160609 ΑΛΛΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Άλλα θέλω κι άλλα κάνω…

Αυτό, όπως φαίνεται και από την τεράστια επιτυχία που έκανε το γνωστό τραγούδι του Σωκράτη Μάλαμα –το τραγούδησε και η Κουτσή Μαρία-, συμβαίνει πολύ συχνά. Δεν είναι λίγες οι φορές που άλλα θέλουμε και άλλα κάνουμε όλοι μας.

Το ερώτημα είναι γιατί συμβαίνει αυτό. Τι είναι εκείνο που μας εμποδίζει να κάνουμε ό,τι πραγματικά θέλουμε και να αγνοήσουμε τις επιταγές των ανθρώπων ή των καταστάσεων; Στο τραγούδι δίνεται μια ερμηνεία, δεν ξέρω όμως αν ισχύει πάντα.

Φταίει ο χαρακτήρας μας! Και μάλιστα επισημαίνεται πως είναι «δώρο άδωρο» να προσπαθήσεις να τον αλλάξεις. Τι γίνεται όμως όταν αυτός σε οδηγεί στην καταστροφή; Ρωτάω, γιατί ένα ακόμη στοιχείο που μας δίνει το τραγούδι είναι η αυτοκαταστροφική διάθεση του ήρωα.

Σίγουρα δεν είναι μέσα στα «άλλα» που κάνει χωρίς να θέλει, σίγουρα κανείς δεν τον υποχρεώνει να ρίχνει πετονιά… «ξημερώματα στο δρόμο», αυτό το κάνει από μόνος του γι’ αυτό και το μόνο που πιάνει είναι ο εαυτός του.

Ξέρω τι θα με ρωτήσετε. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το θέμα που μας απασχολεί αυτή την εβδομάδα –Πέμπτη σήμερα. Έχουν και παραέχουν, αν σκεφτεί κανείς πως το τραγούδι αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο ύμνος των… μνημονιακών κυβερνήσεων!

Όλες, μα όλες, άλλα θέλουν κι άλλα κάνουν. Έτσι τουλάχιστον μας διαβεβαιώνουν. Είναι όμως έτσι; Και, αν ναι, ποιος φταίει γι’ αυτό; Τι τους εμποδίζει να κάνουν εκείνο που θέλουν, μήπως ο… χαρακτήρας τους, που είναι «δώρο άδωρο» να τον αλλάξουν;

Για να απαντήσουμε στα ερωτήματα, θα πρέπει να σκεφτούμε τι ήταν εκείνο που έκαναν οι κυβερνήσεις, πριν (αναγκαστούν να) γίνουν μνημονιακές. Το είπαμε νομίζω και χθες: Προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση της εκλογικής τους πελατείας, συντάξεις μεγαλύτερες από τους μισθούς, καλλιέργειες με επιδοτήσεις, «ανάπτυξη» με διόγκωση και παραμόρφωση του δημόσιου τομέα, θαλασσοδάνεια και διαπλοκή στον ιδιωτικό…

Το κακό ήταν ότι όλα αυτά γίνονταν «με τα λεφτά των άλλων». Τα οποία, όπως είπε και η Μάργκαρετ Θάτσερ, κάποτε τελειώνουν και τότε ο «σοσιαλισμός» σηκώνει τα χέρια. Έτσι φτάνεις στο σημείο άλλα να θέλεις και άλλα να κάνεις. Φτάνεις στα μνημόνια!

Το άλλο πουλάκι:

Μήπως όμως τότε… αλλάξανε χαρακτήρα;

Όχι, βέβαια! Διότι, αυτό που βλέπουμε έξι χρόνια τώρα είναι πως δεν μπορείς να είσαι «σωστός με το στανιό». Τι έκαναν οι κυβερνήσεις μας, όλες οι κυβερνήσεις, όλα αυτά τα χρόνια; Σας μεταφέρω τη γνώμη ενός πολύ πιο ειδικού από εμάς. Δεν θα σας πω ποιος είναι, γιατί υπάρχουν και προκαταλήψεις.

