170602 ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κρείττον (του λαλείν το) σιγάν!

Μερικές φορές -λένε πως η φράση αναφέρεται στους νέους και τους συμβουλεύει- είναι καλύτερα να μην μιλάς. Το λέει, άλλωστε, και μια γνωστή διαφήμιση. Ασχέτως αν μας προτρέπει σε μια άλλη κακή συνήθεια.

Άλλοι πάλι λένε πως δεν πρέπει να μιλάς, αν δεν έχεις κάτι καλό να πεις. Ιδίως όταν πρέπει να αναφερθείς σε κάποιον που κινδύνεψε να σκοτωθεί ή μόλις έφυγε από τη ζωή. Κι όμως, πολλοί από τους χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης κάνουν ακριβώς το αντίθετο.

Ανοίγουν το στόμα τους, δηλαδή πιάνουν το πληκτρολόγιο, σε τέτοιες περιπτώσεις, μόνον για να πουν ύβρεις και κατάρες. Το είδαμε αυτό σε όλο του το μεγαλείο μετά την απόπειρα κατά της ζωής ενός πρώην πρωθυπουργού και τον θάνατο ενός άλλου.

Ειδικά στην περίπτωση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ακούσαμε και διαβάσαμε τέτοια πράγματα που νομίζω ότι δεν ταιριάζουν σε ανθρώπους που θέλουν να λέγονται πολιτισμένοι.

Διότι, από τα χρόνια του Ομήρου ακόμη, ξέρουμε πως δεν είναι δείγμα ανθρωπιάς το να συμπεριφέρεσαι με κακία σε κάποιον νεκρό, ακόμη κι όταν αυτός υπήρξε εχθρός σου. Πόσω μάλλον όταν υπήρξε ένας απλός… πολιτικός αντίπαλος.

Είμαι όμως βέβαιος πως όλοι αυτοί που έσπευσαν να ρίξουν τη χολή τους δεν μπορούν καν να διαχωρίσουν την έννοια του αντιπάλου από εκείνη του εχθρού. Και εδώ, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, έπαιξε σημαντικό ρόλο η εποχή των αγανακτισμένων.

Και όσοι από τον πολιτικό κόσμο καλλιέργησαν μια νέου τύπου διχόνοια, με τα «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» που απηύθυναν προς τα αλαλάζοντα πλήθη. Αυτά τόσο ήθελαν.

Παίζει επίσης ρόλο η εποχή της πληροφορικής με τις ολοένα πιο προχωρημένες δυνατότητές της, που έδωσε φωνή στον κάθε συμπλεγματικό, ο οποίος, πριν από μερικά χρόνια, θα απευθύνονταν σε δυο τρεις θαμώνες του καφενείου στο οποίο σύχναζε.

Τώρα έχει πιάσει τραπέζι στο μεγάλο καφενείο του διαδικτύου και, ναρκισσευόμενος από την ιδέα ότι μπορεί να τον «ακούν» χιλιάδες, χύνει το δηλητήριό του με τρόπο που μοιάζει να του προκαλεί μεγαλύτερη ηδονή από ερωτικό τελείωμα. Εννοείται… σόλο.

Ιδιαίτερο μάλιστα ενδιαφέρον έχει όταν τον βλέπεις να επικαλείται και «ιστορικά στοιχεία», γεγονός που φανερώνει γνώση της Ιστορίας επιπέδου Τετάρτης Δημοτικού, με συμπληρώματα από αποσπασματικές φράσεις που έπιασε κατά τη διάρκεια του βίου του.

Το άλλο πουλάκι:

Δείγμα πολιτικού πολιτισμού!

Από την άλλη είχαμε την πράξη ανθρωπιάς –πιστεύω πως είναι ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός- του Μανώλη Γλέζου να επισκεφτεί τα παιδιά του νεκρού και να πει δυο λόγια για έναν πολιτικό του αντίπαλο που δεν βρίσκεται πια στη ζωή.

