160613 ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΕΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Γιατί μαλώνουμε;

Συνήθως μαλώνουμε χωρίς λόγο. Λέγοντάς το αυτό, δεν εννοώ πως δεν υπάρχουν λόγοι για μάλωμα. Κάθε άλλο. Πάρε ένα οποιοδήποτε θέμα, σχολίασέ το με έναν τρόπο, με όποιον θέλεις, και θα βρεθούν χίλιοι δυο, όχι απλώς να διαφωνήσουν μαζί σου, αλλά να σου την πέσουν κανονικά.

Σε κάποιους δεν θα αρέσει το ύφος σου. Σε άλλους ο τόνος της φωνής σου. Ορισμένοι θα σκεφτούν ότι πήρες τη συγκεκριμένη θέση επειδή έχεις προσωπικό συμφέρον και κάποιοι άλλοι θα θεωρήσουν βέβαιο ότι είσαι έμμισθος υπερασπιστής αλλότριων συμφερόντων.

Τέλος, θα βρεθούν και κάτι λίγοι που θα σκεφτούν σοβαρά τα όσα είπες και μπορεί να μπουν στον κόπο να απαντήσουν με επιχειρήματα. Ωστόσο, δεν εννοώ ούτε αυτό, όταν υποστηρίζω ότι ψάχνουμε λόγο να μαλώσουμε.

Διότι αυτό δεν είναι μάλωμα, είναι η συνήθης πρακτική όσων «ζουν» στο διαδίκτυο. Το μάλωμα έχει να κάνει με γενικότερες καταστάσεις. Πάρτε, για παράδειγμα, ένα γεγονός που εσείς θα το θεωρούσατε αυτονόητο.

Ποιο να πούμε; Το ότι οι φύλακες του ζωολογικού κήπου πυροβόλησαν και σκότωσαν τον γορίλα που «έπαιζε» με το παιδάκι που βρέθηκα κατά λάθος στο κλουβί του. Ε, ακόμη και γι’ αυτό βρέθηκαν πολλοί να πουν ότι κακώς έγινε.

Το περίεργο δεν είναι η… φιλοζωική θέση που παίρνουν, είναι που δεν σου λένε τι θα γινόταν, αν επρόκειτο για το δικό τους παιδί. Αν απαντήσουν, θα σου πουν ότι θα το πρόσεχαν ώστε να μην βρεθεί στο κλουβί. Όπως δηλαδή θα απαντούσαν και οι γονείς του συγκεκριμένου παιδιού, αν τους ρωτούσες λίγα λεπτά πριν αυτό βρεθεί πλάι στον γορίλα.

Κάπως έτσι φτάνουμε στο μάλωμα. Το αρχικό ερώτημα όμως παραμένει. Ξέρουμε γιατί μαλώνουμε; Θα σας δώσω ένα παράδειγμα και θα καταλάβετε ακριβώς για ποιο πράγμα μιλάω.

Ο υπουργός Παιδείας κύριος Φίλης ανακοίνωσε πως μειώνεται κατά μία ώρα η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών στο Γυμνάσιο και έγινε χαμός. Όμως το μάλωμα στήθηκε σε λάθος βάση. Όσοι πήραν μέρος σ’ αυτό δεν είδαν την ουσία.

Η οποία ποια είναι; Προφανώς όχι το αν χρειάζονται ή είναι περιττά τα Αρχαία. Όχι το αν η διδασκαλία τους συνεισφέρει στη γλωσσική καλλιέργεια των παιδιών. Όχι αν το μάθημα γίνεται με τον κατάλληλο τρόπο, ώστε να αποβαίνει ωφέλιμο στους μαθητές…

Το άλλο πουλάκι:

Τι ακριβώς «έκοψε» ο υπουργός;

Ο υπουργός δεν έκοψε την ώρα των Αρχαίων Ελληνικών. Έκοψε τρεις ώρες διδασκαλίας, η μία για την οποία συζητάμε συν άλλες δύο, με το επιχείρημα ότι «τα παιδιά κουράζονται πολύ».

