170613 ΑΞΙΟΣΕΒΑΣΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πόσους μαραγκούς γνωρίζετε;

Σας είπα ότι σήμερα θα μιλήσουμε για την ουσία του θέματος που ζητήθηκε από τους υποψηφίους να αναπτύξουν. Το θυμόσαστε, ή να το ξαναπούμε; Έπρεπε να συγκρίνουν δυο, στη βάση τους, ανόμοια πράγματα.

Να αναπτύξουν σε μια παράγραφο 60-70 λέξεων το νόημα της παρακάτω περιόδου: «Ένας άξιος μαραγκός που κατέχει καλά τη δουλειά του και πιστεύει σε αυτή είναι πολύ πιο ολοκληρωμένος και αξιοσέβαστος άνθρωπος από έναν κακό επιστήμονα».

Δεν ξέρω τι ακριβώς καλούνται να γράψουν τα παιδιά, επομένως σε τι ακριβώς προετοιμάζονται και τι περιμένουν από αυτά οι εξεταστές. Να αναπτύξουν αυτό που εννοεί ο συγγραφέας, ή να διατυπώσουν τη δική τους άποψη γι’ αυτό;

Το τι εννοεί ο συγγραφέας μπορεί να ακούγεται κοινότοπο, όμως χωράει πολλή συζήτηση. Ας σκεφτούμε, για αρχή, ότι το κείμενο είναι γραμμένο στα μέσα της δεκαετίας το ’50, όταν ο κόσμος ήταν πολύ διαφορετικός και υπήρχαν ακόμη… μαραγκοί!

Αν θα θέλαμε σήμερα να αναφερθούμε σε κάποιον τεχνίτη, κάποιον που πιάνει με τα χέρια του την πρώτη ύλη και την μεταπλάθει σε κάτι χρήσιμο και όμορφο, δεν ξέρω ποιον θα μπορούσαμε να σκεφτούμε.

Διότι, ακόμη κι ένας καλός ηλεκτρολόγος, ένας υδραυλικός, ένας μηχανικός αυτοκινήτων, ακόμη κι ένας πιο σύγχρονος τεχνίτης, που επισκευάζει ηλεκτρονικούς υπολογιστές ή κινητά τηλέφωνα, δεν έχουν σχέση με τον μαραγκό του ’50!

Προσωπικά, γνωρίζω κάποιους οργανοποιούς, όμως, για να είμαστε κοντά στην πραγματικότητα των νέων, ίσως θα έπρεπε να αναφερθούμε σε ένα καλό μάγειρα, σεφ, όπως είναι γνωστοί μέσα από την τηλεόραση.

Ας πούμε όμως ότι η ουσία του κειμένου δεν βρίσκεται στο αποτέλεσμα της δουλειάς του τεχνίτη, αλλά στο αν αυτός την κατέχει καλά και πιστεύει σ’ αυτήν. Αυτό πράγματι μπορεί να προκαλεί το σεβασμό, όχι μόνο των πελατών, αλλά και των συμπολιτών του.

Γιατί όμως τον κάνει «πολύ πιο ολοκληρωμένο άνθρωπο»; Όλοι γνωρίζουμε κάποιους εξαιρετικούς μαστόρους, πολλούς από τους οποίους όμως δεν θα τους λέγαμε και ολοκληρωμένους ανθρώπους. Αρκεί μόνο να σκεφτούμε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν την φοροδοτική τους υποχρέωση απέναντί στην κοινωνία!

Το άλλο πουλάκι:

Το ’50 δεν υπήρχαν φόροι!

Γι’ αυτό είναι προτιμότερο να γυρίσουμε (νοερά, έτσι;) σ’ εκείνη την εποχή. Και να σκεφτούμε λίγο περισσότερο τη σύγκριση που ζητήθηκε από τα παιδιά. Τότε, πράγματι, το πτυχίο ήταν από μόνο του μια καταξίωση.

Ακόμη και πολύ αργότερα, στα χρόνια που ήμασταν εμείς στα θρανία, η περίφημη φράση «μάθε παιδί μου γράμματα» σήμαινε πάρα πολλά για τον μαθητή. Τα… «γράμματα» ήταν από μόνα τους μια αξία.

Πιθανότατα επειδή οδηγούσαν σε κάποια καλή επαγγελματική αποκατάσταση. Πιθανότατα επειδή συνέβαλλαν στην περίφημη κοινωνική κινητικότητα -το παιδί του εργάτη ή του αγρότη που μορφωνόταν άλλαζε κοινωνική τάξη.