Εξηγεί για ποιο λόγο, πέρα από τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής περίπτωσης η οποία απαιτούσε μεγαλύτερη προσπάθεια, το πρόγραμμα πέτυχε σε άλλες χώρες, όχι όμως εδώ. Υπάρχουν, λέει, δυο εξηγήσεις. Σας τις παραθέτω:

Η πρώτη είναι ότι καμία ελληνική κυβέρνηση δεν «πήρε πάνω της» την ευθύνη του προγράμματος, το οποίο φάνηκε ως έξωθεν επιβαλλόμενο. Άλλωστε η ίδια η χώρα δεν ετοίμασε ποτέ το δικό της business plan.

Ποτέ δεν υπήρξε, με άλλα λόγια, ένα ολοκληρωμένο εθνικό σχέδιο για τη διόρθωση των ανισορροπιών, τον εκσυγχρονισμό των θεσμών και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Το «νέο παραγωγικό μοντέλο» δεν έγινε ευρύτερα κατανοητό τι είναι και πώς λειτουργεί.

Επίσης δεν έχει υπάρξει –ακόμη μέχρι σήμερα- μια σοβαρή και νηφάλια συζήτηση για τα πραγματικά αίτια του προβλήματος, ώστε να έχουμε όλοι κοινή αντίληψη για το τι πήγε στραβά και πως διορθώνεται.

Η δεύτερη διαφοροποίηση αφορά την κάθετη διαίρεση του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας σε «Πράσινους και Βένετους»,σε «μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς». Η απουσία της απαραίτητης πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης μόνον αρνητικές συνέπειες είχε στην εξέλιξη των πραγμάτων.

Σε όλη τη διάρκεια της κρίσης η εκάστοτε αντιπολίτευση όχι μόνο αρνήθηκε να συναινέσει, αλλά καλλιέργησε συστηματικά την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να ξαναγυρίσουμε στην αμεριμνησία της προ κρίσης εποχής, καταργώντας τις πολιτικές λιτότητας.

Έτσι έφτασε το μνημόνιο να θεωρείται από αρκετούς ως η αιτία της κρίσης και όχι ως η λύση των γενεσιουργών αιτιών της.

Τώρα μπορώ να μαρτυρήσω ότι όλα αυτά τα λέει (τα είπε) ο πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Προβόπουλος και σας δίνω την άδεια να σχολιάσετε με όποιον τρόπο θέλετε και το πρόσωπο και τις απόψεις του. Μόνο, παρακαλώ, με επιχειρήματα, όχι «κοίτα ποιος μιλάει».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Άλλα θέλουν κι άλλα κάνουν...

«Το μνημόνιο ψηφίστηκε, αλλά δεν εφαρμόζεται», διαβάζω στο ΒΗΜΑ. «Από τις 270 δράσεις που προβλέπει η συμφωνία υλοποιηθήκαν μόνο όσες αφορούσαν τράπεζες και δημοσιονομικά, ενώ οι διαρθρωτικές αλλαγές έμειναν στα αζήτητα, προς δόξαν του πελατειακού κράτους»!

Ακόμη όμως κι εκεί που ψηφίζονται κάποιες ρυθμίσεις… ολημερίς τις χτίζουνε, το βράδυ τις γκρεμίζουν. Οι 19 πρώτοι νόμοι αυτής της κυβέρνησης άλλαξαν 43 φορές μέσα σε έναν χρόνο, ενώ υπήρξε και άρθρο που υπέστη 13 αλλαγές, μέσα σε 19 ημέρες!

Την ώρα λοιπόν που «έξω φυσάει αέρας» αλλαγής και σπρώχνει ακόμη και τα πρώην μνημονιακά κράτη σε νέα, διορθωμένη πορεία, με βάση τα δεδομένα της σύγχρονης εποχής, «μέσα σ’ αυτό το σπίτι» τίποτε δεν φαίνεται να αλλάζει.

«Απίστευτος ο κόσμος [μας] κι ο χαρακτήρας μας»!

Άλλα ‘ντ’ άλλων!