170622 ΟΡΚΩΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Έγκλημα, χωρίς τιμωρία!

Τι έγκλημα, εγκλήματα! Πολλά, πάρα πολλά. Τα οποία περίμεναν επί ματαίω την τιμωρία τους. Η ίδια η Δικαιοσύνη σήκωσε ψηλά τα χέρια και παραδέχτηκε πως δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μαζί τους.

Το διάβασα στην «Καθημερινή» και δεν το πίστευα: «Με νόμο που ψηφίστηκε το περασμένο καλοκαίρι, στο πλαίσιο της κύρωσης μιας σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης, παραγράφονται πάσης φύσεως αδικήματα, που επισύρουν ποινές έως δύο χρόνια.

Με αυτόν τον νόμο, συγκεκριμένα, προβλέφθηκε η εξάλειψη του αξιοποίνου των εγκλημάτων και η παύση της ποινικής τους δίωξης.

Έτσι, καθημερινά, στα δικαστήρια όλης της χώρας, χιλιάδες υποθέσεις για απειλές, κλοπές, σωματικές βλάβες, πλαστογραφίες πιστοποιητικών, εξυβρίσεις και άλλα αδικήματα πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων και αρχειοθετούνται χωρίς δίκη.

Κι αυτό γιατί εισαγγελείς και δικαστήρια παύουν μαζικά τις ποινικές διώξεις για τους δράστες των εγκλημάτων αυτών, κατ’ εφαρμογήν του νόμου, που ψηφίστηκε επί υπουργίας Παρασκευόπουλου, στις 3 Αυγούστου του 2016».

Βέβαια, για να μην κατηγορούμε μόνο την παρούσα κυβέρνηση και τον συγκεκριμένο υπουργό, το φαινόμενο έχει και μια μικρή προϊστορία. Συνέβη κάτι αντίστοιχο και από προηγούμενους υπουργούς άλλων κυβερνήσεων.

Μόνο που εκείνοι είχαν νομοθετήσει την παραγραφή αδικημάτων και ποινών για πλημμελήματα μέχρι έναν χρόνο. Έτσι, οι υποθέσεις που περνούσαν στο αρχείο ήταν πολύ λιγότερες από τις σημερινές.

Φαίνεται όμως πως τούτοι εδώ, θέλοντας να κάνουν πράξη το σύνθημα «γιατί, οι άλλοι καλύτεροι ήταν;» βάλθηκαν να τους ξεπεράσουν σε όλα. Θα μου πείτε όμως τι φταίει και η κυβέρνηση αν η Δικαιοσύνη σηκώνει τα χέρια;

Είναι γεγονός ότι είμαστε ένας λαός δικομανής. Με το παραμικρό μπορούμε να σύρουμε στα δικαστήρια τον γείτονά μας, αλλά και τον πλανητάρχη -αυτόν βέβαια σε λαϊκό δικαστήριο με λαϊκούς δικαστές.

Η αλήθεια είναι ότι έγινε μια σοβαρή προσπάθεια να μας κόψουν κάπως αυτό το χούι, βάζοντάς μας να πληρώνουμε ακριβά παράβολα, όμως ο Έλλην, προκειμένου να βρει το δίκιο του, δεν λογαριάζει έξοδα και ταλαιπωρία.

Το άλλο πουλάκι:

Πώς να βρει όμως το δίκιο του;

Διότι, ακόμα και η δικαιοσύνη μοιάζει με τις περιπτώσεις εκείνες όπου όλοι μαζί ορμάμε να πάρουμε κάτι, με αποτέλεσμα να μείνουμε όλοι με άδεια χέρια. Δεν ξέρω όμως αν θα μπορούσε να λυθεί το θέμα με άλλον τρόπο.

Να είχαμε περισσότερες αίθουσες; Να είχαμε πιο πολλούς δικαστές; Να βάζαμε τα δικαστήρια να εργάζονται με ωράριο καταστημάτων… σε τουριστικές περιοχές, καθημερινά από το πρωί μέχρι αργά τα μεσάνυχτα;

Πάντως η λύση που προκρίθηκε, αυτή δηλαδή της παραγραφής όσων πλημμελημάτων επισείουν ποινές μέχρι δύο ετών, θεωρώ ότι δεν είναι η καλύτερη. Διότι μας κάνει ακόμη πιο εθισμένους στην ανομία.

