160615 ΠΑΡΗΤΗΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Έχε με παρητημένον»!

Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτή η σημερινή… (εκδήλωση να την πω; συγκέντρωση να την πω;) «πρωτοβουλία πολιτών» μου έφερε στον νου τη γνωστή ρήση από το Ευαγγέλιο. Όπου το ρήμα το συναντάμε περίπου με την έννοια του δεν ενδιαφέρομαι.

Βέβαια, στις επίσημες μεταφράσεις τού δίνουν την έννοια της δικαιολογημένης απουσίας. «Και ήρξαντο από μιας παραιτείσθαι πάντες» = Και άρχισαν όλοι αμέσως να δικαιολογούνται. Σας θυμίζω ότι μιλάμε για την παραβολή του ανθρώπου που «εποίησε δείπνο μέγα και εκάλεσε πολλούς».

«Αγρόν ηγόρασα», είπε ο πρώτος, «και έχω ανάγκη εξελθείν και ιδείν αυτόν^. ερωτώ σε, έχε με παρητημένον». Ο δεύτερος είπε ότι αγόρασε πέντε ζευγάρια βόδια και ο τρίτος ότι παντρεύτηκε, προσπαθώντας όλοι να δικαιολογήσουν την απροθυμία τους να παρακαθήσουν στο δείπνο.

Δεν τους ενδιέφερε. Είχαν άλλες δουλειές, άλλα ενδιαφέροντα, ασχέτως αν ο οικοδεσπότης που τους κάλεσε τα θεωρούσε δευτερεύοντα και βρήκε προσβλητική την άρνησή τους.

Το ερώτημα που τίθεται είναι τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη σημερινή (πώς την είπαμε;) πρωτοβουλία πολιτών.

Έχουν και παραέχουν! Διότι, από όποια πλευρά και να σταθεί κανείς, θα υπάρχει πάντοτε η στάση «έχε με παρητημένον», η οποία πρέπει να γίνεται σεβαστή. Γιατί, λοιπόν, να μαλώνουμε; Ας αφεθεί ο καθένας να κάνει (ή να μην κάνει) ό,τι νομίζει σωστότερο.

Ας ξεκινήσουμε από εκείνους που θα συμμετέχουν. Έχουν δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν, ακόμη και να προβάλουν το αίτημα «παραιτηθείτε»; Ασφαλώς και το έχουν, σε (στοιχειωδώς, τουλάχιστον) δημοκρατική χώρα ζούμε.

Μήπως όμως το «παραιτηθείτε» αντιβαίνει στις δημοκρατικές διαδικασίες, αφού υπάρχει μια προσφάτως εκλεγμένη κυβέρνηση, η οποία έχει ακόμη την δεδηλωμένη; Για να απαντήσουμε θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη μας όχι τις δημοσκοπήσεις, αλλά τη θέση της ίδιας της κυβέρνησης απέναντι σ’ αυτές.

Κατά την τελευταία μεγάλη μάχη στη Βουλή για την ψήφιση των μέτρων του μνημονίου, ο πρωθυπουργός είπε τελείως ξεκάθαρα πως οι κυβερνητικοί βουλευτές πρέπει να τα ψηφίσουν, διαφορετικά θα πέσει η κυβέρνηση και θα ξαναέλθουν στη εξουσία «οι άλλοι».

Το άλλο πουλάκι:

Παραδέχτηκε, δηλαδή, ότι έχουν δίκιο οι… «παραιτηθείτε»!

Παραδέχτηκε ότι η κυβέρνηση δεν έχει πλέον την πλειοψηφία στην κοινωνία και πως εξακολουθεί να βρίσκεται στην εξουσία εκμεταλλευομένη την (ορθότατη) συνταγματική επιταγή που λέει ότι εκλογές (πρέπει να) γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια.

Εκτός εάν… παραιτηθεί η κυβέρνηση. Η οποία, θυμίζω, όταν ήταν στην αντιπολίτευση, ζητούσε εκλογές από την πρώτη στιγμή που κατάλαβε ότι μπορεί και να τις κερδίσει και στο τέλος πέτυχε να διεξαχθούν πρόωρα, εκβιάζοντας μέσω της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.