Γεγονός είναι πως, αν ένας πατέρας έλεγε στο παιδί του «κοίτα να μορφωθείς», εκείνο ποτέ δεν θα τον ρωτούσε «και γιατί να το κάνω, τι νόημα έχει». Πράγμα, φυσικά, που δεν συμβαίνει σήμερα.

Για να σκεφτούμε ένα επίκαιρο ανάλογο, φανταστείτε έναν πατέρα να λέει σήμερα στο παιδί του «προσπάθησε να βγεις στην τηλεόραση», ή «κοίτα παιδί μου να γίνεις τραγουδιστής»… Υπάρχει περίπτωση να τον ρωτήσει αυτό «γιατί»;

Το αν, λοιπόν, η μόρφωση εξακολουθεί και σήμερα να αποτελεί μια κάποια αξία για ορισμένα παιδιά, αυτό οφείλεται μάλλον στην… κεκτημένη ταχύτητα πολλών γονέων που θέλουν το παιδί τους να σπουδάσει.

Αν τους ρωτήσεις (τα παιδιά δεν τα ρωτάει κανείς) γιατί, πιθανότατα θα σου απαντήσουν με ερώτηση. «Και τι καλύτερο να κάνει;» Πάντως δεν θα σου πουν πως τα γράμματα είναι μια αξία από μόνα τους και πως με τη μόρφωση θα γίνει πιο αξιοσέβαστο μέλος της κοινωνίας.

Πριν, λοιπόν, ζητήσουμε από τα παιδιά μας να το κάνουν, γράφοντας κάτι σχετικό στις εξετάσεις, ας σκεφτούμε εμείς οι ίδιοι τι θα προτιμούσαμε γι’ αυτά. Να γίνουν καλοί και άξιοι τεχνίτες ή… «κακοί επιστήμονες»;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Βάλαμε και το «κακοί» για… διευκόλυνση!

Το ερώτημα δεν αφορά τον καθένα γονιό ειδικά, αλλά την κοινωνία μας ολόκληρη, για την «αξία» ή τη σημασία που αυτή δίνει στην επαγγελματική εκπαίδευση. Προτιμάμε να βγάζουμε κακούς «επιστήμονες»!

Δείτε λίγο πώς είναι δομημένο το εκπαιδευτικό σύστημα. Μαντρώνουμε σε ένα ενιαίο Σχολείο, από το Δημοτικό ακόμη, παιδιά που έχουν πολλές πιθανότητες να προχωρήσουν στα «γράμματα» με εκείνα που αποδεδειγμένα δεν τα καταφέρνουν.

Από τη μια κάνουμε τα πρώτα να βαριούνται και από την άλλη ταλαιπωρούμε τα δεύτερα, χωρίς να τους δίνουμε τη δυνατότητα να φοιτήσουν σε ένα διαφορετικό Σχολείο, όπου και πιο δημιουργικά και πιο χαρούμενα θα ήταν.

Και από το οποίο, φυσικά, θα υπήρχε μια εξέλιξη στο τέρμα της οποίας θα ήταν κάποια επαγγελματική αποκατάσταση, μια σχολή από όπου θα μπορούσε να βγει… «ένας άξιος μάστορας που κατέχει καλά τη δουλειά του και πιστεύει σε αυτήν».

Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο, για να μπορέσει αυτός ο νέος να γίνει, μέσω της δουλειάς του, ένας… «πολύ πιο ολοκληρωμένος και αξιοσέβαστος άνθρωπος», θα πρέπει να υπάρχει ένα Σχολείο όπου, παρά την αδυναμία του στα «γράμματα», θα μπορεί να είναι αξιοσέβαστος.

Ποιοι όμως γονείς –επομένως και ποια πολιτεία- θέλουν ένα τέτοιο Σχολείο για τα παιδιά τους; Γι’ αυτό φτάνουμε να τους δίνουμε τέτοια «θέματα» προς ανάπτυξη.

Παραφράζοντας τη μάνα μου που έλεγε «στην πόλη να κάθεσαι και το χωριό να παινεύεις», θα πω κι εγώ στο παιδί μου «γίνε εσύ (κακός) επιστήμονας και “θαύμαζε” τους τεχνίτες»!

Φτάσαμε τις 60 λέξεις;

 Άσε τις τέχνες για τους άλλους!