160601 ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πώς περνούν τα χρόνια!

Να θυμηθώ και πάλι τον καταπληκτικό Ορέστη Μακρή; «Μη λες κοινοτυπίες, Ευτέρπη. Χρόνια είναι και περνάνε. Αν δεν περνούσαν τα χρόνια, θα ήμασταν ακόμη στο 800 προ Χριστού»!

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά με αφορμή δύο γεγονότα. Το πρώτο ήταν μια «ατυχής» δήλωση που έγινε την προηγούμενη εβδομάδα και σχολιάστηκε αρκούντως, κατά κανόνα όμως ατυχώς. Το δεύτερο ήταν ένα μήνυμα που έφτασε στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο. Θα ξεκινήσω από αυτό.

Πρόκειται για μια γελοιογραφία που δημοσιεύτηκε σε αμερικανικό περιοδικό, στις 14 Απριλίου του… 1897, παρακαλώ. Πριν από 119 χρόνια! Η γελοιογραφία αυτή σχολιάζει την τότε θέση της χώρας μας και έχει έντονο το στοιχείο της επικαιρότητας.

Όχι της επικαιρότητας της εποχής εκείνης, αλλά τη σημερινή. Δείχνει ένα μικρό παιδάκι, ντυμένο με την εθνική φορεσιά της χώρας μας (μια από τις εθνικές μας φορεσιές) να συνοδεύεται από έξι μαντραχαλάδες που έχουν το ρόλο του χωροφύλακα.

Είναι ντυμένοι κι αυτοί έτσι που να φανερώνεται η εθνικότητά τους, η οποία εξάλλου, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, αναγράφεται και στα κλομπ που βαστούν ή σε άλλα αξεσουάρ. Πρόκειται για έναν Άγγλο, έναν Γάλλο, έναν Ούγγρο, έναν Γερμανό, έναν Ρώσο κι έναν Αμερικανό.

Η αυθεντική λεζάντα που συνοδεύει την εικόνα γράφει: «Μια εύκολη (small) δουλειά για έξι μεγαλόσωμους (big) αστυνομικούς». Λέω η αυθεντική, διότι υπάρχει και μια άλλη, σημερινή λεζάντα που σχολιάζει τη γελοιογραφία με βάση την τωρινή κατάσταση της χώρας.

Λέει, λοιπόν: «Η Ελλάδα πειθαναγκάζεται βιαίως [αυτό ίσως να ήταν και σχόλιο της τότε εποχής] από διπλή Τρόικα των δανειστών. Δεν ξέραμε - δεν ρωτάγαμε;» Θυμίζω ότι η γελοιογραφία δημοσιεύτηκε πριν από 119 χρόνια. Καλά ακούσατε, δεν είπα 99!

Βεβαίως, εκτός από τη διαχρονικότητα της «τρόικας δανειστών», μονής ή «διπλής», εκτός και από το γεγονός ότι τα χρόνια περνούν πολύ γρήγορα, θα μπορούσε κανείς να διαβάσει και διαφορετικά τη γελοιογραφία αυτή σήμερα.

Θα μπορούσε να σταθεί στο γεγονός ότι, ακόμη και σήμερα, η χώρα αυτή εξακολουθεί να συμπεριφέρεται σαν ένα μικρό παιδί (έτσι την αναπαριστούν στη γελοιογραφία) που δεν είναι ικανό να ρυθμίσει τα της ζωής του, να κυβερνηθεί, δηλαδή, μόνη της.

Το άλλο πουλάκι:

Εδώ έρχεται το δεύτερο γεγονός, η ατυχής δήλωση.

Μιλάω για την δήλωση της κ. Άννας Βαγενά, η οποία, μιλώντας σε ραδιοφωνική εκπομπή, είπε για το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων, προφανώς μεταξύ σοβαρού και αστείου: «Δεν μας τρομάζουν τα 99 χρόνια διάρκειας. Εδώ η Ελλάδα ήταν υπό τουρκική σκλαβιά 400 χρόνια και άντεξε. Έχουμε, ως λαός, μεγάλες αντοχές».

