160628 HTTHMENON

Το ένα πουλάκι:

«Πλην Λακεδαιμονίων».

Και πλην Βρετανών, φυσικά!

Δεν ήσαν οι Βρετανοί για να τους οδηγούν και να τους προστάζουν σαν πολυτίμους υπηρέτας. Άλλωστε μια Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς Βρετανό βασιλέα γι’ αρχηγό δεν θα τους φαίνονταν πολλής περιωπής. Α βεβαιότατα πλην Βρετανών.

Είναι κι αυτή μια στάσις. Νοιώθεται.

Ιδιαίτερα πρέπει να τους νιώσουμε εμείς, που σηκώσαμε μπαϊράκι και απειλήσαμε πως θα τινάξουμε την Ευρώπη στον αέρα. Εμείς που θέλαμε (θέλαμε;) να φύγουμε, ενώ είχαμε το χέρι απλωμένο για δανεικά. Κάπως έτσι εξηγείται, «νοιώθεται» και η διάχυτη χαρά σε πολλούς κύκλος της χώρας μας, με το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος.

Αναρωτιόμασταν χθες αν υπάρχουν ευθύνες στο τρόπο με τον οποίο δομήθηκε και λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Και απαντούσαμε πως υπάρχουν και είναι πολλές, δεν είναι όμως αυτός ο πραγματικός λόγος που ενισχύονται οι λεγόμενες ευρωσκεπτικιστικές φωνές.

Ας δούμε το θέμα απλά. Προφανώς και στα επιτελεία των Βρυξελλών υπάρχουν τεχνοκράτες οι οποίοι έχουν αυτονομηθεί και λειτουργούν χωρίς να σκέφτονται τους πολίτες της Ευρώπης. Αυτή, τουλάχιστον είναι η κατηγορία που τους αποδίδεται.

Το ερώτημα όμως είναι από πού ξεφύτρωσαν αυτοί; Δεν είναι απεσταλμένοι των κυβερνήσεων και μάλιστα ανακλητοί; Δεν εκτελούν εντολές και δεν εφαρμόζουν νόμους είτε των κρατών από τα οποία προέρχονται είτε του Ευρωκοινοβουλίου;

Ακόμη και αν κατόρθωσαν να γίνουν ένα αυτονομημένο κέντρο αποφάσεων, η ευθύνη ανήκει στις κυβερνήσεις των κρατών, στα εκλεγμένα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, τελικά, στους πολίτες που ψηφίζουν τις μεν και τα δε.

Επομένως, η δήθεν κριτική στάση στην Ενωμένη Ευρώπη δεν αποτελεί παρά μια πρόφαση των λεγόμενων ευρωσκεπτικιστών, προκειμένου να κερδίσουν πόντους στο πολιτικό παιχνίδι που παίζεται στη χώρα τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα κόμματα αυτά και οι πολιτικοί που τα εκπροσωπούν ανήκουν στα άκρα, στο περιθώριο θα λέγαμε του πολιτικού φάσματος κάθε χώρας, και προσπαθούν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους μέσω της επίθεσης σε έναν εχθρό που δεν χρειάζεται να τον περιγράψεις, ούτε να εξηγήσεις τη λειτουργία του.

Το άλλο πουλάκι:

«Αυτοί φταίνε»!

Που δεν μας αφήνουν να λειτουργήσουμε όπως ξέρουμε εμείς, που θέτουν κανόνες και όρια, που έχουν απαιτήσεις, που μας φορτώνουν και τους μετανάστες (τους). Λαϊκισμός χωρίς όρια.

Ποιοι είναι αυτοί; Το είπαμε πριν. Κάποιοι δικοί μας εκπρόσωποι, κάποιοι επικεφαλής οργάνων στα οποία συμμετέχουμε κι εμείς ισότιμα και έχουμε λόγο, κάποιοι τεχνοκράτες που υποτίθεται ότι εφαρμόζουν δικές μας εντολές και οδηγίες.

Τι λογής είναι τα όρια και οι κανόνες που τίθενται και περιορίζουν την… εθνική μας ανεξαρτησία; Είναι κανόνες που ορίζουν τον σεβασμό των δικαιωμάτων, την προστασία του περιβάλλοντος, την ελευθερία διακίνησης ανθρώπων και ιδεών, τη συνοχή των κοινωνιών...