Το επιχείρημα ακούγεται πράγματι σοβαρό, αν λάβουμε υπόψη μας τον όγκο των μαθημάτων που έχουν τα παιδιά στο Γυμνάσιο, αλλά όχι μόνο σ’ αυτό. Θα πρέπει όμως να το δούμε μέσα στο πλαίσιο της γενικότερης πολιτικής.

Διότι υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις πως ο υπουργός δεν ενδιαφέρεται (τόσο) για την κούραση των παιδιών, όσο για το γεγονός ότι δεν του φτάνουν οι καθηγητές για να διδάξουν όλα τα μαθήματα του προγράμματος.

Αν ζούσαμε στις παλιές καλές εποχές, όπου οι διορισμοί μονίμων και αναπληρωτών γινόταν με τη σέσουλα, τότε δεν θα υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα με την κούραση των μαθητών. Δυστυχώς, οι εποχές αυτές τέλειωσαν και χρειάζεται μια προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα.

Τι να κάνει και ο καημένος ο υπουργός; Τι εναλλακτικές λύσεις έχει; Να αυξήσει περαιτέρω το διδακτικό ωράριο των καθηγητών; Μαύρο φίδι που τον έφαγε. Να συγχωνεύσει κι άλλες σχολικές μονάδες; Ποιος ακούει τις… τοπικές κοινωνίες!

Ε, το καλύτερο που είχε να κάνει είναι να το παίξει φιλεύσπλαχνος (και φιλικός) απέναντι στα παιδιά και να κάνει ότι μειώνει τις ώρες διδασκαλίας. Παράλληλα «έντυσε» την πρόταση και με μικρή αύξηση των διαλειμμάτων, ώστε να τη σερβίρει καλύτερα.

Έτσι, φτάσαμε να μαλώνουμε για τη χρησιμότητα των Αρχαίων Ελληνικών και όχι, ας πούμε, για το αν οι καθηγητές πρέπει να έχουν είκοσι μία ή είκοσι δύο, δεκαοκτώ ή δεκαεννιά  ώρες διδασκαλίας την εβδομάδα.

Στο σημείο αυτό να ξαναθυμίσω ότι στον νομό μας λειτουργεί Γυμνάσιο με καμιά δεκαριά μαθητές, όχι σε ορεινή και δύσβατη περιοχή, αλλά σε απόσταση έξι χιλιομέτρων από άλλο Γυμνάσιο και τον δρόμο που τα συνδέει να έχει δύο (αριθμός 2) στροφές!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Καταλάβατε γιατί μαλώνουμε;

Δεν μας φτάνει, δηλαδή, που έχουμε την τάση να τρωγόμαστε μεταξύ μας, είμαστε και κορόιδα που «τσιμπάνε» στο όποιο δόλωμα του κάθε κυρίου Φίλη. Καλή η συζήτηση (λέμε, τώρα) για τη διδασκαλία των Αρχαίων, όμως μήπως θα έπρεπε να την κάνουμε κάποια άλλη ώρα;

Η διαφωνία μας είναι «επί της διαδικασίας», που θα λέγαμε και στις συνελεύσεις, χωρίς να συνειδητοποιούμε από πού προέρχεται ή πως διδαχτήκαμε τη συγκεκριμένη φράση. Γιατί, ας πούμε, δεν λέμε… «πάνω στη διαδικασία»;

Το θέμα του αναλυτικού προγράμματος (τι θα διδαχτούν τα παιδιά και σε πόσες ώρες) είναι ένα πολιτικό ζήτημα. Έτσι, τουλάχιστον διδάσκουν στις σχολές της Παιδαγωγικής.

Αυτό ισχύει όχι μόνο επειδή η όποια επιλογή γίνεται με ιδεολογικά κριτήρια, αλλά επειδή είναι συνδεδεμένη και με άλλου είδους δεδομένα. Τις οικονομικές δυνατότητες μιας χώρας, τις πιέσεις ομάδων συμφερόντων (με την καλή έννοια), ακόμα και τους συσχετισμούς σε συνδικαλιστικούς φορείς.

Το λέω για να ξέρουμε τουλάχιστον γιατί μαλώνουμε!

Αρχαία κόλπα!