπα το φίδι του ασφαλιστικού, όμως κάποια στιγμή πρέπει να φανεί και έμπρακτα αυτό που όλοι υποστηρίζουν. Πως δεν γίνεται να αποφασίζονται μέτρα που αφορούν όλη την κοινωνία από μια μικρή, ισχνή, πλειοψηφία στη Βουλή.

Δίνεται έτσι στην κοινωνία, για άλλη μια φορά, το λάθος μήνυμα ότι υπάρχουν και άλλοι, πιο εύκολοι τρόποι, που τους γνωρίζει η αντιπολίτευση και θα τους εφαρμόσει όταν γίνει κυβέρνηση. Είδαμε όμως πού μας έφτασε αυτή η τακτική.

Συναίνεση, λοιπόν, με μια μόνο μικρή, διδακτική υποσημείωση.

Την οποία θα σας πω αύριο.

Ναι σε όλα!

151117 ΚΟΠΑΝΙΣΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πάνω από 86%!

Το θεωρείτε μικρό ποσοστό; Είναι τεράστιο. Ούτε οι μεγαλύτεροι παίκτες του μπάσκετ  έχουν τέτοιο ποσοστό ευστοχίας, δεν μιλάμε για σουτ, για ελεύθερες βολές μιλάμε.

Φαντάζεστε κάποιος να σουτάρει 38 βολές και να ευστοχήσει στις 33; Όχι παίκτης, ούτε ομάδα συνολικά μπορεί να το πετύχει.

Άμα όμως είναι αχτύπητη ομάδα…

Τότε το πιάνει το ποσοστό και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Αρκεί να υπάρχει θέληση, συνεργατικό πνεύμα και κάποιος ικανός κόουτς που να συντονίζει και να παίρνει από τους παίκτες του το καλύτερο δυνατό.

Φαίνεται πως μια τέτοια ομάδα υπάρχει εκεί στη Λάρισα οι επιδόσεις της οποίας έγιναν γνωστές ανά την Ελλάδα (πιθανότατα και στο εξωτερικό, όλα μπορεί να τα κάνει το διαδίκτυο), μόλις πριν από λίγες μέρες. Και μάλιστα από καθαρή σύμπτωση.

Ξέρω τι θα μου πείτε. Από τέτοιες επιδόσεις η χώρα μας δεν εντυπωσιάζεται εύκολα, όμως και πάλι 33 στους 38, όπως και να το κάνουμε, είναι για μετάλλιο.

Καλά το ακούσατε. Όχι τριάντα τρία στα τριάντα οκτώ, αλλά τριάντα τρεις στους τριάντα οκτώ. Δεν μιλάμε για σουτ, αλλά για… υπαλλήλους που απουσίαζαν από την εργασία τους!

Δεν μπορεί να μην το ακούσατε! Πραγματοποιήθηκε, λέει, αιφνιδιαστικός έλεγχος και από τους τριάντα τρεις εργαζόμενους ήταν παρόντες μόνο πέντε. Μαζί με την προϊσταμένη. Όλοι οι υπόλοιποι απουσίαζαν… δικαιολογημένα, με την έννοια ότι είχαν από μια δικαιολογία για το γεγονός ότι δεν βρισκόταν στην υπηρεσία.

Αυτό όμως δεν είναι το παράξενο. Το παράξενο είναι πως η προϊσταμένη βεβαίωσε εγγράφως ότι, παρά τις (είπαμε, δικαιολογημένες) απουσίες, η υπηρεσία λειτουργούσε κανονικά, χωρίς προβλήματα.

Το άλλο πουλάκι:

Από πού να αρχίσω;

Θυμάμαι κάποτε που έκανα ένα σχόλιο πάνω στο αποτέλεσμα μιας έρευνας η οποία έδειχνε ότι οι έλληνες υπάλληλοι παίρνουν λιγότερες άδειες από τους Γερμανούς. Είχα πει τότε ότι δεν είναι δυνατόν να εμπιστεύεσαι τέτοιες έρευνες, αφού βασίζονται αποκλειστικά σε επίσημα στοιχεία, δηλαδή μόνο στις άδειες που «γράφονται».

Στη Γερμανία, λένε, δεν μπορείς να πας ούτε μέχρι την τουαλέτα, χωρίς γραπτή άδεια, ενώ όλοι ξέρουμε ότι εδώ πάρα πολλοί είναι εκείνοι που παίρνουν (παίρνουμε) άδεια από τη… σημαία. Όχι μόνο για την τουαλέτα.

Το τι είχα ακούσει τότε…

Από τη συγκεκριμένη όμως υπηρεσία, δεν μας εντυπωσιάζει μόνο ο αριθμός και το ποσοστό των απόντων, αλλά και το γεγονός ότι από τους 33 μόνο οι 13 ήταν σε άδεια (κανονική, αναρρωτική κ.λπ.), ενώ οι υπόλοιποι 20 απουσίαζαν απλώς ενημερώνοντας την προϊσταμένη. Η οποία τους δικαιολόγησε όλους!

Τους δικαιολόγησε, όταν χρειάστηκε να το κάνει, αφού ο αιφνιδιαστικός έλεγχος την υποχρέωσε να απολογηθεί και να δώσει εξηγήσεις. Ε, και αυτή το έκανε. Για να μην εκτεθεί μάλιστα και η ίδια (πώς έδωσε άδειες σε τόσους πολλούς μαζί;) διαβεβαίωσε στο έγγραφό της πως αυτό δεν δημιούργησε πρόβλημα στη λειτουργία της υπηρεσίας.

Να λέμε όμως και του στραβού το δίκιο! Διαβάζοντας την… απολογία, κατάλαβα ότι ο έλεγχος κινήθηκε πονηρά, αφού πραγματοποιήθηκε αργά το μεσημέρι. Διότι κάπου η προϊσταμένη λέει ότι «4 άτομα αποχώρησαν στις 13:00 με δίωρη άδεια, 2 άτομα αποχώρησαν στις 14:00 με μονόωρη άδεια και 1 άτομο στις 14:15 με ολιγόωρη άδεια…»

Που πάει να πει ότι ο… (άντε να μην τον χαρακτηρίσω) ο έλεγχος πήγε να ελέγξει γύρω στις 14:30 το μεσημέρι! Ε, ή το έκανε επίτηδες ή πήγε συστημένος, μετά από «καρφωτή», όπως λέμε στη γλώσσα μας. Άσε που το ρεπορτάζ δεν μας πληροφορεί ακριβώς τι μέρα ήταν, αν ήταν ας πούμε καμιά Παρασκευή μεσημέρι.

Διότι τότε η προϊσταμένη έχει απόλυτο δίκιο. Ποιος πολίτης θα πάει να εξυπηρετηθεί σε δημόσια υπηρεσία, μετά τη μία το μεσημέρι Παρασκευής;

Όχι ότι δεν υπάρχουν ανάγκες, όμως όλοι ξέρουμε πως, αν αποπειραθούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, θα χάσουμε την ώρα μας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

«Περάστε από Δευτέρα...»

Ξέρετε που βασίζεται αυτή η νοοτροπία; Δεν έχει καμιά απολύτως σημασία πόσοι υπάλληλοι απουσιάζουν. Αφού ο πολίτης που θα ζητήσει να εξυπηρετηθεί θα απευθυνθεί σε έναν, δεν μπορεί να ζητήσει ταυτοχρόνως καμιά τριανταριά!

«Ο συνάδελφος απουσιάζει σε άδεια και θα επιστρέψει αύριο», είναι η συνηθισμένη απάντηση, όταν ζητάς να εξυπηρετηθείς από κάποιον κοπανατζή.

Δεν συνεχίζεις να το(ν) ψάχνεις, δεν ρωτάς γιατί δεν μπορεί κάποιος άλλος να σε εξυπηρετήσει.

Άλλος πολίτης, που θα έρθει για άλλη δουλειά, θα πάρει την ίδια απάντηση. Αρκεί να είναι κάποιος να ενημερώνει τον κόσμο ότι «ο συνάδελφος αυτή τη στιγμή απουσιάζει» και να τους ζητά να επανέλθουν κάποια άλλη στιγμή.

Αυτή είναι, αν θέλετε, και η… «εύρυθμη λειτουργία του τμήματος», η οποία, όπως διαβεβαίωσε εγγράφως η προϊσταμένη «σε καμιά περίπτωση δεν διαταράσσονταν».