Προφανώς υπάρχουν και κανόνες και περιορισμοί σε επίπεδο παραγωγής και διακίνησης εμπορευμάτων, δασμών και φόρων, τιμών και επιδοτήσεων…

Τους οποίους όμως συναποφασίζουμε. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε τον εναλλακτικό δρόμο.

Που είναι ποιος; Η πλήρης απελευθέρωση των αγορών, η κατάργηση κάθε περιορισμού και η επικράτηση των τυφλών δυνάμεων του κέρδους. Περί αυτού πρόκειται, αυτά είναι τα όρια και οι περιορισμοί που τίθενται από τους «κακούς και ανεξέλεγκτους τεχνοκράτες των Βρυξελλών».

Ελάτε να δούμε λίγο ένα γνωστό παράδειγμα, αυτό της χώρας μας. Πού ακριβώς εντοπίζονται τα όρια και οι περιορισμοί που μας θέτουν οι… θεσμοί (που είναι και δανειστές μας, αλλά το παραβλέπουμε αυτό για την οικονομία της συζήτησης).

Δεν αναγνωρίζουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση με τα όργανά της αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο κάθε αδικημένου από την… εντόπια νομοθεσία και τις αυθαιρεσίες τής κρατικής εξουσίας;

Δε ξέρουμε όλοι ότι χωρίς τους ευρωπαϊκούς περιορισμούς και τους κανόνες για το περιβάλλον, η κατάσταση θα ήταν τώρα στα επίπεδα της δεκαετίας του ’70;

Ή μήπως μας ενοχλεί το γεγονός ότι οι θεσμοί (που είναι και δανειστές μας, δεν θυμάμαι αν το είπαμε αυτό) δεν επιτρέπουν στις κυβερνήσεις μας να δημιουργούν νέα ελλείμματα, δαπανώντας το  μεγαλύτερο μέρος των εσόδων σε ρουσφετολογικούς διορισμούς ημετέρων σε θέσεις χωρίς αντικείμενο;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτά τα λένε στους πολίτες οι ευρωσκεπτικιστές;

Όχι, βέβαια! Τι τους λένε;

«Μας κλέβουν τον πλούτο μας, δεν μας αφήνουν να αποφασίζουμε για τον τόπο μας, μας φορτώνουν πρόσφυγες, προσπαθούν να εξαφανίσουν τη γλώσσα και τον πολιτισμό μας…»

Τέτοια ωραία τους λένε, χαϊδεύοντας τα χαμηλά ένστικτα ημιμαθών και προκατειλημμένων ανθρώπων, οι οποίοι βέβαια, αυτό να το λέμε, βλέπουν πως το μέλλον τους δεν θα είναι εκείνο που ήλπιζαν ή ονειρεύονταν.

Αντί όμως να σκεφτούν τι φταίει και πώς μπορεί να αλλάξει, ακολουθούν τον παραδοσιακό τρόπο της… χελώνας, που κλείνεται στο καβούκι της και νομίζει ότι όλα θα διορθωθούν από μόνα τους.

Ή θα διορθωθούν όταν θα έρθουν στην εξουσία οι λαϊκιστές του ευρωσκεπτικισμού, που θα κλείσουν τα σύνορα και θα ακολουθήσουν «ένα μοντέλο ανάπτυξης βασισμένο στους εθνικούς πόρους και τις εγχώριες παραγωγικές δυνάμεις», κάτι δηλαδή σαν την Αλβανία του Χότζα.

Το πρόβλημα είναι ότι, στα δημοκρατικά καθεστώτα, όπου μπορούν (χάρη στις ευρωπαϊκές ιδέες) να ανθούν κάθε λογής λουλούδια, υπάρχει και το δικαίωμα της επιλογής μέσω δημοψηφισμάτων. Τα οποία είναι καλά ως ιδέα, στην πράξη όμως έχουν πολλά προβλήματα και τα βλέπουμε ήδη στη Βρετανία.

Περί δημοψηφισμάτων όμως, αύριο.

Σκέτο σκεπτικισμός δεν κάνει;