160621 ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Συζητάτε με τους διπλανούς;

Δεν εννοώ τους συγκάτοικους στην πολυκατοικία ή εκείνους που μένουν στο διπλανό σπίτι. Ρωτάω αν σας έχει τύχει να πιάσετε κουβέντα με κάποιον από το διπλανό σας τραπέζι στην καφετέρια που απολαμβάνετε τον καφέ σας.

Εδώ ας κάνουμε μια μικρή παρένθεση, για να επισημάνουμε ένα από τα αρνητικά του περίφημου «πολιτισμού του καφέ», για τον οποίο γινόμαστε συχνά τόσο περήφανοι. Το στοιχείο που θέλω να σχολιάσω είναι η συνήθεια των ιδιοκτητών να… εκμεταλλεύονται τον χώρο ως εκεί που δεν παίρνει.

Αραδιάζουν (τι ωραία και ξεχασμένη λέξη!) τα τραπεζάκια τους κατά τέτοιο τρόπο που, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει ο παραμικρός διαχωρισμός μεταξύ τους. Πολλές φορές βρίσκεσαι πιο κοντά σε εκείνον που κάθεται στο διπλανό τραπέζι, παρά στην παρέα σου που μοιράζεστε το ίδιο.

Ως εκ τούτου, μπορείς και παρακολουθείς τη συζήτηση των διπλανών χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, ενώ, για να μιλήσεις με τους φίλους σου, πρέπει να υψώσεις τη φωνή, γεγονός που δίνει το δικαίωμα στους διπλανούς (δηλαδή τους υποχρεώνει) να ακούν όσα λες.

Κάπως έτσι, και με δεδομένη την ελληνική οικειότητα (ή αγένεια - όπως προτιμάτε) δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που κάποιος από δίπλα παίρνει τον λόγο και παρεμβαίνει στην κουβέντα του άλλου τραπεζιού απρόσκλητος.

Αυτό έχει τα θετικά του. Προάγει τον διάλογο, κοινωνικοποιεί τους ανθρώπους, κάνει πιο ευχάριστες τις ατέλειωτες ώρες στην καφετέρια…

Έχει όμως και τα αρνητικά του. Δίνει έδαφος να αναπτυχθούν διάφορες κολλιτσίδες, δημιουργεί εντάσεις χωρίς λόγο, κάνει αφόρητες τις ατέλειωτες ώρες στην καφετέρια..

Όπως καταλαβαίνετε, όλα είναι σχετικά. Η παρέμβαση σε συζήτηση που διεξάγεται σε διπλανό τραπέζι απαιτεί χειρουργική λεπτότητα χειρισμού και είναι θέμα σωστού τάιμινγκ, ώστε να λειτουργήσει σωστά και να μην εξελιχθεί στην αρνητική περίπτωση.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, έχει νόημα η αρχική μας ερώτηση αν συζητάτε με τους διπλανούς σας και είμαστε βέβαιοι ότι κι εσείς θα θέλατε να μάθετε αν έχουμε αυτή τη συνήθεια. Πάντως, και να μη θέλετε, εμείς θα σας το πούμε.

Το άλλο πουλάκι:

Εγώ το κάνω καμιά φορά.

Να, όπως προχθές, που πήγα να απολαύσω τη σοκολάτα μου σε ήσυχο καφέ και να μελετήσω ένα ενδιαφέρον κόμιξ που από καιρό προσπαθώ να βρω και να του αφιερώσω τον απαραίτητο χρόνο.

Έλα όμως που στο διπλανό τραπέζι διεξάγονταν μια συζήτηση με αφορμή την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των Πανελλαδικών Εξετάσεων. Ο ένας της παρέας, που ήταν και ο πιο μεγαλόσωμος, καθόταν κολλητά δίπλα μου, προκειμένου να τον ακούσουν οι απέναντι, μου έπαιρνε τα αφτιά.

Η συζήτηση ξεκίνησε με το γενικό ερώτημα «πώς πήγαν τα παιδιά;» και εξελίχτηκε σε κριτική του εκπαιδευτικού συστήματος. Από τις κουβέντες τους καταλάβαινες πως οι άνθρωποι δεν είχαν ιδιαίτερη σχέση με την εκπαίδευση, πλην ενός, ο οποίος ήταν καθηγητής.

