160623 ΤΕΧΝΟΒΟΥΤΙΕΣ

Το ένα πουλάκι:

Τι είδους επιστήμονες θέλουμε;

Λέγαμε χθες για τα παιδιά που πηγαίνουν (καταλήγουν;) σε κάποιες σχολές, χωρίς να το επιθυμούν πραγματικά. Κάθε τόσο, πέρα από τις «διαχρονικές αξίες», τις σχολές που απαιτούν μεγάλες βαθμολογίες, εμφανίζονται και άλλες που γίνονται της μόδας.

Πολλοί καλοί μαθητές, αισθάνονται υποχρεωμένοι να τις δηλώσουν και να φοιτήσουν σ’ αυτές, χωρίς να ξέρουν ποιες είναι οι πραγματικές προοπτικές που ανοίγονται, όταν θα πάρουν το πτυχίο τους.

Αποτέλεσμα; Αποφοιτούν και ψάχνουν να ακολουθήσουν κάποια «καριέρα» που βρίσκεται σε άμεση σχέση με το (γνωστό και αγαπημένο σε όλους) ελληνικό δημόσιο. Γίνονται υπάλληλοι και ακολουθούν μια σταδιοδρομία που ελάχιστη σχέση έχει μ’ εκείνο που στ’ αλήθεια σπούδασαν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι σχολές πληροφορικής. Κάποτε, πριν επέλθει ο κορεσμός (και θα σας πω παρακάτω τι εννοούμε κορεσμό), τις δήλωναν οι άριστοι μαθητές κάθε σχολείου. Οι σημαιοφόροι!

Οι οποίοι, μετά τις σπουδές και την απόκτηση του πτυχίου τους, αντί να ανοίξουν δημιουργικά τα φτερά τους και να δοκιμάσουν την τύχη τους στο πεδίο σπουδών τους, πήγαν και έγιναν καθηγητές πληροφορικής!

Κάποιοι από αυτούς ξαναγύρισαν στο σχολείο από το οποίο είχαν αποφοιτήσει ως αριστούχοι με τα περισσότερα μόρια στις εξετάσεις και έγιναν συνάδελφοι των παλιών καθηγητών τους, που κάποτε καμάρωναν για τις επιτυχίες τους.

Δηλαδή αποφάσισαν να κάνουν την ίδια δουλειά που θα έκανε και κάποιος μετριότατος συμμαθητής τους που πέρασε στις λεγόμενες «καθηγητικές σχολές», που καμιά σχέση δεν είχαν, ως προς τη δυσκολία πρόσβασης, με εκείνες της πληροφορικής που είχαν επιλέξει οι ίδιοι ως «πρώτοι των πρώτων».

(Μη σας πω ότι πολλοί έγιναν και… κακοί καθηγητές. Λογικό δεν είναι;. Όταν κάποιος που διαθέτει κατά τεκμήριο αυξημένα προσόντα επιλέγει τον εύκολο και ασφαλή δρόμο του δημοσίου, σίγουρα δεν το κάνει επειδή είναι ορεξάτος για δουλειά, μάλλον πάει να αράξει και να αφεθεί στην ξένοιαστη ζωή τού «μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει…»)

Το άλλο πουλάκι:

Ευτυχώς δεν είναι όλοι έτσι.

Διαβάζω κάθε τόσο για τις φανταστικές εφαρμογές που σκέφτονται και σχεδιάζουν διάφοροι προγραμματιστές της πληροφορικής και λέω «μπράβο στα παιδιά». Εφαρμογές που δείχνουν, πέρα από τις δυνατότητες στο αντικείμενο που σπούδασαν, φαντασία και επινοητικότητα.

Μόλις προχθές είχαν οι εφημερίδες αναφορές στους «βασιλιάδες της ξαπλώστρας», τους νέους που σκέφτηκαν εφαρμογές σχετικές με την παραλία, τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες, που κάνουν τη ζωή του χρήστη πολύ πιο εύκολη.

Η πρώτη έχει να κάνει με την «κράτηση» ξαπλώστρας σε παραλίες όπου υπάρχει μεγάλη ζήτηση. Οι εμπνευστές της εφαρμογής σκέφτηκαν να αξιοποιήσουν την ταλαιπωρία που υπέστησαν, όταν επέτυχαν να βρουν ξαπλώστρα σε απομακρυσμένη παραλία και έπρεπε να γυρίσουν πίσω μέσα στο λιοπύρι.

