160621 ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

«Ήταν δύσκολα τα θέματα»!

Διαβάζω σε σχετικό ρεπορτάζ, έξω από Λύκειο της Θεσσαλονίκης, ότι μ’ αυτό τον τρόπο προσπάθησαν να δικαιολογήσουν την αποτυχία τους μαθητές που συγκέντρωσαν γύρω στις τέσσερις χιλιάδες μόρια.

Ήταν δύσκολα τα θέματα;

Όλοι όσοι γνωρίζουν τα πράγματα από κοντά λένε πως ήταν τα ευκολότερα των τελευταίων ετών. Φίλος, μαθηματικός, λέει ότι δεν θυμάται άλλη φορά να έγραψαν οι υποψήφιοι σε τόσο μεγάλο ποσοστό 53,24% πάνω από τη βάση.

Κι όμως, ακόμη και φέτος αυτή είναι η δικαιολογία. Η οποία δεν ισχύει σε καμιά περίπτωση, διότι, με τα ίδια ακριβώς θέματα κάποιοι έγραψαν δεκαοκτώ και δεκαεννιά και οι εν λόγω μαθητές ένα και δύο.

Διότι, αυτό σημαίνει το σύνολο των μονάδων που συγκέντρωσαν. Αν σκεφτείς ότι στην έκθεση, και εντελώς απροετοίμαστος να πας, μπορείς να γράψεις γύρω στο δέκα, πάει να πει πως στα άλλα μαθήματα έδωσες άδεια κόλλα.

Το περίεργο δεν είναι ότι υπάρχουν τέτοιοι μαθητές. Το περίεργο δεν είναι ότι τελειώνουν το Λύκειο και δίνουν Πανελλαδικές Εξετάσεις, ενώ κανονικά θα έπρεπε να… σκαλώσουν κάπου στο Γυμνάσιο, για να μην πω στο Δημοτικό.

Το περίεργο είναι ότι αυτοί οι μαθητές θα μπουν και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και μάλιστα κάποιοι θα την τελειώσουν παίρνοντας ένα πτυχίο.

Μου περιέγραφε την κατάσταση ένας φίλος που δίδασκε στα ΤΕΙ υποψήφιους μηχανικούς.

«Πολλοί δεν ξέρουν να κάνουν τις τέσσερις πράξεις. Και δεν εννοώ με το μολύβι. Αυτό είναι αδιανόητο. Ακόμη και με το κομπιουτεράκι όμως κάνουν λάθος. Βρίσκουν σε μια διαίρεση ότι, για παράδειγμα, 13,72 διά 2,8 κάνει 49 και δεν μπορούν να σκεφτούν ότι αυτό δεν είναι λογικό, αλλά κάπου έκαναν λάθος στην υποδιαστολή».

Αυτά, λοιπόν, τα παιδιά, και άλλα πολλά στην ίδια κατάσταση, θα πάνε να «σπουδάσουν» κάπου και η πολιτεία θα πληρώσει κτήρια, εργαστήρια, καθηγητές, συγγράμματα, δωρεάν φαγητό και μετακινήσεις, προκειμένου να τους δώσει μια μόρφωση και ένα πτυχίο.

Το άλλο πουλάκι:

Το ίδιο και οι γονείς τους.

Θα κάνουν ένα σωρό έξοδα, συχνά από το υστέρημά τους, θα χρεωθούν πιθανότατα, προκειμένου να μη στερήσουν τα παιδιά τους από… τις ευκαιρίες που έχουν άλλοι συνομήλικοί τους. Χωρίς να σκεφτούν και αυτοί και πολλοί άλλοι ότι οι ίσες ευκαιρίες είναι δικαίωμα ενός νέου, το οποίο όμως συνεπάγεται και κάποιες υποχρεώσεις.

Χωρίς να σκεφτούν ακόμη πως υποχρέωση της πολιτείας είναι να δίνει ευκαιρίες σε όλα τα παιδιά, όχι όμως τις ίδιες, αλλά ανάλογα με τις δυνατότητες του καθενός και, οπωσδήποτε, ανάλογα με την προσπάθεια που προτίθεται να καταβάλει.