Δεν μας λέει όμως αν, με αυτό τον τρόπο, διαταράσσεται η λειτουργία των πολιτών, που αναγκάζονται να πηγαίνουν και να ξαναπηγαίνουν σε μια υπηρεσία, προκειμένου να πετύχουν τον υπάλληλο στη θέση του.

Και ένα τελευταίο ερώτημα. Αφού, τελικά, η δουλειά γίνεται και με το 15% του προσωπικού, γιατί θα πρέπει να βγουν οι πολίτες στους δρόμους, έτσι και πουν στους υπόλοιπους «πάτε στα σπίτια σας»;

Πολύ φοβάμαι όμως πως, όταν έρθει εκείνη η ώρα, στα σπίτια τους θα πάνε όσοι ήταν παρόντες κατά τον έλεγχο.

Υπόθεση ρουτίνας!

151126 ΜΕΤΟΧΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Η τιμή τιμή δεν έχει…

Βέβαια εδώ ο ποιητής λαός ως τιμή εννοεί την υπόληψη, το «πρόσωπο» που έχει ο καθένας στην κοινωνία. Η οποία δεν εξαγοράζεται, είναι ανυπολόγιστης αξίας, δεν έχει τιμή…

Θα μπορούσε να εννοεί και την άλλη «τιμή», αυτή που πολλά κορίτσια, τον παλιό καλό καιρό, κρατούσαν ως ό,τι πολυτιμότερο διέθεταν, για να το παραδώσουν στον σύζυγό τους και μόνο σ’ εκείνον. Δεν τα ξεχωρίζουμε, αφού, τελικά, και εκείνη η τιμή είχε να κάνει με την υπόληψη του πατέρα ή του αδελφού τους.

Σήμερα όμως θα σας μιλήσω για άλλες τιμές, αφού η κοινωνία άλλαξε και εκείνα που θεωρούσαμε κάποτε ανυπολόγιστης αξίας τώρα πωλούνται «μπιρ παρά», αν βρεθεί κανείς να τα αγοράσει.

Θα καταλάβετε σύντομα τι ακριβώς εννοώ, θα ξεκινήσω όμως από κάπου αλλού.

Έχω έναν φίλο που είναι λίγο «ψείρας». Τον λέμε έτσι επειδή όλα τα… «ψειρίζει», κολλάει στις λεπτομέρειες, στέκεται εκεί που οι υπόλοιποι προσπερνάμε αδιάφορα, τον εντυπωσιάζουν πράγματα που οι άλλοι θεωρούν ανάξια λόγου…

Χρόνια τώρα διαμαρτύρεται για τις τιμές της βενζίνης. Όχι για το ύψος της τιμής, ούτε για τον τρόπο με τον οποίο αυτές καθορίζονται, υποτίθεται από την ελεύθερη αγορά. Εκείνο που τον ενοχλεί και για το οποίο γκρινιάζει συνέχεια είναι το… τρίο δεκαδικό ψηφίο στην τιμή του λίτρου!

Ας πούμε, η αμόλυβδη 95 στα πρατήρια του νομού μας αυτή την εβδομάδα έχει μια τιμή γύρω στο 1,359 €.

Αυτό το… 9 στο τέλος είναι που τον εκνευρίζει αφάνταστα και μαζί εκνευρίζει κι εμάς, αφού δεν σταματάει να μας το επισημαίνει:

«Αφού δεν υπάρχει αντίστοιχο κέρμα, γιατί δεν σταματούν την τιμή στα εκατοστά του ευρώ και την συνεχίζουν μέχρι τα χιλιοστά. Δηλαδή, αν πάω να βάλω ένα λίτρο βενζίνη και του δώσω 2 ευρώ, πόσα ρέστα θα μου δώσει ο βενζινάς; Δεν θα κρατήσει 1,36. Τότε γιατί όλοι γράφουν στην τιμή και τα χιλιοστά και δεν στρογγυλοποιούν στα εκατοστά.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν έχει άδικο!

Ούτε βέβαια κι εμείς που λέμε ότι είναι «ψείρας». Τον σκεφτόμουν πολύ έντονα τις τελευταίες μέρες, καθώς διάβαζα για τις τιμές στις οποίες… έφτασαν (κατέληξαν είναι το σωστό ή, καλύτερα, κατάντησαν) οι μετοχές των τραπεζών.

Δεν γνωρίζω και πολλά από μετοχές και τέτοια, ρώτησα όμως κάποιον που τα παίζει στα δάχτυλα και μου είπε πως το ελληνικό Δημόσιο το 2013 απέκτησε πλειοψηφικά πακέτα σε Εθνική, Πειραιώς, Alpha  και  Eurobank σε τιμές 4,29€, 1,7€, 0,44€ και 1,54€ αντιστοίχως. Σήμερα οι τιμές αυτών των μετοχών είναι Εθνική 0,02€, Πειραιώς 0,003€, Alpha  0,04€ και Eurobank 0,01€!

Αν έχετε ακούσει την έκφραση «δεν αξίζει ούτε το χαρτί πάνω στο οποίο είναι γραμμένο», ε, αυτό ακριβώς συμβαίνει. Μια φωτοτυπία αυτών των μετοχών να βγάλεις έχει μεγαλύτερη τιμή από την ίδια τις ίδιες..

Εγώ όμως, πού νομίζετε ότι στάθηκα από όλες τις τιμές; Μπράβο, το βρήκατε! Στην τιμή της μετοχής της τράπεζας Πειραιώς. Η αξία της είναι 0,003€, δηλαδή τρία χιλιοστά του ευρώ!

Σας ρωτάω κι εγώ σαν τον φίλο μου τον «ψείρα»: Πώς είναι δυνατόν να πωλείται κάτι σε τιμή που δεν υπάρχει αντίστοιχο κέρμα; Αν πάω να αγοράσω μια μετοχή, πώς θα πληρώσω και τι ρέστα θα μου δώσουν από την τράπεζα;

Ξέρω τι θα μου απαντήσετε. Πρώτα πρώτα θα μου πείτε ότι δεν πουλάνε μεμονωμένες μετοχές, αλλά «πακέτα», ώστε να μπορεί κανείς να τις πληρώσει.

Έπειτα ίσως βρείτε τη λύση, η αγορά να μη γίνει τοις μετρητοίς, αλλά λογιστικά, να χρεωθεί δηλαδή σε κάποιον τραπεζικό λογαριασμό.

Εμένα όμως μου φαίνεται πως η συναλλαγή μάλλον θα γίνεται με τον τρόπο που γινόντουσαν κάποιες αγορές φτηνών πραγμάτων τα τελευταία χρόνια της δραχμής, όταν είχαν χαθεί από την πιάτσα τα ψιλά. Για ρέστα σου έδιναν μαστίχες! Τώρα θα σου δίνουν μετοχές.

Γελάτε, φίλοι μου, όμως το πράγμα δεν είναι καθόλου για γέλια. Αυτός ο γνωστός μου που σκαμπάζει από τέτοια πράγματα μου είπε ότι το ελληνικό δημόσιο (δηλαδή όλοι εμείς) έχασε από αυτή την υπόθεση πάνω από 15, μπορεί και 18 δισ.

Φαίνεται πως, τελικά, οι αγορές χόρεψαν από τη χαρά τους, ενώ εμείς ρίξαμε ένα σωρό λεφτά στα όργανα προκειμένου να παίξουν κάποιον εύθυμο χαβά!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Και δεν τελείωσε το πράγμα εδώ.

Διότι, αν δεν το καταλάβατε, οι τράπεζες έχουν περάσει πλέον στα χέρια κάποιων «αδίστακτων κερδοσκόπων», ενώ οι… «κακοί τραπεζίτες», οι οποίοι έλεγαν πως δεν πρόκειται μπουν στη διαδικασία να απαλλοτριώνουν κατοικίες σε καθεστώς κόκκινων δανείων, ούτε να ασχοληθούν με πλειστηριασμούς σπιτιών, τώρα δεν έχουν λόγο.

Έτσι, ανεπαισθήτως, που θα έλεγε και ο ποιητής, βρεθήκαμε να έχουμε χάσει μέσα από τα χέρια μας τις τράπεζες και να κινδυνεύουμε να χάσουμε και τα σπίτια που χρωστάμε σ’ αυτές.