Αν υπάρχει «πιο» σ’ αυτόν τον τομέα για την περίπτωσή μας. Γι’ αυτό ίσως το χειρότερο να είναι το αίσθημα αδικίας που δημιουργείται στα θύματα, ειδικά όταν οι θύτες είναι θρασύτατοι και αδιόρθωτοι.

Έχουν καταγραφεί περιστατικά κατά τα οποία, μόλις άκουσαν από τον δικαστή το «παύει η δίωξη», στράφηκαν κατά των κατηγόρων τους με ύβρεις, χαρακτηρισμούς και απειλές για νέες επιθέσεις.

Διαβάζω όμως πως υπάρχουν και υποθέσεις πολύ πιο σοβαρές από τις προσωπικές αντεγκλήσεις δύο αντιδίκων, αφού έχουν να κάνουν με τη δημόσια τάξη γενικότερα. Δείτε, ας πούμε, τι έγινε με κατηγορουμένους μέλη των «Πυρήνων της Φωτιάς»:

«Χαρακτηριστική η περίπτωση του εγκλήματος της πλαστογραφίας σε πιστοποιητικά, που οδήγησε δίκη σε παραγραφή των αδικημάτων, σχετικά με τις πλαστές ταυτότητες που είχαν φτιάξει για να μην εντοπίζονται τα ίχνη τους».

Ακούστε όμως και αυτό; «Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου η εφαρμογή του νόμου - γομολάστιχα καταλύει κάθε έννοια και της ισότητας των πολιτών, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση όπου ο ένας από τους δύο δράστες που μετείχαν σε κλοπή συνελήφθη πριν από τρία χρόνια –το 2013– οπότε το αδίκημά του παραγράφεται και ο άλλος που συνελήφθη φέτος, στις αρχές Απριλίου, να μην υπάγεται στις διατάξεις της παραγραφής και να δικαστεί».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχει λύση;

Όπως ξέρετε, εμείς εδώ δεν κάνουμε μόνο καταγραφές και διαπιστώσεις, αλλά φροντίζουμε να δίνουμε και λύσεις, μάλιστα λύσεις που να… λύνουν τα προβλήματα. (Διότι υπάρχουν και εκείνες που τα χειροτερεύουν.)

Για τη λύση που προτείνουμε κάναμε μια νύξη προηγουμένως, φαίνεται όμως ότι δεν μας προσέχετε… προσεκτικά. Είπαμε για τα λαϊκά δικαστήρια, δεν είπαμε; Λοιπόν, με αυτά μπορούμε να ξεπεράσουμε το θέμα του βραχυκυκλώματος των υποθέσεων.

Ας δημιουργηθούν δικαστήρια με δικαστές απλούς πολίτες, οι οποίοι θα δικάζουν τις υποθέσεις που πετάει στον κάλαθο των αχρήστων η Δικαιοσύνη. Να είστε σίγουροι ότι θα βρεθούν ουκ ολίγοι εθελοντές.

Πράγμα που σημαίνει ότι μπορούμε να βάλουμε και προδιαγραφές, ώστε να γίνει επιλογή των καλύτερων. Ποιοι έχουν θητεία στις τηλεοπτικές εκπομπές; Ποιοι καταγράφονται ως πιο δραστήριοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;

Άνθρωποι δηλαδή με μεγάλη πείρα στην «εκδίκαση υποθέσεων», μόνο που μέχρι τώρα αυτό γινόταν άτυπα. Τώρα θα έχουν και την εξουσιοδότηση και την νομιμοποίηση να δικάζουν… κανονικά και με τον νόμο.

Μα, θα με ρωτήσετε, πώς είναι δυνατόν οι αποφάσεις τέτοιων δικαστηρίων να γίνονται σεβαστές; Και θα σας απαντήσω: Γιατί, είδατε εσείς καμιά απόφαση οποιουδήποτε δικαστηρίου να γίνεται σεβαστή από όλους;

Τι είχαμε, τι χάσαμε, λοιπόν. Τουλάχιστον, με τα λαϊκά δικαστήρια, θα ξέρουμε ότι κάποια απόφαση –κουτσή, στραβή- εκδόθηκε. Ενώ τώρα μένουμε με την απορία και με την περιέργεια.

Αντέχεται κάτι τέτοιο;

 Σε άλλες χώρες δικάζουν κακουργήματα!