160616 ΦΡΕΣΚΟΒΑΜΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Το σπίτι τού κάθε νοικοκύρη…

Για έναν λόγο που αδυνατώ να καταλάβω, τα δημόσια κτήρια θεωρούνται πιο αξιοσέβαστα από τα ιδιωτικά. Αυτός ο ιδιότυπος αρχιτεκτονικός ρατσισμός μάς έχει οδηγήσει σε πολλές λανθασμένες ενέργειες.

Θα σας εξηγήσω αμέσως πού εντοπίζω το πρόβλημα. Κάθε κτήριο έχει την αυτοτελή οντότητά του, την ιστορία του και την όποια αισθητική του αξία, ασχέτως αν είναι δημόσιο ή ιδιωτικό.

Αφήνω ασχολίαστο το γεγονός ότι, στον τόπο αυτόν, μπερδεύουμε συχνά τα δημόσια με τα ιδιωτικά κτήρια, κατατάσσοντας, ας πούμε, στα πρώτα ένα τραπεζικό κατάστημα ή έναν κινηματογράφο.

Οι λόγοι που κάνουν τα δημόσια κτήρια περισσότερο αξιοσέβαστα εδράζουν στην ιστορία και… το αίσθημα δημοκρατίας που μας διακατέχει παραδοσιακά. Τα παλαιότερα από αυτά είχαν πράγματι μια ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική και διακρίνονταν για την αισθητική τους, πράγμα όμως που συμβαίνει και με πολλά ιδιωτικά κτήρια.

Δεν ισχύει το ίδιο για τα περισσότερα από τα σύγχρονα δημόσια κτήρια, τα οποία όμως οφείλουμε να τα σεβόμαστε, με βάση το δεύτερο κριτήριο που θέσαμε πριν: Ανήκουν στον Λαό, δηλαδή σε όλους μας (και σε κανέναν), πράγμα που δεν ισχύει για τα ιδιωτικά.

Ωστόσο, και στα μεν και στα δε εκδηλώνεται μια απουσία σεβασμού, με τους ίδιους πάνω κάτω τρόπους. Το μουντζούρωμά τους από τον κάθε ανόητο που ευελπιστεί να μείνει στην αιωνιότητα, γράφοντας την π@π@ριά του στους τοίχους τους.

Εκείνο που δείχνει τον διαφοροποιημένο βαθμό ευαισθησίας μας είναι η αντίδρασή μας σε τέτοιες ενέργειες. Συνήθως αδιαφορούμε για… το σπίτι τού κάθε νοικοκύρη, ενώ βγαίνουμε από τα ρούχα μας (μεταφορικά, έτσι;) με τις «βαρβαρότητες» απέναντι στα δημόσια κτήρια.

Μια άλλη διαφορά που εδράζεται όμως επίσης σ’ αυτόν τον ιδιότυπο αρχιτεκτονικό ρατσισμό είναι το γεγονός ότι την ζημιά των δημόσιων κτηρίων την πληρώνουμε όλοι μας, ενώ σε ένα ιδιωτικό κτήριο την αναλαμβάνει, αν μπορεί, ο φουκαράς ο ιδιοκτήτης, μόνος του.

Τι μπορεί να γίνει; Θεωρητικά, αφού το πρόβλημα διαρκεί χρόνια, τίποτε απολύτως. Πρακτικά, μπορούμε να πετύχουμε κάτι, και πάλι μετά από πολλά χρόνια.

Το άλλο πουλάκι:

Αρκεί όμως να κάνουμε μια αρχή!

Διότι η διαιώνιση του προβλήματος οφείλεται, όπως και σε τόσες άλλες περιπτώσεις, στο γεγονός ότι ποτέ δεν τιμωρήθηκε κανείς. Απεναντίας, το πολιτισμένο (υποτίθεται) κράτος, υποχωρεί μπροστά στην επέλαση των βαρβάρων.

Πρόσφατα μάθαμε ότι οι αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας καταργούν κάποια δρομολόγια το βράδυ του Σαββάτου, επειδή δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στο κόστος αποκατάστασης των ζημιών που προκαλούν «επαναστατημένοι» νέοι, κοντά στο Πολυτεχνείο. Αφήνουμε τον κίνδυνο για τη ζωή των οδηγών!