Για να καταλάβουμε τι φταίει, ας αναλογιστούμε για ποιο λόγο χρειάστηκε να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες, και πώς θα ήταν τα πράγματα τώρα, αν πέρσι τέτοιον καιρό είχε κλείσει το θέμα της αξιολόγησης και είχε επέλθει συμφωνία για το όνομα του Προέδρου και για εκλογές τον Οκτώβριο.

Εμείς όμως που τα λέγαμε αυτά ήμασταν… δεν θυμάμαι ακριβώς τι απ’ όλα όσα μας έχουν πει κατά καιρούς, όμως τι σημασία έχει τώρα πια;

Μετοχή, Επίρρημα, Επιφώνημα: Αμάν!

151125 ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Κάνεις ένα λάθος»!

Η κριτική προέρχεται από καλό φίλο, που μας παρακολουθεί από μακριά και δεν έχουμε τη χαρά να τα λέμε συχνά. Τον σκεφτόμουν πολύ έντονα τις προηγούμενες μέρες.

Εξαιτίας του… λάθους που επισήμανε.

Ξέρω, είστε περίεργοι να το μάθετε. Ίσως να έχετε εντοπίσει κι εσείς κάτι ανάλογο και γι’ αυτό είμαστε εδώ να το συζητήσουμε. Ας δούμε όμως πρώτα την παρατήρηση του φίλου: «Μερικές φορές πιάνεσαι από ένα μεμονωμένο γεγονός και γενικεύεις, βγάζοντας συμπεράσματα που δεν ισχύουν», μου είπε.

Το δυστύχημα ήταν ότι, τη στιγμή που τα συζητούσαμε αυτά από κοντά, δεν είχε πρόχειρο κανένα παράδειγμα να μου αναφέρει, προκειμένου να καταλάβω τι ακριβώς εννοεί. Υποσχέθηκε όμως πως, μόλις το ξανακάνω, θα επικοινωνήσει αμέσως μαζί μου για να μου επισημάνει το… φάουλ.

Γι’ αυτό σας είπα ότι τον σκέφτομαι έντονα τις τελευταίες μέρες. Θέλω να σχολιάσω δυο… μεμονωμένα (μια μικρή αντίφαση, όμως την παραβλέπουμε) γεγονότα που συνέβησαν πρόσφατα και μας δίνουν τη δυνατότητα να γενικεύσουμε, να δούμε πώς λειτουργούν κάποιοι και να προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε γιατί το κάνουν.

Το ένα είναι το δημοσίευμα της ΑΥΓΗΣ σχετικά με τον πρωθυπουργό που κατέθεσε στεφάνι πρώτος στο μνημείο του Πολυτεχνείου.

Η εφημερίδα τα άκουσε από πολλούς γι’ αυτό το δημοσίευμα, κυρίως για την ιστορική ανακρίβεια, αφού, όπως αποδεικνύουν τα αρχεία, προηγηθήκαν άλλοι πρωθυπουργοί του Αλέξη Τσίπρα.

Το ζήτημα όμως δεν είναι αυτό, δεν πρόκειται για το λάθος της εφημερίδας, αφού τέτοια λάθη μπορούν να συμβούν στον καθένα και το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να το παραδέχεται (ο καθένας) και να ζητάει συγγνώμη, υποσχόμενος (πάλι ο καθένας) ότι την επόμενη φορά θα είναι πιο προσεκτικός.

Το άλλο πουλάκι:

Το πρόβλημα βρίσκεται στην …πρεμούρα!

Ακόμη κι αν ήταν έτσι, ακόμη δηλαδή και αν όντως ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός που κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο του Πολυτεχνείου, τι έγινε; Τι πάει να πει αυτό; Τι σημαίνει για το πρόσωπο του πρωθυπουργού, για τα προσόντα και τις ικανότητές του, για τη συνέπεια λόγων και έργων, για όλα όσα τέλος πάντων τον ψηφίζουν οι πολίτες.

Γιατί, μη μου πείτε πως οι ψηφοφόροι επιλέγουν τον πρωθυπουργό της χώρας με βάση το αν καταθέτει ή όχι στεφάνι στο μνημείο του Πολυτεχνείου. Μάλλον άλλα είναι τα κριτήρια.

Με δεδομένο ότι το Πολυτεχνείο ανήκει σε όλους του Έλληνες (αφού, ως γνωστόν, οι περισσότεροι βρισκόταν εκεί), με δεδομένο ότι όλοι οι πρωθυπουργοί θα ήθελαν να το κάνουν (ποιος χάνει τέτοια δημοσιότητα;), το κριτήριο που πιθανώς τους διαφοροποιεί είναι, όχι η επιθυμία τους, αλλά η δυνατότητα να βρεθούν εκεί και να καταθέσουν στεφάνι.

Δηλαδή, όσοι δεν προηγήθηκαν του Αλέξη Τσίπρα είναι γιατί ήξεραν ή φοβήθηκαν ότι η πράξη τους αυτή θα δημιουργούσε επεισόδια και, τελικά, θα τους έβγαινε σε κακό. Επομένως, προς τι οι πανηγυρισμοί της ΑΥΓΗΣ; Επειδή ο Αλέξης… τόλμησε; Ή επειδή (αυτοί που θα απαγόρευαν σε άλλους) του επέτρεψαν να καταθέσει στεφάνι και… «να φύγει τρέχοντας», όπως μετέδωσαν κάποια ρεπορτάζ.

Βλέπετε; Αυτό είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, όμως δείχνει πολύ περισσότερα πράγματα από όσα βλέπουμε με μια πρώτη ματιά. Δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς σε περισσότερα δημοσιεύματα της (πάλαι ποτέ) καλής εφημερίδας, προκειμένου να δείξει και να θίξει αυτή την τάση να προβληθεί ο πρωθυπουργός σαν κάτι ξεχωριστό, κάτι που δεν έχει σχέση με το «παλιό».

Μόνο που, όταν ψάχνεις να βρεις τέτοιου είδους διαφορές από τους προηγούμενους για να τονίσεις, πολύ πιθανόν να σημαίνει ότι δεν βρίσκεις κάτι σημαντικότερο, κάτι πιο ουσιαστικό. Άσε που, όπως αποδείχθηκε στην πράξη, κινδυνεύεις τελικά, αντί για τη διαφορά, να τονίσεις άλλη μια ομοιότητα.

Θα τελειώσει όμως ο χρόνος μας και δεν θα προλάβουμε να πούμε για το δεύτερο μεμονωμένο γεγονός. Φαινομενικά άσχετο με το πρώτο, αν όμως το καλοσκεφτείς μπορείς να βρεις πολλές ομοιότητες ή αναλογίες.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δελτίο ειδήσεων στη ΕΡΤ.

Σύντομο δελτίο, από αυτά που το Δεύτερο Πρόγραμμα παρουσιάζει κάθε ώρα. Έτυχε να βρίσκομαι στο αυτοκίνητο και το άκουσα τουλάχιστον τρεις φορές, γιατί αν το ακούσεις μία είσαι βέβαιος πως πρόκειται για λάθος. Σας το μεταφέρω αυτολεξεί:

«Κανονικά λειτουργεί το Τραμ την Κυριακή, απεργούν μόνον το Μετρό και ο Ηλεκτρικός»!

Καταλάβατε; Πού ακριβώς βρίσκεται η είδηση, κατά τους συντάκτες του δελτίου; Ποιο είναι το πρωτεύον και ποιο το δευτερεύον;

Για όσους γνωρίζουν έστω και ελάχιστα από την Αθήνα είναι γνωστό ότι με το Μετρό και τον Ηλεκτρικό μετακινούνται εκατοντάδες χιλιάδες επιβάτες, πολλαπλάσιοι, πολύ… πολλαπλάσιοι, από εκείνους που μετακινούνται με το Τραμ.

Για την ΕΡΤ όμως, της «ανεξάρτητης δημοσιογραφίας», όπως έλεγαν όσοι αγωνίζονταν για την επαναλειτουργία της… με «όλες τις δομές», η είδηση λέει πως το Τραμ θα λειτουργήσει κανονικά, ενώ θα απεργούν ΜΟΝΟ τα άλλα μέσα.

Ξέρω την ένσταση. Από αυτό βγάζεις συμπεράσματα για τον τρόπο που λειτουργεί δημοσιογραφικά η ΕΡΤ; Όχι, βέβαια! Άλλωστε αυτό είναι ένα θέμα που ο καθένας μπορεί να το κρίνει μόνος του. (Μόνο μη μου πείτε ότι και η ΝΕΡΙΤ έκανε τα ίδια ή ήταν χειρότερη.)