Αυτή είναι μια παράμετρος του προβλήματος, που, όπως είπαμε και χθες, δεν μπορείς να τη δεις ξεκομμένα από άλλες. Ας πούμε, το γεγονός ότι στη χώρα μας τα Πανεπιστήμια δεν έχουν ως στόχο να καλύψουν τις ανάγκες για μόρφωση των νέων παιδιών.

Τουλάχιστον πολλά από αυτά. Τα οποία ιδρύονται και λειτουργούν για να καλύψουν οικονομικές ανάγκες των κοινωνιών μέσα στις οποίες… φυτεύονται. Για να νοικιαστούν σπίτια, να δουλέψουν μαγαζιά, να κυκλοφορήσει το εισαγόμενο από άλλες πόλεις χρήμα.

Οι οποίες, με τη σειρά τους, περιμένουν να έρθει οικονομική «ανάπτυξη» από τους φοιτητές που θα καταφτάσουν στα μέρη τους και θα ξοδέψουν εκεί τα χρήματα των γονιών τους. Στην πράξη, δηλαδή, αλλάζουμε μεταξύ μας τα λεφτά μας και αυτό λέγεται εκπαιδευτική πολιτική για την τριτοβάθμια εκπαίδευση των νέων.

Όχι ότι δεν υπάρχουν και καλά (πάντοτε για τα ελληνικά δεδομένα) Πανεπιστήμια και αξιόλογες σχολές. Αυτά όμως χρειάζονται ελάχιστους φοιτητές, σε σχέση με τις δεκάδες χιλιάδες των υποψηφίων που ψάχνουν να… σκαλώσουν κάπου.

Έτσι εξηγούνται οι πολύ κάτω από τη βάση βαθμολογίες, οι οποίες εξηγούνται από τα… «δύσκολα θέματα», τα οποία εξηγούνται από το γεγονός ότι όλοι όσοι αποφοιτούν από το (υποχρεωτικό) Γυμνάσιο θα μπουν τελικά και σε κάποια σχολή, εκτός πια και αν προσπαθήσουν πάρα πολύ να αποτύχουν.

Έτσι εξηγούνται και τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα μαθήματα, αφού οι σχολές που έχουν μια πραγματική αξία δέχονται σχετικά μικρό αριθμό φοιτητών, ενώ οι υποψήφιοι γι’ αυτές είναι περισσότεροι, άρα πρέπει με κάποιο τρόπο να ξεπεράσουν τους ανταγωνιστές τους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι πραγματικά θέλουν να σπουδάσουν τα παιδιά;

Με αφορμή τις «σχολές υψηλής ζήτησης», επιτρέψτε μου να παρατηρήσω ότι η υψηλή ζήτηση οφείλεται εν πολλοίς και στο γεγονός ότι… οι σχολές αυτές τη διαθέτουν. Τι θέλω να πω; Υπάρχουν πολλά παιδιά, αριστούχοι μαθητές, που δηλώνουν τις πιο περιζήτητες σχολές ακριβώς επειδή είναι περιζήτητες.

Υπάρχει δηλαδή μια νοοτροπία που λέει ότι ο καλύτερος κάθε σχολείου οφείλει να πάει στη σχολή με τη μεγαλύτερη ζήτηση. Γιατί; Έτσι. Επειδή μπορεί να το κάνει. Όχι επειδή θα του εξασφαλίσει καλύτερο μέλλον, ούτε επειδή αγαπάει το συγκεκριμένο επάγγελμα, αλλά επειδή αυτή είναι η μοίρα των καλών μαθητών.

Δείτε, ας πούμε, τι ντόρος γίνεται, όποτε ένας αριστούχος, λόγω της ιδιαίτερης αγάπης που έχει για μια επιστήμη, επιλέγει να δηλώσει Μαθηματικό ή Φυσικό. Πρέπει ο ίδιος και οι γονείς του να εξηγούν αναλυτικά σε γνωστούς και φίλους ότι δεν απέτυχε στις εξετάσεις, απλώς… αυτό του άρεσε!

Αφήστε που ανεβάζει τη βάση στη συγκεκριμένη σχολή και δημιουργεί και άλλους εχθρούς!

Τριτοβάθμια περίπτωση!