170628 ΡΩΜΑΛΕΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ποτέ, ποτέ;

Η συζήτηση είναι πολύ παλιά. Την επανέφερε στο προσκήνιο ο υπουργός Παιδείας κύριος Γαβρόγλου, θέλοντας να απαντήσει στους φοιτητές που μίλησαν για το χάλι που επικρατεί στο πανεπιστήμιό τους.

Δεν θα ασχοληθούμε με το άσυλο και τον τρόπο που αυτό πρέπει να λειτουργεί –τα είπαμε άλλη φορά. Να σας πω μόνο πως δεν είμαι τελείως αντίθετος με την άποψη του κυρίου Γαβρόγλου για το… «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα».

Όχι ότι οι φοιτητές πρέπει να επιτελούν το έργο των αστυνομικών δυνάμεων, όμως πιστεύω κι εγώ ότι θα μπορούσαν να επιβλέπουν τους δικούς τους χώρους και, γιατί όχι, να τους «περιφρουρούν».

Θα σας πω πώς το εννοώ, με ένα παράδειγμα. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, υπήρχε σε μικρό επαρχιακό πανεπιστήμιο μια λέσχη που την διαχειρίζονταν οι φοιτητές. Το φαγητό ήταν καλύτερο από εστιατορίου!

Για να φας όμως έπρεπε να το δηλώσεις από την προηγούμενη μέρα και οι μερίδες έβγαιναν αναλόγως. Επίσης, απαγορευόταν αυστηρά να πετάξεις φαγητό! Αν ήθελες μπορούσες να πεις του μάγειρα να σου βάλει λιγότερο ή μπορούσες να το δώσεις σε κάποιον άλλο.

Όχι να το πετάξεις! Μια φορά που κάποιοι το τόλμησαν, η λέσχη, με απόφαση της ομάδας διαχείρισης, έμεινε κλειστή για δυο μέρες και έτσι δεν ξανασυνέβη. Υπήρχε, λοιπόν, τεράστια οικονομία και, το κυριότερο, άριστο φαγητό.

Την ίδια εποχή, στην τεράστια λέσχη της Θεσσαλονίκης, έτρωγε κυριολεκτικά ο κάθε πικραμένος πολίτης και αυτό θεωρούνταν «κατάκτηση του φοιτητικού κινήματος». Το φαγητό ήταν μαύρο χάλι και τόνοι από αυτό πετάγονταν καθημερινά στα σκουπίδια.

Κανείς δεν τολμούσε να διατυπώσει το αίτημα να σιτίζονται εκεί ΜΟΝΟ φοιτητές και μάλιστα φοιτητές που έχουν μικρό οικογενειακό εισόδημα. Κι έτσι, στο όνομα κάποιας ομιχλώδους «αλληλεγγύης», αυτοί οι τελευταίοι ήταν οι χαμένοι.

Διότι οι άλλοι, όπως ο φίλος μας ο Γιώργος, που πήγαιναν στη λέσχη «για πλάκα», έπαιρναν τον δίσκο, έβρισκαν μετά από ώρα μια θέση, άναβαν ένα τσιγάρο, το κάπνιζαν, το έσβηναν μέσα στο φαγητό και σηκώνονταν να φύγουν για να πάνε σε κάποια ταβέρνα.

Το άλλο πουλάκι:

Εδώ υπάρχει μια παρεξήγηση!

Διότι είμαι βέβαιος πως ο κύριος υπουργός, όταν λέει «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα», εννοεί κάτι σαν εκείνο που υπήρχε την δεκαετία του ’80, όταν οι αριστερές παρατάξεις έδεναν και έλυναν.

Και σίγουρα δεν εννοεί το «κίνημα» φοιτητών κάποιων αξιοζήλευτων ξένων πανεπιστημίων, όπου, ας πούμε, εκδίδουν οι ίδιοι κάρτες εισόδου στο κάμπους και ελέγχουν πολύ αυστηρά ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει από τον δικό τους χώρο.

Ή όπου οι φοιτητές βάζουν στη θέση του όποιον τολμήσει να βρωμίσει τον χώρο και καλούν οι ίδιοι την αστυνομία, όταν αντιληφθούν ότι κάποιος παρανομεί. Αφήστε που οι ποινές σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αυστηρότατες, με πιο συνηθισμένη την αποβολή από το πανεπιστήμιο.