Όμως… μέχρι εδώ, ρε παιδιά;

Η χαρά δεν την αφήνει!

151124 ΑΝΙΚΑΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δυο γαϊδουριών άχυρα…

Διάβασα πολλά σχόλια για τη δυσκολία του εγχειρήματος να στήσεις μια αξιόπιστη εκλογική διαδικασία και ψηφοφορία μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή. Όλα κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια απλή και συνηθισμένη εφαρμογή.

Κι όμως! Η Νέα Δημοκρατία κατάφερε να αποδείξει (για άλλη μια φορά) πως αυτό που ψάχνουμε και δεν μπορούμε να καταφέρουμε σ’ αυτή την έρημη χώρα είναι το απλό και το εύκολο.

Παραφράζω την τελευταία σκηνή με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα στο αστυνομικό τμήμα, από την καταπληκτική ταινία «Τζήνη, Τζένη» (Γκόρτζος):

-Και θέλει να γίνει και κυβέρνηση.

-Έλα, ντε.

-Ορίστε;

-Συγγνώμη.

-Σωστά!

Ξέρω πως μια συνηθισμένη στάση σ’ αυτόν τον τόπο είναι το «έλα, μωρέ, και τι έγινε, θα μπορούσε να συμβεί και στον καθένα». Ξέρω πως άμα μιλήσεις για ευθύνες θα σου πουν ότι το κάνεις για να υποστηρίξεις κάποιον από τους υποψήφιους. Θέλω όμως να σας εξομολογηθώ ότι σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις νοσταλγώ τον Στρατό!

Ναι, ναι, τον περήφανο ελληνικό Στρατό, όπου, μόλις γίνει κάποια στραβή, πρώτα πέφτουν οι φυλακές και μετά αναζητείται ο υπεύθυνος, προκειμένου να… τιμωρηθεί. Όσοι εμπλέκονται με το «τυχαίο» συμβάν την τρώνε την καμπάνα τους, μόνο και μόνο γιατί δεν μπόρεσαν να προβλέψουν και να αποτρέψουν το… τυχαίο.

Αυτό έχει ένα καλό. Όχι ότι την επόμενη φορά το τυχαίο θα αποφευχθεί, αλλά, τουλάχιστον αποδίδονται κάπου ευθύνες. Δεν μπορεί ένα σύστημα να (φαίνεται ότι) είναι αφημένο στην τύχη. Καλώς ή κακώς υπάρχουν άνθρωποι που το διαχειρίζονται, που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό, που πληρώνονται για να κάνουν τη συγκεκριμένη εργασία…

Βέβαια, στην πολιτική, δεν πέφτουν φυλακές (εκτός πολύ ακραίων περιπτώσεων). Εκεί υπάρχει η περίφημη εφεύρεση που λέγεται «πολιτική ευθύνη», την οποία αναλαμβάνουν κάποιοι και… ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Το άλλο πουλάκι:

Τι είναι η πολιτική ευθύνη;

Είναι ένα τίποτα. Η δικαιολογία για να μην πληρώνουν την πραγματικοί ζημιά οι υπεύθυνοι. Σε περιπτώσεις μάλιστα όπως των υποψηφίων της Νέας Δημοκρατίας, ακόμη και αυτή δεν τολμά να την αναλάβει κάποιος, παρά κοιτάζουν να την επιμεριστούν όλοι μαζί, δηλαδή κανένας.

«Θα παραιτηθώ, αν παραιτηθούν και οι άλλοι…»

Γιατί, ρε φίλε;

Ή πιστεύεις ότι κάπου έφταιξες, οπότε παραιτείσαι άσχετα από το τι θα κάνουν οι υπόλοιποι, ή πιστεύεις πως δεν έχεις καμιά ευθύνη οπότε άσε τον υπεύθυνο να πληρώσει τη νύφη. Τι θα πει ή όλοι μαζί ή κανένας;

Το φιάσκο όμως με την ψηφοφορία στη Νέα Δημοκρατία, το κόμμα –θυμίζω- που, την τελευταία φορά που βρέθηκε (χωρίς κηδεμονία) στην κυβέρνηση, διπλασίασε μέσα σε πέντε χρόνια το χρέος της χώρας, έχει και άλλες προεκτάσεις. Μας δίνει την ευκαιρία να δούμε και πάλι μερικά από τα στραβά αυτού του τόπου.

Το πρώτο είναι η γνωστή μας από χιλιάδες περιπτώσεις συνωμοσιολογία. Υπάρχουν πολλοί που υποστηρίζουν ότι δεν πρόκειται για γνήσια και αγνή ανικανότητα, αλλά «κάτι κρύβεται από πίσω». Πιθανότατα όχι (αυτή τη φορά) ο διεθνής Σιωνισμός, αλλά κάποιοι που είχαν λόγους να αναβληθεί ή να γίνει με άλλο τρόπο η διαδικασία.

Το αντιφατικό σ’ αυτή την περίπτωση είναι πως, κατά τους θιασώτες των θεωριών αυτών,  λόγους για να συμβεί κάτι τέτοιο είχαν όλοι οι υποψήφιοι. Ανάλογα με το ποιον υποστηρίζει ο καθένας, προσαρμόζει τη θεωρία.

Υπάρχει όμως και μια που τους καλύπτει όλους και θα σας την αναφέρω:

Οι εκλογές θα γίνουν, αν γίνουν, μετά από μερικές εβδομάδες. Μέχρι τότε η κυβέρνηση θα έχει περάσει όλα τα δύσκολα μέτρα για τις συντάξεις και τους αγρότες. Όταν, λοιπόν, στο μέλλον θα αναζητηθούν ευθύνες και από τη σημερινή αντιπολίτευση, αυτοί θα μπορούν να ισχυριστούν πως… δεν πρόσεχαν στο μάθημα, γιατί είχαν τις εσωκομματικές τους διαδικασίες.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που αναδεικνύεται από το φιάσκο των εκλογών:

«Είδατε», λένε πολλοί, «που η ελεύθερη αγορά και ο ανταγωνισμός υποτίθεται ότι θα λύσουν όλα τα προβλήματα; Αν γινόταν αυτό από μια δημόσια υπηρεσία, θα λέγατε χίλια δυο για το άχρηστο δημόσιο. Τώρα που την πατάτα την έκανε ιδιωτική εταιρία, τσιμουδιά!»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έχουν, εν μέρει, δίκιο.

Μόνο που, και σ’ αυτή την περίπτωση, παραβλέπουμε ένα πολύ σημαντικό γεγονός. Στη χώρα μας δεν υπάρχει πραγματικός ιδιωτικός τομέας. Το μεγαλύτερο τμήμα του συναλλάσσεται με (και ζει από) το δημόσιο.

Απαραίτητη προϋπόθεση για τη σωστή λειτουργία του ιδιωτικού τομέα είναι ο υγιής ανταγωνισμός και η αξιοκρατία που (υποτίθεται) ξεχωρίζει τους άξιους επαγγελματίες από τους σκάρτους.

Όταν οι δουλειές γίνονται με ύποπτες αναθέσεις, όταν διεκδικούν και παίρνουν έργα άνθρωποι αποδεδειγμένα αναξιόπιστοι και ανίκανοι, όταν ο «γνωστός του γνωστού» και ο «δικός μας» παραγκωνίζουν τον ικανότερο και πιο οικονομικό, τότε δεν μιλάμε για ελεύθερη οικονομία. Απλώς λέμε ότι το ελληνικό δημόσιο κατάφερε να κάνει και την αγορά σαν τα μούτρα του.

Με τούτα και με εκείνα όμως, κινδυνεύουμε και εμείς να χάσουμε την ουσία της υπόθεσης. Και αυτή είναι πως στη δύσμοιρη χώρα μας, αυτούς τους κρίσιμους καιρούς, δεν υπάρχει το πολιτικό προσωπικό και οι δυνάμεις εκείνες στις οποίες μπορείς να ελπίσεις. (Όχι ότι εμείς τουλάχιστον ελπίσαμε ποτέ στη Νέα Δημοκρατία!)

Για άλλη μια φορά σκέφτεσαι πόσο δίκιο είχε τελικά ο Χατζιδάκις που έλεγε –σε ανύποπτο χρόνο- «ας φέρουμε τους Γερμανούς να μας κυβερνήσουν, για να ασχοληθούμε εμείς με τα ουσιώδη».