«Γιατί να μπαίνουν τόσα παιδιά στα Πανεπιστήμια, να σπουδάζουν και να μην μπορεί το κράτος να τα βάλει σε μια δουλειά;» αναρωτιόταν κάποιος του οποίου το παιδί είχε σπουδάσει πληροφορικός δικτύων και ήταν άνεργο. «Ας παίρνουν λίγους, όσους μπορεί να απορροφήσει το σύστημα».

Ο καθηγητής διαφωνούσε, λέγοντας πως «η πανεπιστημιακή μόρφωση είναι δικαίωμα και ανοίγει στο παιδί ορίζοντες, γι’ αυτό πρέπει να φοιτούν όλοι στα Πανεπιστήμια, άσχετα από το τι επάγγελμα θα ακολουθήσουν».

Ένας τρίτος απάντησε πως «το κακό είναι ότι μετά κανείς δεν θέλει να κάνει άλλη δουλειά και όλοι απαιτούν να διοριστούν κάπου στο δημόσιο. Ενώ, αν γινόταν ένα ξεκαθάρισμα νωρίτερα, κάποιοι θα οδηγούνταν και στα τεχνικά επαγγέλματα».

Ο τέταρτος της παρέας, ο οποίος, όπως κατάλαβα, ασχολείται και με τα κοινά, τα έβαλε με «την συντεχνία των εκπαιδευτικών που δεν αφήνουν να πραγματοποιηθούν αλλαγές στην εκπαίδευση, για να μην χάσουν τα προνόμιά τους».

Ο καθένας ξεχωριστά είχε μεγάλο δίκιο, όμως, αν άκουγες τη συζήτηση συνολικά, έβλεπες πως δεν οδηγούσε πουθενά και διαπίστωνες τον λόγο για τον οποίο έχει περιέλθει σε αδιέξοδο, χρόνια τώρα, το εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Ποιος είναι ο λόγος; Προσπάθησα να τον πω και στους… γείτονες. Ενώ το πρόβλημα είναι συνολικό και τρομερά περίπλοκο, όλοι κοιτάζουν να το αντιμετωπίσουν αποσπασματικά. Όποια παράμετρο και να πάρεις, όσο σωστές διορθώσεις και να κάνεις, η συνολική βελτίωση θα είναι ελάχιστη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Για να μην πω και αρνητική.

Είναι σωστό, ας πούμε, το αίτημα να έχουν όλα τα παιδιά δυνατότητα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και να ωφελούνται πολλαπλά από αυτήν. Πόσο μπορεί όμως να ωφεληθεί και σε τι ακριβώς ένας μαθητής που περνά σε κάποιο ΤΕΙ (ακόμη και Πανεπιστήμιο), έχοντας γράψει ένα (βαθμός 1) και δύο (βαθμός 2) στις εξετάσεις;

Πού ακριβώς εντοπίζονται οι ευθύνες της «συντεχνίας των εκπαιδευτικών» και ποιες είναι εκείνες οι θετικές αλλαγές που προωθήθηκαν από τις κυβερνήσεις, αλλά ακυρώθηκαν από τους εκπαιδευτικούς;

Τι είδους τεχνολογική εκπαίδευση και με ποιες επαγγελματικές προοπτικές φαντάζονται κάποιοι, σε μια χώρα που, ακόμη και σήμερα, ο σημαντικότερος και σε πολλές περιπτώσεις ο μοναδικός εργοδότης είναι το κράτος;

Βλέπετε, καμιά φορά είναι πιο δύσκολο να θέτεις ερωτήματα από το να δίνεις απαντήσεις. Όσο για τα αποτελέσματα των εξετάσεων, αυτά συζητήθηκαν όταν στήθηκε για καλά η κουβέντα και τα δυο τραπέζια έγιναν ένα.

Θα σας μεταφέρω τα σημαντικότερα σημεία αύριο.

Αναποτελεσματική συζήτηση!