Και έτσι φτάσαμε σ’ αυτό που από την αρχή θέλαμε να σχολιάσουμε, την άποψη του κυρίου Γαβρόγλου ότι «ποτέ δεν έφερε λύση η αντιμετώπιση με αστυνομικούς τρόπους». Γι’ αυτό ρωτήσαμε: ποτέ… ποτέ;

Δεν ξέρω αν ενστερνίζεστε την άποψη του υπουργού, αν όμως αυτό συμβαίνει, θα σας παρακαλούσα να μου αναφέρετε μία φορά που έφερε λύση η αντιμετώπιση με άλλους τρόπους, ας πούμε με την επίκληση στο φιλότιμο.

Διότι, καλό και άγιο το φιλότιμο, έχει όμως ένα κουσούρι. Δεν μπορείς να στηριχτείς σ’ αυτό για πάντα, όπως και δεν μπορείς να ελπίζεις στο φιλότιμο όλων. Κάποτε, κάποιος θα βρεθεί που θα φερθεί… γαϊδουρινά.

Και τότε δεν σε σώζουν όλα τα ρωμαλέα φοιτητικά κινήματα του κόσμου. Απεναντίας, η αντιμετώπιση με αστυνομικούς τρόπους μπορεί να τον βάλει μια χαρά στη θέση του, ώστε και αυτός να μην το επαναλάβει και οι άλλοι να παραδειγματιστούν.

Ξέρω! Υπάρχουν ένα σωρό απόψεις που λένε «ναι, αλλά με την παιδεία…» ή «όταν δοθεί η κατάλληλη αγωγή από το σπίτι…» Συμφωνώ ότι όλα αυτά μπορούν να παίξουν τον ρόλο τους. Όμως ποτέ δεν είναι αρκετά.

Σας είπαμε στην αρχή ότι η συζήτηση είναι πολύ παλιά. Δεν θα ξεχάσω ότι μαλώναμε γι’ αυτό το ζήτημα, πριν από πολλά χρόνια, με κάποιον φίλο που, δυστυχώς, δεν ζει πια. Αντικείμενο ήταν οι τροχαίες παραβάσεις.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υποστήριζε «πως είναι θέμα παιδείας»!

Κι εγώ του απαντούσα πως ένα από τα αποτελεσματικότερα εργαλεία της… παιδείας είναι και ο αυστηρός έλεγχος των παραβάσεων, μαζί με την «παιδαγωγική» τιμωρία που ακολουθεί.

Τον ρώτησα μάλιστα να μου πει πώς εξηγεί το φαινόμενο ο… πεπαιδευμένος ευρωπαίος οδηγός να ξεχνάει ό,τι έμαθε, μέσα σε λίγες μέρες που θα έρθει στην Ελλάδα. Μόλις δηλαδή αντιληφθεί ότι εδώ είναι ξέφραγο αμπέλι.

Από την άλλη, πώς γίνεται και ο… απαίδευτος Έλληνας, μόλις βρεθεί σε κάποιο σοβαρό κράτος, μαθαίνει αμέσως πώς να συμπεριφέρεται στους δρόμους; Μήπως συντελεί το γεγονός ότι αντιλαμβάνεται πως η παραμικρή παράβαση τιμωρείται;

Κακά τα ψέματα, φίλοι μου!

Οι Γερμανοί έχουν μια παροιμία που λέει «η εμπιστοσύνη είναι καλό πράγμα, όμως ο έλεγχος είναι καλύτερος».

Και, για να επανέλθουμε στον κύριο Γαβρόγλου, δόξα τω Θεώ, από εμπιστοσύνη χορτάσαμε. Και από «ρωμαλέα φοιτητικά κινήματα» έχουμε μεγάλη πείρα. Και πολύ κακή. Μήπως ήρθε η ώρα να δοκιμάσουμε και κάτι άλλο;

Διότι, αν συμφωνεί κι αυτός πως η κατάσταση στα πανεπιστήμια δεν είναι… η επιθυμητή -και μάλλον συμφωνεί, αφού σχεδιάζει αλλαγές- τότε θα ήταν καλύτερα να σκεφτεί έναν από τους πιο δημοφιλείς ορισμούς της βλακείας:

Το να επαναλαμβάνεις τα ίδια πράγματα και να προσδοκείς διαφορετικά αποτελέσματα!

 Ένα, αλλά ρωμαλέο!