Αφού δεν το ‘χουμε!

Άξιοι!

151123 Α-ΠΑΡΑΙΤΗΤΟ

Το ένα πουλάκι:

Σε ποιον ανήκει η έδρα του βουλευτή;

Το ερώτημα ξαναήρθε στην επικαιρότητα, με αφορμή την παραίτηση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη από το βουλευτικό αξίωμα, σε αντίθεση με την άρνηση άλλων, διαγραφέντων βουλευτών να παραδώσουν την έδρα στο κόμμα με το οποίο εκλέχτηκαν.

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν έχει ο κάθε άνθρωπος το δικαίωμα να αλλάζει γνώμη, με βάση νεότερα δεδομένα που προκύπτουν και καλύτερες εκτιμήσεις που κάνει στη ζωή του.

Θα μου πείτε είναι ένας βουλευτής… «ο κάθε άνθρωπος»; Για την οικονομία της συζήτησης ας δεχτούμε ότι είναι. Δεν θα μαλώσουμε τώρα γι’ αυτό. Ας συμφωνήσουμε πως έχουν και οι βουλευτές τα ίδια δικαιώματα με όλους τους απλούς πολίτες. (ΧΑ!) Είναι, λοιπόν, θεμιτό να αλλάζουμε απόψεις και πολιτική στάση κατά τη διάρκεια της ζωής μας;

Η απάντηση είναι «βεβαίως»! Διαφορετικά δεν θα υπήρχε και λόγος να γίνονται εκλογές ή τουλάχιστον να ψηφίζουν σ’ αυτές οι παλαιότεροι ψηφοφόροι. Θα ψήφιζαν μόνο όσοι εγγράφονται για πρώτη φορά στους εκλογικούς καταλόγους και η ψήφος των υπολοίπων θα θεωρούνταν δεδομένη, αφού κανείς δεν θα άλλαζε ποτέ άποψη.

Τώρα αυτό όμως έχει, υποτίθεται, και ένα μέτρο. Εννοείται ότι κάποιος που έχει περάσει και ξαναπεράσει από όλα τα κόμματα και έχει τρυπώσει σε κάθε είδους σχηματισμούς δεν μπορεί να επικαλείται το… δικαίωμά του να αλλάζει απόψεις, όταν αλλάζουν τα δεδομένα. Κάτι άλλο συμβαίνει, δεν είναι ώρα όμως να επεκταθούμε.

Ας πούμε επομένως ότι ένας βουλευτής, ο οποίος εκλέχτηκε με το κόμμα του, έχει διαφορετική άποψη για το πώς πρέπει αυτό να διαχειριστεί κάποιο σημαντικό πολιτικό ζήτημα, κάποιο νομοσχέδιο που αφορά θέμα του κεντρικού του προγράμματος.

Τι κάνει τότε;

Αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει είναι οι βουλευτές να επικαλούνται ότι έχουν εκλεγεί με την ψήφο του λαού, οπότε «μόνο σ’ αυτόν έχουν υποχρέωση να παραδώσουν την έδρα και σε κανένα κόμμα». Από την άλλη πλευρά ο αντίλογος τους φωνάζει «αν ήταν έτσι, ας κατέβαιναν μόνοι τους να βγουν βουλευτές με την ψήφο του λαού».

Το άλλο πουλάκι:

Το πράγμα δεν είναι τόσο απλό.

Διότι εδώ υπάρχει μια λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά και την οποία επικαλούνται και οι δυο πλευρές. Ποιος είναι αυτός που μετακινήθηκε από την προεκλογική του θέση; Το κόμμα ή ο βουλευτής; Και αν, όπως συμφωνήσαμε προηγουμένως, οι πολίτες έχουν το δικαίωμα να αλλάζουν απόψεις, όταν αλλάζουν τα δεδομένα, γιατί και τα κόμματα να μην έχουν το ίδιο δικαίωμα;

Ξέρω τι θα μου πείτε. Αν έχουν αλλάξει τόσο πολύ τα δεδομένα σε κάποιο σημαντικό θέμα, τότε πρέπει να ξαναγίνουν εκλογές, να τοποθετηθούν εξαρχής τα κόμματα (και οι υποψήφιοι βουλευτές) προεκλογικά, και με βάση τις νέες θέσεις τους να ζητήσουν την ψήφο των πολιτών.

Όλα αυτά όμως είναι τόσο ρευστά… Σου λέει ο άλλος «εγώ πήρα εντολή να… διαπραγματευτώ και η διαπραγμάτευση έβγαλε αυτό το πράγμα, τι να κάνω, να ξαναζητήσω εκλογές;»

Επειδή έτσι δεν βγάζουμε άκρη, θα σας πούμε έναν γενικό κανόνα και, αν αλλάξουν τα δεδομένα, αλλάζουμε κι εμείς άποψη. Ο κανόνας λέει, έτσι όπως είναι διαμορφωμένο το εκλογικό σύστημα στη χώρα μας, η έδρα ανήκει στο κόμμα.

Ιδιαίτερα για τις πρόσφατες εκλογές, που οι υποψήφιοι βρέθηκαν στα ψηφοδέλτια σε εκλόγιμες  ή μη θέσεις βάσει λίστας, ένας λόγος παραπάνω. Κανείς δεν μπορεί να επικαλεστεί ότι οι πολίτες τον έκαναν βουλευτή με την ψήφο τους, ο αρχηγός τον έκανε, τοποθετώντας τον στη συγκεκριμένη θέση στο ψηφοδέλτιο, ενώ οι ψηφοφόροι ψήφισαν κόμμα και όχι πρόσωπα.

Με βάση αυτά, πόσο δίκιο έχει κάποιος να ισχυρίζεται ότι «η διαφωνία του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, η παραίτησή του και η παράδοση της βουλευτικής έδρας είναι πράξη πολιτικής εντιμότητας, υπευθυνότητας και συνέπειας. Έδειξε, παρότι νέος στην πολιτική και εξ αρχής στο ρετιρέ της, ως υφυπουργός και κυβερνητικός εκπρόσωπος, ότι δεν πρόλαβε να “μολυνθεί” από την γλύκα της εξουσίας ούτε από τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος».

Είναι προφανές ότι εδώ δεν μιλάμε για μια συνηθισμένη περίπτωση. Δεν μπορούμε να κάνουμε συγκρίσεις τού τύπου «παρέδωσε την έδρα σε αντίθεση με τα στελέχη της Λαϊκής Ενότητας, (Π. Λαφαζάνης, Ζ. Κωνσταντοπούλου, Δ. Στρατούλης, Κ. Ήσυχος κ.α.) που διαφώνησαν, δεν παραιτήθηκαν και ίδρυσαν άλλο κόμμα».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εδώ δεν υπήρξε... κωλοτούμπα!

Όταν δέχτηκε ο κύριος Σακελλαρίδης να μπει στο ψηφοδέλτιο (μετά από πιέσεις!) ήξερε ποια θα είναι η στάση του κόμματός του μετά τις εκλογές. Αυτή που βλέπουμε τώρα. Εκτός αν δέχτηκε τη θέση προβλέποντας (ελπίζοντας;) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι στην κυβέρνηση, οπότε θα μπορούσε να πολιτευτεί έχοντας ήσυχη τη συνείδησή του. Και τώρα δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα μαζί της.

Πού ήταν όμως η συνείδησή του, όταν η «πρώτη φορά Αριστερά» έπαιρνε τον Ιανουάριο την λαϊκή εντολή, υποσχόμενη «τη μάνα της και τον πατέρα της», για να ξεκινήσει την επομένη τη υπερήφανη διαπραγμάτευση που μας πήγε κάτι χρόνια και πολλά δισ. πίσω;

Ξέχασα. Ήταν στέλεχος της κυβέρνησης και μέλος της διαπραγματευτικής ομάδας. Αυτοί, ως γνωστόν, αφήνουν τις συνειδήσεις τους στο σπίτι, κλειδωμένες στο συρτάρι με τα προεκλογικά φυλλάδια. Τις ξεκλειδώνουν όταν διαφωνούν με το κόμμα και ειδικότερα όταν ο αρχηγός (που τους έβαλε στο ψηφοδέλτιο) τους ζητάει να παραιτηθούν.

Τόσο καλά!

Παραιτούμαι!