Σκέφτηκαν, λοιπόν, να σχεδιάσουν μια εφαρμογή που θα δίνει τη δυνατότητα στον χρήστη να βλέπει από το κινητό ή το τάμπλετ του τη διαθεσιμότητα σε ξαπλώστρες, να κλείνει μια για τις ώρες που επιθυμεί και να την προπληρώνει αμέσως.

Εδώ λίγη προσοχή!

Υπάρχουν πολλοί που διαφωνούν με την πρακτική να κλείνονται ρεζερβέ ξαπλώστρες σε παραλίες και το θεωρούν… αρχοντοχωριατιά! Το καλύτερο θα ήταν, λένε, να υπάρχει η δυνατότητα να πιάνει την ξαπλώστρα όποιος προλάβει. Το «πρωινό πουλί», που λένε και οι Άγγλοι.

Αυτό όμως δεν είναι το θέμα της συζήτησής μας. Από τη στιγμή που κάτι συμβαίνει, γιατί να μην μπορεί να το κάνει ο κάθε χρήστης, αλλά να επιτρέπεται μόνο στον… πρώτο «μάγκα», που έχει λαδώσει τον υπάλληλο για να βάλει μια πετσέτα και να του κρατήσει την ξαπλώστρα δίπλα στο κύμα;

Εξάλλου, από τη στιγμή που κλείνεις τραπέζι σε εστιατόριο ή μπαρ, ενώ μπορείς, αν δεν υπάρχει διαθέσιμο, να φύγεις και να πας στο διπλανό, γιατί να μην έχεις τη δυνατότητα να κλείσεις ξαπλώστρα σε κάποια απομακρυσμένη παραλία, όπου, αν δεν βρεις ελεύθερη, θα ταλαιπωρηθείς αφάνταστα;

(Προσωπικά, δεν θα με ενοχλούσε καθόλου η παντελής απουσία «υποδομών» στις παραλίες, και τότε κάποιες θα ήταν πραγματικά ερημικές και θα άξιζε τον κόπο και την ταλαιπωρία να τις επισκεφθείς. Όμως, όπως είπαμε, δεν είναι αυτό το θέμα μας.)

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έχουμε και άλλη ενδιαφέρουσα εφαρμογή.

Κάποιος ηλεκτρολόγος μηχανικός σκέφτηκε να δώσει ρεύμα στους λουόμενους, οι οποίοι μπορεί να πάθουν και κρίση πανικού, βλέποντας το κινητό ή το τάμπλετ τους να αποφορτίζεται και τον κίνδυνο να μείνουν «αποκομμένοι» στην παραλία ορατό.

Τι έκανε, λοιπόν; Σχεδίασε και κατασκεύασε ομπρέλες εφοδιασμένες με φωτοβολταϊκά, οι οποίες θα παρέχουν τη δυνατότητα στον χρήστη (που τις είχε κλείσει αξιοποιώντας την προηγούμενη εφαρμογή) να φορτίζει το κινητό ή το τάμπλετ του.

Βλέπετε τώρα, φίλοι μου, τι σημαίνει αξιοποιώ τις σπουδές που έχω κάνει, βάζω μπροστά τη φαντασία και την επινοητικότητά μου, ανοίγω τα φτερά μου και… κερδίζω και εγώ και η χώρα μου;

Βλέπετε επίσης ότι ο κορεσμός σε κάποιες σχολές έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι απόφοιτοι δεν μπορούν, πλέον, να απορροφηθούν από το δημόσιο; Μια τέτοια σχολή, για τον νέο που έχει πραγματική έφεση και όρεξη για δουλειά, θα είναι πάντοτε ευκαιρία ζωής.

Ας το σκεφτούν σοβαρά τα παιδιά και οι γονείς τους, τώρα που θα κληθούν (οι δεύτεροι, μέσω των πρώτων), να κάνουν τις δηλώσεις προτίμησης για τις σχολές όπου «επιθυμούν» να σπουδάσουν.

Τεχνοτουρισμός!