Θυμίζω ότι η κυρία Βαγενά είναι βουλευτής (βουλεύτρια θα την έλεγαν κάποιοι, άλλοι βουλευτίνα) του ΣΥΡΙΖΑ. Το λέω γιατί έχει σημασία ποιος λέει τι. Ας πούμε, από μια βουλευτή των ΑΝΕΛ θα ήταν περισσότερο αναμενόμενη μια τέτοια δήλωση, που δείχνει την ανωτερότητα και τις αντοχές της φυλής μας.

Πολλοί ήταν εκείνοι που σχολίασαν αρνητικά αυτή τη δήλωση, χωρίς να δούνε τον προφανή σατιρικό της χαρακτήρα. Τη σχολίασαν όχι για τη φυλετική ανωτερότητα, αλλά για τα 99 χρόνια που δεν είναι τίποτε μπροστά στην… αιωνιότητα.

Εγώ θα το προσπεράσω. Και θα σταθώ σε κάτι άλλο που βρήκα, ψάχνοντας λίγο περισσότερο εκείνη τη συνέντευξη της κ. Βαγενά. Ακούστε, λοιπόν, τι είπε, σε σχέση και με την γελοιογραφία που σχολιάζαμε πριν:

«Είμαστε ανίκανοι ως κράτος από μόνοι μας να διαχειριστούμε τη δημόσια περιουσία, αυτό έχει αποδειχθεί εδώ και δεκαετίες».

Καλό θα ήταν, επομένως, να εκχωρήσουμε τη διαχείριση σε μια (ή δυο) τρόικες, ώστε να κάνουν αυτοί τη δουλειά που δεν μπορούμε εμείς.

Για πόσο; Φαντάζομαι η αρχική πρόταση θα ήταν «για έναν αιώνα», μετά όμως θα σκέφτηκαν ποιος αντέχει 100 χρόνια και το έκαναν 99, που ακούγεται και καλύτερα (κατά το αξέχαστο… «δεσποινίς ετών 39»).

Είδατε, τώρα, πώς έρχονται και δένουν τα δυο γεγονότα που σας είπαμε στην αρχή; Το πιο σημαντικό όμως από τις δηλώσεις της κ. Βαγανά (ξαναθυμίζω, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και όχι άλλου κόμματος) δεν το είπαμε ακόμη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αφήστε, θα το πω εγώ.

Έχει να κάνει με μια άλλη άποψη, την οποία επίσης μάλλον δεν έχει συζητήσει στα λεγόμενα «όργανα του κόμματος». Σας τη διαβάζω όπως τη βρήκα:

«Μια ζωή το όνειρο του Έλληνα ήταν να μπει στο Δημόσιο. Λέγαμε, μπήκαμε στο δημόσιο, ας βρούμε τώρα και καμιά δεύτερη δουλειά. Το Δημόσιο κατάντησε για πολλούς ένας παράδεισος τεμπέληδων, εννοείται ότι δεν είναι όλοι έτσι. Πρέπει όμως επιτέλους να τη σταματήσουμε αυτή τη λογική».

Πόσοι από το κόμμα της κ. Βαγενά συμφωνούν με αυτή την άποψη, σχετικά με τους… πολλούς; Προσωπικά, γνωρίζω τουλάχιστον έναν συνάδελφό της που θα… «γιαούρτωνε» κάποιον για θέσεις πολύ πιο επιεικείς κατά των δημοσίων υπαλλήλων.

Επειδή, ας πούμε, υποστήριξε ότι στο δημόσιο πολλές άδειες δεν γράφονται, αλλά παίρνονται «από τη σημαία» και έτσι δεν έχουν βάση αντίστοιχα στατιστικά στοιχεία, που δείχνουν ότι οι γερμανοί υπάλληλοι απουσιάζουν πιο συχνά από του συναδέλφους τους του ελληνικού Δημοσίου.

Φαίνεται όμως πως στο κυλικείο της Βουλής δεν διατίθενται γιαουρτάκια ή πως η επιθυμία για εξουσία κάνει… πολλούς να παραβλέπουν λόγια και πράξεις, που, σε άλλες περιπτώσεις, θα ξυπνούσαν μέσα τους τον αριστερό ή τον… πανκ νέο. (Τι θυμήθηκα, τώρα!)

Σαν να μην πέρασε μια μέρα!