151120 ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ποιος μας λέει πόσο να λυπηθούμε;

Με όλη αυτή την κουβέντα που ξέσπασε μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι, βγήκαν από μέσα μας κρυμμένα (;) συναισθήματα που πήγαν να συναντηθούν με άλλα -ομόλογά τους- και έγινε της κακομοίρας.

Ποιους πρέπει να λυπόμαστε και ποιους όχι; Υπάρχουν θύματα που… δικαιολογημένα (!) βρέθηκαν σ’ αυτή τη θέση και άλλα που αδίκως έπαθαν;

Είναι σωστό και δίκαιο να συμπάσχουμε με κάποιους ανθρώπους, ενώ το δράμα άλλων να το προσπερνάμε χωρίς να μας πολυστενοχωρεί; Κάποιοι λένε πως η… διάκριση, ακόμη και στη συμπάθεια, είναι ανθρώπινη. Πόσο αληθινό ακούγεται κάτι τέτοιο; Είναι υποκρισία να δηλώνεις ότι ένα τραγικό συμβάν σε άγγιξε περισσότερο από κάποιο άλλο ανάλογο;

Προσπαθώ να σας μεταφέρω μερικούς από τους προβληματισμούς που αναπτύχθηκαν στο διαδίκτυο, χωρίς, όπως καταλαβαίνετε, να μεταφέρω το «πάθος» με το οποίο έγινε αυτό, γιατί, κακά τα ψέματα, ακούστηκαν βαριές κουβέντες, χάθηκε η ψυχραιμία και, σε πολλές περιπτώσεις, λες καλά που η συζήτηση γίνεται ψηφιακά, διαφορετικά θα πιανόμασταν και στα χέρια, θα χυνόταν και αίμα.

Ας σταθούμε λίγο σ’ αυτό το τελευταίο. Και ας θέσουμε ένα ερώτημα: υπάρχει μέτρο σε όλα αυτά; Και δεν εννοώ το αρχαιοελληνικό μέτρο. Ρωτάω αν υπάρχει τρόπος να μετρήσουμε αξίες, στάσεις απέναντι σε γεγονότα, συμπεριφορές και εκφράσεις συναισθημάτων. Αν υπάρχει αξιολογική κλίμακα για να τοποθετήσουμε πάνω της όλα εκείνα τα γνωρίσματα που μας κάνουν ανθρώπους.

Και ποια γνωρίσματα είναι αυτά; Τι εννοούμε όταν λέμε ανθρώπινο; Είναι ο πολιτισμός στοιχείο της ανθρωπιάς μας; Και ποιος πολιτισμός; Αυτός που εκφράζεται μέσα από την υψηλή τέχνη; Αυτός που μας κάνει να κυριαρχούμε πάνω στα ένστικτά μας και στήνει φραγμούς στην επιστροφή μας στη ζωώδη κατάσταση;

Ξεκίνησα να θέσω ένα πλαίσιο συζήτησης και έμπλεξα με ατέλειωτα ερωτήματα. Ερωτήματα που, όπως σας είπα τις προηγούμενες μέρες, κάποιοι τα προσπερνούν και βαδίζουν με τις βεβαιότητές τους, έχοντας κατά νου μόνο πώς να κατατροπώσουν τον αντίπαλο, χωρίς ποτέ να αναρωτιούνται τι γίνεται με τον πραγματικό αντίπαλο, αυτόν που έχουμε μέσα μας και δεν μας αφήνει σε χλωρό κλαρί.

Το άλλο πουλάκι:

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Είναι λογικό -μάλλον όχι λογικό, ανθρώπινο είναι η καλύτερη έκφραση- να μας συγκινούν περισσότερο τραγικά γεγονότα που συμβαίνουν είτε δίπλα μας είτε σε ανθρώπους που γνωρίζουμε καλύτερα. Ανθρώπινο σημαίνει πως όχι μόνο εξηγείται, αλλά δεν είναι και ντροπή να το ομολογήσει κανείς.

Όπως και να το κάνουμε, είναι άλλο πράγμα να μάθεις για ένα αεροπορικό δυστύχημα που συνέβη στην άλλη άκρη του κόσμου και άλλο για κάποιο σε εταιρία και αεροπορική γραμμή με την οποία ταξιδεύεις κι εσύ ή αγαπημένα σου πρόσωπα.

Αν, στη δεύτερη περίπτωση, δείξεις μεγαλύτερο ενδιαφέρον, δεν σημαίνει ότι είσαι υποκριτής, ούτε φυσικά «ρατσιστής», επειδή… υπάρχουν θύματα που σε συγκινούν περισσότερο από άλλα.

Ξέρω, θα πουν κάποιοι είναι και ο τρόπος που τα δυο δυστυχήματα παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ, όμως σκεφτείτε ότι και αυτά μπορεί να είναι (πέρα από επιχειρήσεις που αποσκοπούν στο κέρδος ή και ακριβώς εξαιτίας αυτού) εικόνα της κοινωνίας μας. Γιατί άραγε ο σεισμός στην Κεφαλλονιά παρουσιάζεται πολύ πιο… τραγικά από έναν μεγαλύτερο σεισμό, με χιλιάδες νεκρούς στην άλλη άκρη του κόσμου;

Οι υπεύθυνοι των δελτίων ξέρουν τι μας «συγκινεί» περισσότερο, άλλο αν μετά το παίρνουν και το «σηκώνουν», προκειμένου να εκμεταλλευτούν αυτή την αυξημένη ευαισθησία μας στο γεγονός.

Για να καταλήξω: δεν είναι κατακριτέο το γεγονός ότι τα θύματα στο Παρίσι ευαισθητοποίησαν πολλούς, οι οποίοι δεν έδειξαν αντίστοιχα αντανακλαστικά για περισσότερα θύματα σε χώρες του αραβικού κόσμου.

Δεν είναι φυσικά μόνο ότι το Παρίσι βρίσκεται πολύ πιο κοντά μας από τη Συρία ή το Ιράκ –και δεν εννοώ γεωγραφικά. Ίσως να εξηγείται και από τον στίχο του Νιόνιου «η σύμβασή τους διαισθάνθηκε σ’ αυτό μιαν άλλη απειλή». Ούτε κι αυτό είναι κακό.

Περισσότερο υποκριτικό, λοιπόν, μου φαίνεται το να κατηγορείς για… υποκρισία όσους δεν ευαισθητοποιήθηκαν το ίδιο για… «τα θύματα των βομβαρδισμών από τα δυτικά αεροπλάνα», ή όσους δεν βλέπουν πως οι τρομοκρατικές επιθέσεις είναι μια… «φυσιολογική αντίδραση ανθρώπων που δεν τους έχουν αφήσει άλλα περιθώρια».

Επιμένω: Δεν είναι το ίδιο. Συζητώντας χθες με έναν φίλο τον άκουσα να υποστηρίζει πως δεν μπορούμε εμείς οι δυτικοί να κατηγορούμε τους Τζιχαντιστές για βαρβαρότητα, επειδή… «δεν υπάρχει τίποτε πιο βάρβαρο από το να πουλάς ναρκωτικά στα παιδάκια του κόσμου για να τα οικονομήσεις».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Βλέπετε πού φτάνουμε με τους συμψηφισμούς;

Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι είναι άλλο πράγμα να εκδηλώνονται βάρβαρες και απάνθρωπες συμπεριφορές σε μια κοινωνία, η οποία όμως τις καταδικάζει και διαθέτει νόμους για τον περιορισμό τους, και άλλο πράγμα η βαρβαρότητα και η απανθρωπιά να είναι… ο νόμος!

Άλλο πράγμα να λες πως «υπάρχει ένα πόλεμος και ο πόλεμος εξηγεί (και δικαιολογεί;) κάθε είδους παρεκτροπές» και άλλο να έχεις πολέμαρχους που, πρώτα απ’ όλα, αδιαφορούν για τη ζωή των δικών τους «πολεμιστών» και θυσιάζουν τους δικούς άμαχους πληθυσμούς για να πετύχουν τους σκοπούς τους.

Πώς να το κάνουμε, η πορεία από την κτηνωδία στον εξανθρωπισμό έχει διαβαθμίσεις, περνά από στάδια, δεν είναι ή το ένα ή το άλλο.

Στο κάτω κάτω, το να βλέπεις και να κρίνεις με τα δικά σου μάτια και όχι κάποιου άλλου δεν είναι πολύ… ανθρώπινο;

Μην τα εξισώνουμε όλα!