Επίσης, ο Δήμος Αθηναίων σκέφτεται να αποσύρει κάποια από τα αγάλματα και τα γλυπτά που κοσμούν τους δημόσιους χώρους, γιατί αδυνατεί να τα προστατέψει από τους «βανδάλους» που τα έχουν βάλει στόχο. Κάπως έτσι ο «αγώνας» γέρνει, αργά αλλά σταθερά, υπέρ των τελευταίων.

Και, καλά οι αστικές συγκοινωνίες και ο Δήμος. Τι μπορεί να κάνει όμως ο κάθε ιδιώτης που βλέπει επίσης την περιουσία του να καταστρέφεται; Να πάρει το σπίτι ή το μαγαζί του και να φύγει; Να βάλει ρόδες στο περίπτερό του και να το πάει παραπέρα; Να παρκάρει το αυτοκίνητό σου σε άλλη… χώρα;

Το θέμα είναι απλό, όπως τουλάχιστον έχει δείξει η εμπειρία από άλλες χώρες. (Προσοχή! Αν ανήκετε σε εκείνους που πιστεύουν ότι η χώρα μας είναι ξεχωριστή περίπτωση και δεν μπορούν να βρουν εδώ εφαρμογή μέτρα που αποδείχθηκαν αποτελεσματικά αλλού, παρακαλώ να σταματήσουμε την κουβέντα.)

Χρειάζονται δυο πασίγνωστα πράγματα: Πρόληψη και καταστολή. Καταστολή και πρόληψη, αν βιάζεστε για περισσότερη αποτελεσματικότητα. Και, μην πάει ο νους σας στο κακό, όταν ακούτε καταστολή. Είναι κι αυτή μέρος της… πρόληψης.

Ξεκινούμε από το δεδομένο, το είπαμε και πριν, ότι κανείς ποτέ δεν τιμωρήθηκε για μια τέτοια ενέργεια. Να είστε βέβαιοι ότι το φαινόμενο θα είχε περιοριστεί αισθητά, αμέσως μόλις γινόταν γνωστή η πρώτη ποινή. Που θα είναι ποια; Ούτε συλλήψεις, ούτε δικαστήρια, ούτε τίποτε «κακό» για το μητρώο ή τη «διαγωγή» του… παιδιού.

Διοικητικά μέτρα: Ένας κουβάς μπογιά, δυο βούρτσες και αποκατάσταση της ζημιάς από τον ίδιο και τον πατέρα του. Ναι, και τον πατέρα του. Που, αν το θεωρεί σωστό παιδαγωγικά, θα μπορεί να αναθέσει στο παιδί του να βάψει και το μέρος που αναλογεί στον ίδιο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Με μια μικρή επισήμανση!

Η αρχή να γίνει όχι από τα δημόσια κτήρια, αλλά από… το σπίτι τού κάθε νοικοκύρη που μουντζούρωσε ο κανακάρης του. Βεβαίως, να είστε σίγουροι πως δεν θα χρειαστεί να φτάσουμε ούτε εκεί, αν η «καταστολή» αρχίσει νωρίτερα.

Κάθε μαθητής να φροντίζει να παραδώσει το θρανίο του, το καρεκλάκι του, αλλά και τα βιβλία του σε κατάσταση καλύτερη από ό,τι τα παρέλαβε. Αν δεν είναι δυνατόν αυτό, να του επιβάλλεται η αγορά νέων, με «ρήτρα» τη μη συμμετοχή του στις εξετάσεις.

Ξέρω τι θα επικαλεστούν κάποιοι. Την περίπτωση ενός άπορου παιδιού, ή την πιθανότητα κάποιος άλλος να καταστρέψει επίτηδες το θρανίο του, ή…

Μην ανησυχείτε! Υπάρχουν τρόποι να αντιμετωπιστούν όλα, και με παιδαγωγικά σωστό τρόπο και με κοινωνική ευαισθησία.

Εκείνο που είναι και αντιπαιδαγωγικό και κοινωνικά άδικο είναι να μένουν ατιμώρητοι οι κάθε είδους «μπαχαλάκηδες» και να πληρώνει την δήθεν ευαισθησία μας απέναντί τους… το σπίτι του κάθε νοικοκύρη.

Έλεος, πια!

Μπορείς να το πεις
και ελεύθερη έκφραση… βλακείας!