Για να επανέλθουμε όμως στην ουσία της συζήτησής μας, σ’ αυτούς όλους τού «παραιτηθείτε» πολλοί άλλοι, μεταξύ των οποίων και εμείς, λένε (λέμε) «έχετέ μας παρητημένους». Δεν μας ενδιαφέρει και δεν μας αφορά η συγκεκριμένη πρωτοβουλία.

Ο λόγος; Κάποιοι, κάποτε, σ’ αυτόν τον τόπο, πρέπει να είναι συνεπείς με όσα λένε και υποστηρίζουν και όχι να τα αλλάζουν, μόλις αλλάξει και το προσωπικό τους, το κομματικό τους ή κάποιο άλλο συμφέρον τους.

Εμείς διαφωνούσαμε με τέτοιου είδους πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις και το είχαμε πει ξεκάθαρα, ακόμη από την εποχή των περίφημων «κινημάτων διαμαρτυρίας». Σήμερα, που είμαστε όλοι περισσότερο σοφοί, βλέποντας πού οδήγησαν τα «κινήματα» εκείνα, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι δεν μας αφορούν.

Ποιοι δεν μπορούν να το λένε αυτό;

Ας έρθουμε, λοιπόν και στην άλλη πλευρά και να πούμε ότι είναι άλλο πράγμα να λες «έχε με παρητημένον» και άλλο να βρίζεις εκείνον που σε προσκάλεσε.

Δικαίωμά τους να θεωρούν ότι οι… «παραιτηθείτε» έχουν ως στόχο να ρίξουν την κυβέρνηση, επειδή πλήττονται τα συμφέροντά τους. Ρωτάω: υπάρχει κάτι το μεμπτό σ’ αυτό το αίτημα;

Επειδή και οι ίδιοι δεν μπορούν να απαντήσουν θετικά, προσπαθούν να αποδείξουν ότι αυτά τα συμφέροντα δεν είναι όμοια με εκείνα του απλού λαού που υπερασπίζεται η κυβέρνηση. Έτσι, στρέφονται ενάντια σε όσους συμμετέχουν και τους επιτίθενται με ανόητους χαρακτηρισμούς.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν βλέπουν (;) την αντίφαση της στάσης τους;

Διότι, όποιοι και αν είναι οι πρωτεργάτες ή οι συμμετέχοντες των… «παραιτηθείτε», σίγουρα οι περισσότεροι αποτελούν πιο σοβαρές περιπτώσεις (και λιγότερο ύποπτες), από πολλούς από εκείνους που έδρασαν την περίοδο των «αγανακτισμένων».

Οι οποίοι αναγορεύτηκαν τότε σε λαϊκούς αγωνιστές, μόνο και μόνο για να καβαλήσουν το κύμα της αγανάκτησης και να μας αποδείξουν αμέσως μετά πόσο λαϊκοί και τι είδους αγωνιστές ήταν.

Βλέπετε τι έγινε, τώρα; Πέσαμε κι εμείς στην παγίδα να συζητάμε για το ποιόν των διαμαρτυρομένων και όχι για το δίκαιο των αιτημάτων τους ή για την ορθή επιλογή του τρόπου και του χρόνου διαμαρτυρίας.

Έτσι όμως δεν γίνεται πολιτική. Το ότι οι «αγανακτισμένοι» είχαν άδικο αποδείχθηκε από τον τρόπο διαμαρτυρίας (ανοχή στη βία αν όχι πρόκλησή της, προσωπικές στρατηγικές, αντιδημοκρατικές και αντικοινοβουλευτικές επιδιώξεις, προτροπή σε παράνομες ενέργειες, καλλιέργεια διχαστικού κλίματος…) και όχι από το ποιοι συμμετείχαν στο «κίνημα».

Με τα ίδια σταθμά θα πρέπει να κριθούν και οι… «παραιτηθείτε».

Τη δικιά μας τη θέση την ακούσατε προηγουμένως: «Έχετέ μας παρητημένους». Και όχι, βεβαίως, επειδή… «αγρόν ηγοράσαμεν», αλλά επειδή θέλουμε να είμαστε συνεπείς.

Κυρίως όμως επειδή… «έκαστος εφ’ ω ετάχθη». 

«Κάτι να γίνεται», σου λέει ο άλλος!