151119 ΣΥΖΗΤΗΣΙΜΟ

Το ένα πουλάκι:

Ήρθε η απάντηση!

Λέγαμε χθες για την ελευθερία που υπάρχει στον δυτικό κόσμο, σε αντίθεση με καθεστώτα τύπου «Ισλαμικό Κράτος» και λέγαμε ακόμη πως και η βαρβαρότητα έχει διαβαθμίσεις. ήρθε η απάντηση και μάλιστα αντιγραμμένη από άλλη επιστολή στο διαδίκτυο:

«Ο δυτικός κόσμος σού δίνει την εντύπωση πως είσαι ελεύθερος, επειδή μπορείς να γράφεις π…ες (sic) στο ίντερνετ, ενώ παράλληλα αναπαράγεις την κυρίαρχη ιδεολογία».

Αυτό, μέσα σε μια μακροσκελή ανάλυση όπου «η Γαλλία του Διαφωτισμούλη της ελευθερίας και της δημοκρατίας, που ενίσχυσε υλικά τον ISIS, επιτρέπει τα αφεντικά να πατάνε στις πλάτες μας με πολιτισμένο πάντα τρόπο».

Τι να κάνω; Να προσπαθήσω να απαντήσω με επιχειρήματα;

Πάω πάσο. Είναι αυτό που έχουμε πει πολλές φορές. Και για να διαφωνήσεις, χρειάζεται να έχεις μια κοινή βάση συνεννόησης, έναν κοινό κώδικα αξιών -διάολε- να μιλάς χρησιμοποιώντας κοινές λέξεις, στις οποίες δίνεις την ίδια σημασία με τον συνομιλητή σου.

Ακόμη και όταν λες ελευθερία και ο άλλος εννοεί ψευτοελευθερία, να μπορείς να ισχυριστείς πως αυτή είναι χίλιες φορέα προτιμότερη από τον απόλυτο τρόμο, την διά της βίας επιβολή της μιας και μοναδικής άποψης, το μίσος προς κάθε τι ανθρώπινο, προς την ίδια τη ζωή και τις μικρές ή μεγαλύτερες χαρές της.

Τρία είναι τα χαρακτηριστικά αυτού του τρόπου σκέψης, ο οποίος ανθεί στο διαδίκτυο, το φέισμπουκ και άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Το πρώτο είναι η αναζήτηση της «αλήθειας» πίσω από την αλήθεια. (Μπορείτε να αλλάξετε θέση στα εισαγωγικά, η ουσία δεν αλλάζει.)

Πάντα υπάρχει κάτι άλλο, κάτι παραπέρα από το κοινώς αποδεκτό. Κάτι που οι κυρίαρχοι αυτού του κόσμου φροντίζουν επιμελώς να κρύψουν, όμως, παρά τη συνωμοτικότητα, παρά τους μυστικούς κώδικες και τους απόρρητους τρόπους επικοινωνίας, τα «γατόνια» αυτού του κόσμου -και μόνον αυτά- καταφέρνουν να το αποκαλύψουν.

Με… αποκαλυπτικό, συνήθως, τρόπο, όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Το βολικό είναι ότι αυτές οι θεωρίες μπορούν να ερμηνεύουν την πραγματικότητα ακόμη και όταν δεν την… ερμηνεύουν. Εκεί που το πράγμα σκαλώνει, εκεί που δεν υπάρχει ούτε εξωπραγματική ερμηνεία, επιστρατεύεται και πάλι η ύπαρξη μιας διαφορετικής αλήθειας, μόνο που δεν την ξέρουμε ακόμη, είναι βέβαιοι όμως σύντομα θα αποκαλυφθεί. Μόνο σ’ αυτους!

Το άλλο πουλάκι:

Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ο συμψηφισμός.

Όμως συμψηφισμός μόνο εκεί που τους βολεύει. Για τον λόγο αυτόν η Ιστορία ξεκινά από το σημείο που εκείνοι επιλέγουν και περιλαμβάνει μόνο τα γεγονότα που είναι χρήσιμα για τον συμψηφισμό.

Ό,τι μπορεί να κάνει την πλάστιγγα να γείρει προς τα εκεί που δεν τους βολεύει, απλώς βγαίνει από τον δίσκο, ξεχνιέται, παραγράφεται, θεωρείται χωρίς σημασία.

Ας πούμε, η αποικιοκρατία, που κατ’ αυτούς φταίει για όλα τα δεινά στις αραβικές χώρες, ήταν μια περίοδος κατάκτησης που κράτησε έναν αιώνα, (στη χειρότερη περίπτωση, της Αλγερίας, 132 χρόνια), ενώ προϋπήρξε μια περίοδος πέντε αιώνων τουρκικής κυριαρχίας, για την οποία δεν μιλάει κανείς.

Αυτά τα τόνιζε ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο οποίος μάλιστα έλεγε πως και οι Άραβες βρέθηκαν στην περιοχή ως κατακτητές που, σε πολλές περιπτώσεις εξαφάνισαν τους γηγενείς πληθυσμούς:

«Στην Αίγυπτο το 550 μ.X. δεν υπήρχαν Άραβες, όπως δεν υπήρχαν Άραβες, τότε, στη Λιβύη, στην Αλγερία, στο Μαρόκο, στο Ιράκ. Οι Άραβες που βρίσκονται τώρα εκεί είναι απόγονοι των κατακτητών που κυρίευσαν αυτές τις χώρες και που επέβαλαν, με ή χωρίς βία, στους τοπικούς πληθυσμούς τη δική τους θρησκεία. Δεν βλέπω όμως να γίνεται καμία κριτική αυτών των γεγονότων μέσα στο χώρο του αραβικού κόσμου».

Το πόσο ανώφελο είναι να προσπαθείς να συζητήσεις με τέτοιους ανθρώπους το καταλαβαίνεις από την πρώτη φορά που θα επικαλεστείς επιχειρήματα και στοιχεία κοινώς αποδεκτά, προκειμένου να ισχυροποιήσεις την άποψή σου.

Για αρχή θα εισπράξεις την ειρωνεία και τη συμπάθειά τους για την «άγνοιά» σου.

Στη συνέχεια θα δεχτείς έναν καταιγισμό επιχειρημάτων και στοιχείων η ισχύς των οποίων προέρχεται αποκλειστικά και μόνο από τις πηγές τους. Που μπορεί να είναι από τους… «γέροντες» (οι οποίοι όχι απλώς τα ξέρουν αυτά τώρα, αλλά τα είχαν προφητεύσει σε ανύποπτο χρόνο), μέχρι κάτι ιστοσελίδες τις οποίες κανείς δεν ξέρει σε ποιον ανήκουν και ποιοι τις ενημερώνουν.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ας έρθουμε όμως και στο τρίτο χαρακτηριστικό αυτού του τρόπου σκέψης.

Τα πράγματα είναι απλά, πολύ απλά. Διαφέρουν μεταξύ τους όπως το άσπρο από το μαύρο, γιατί ακριβώς αυτό είναι και το φάσμα στο οποίο εκτείνονται. Έχει δυο εκδοχές και μόνον αυτές. Την καλή και την κακή, τη σωστή και τη λάθος, τη δική τους και την αντίπαλη …

Κάθε ενδιάμεσος «τόνος», κάθε διαφορετική απόχρωση απορρίπτεται εντελώς ή εντάσσεται σε μια από τις δυο εκδοχές. Φαίνεται πως ο… επεξεργαστής τους είναι τέτοιος που λειτουργεί μόνο με… δυαδικό σύστημα, επομένως δεν είναι να απορείς που μπορούν να έχουν πρωτότυπη σκέψη όσο και ένας υπολογιστής.

Μακάρι όμως να μπορούσαν να κάνουν τη σύνθεση και την ανάλυση, την επεξεργασία δεδομένων όπως και ένας υπολογιστής, ακόμη και πρώτης γενιάς.

Αυτοί απλώς ακούν και αναπαράγουν, νομίζοντας ότι, επειδή λένε διαφορετικά από τα κοινώς αποδεκτά πράγματα, έχουν ανώτερο τρόπο σκέψης.

Φαίνεται λοιπόν πως δεν είναι καν παιδιά του τρόπου ζωής που κατακρίνουν. Αφού, για να κλείσω και πάλι με Καστοριάδη: «Στην ιστορία της Δύσης, όπως και σε όλες τις άλλες ιστορίες, υπάρχουν θηριωδίες και φρικαλεότητες. Αλλά, όμως, μόνον η Δύση δημιούργησε την ικανότητα για εσωτερική αμφισβήτηση των ίδιων των θεσμών και των ιδεών της εν ονόματι της λογικής συζήτησης μεταξύ των ανθρώπων, η οποία παραμένει ανοιχτή στο διηνεκές και δεν αναγνωρίζει έσχατο δόγμα».