Είναι γνωστά από το ρεπορτάζ τα όσα έγιναν εκεί, νομίζω όμως ότι έχει νόημα να τα ξαναπούμε. Γιατί αυτά είναι που πρέπει να κρατούμε σε τέτοιες περιπτώσεις και όχι όσα μας γυρίζουν στην εποχή των σπηλαίων:

«Ο Μανώλης Γλέζος παρέδωσε ένα γράμμα στην οικογένεια Μητσοτάκη, που ξεκινούσε με ένα απόσπασμα από την Ομήρου Ιλιάδα Ι 63-65, όπου έλεγε: “Αφρήτωρ, αθέμιστος, ανέστιος, έστιν εκείνος ος πολέμου έραται επιδημίου οκρυόεντος”. Δηλαδή ακοινώνητος, ανόσιος και απάτρις είναι αυτός που τον φρικιαστικό εμφύλιο πόλεμο αγαπά.

Στο ειλικρινές γράμμα προς την οικογένεια του εκλιπόντος, ο Γλέζος έγραφε: “Πιστός στο αξίωμα αυτό ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπήρξε ο πρωτουργός να αποφευχθεί και να μην υπάρξει εμφύλιος πόλεμος στην Κρήτη, στη διάρκεια της κατοχής. Όποια αντίθεση και αν έχεις μαζί του, οφείλεις να του το αναγνωρίσεις”».

Να τος πάλι ο Όμηρος! Να και ο Μανώλης Γλέζος που δεν μιλάει για έχθρα, ούτε καν για αντιπαλότητα, αλλά για αντίθεση. Η οποία όμως δεν πρέπει να μας εμποδίζει, σε κάποιες στιγμές να… αναγνωρίζουμε κάτι και στον άλλο.

Πόσο περισσότερο «αντίθετοι» με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη απ’ ό,τι ο Μανώλης Γλέζος μπορεί να είναι όλοι εκείνοι που όχι μόνο δεν βρήκαν κάτι να του «αναγνωρίσουν», αλλά συμπεριφέρθηκαν λες…

Δεν βρίσκω τι να πω. Σε τέτοιες περιπτώσεις λέμε συνήθως «λες και τους σκότωσε τον πατέρα», όμως ακόμη και κάτι τέτοιο δεν θα δικαιολογούσε τις συμπεριφορές που είδαμε και διαβάσαμε.

Ο Όμηρος μάς δίνει το παράδειγμα του Αχιλλέα, ο οποίος, μέσα στον μεγάλο πόνο του για τον θάνατο του φίλου του Πατρόκλου, δεν σεβάστηκε το νεκρό σώμα του Έκτορα. Αρχικά, όταν ακόμη ήταν θολωμένος από τον θυμό και τη θλίψη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Σκεφθείτε όμως τι εντύπωση έκανε αυτό!

Όχι μόνο οι Τρώες, αλλά και οι Αχαιοί έμειναν κατάπληκτοι από την ασέβεια απέναντι σε έναν νεκρό. Γι’ αυτό ο ποιητής, που θέλησε πιθανά να δείξει το μέγεθος του πόνου από τον χαμό ενός φίλου, δεν θα το αφήσει έτσι.

Θα μας οδηγήσει στην τελική σκηνή του έργου, όπου ο Αχιλλέας, αφού δεχτεί τα δώρα του γέροντα Πριάμου και συζητήσει μαζί του για την κοινή μοίρα των θνητών, θα τιμήσει όπως αρμόζει το νεκρό σώμα του Έκτορα.

Στο τέλος, οι δυο εχθροί θα καθίσουν σε κοινό τραπέζι, όπου ο ένας θα αναγνωρίσει στον άλλο την ομορφιά και τη θεϊκή θωριά, ενώ εκείνος θα θαυμάσει την ευγενική όψη και τη σοφία του πρώτου.

Αυτά επιτάσσει η παράδοση αιώνων, μπροστά σε έναν άταφο ακόμη νεκρό. Μια παράδοση όμως που εμείς τη θυμόμαστε κατά περίπτωση, όταν μας βολεύει ή όταν μας κάνει να αισθανόμαστε ανώτεροι.

Άσε που, όταν είναι να την ακολουθήσουμε…

 Αποκτήνωση!