Λογική συζήτηση μεταξύ των ανθρώπων…

151118 ΑΝΤΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Νομίζω τώρα το καταλάβατε.

Ο λόγος για τον οποίο, τόσον καιρό, δεν μιλούσα καθόλου για το «προσφυγικό» είναι πλέον πολύ ξεκάθαρος. Δεν ήξερα τι να πω.

Προλαβαίνω την ερώτησή σας: Δηλαδή, για όλα τα άλλα θέματα με τα οποία καταπιάνεσαι καθημερινά έχεις πάντα κάτι να πεις, κάτι που να είναι σοβαρό και υπεύθυνο, κάτι πρωτότυπο και έξυπνο, κάτι με το οποίο, όχι να συμφωνούν υποχρεωτικά όλοι, τουλάχιστον όμως να το βρίσκουν ενδιαφέρον;

Ασφαλώς όχι!

Δεν πρόκειται όμως για το ίδιο πράγμα. Το προσφυγικό δεν είναι ένα θέμα καθημερινότητας, δεν έχει να κάνει με τις δηλώσεις μιας υπουργού, ούτε καν με τους χειρισμούς κάποιας κυβέρνησης, δεν εξαντλείται με ευχολόγια ή έξυπνες παρατηρήσεις, δεν μπορείς να το σχολιάσεις σε μια ή δυο κουβέντες, έτσι για να βγάλεις το άχτι σου και να περάσει η ώρα.

Το προσφυγικό αγγίζει πάρα πολλά θέματα, έχει τις ρίζες του στο βάθος της Ιστορίας, αφορά ολόκληρη την ανθρωπότητα, έχει να κάνει με τις μεγαλύτερες θρησκείες του κόσμου, είναι αντικείμενο επιστημών, όχι μόνο όπως η οικονομία και η κοινωνιολογία, αλλά και η ψυχανάλυση…

Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις!

Είδατε πώς κάποιες ριπές όπλων ήρθαν ξαφνικά (;) να συνδέσουν τα άμοιρα παιδάκια που πνίγονται στα παράλια των νησιών μας με τους ανυποψίαστους (;) νέους που πήγαν να παρακολουθήσουν μια συναυλία στο Παρίσι.

Τις επόμενες μέρες θα δούμε τους οπαδούς φασιστικών ιδεολογιών στην Ευρώπη να ζητούν την εκκαθάριση της ηπείρου «μας» από ανθρώπους που ασπάζονται πολιτισμούς και παραδόσεις που… «δεν ανήκουν εδώ».

Από την άλλη θα βγουν οι οπαδοί της πολυπολιτισμικότητας να μας υπενθυμίσουν πως οι ακραίες τάσεις ενυπάρχουν σε όλες τις κοινωνίες και πως είναι κακό να γενικεύουμε.

Όπως και να τα δούμε, μιλάμε για τη σύγκρουση δύο «κόσμων», οι οποίοι, δυστυχώς, δεν ασπάζονται τις ίδιες ακριβώς αξίες. Το ότι μπορεί και οι δύο να έχουν ως δομικό στοιχείο τους τη βία δεν τους κάνει ίδιους. Η βία ενυπάρχει στη φύση του ανθρώπου –τόσες χιλιάδες χρόνια ζήσαμε σαν αγρίμια- ωστόσο διαφέρουν οι θεσμοί μέσα από τους οποίους ο κάθε πολιτισμός και η κάθε κοινωνία προσπαθεί να την περιορίσει ή να την θέσει στη υπηρεσία της.

Το άλλο πουλάκι:

Δυο διαφορετικοί κόσμοι.

Το κακό είναι όμως ότι η διαφορετικότητα αυτή είναι τόσο αγεφύρωτη που κάθε προσπάθεια για συνεννόηση αποβαίνει μάταια. Πόσο αγεφύρωτη; Αρκεί να σκεφτούμε πως στον ένα κόσμο ύψιστο αγαθό αποτελεί η ζωή και στον άλλο… ο θάνατος!

Στον δικό μας κόσμο, η ζωή, όντας ανεκτίμητη, δεν ανταλλάσσεται ή δεν προσφέρεται παρά μόνο για άλλα πολυτιμότερα αγαθά, όπως η ελευθερία ή οι ζωές άλλων.

Στον κόσμο μας δηλαδή, έχει νόημα να δώσεις τη ζωή σου, όταν πρόκειται να σώσεις τις ζωές άλλων ανθρώπων και αυτό θεωρείται πράξη που τιμάται από το κοινωνικό σύνολο.

Στον απέναντι κόσμο, έχει νόημα να δώσεις τη ζωή σου για να… πάρεις τις ζωές άλλων και αυτό είναι κάτι που τιμάται ως θεάρεστο έργο. Μάλιστα, όσο περισσότερες ζωές πάρεις, τόσο σπουδαιότερη θεωρείται η πράξη σου.

Ελάτε τώρα να μου πείτε πώς μπορούν να συνεννοηθούν αυτοί οι δυο κόσμοι. Ακόμα και για τους πιο μετριοπαθείς, ο ένας στα μάτια του άλλου είναι «άπιστος», οπότε κάθε κουβέντα μαζί του δεν έχει νόημα. Από την άλλη πλευρά, τι περιθώρια συνεννόησης υπάρχουν με κάποιον που τον θεωρείς «τρελό»;

Το πρόβλημα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο, από τη στιγμή που στον ένα κόσμο υπάρχουν πολλοί που, υπερασπιζόμενοι –υποτίθεται- τις αξίες του, δείχνουν υπερβολική κατανόηση και ανοχή στον άλλο κόσμο.

Για να μην μιλάμε με γρίφους, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στη Δύση που, επικαλούμενοι ακριβώς τις αρχές του διαφωτισμού, αγωνίζονται για το δικαίωμα των μουσουλμάνων στη διαφορετικότητα και την αυτοδιάθεση.

Μόνο που αυτή η διαφορετικότητα… αδιαφορεί για τις αρχές του διαφωτισμού, ακόμη και όταν «φιλοξενείται» στη ήπειρο που τον γέννησε. Προτιμά να υπακούει στον δικό της θεϊκό νόμο, παρά στους νόμους που ισχύουν εκεί. Εκμεταλλεύεται όλες τις παροχές του συστήματος, αλλά αρνείται να συμμορφωθεί με πολλές από τις υποχρεώσεις που αυτό επιβάλλει.

Στο όνομα όμως κάποιας αξίας που λέγεται σεβασμός στον πολιτισμό του άλλου, υπάρχουν ομάδες ή μεμονωμένοι πολίτες που υπερασπίζονται το «δικαίωμα στη διαφορετικότητα», ακόμη και όταν αυτή έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αξίες όπως η σωματική ακεραιότητα (ο ακρωτηριασμός είναι μια από τις «παραδόσεις» ή τις ποινές που επιβάλλει αυτή η διαφορετικότητα).

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το δείχνει ακόμη και η διαφωνία μας!

Ασφαλώς και έχουν τεράστιες ευθύνες οι χώρες του δυτικού κόσμου για την οικονομική και την πολιτική κατάσταση στον μουσουλμανικό κόσμο. Όμως και η βαρβαρότητα έχει… διαβαθμίσεις.

Εδώ στη Δύση, δεν είναι λίγοι εκείνοι που δικαιολογούν τις τρομοκρατικές επιθέσεις, επιρρίπτοντας το φταίξιμο στις πολιτικές που ακολουθούν πολλές κυβερνήσεις.

Μπορούν όμως και το υποστηρίζουν, το λένε ή το γράφουν, χωρίς να αισθάνονται τον παραμικρό φόβο.

Φαντάζεστε κάποιος «πολίτης» του… Ισλαμικού Κράτους να βγει αύριο και να γράψει ότι δικαιολογημένα μας βομβαρδίζουν οι Γάλλοι, επειδή τους προκαλέσαμε με τα τρομοκρατικά χτυπήματα;

Αυτό εννοώ λέγοντας «διαφορετικοί κόσμοι». 

Όποιος δεν το βλέπει…

Κρείττον σιγάν!