170606 ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Παιδαγωγικά και άλλα!

Διότι το θέμα δεν έχει μόνο την παιδαγωγική ή την αντιπαιδαγωγική του διάσταση. Έχει και την κοινωνική, εκείνη που αναφέρεται στην αξία ενός επαγγέλματος και στην καταξίωση ή την απαξίωση εκείνων που το ασκούν.

Πριν σας μπερδέψω όμως περισσότερο, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όπως ίσως (δεν) καταλάβατε, μιλάμε για τους μαθητές που (δεν) τιμωρήθηκαν για τον πρωταγωνιστικό ρόλο που είχαν στην «κατάληψη» του Σχολείου τους.

Με πολύ μεγάλη ευκολία βιάστηκαν όλοι να πουν τι… δεν -χωρίς παρένθεση αυτή τη φορά- έπρεπε να γίνει, όχι όμως και τι έπρεπε ή μπορούσε να γίνει, εννοώ πέρα από την τιμωρία που (δεν) επέβαλε το δικαστήριο.

Κι αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα. Πρώτα αν πρέπει με κάποιο τρόπο να τιμωρούνται οι παραβάτες μαθητές και έπειτα τι είδους μπορεί να είναι αυτή η τιμωρία.

Αν ρωτήσετε τους γνωστούς και τους φίλους σας, θα διαπιστώσετε ότι ένα μεγάλο ποσοστό είναι υπέρ της… μηδενικής τιμωρίας. Την άποψη αυτή ασπάζονται μάλιστα εξίσου γονείς και εκπαιδευτικοί.

Δεν θα ξεχάσω την απάντηση που έδωσε η μητέρα ενός πολύ ζωηρού μαθητή, ο οποίος ταλαιπωρούσε ολόκληρο το Σχολείο, στην δασκάλα, όταν εκείνη τη ρώτησε αν στο σπίτι τον τιμωρούν καμιά φορά:

-Τι εννοείτε να τον τιμωρήσω; Ρώτησε απορημένη η μητέρα.

-Αφήστε τι εννοώ εγώ, εσείς πώς καταλαβαίνετε αυτό που σας ρωτάω; αποκρίθηκε η δασκάλα.

-Να, αν καμιά φορά έρχονται να τον φωνάξουν οι φίλοι του και δεν έχει τελειώσει τα μαθήματά του, δεν τον αφήνω να βγει έξω, είπε η μητέρα, αφού σκέφτηκε για αρκετά λεπτά της ώρας.

Καταλάβατε, φίλοι μου; Το φαινόμενο το συναντάμε και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπου μάλιστα υπάρχουν πολλοί καθηγητές τόσο «πονόψυχοι», που διαφωνούν με κάθε τιμωρία μαθητή, πέραν της επίπληξης, και εκείνη σε πολύ σοβαρά παραπτώματα.

Γι’ αυτό σας είπα. Αν πιστεύετε ότι δεν πρέπει να τιμωρείται κανείς, παρά μόνο να του λένε «άλλη φορά να μην το ξανακάνεις» (πιστεύοντας ότι η παραίνεση θα… πιάσει), τότε καλύτερα να σταματήσουμε την κουβέντα εδώ.

Μαζί όμως μ’ αυτήν, να κόψουμε και κάθε άλλη συζήτηση για το τι φταίει και τα παιδιά μας -κατά γενική ομολογία, έτσι;- έχουν μια συμπεριφορά ανεξέλεγκτη, δεν σέβονται τίποτε και δεν λογαριάζουν κανέναν.

Το άλλο πουλάκι:

Όχι όλα όμως!

Το λέμε αυτό, γιατί πάλι θα κατηγορηθούμε ότι γενικεύουμε, πράγμα που δεν κάνουμε ποτέ, και αυτό -ναι- είναι μια γενίκευση. Υπάρχουν εξαιρετικά δείγματα παιδιών που τα βλέπεις και θέλεις να συγχαρείς τους γονείς και τους δασκάλους τους.

Υπάρχουν όμως και άλλα που αναρωτιέσαι από τι σπίτια και από τι Σχολεία βγαίνουν. Ε, λοιπόν, η πιο συχνή απάντηση των ειδικών είναι «από σπίτια και Σχολεία, όπου κανείς δεν τους βάζει κάποιο όριο, ούτε τους τιμωρεί ποτέ».

«Από παιδαγωγικής άποψης, είναι σωστό να τιμωρούνται δεκατετράχρονα παιδιά;» ρωτούσε κάποιος φίλος.

«Και τι πιστεύεις; Ότι είναι παιδαγωγικά σωστό να τους έλεγαν παρανομήσατε, αλλά δεν πειράζει, άλλη φορά να προσέχετε περισσότερο;»

Αυτό το ρώτησε ο δάσκαλος της παρέας, ο οποίος συνέχισε: «Ποιος σου είπε ότι η τιμωρία δεν είναι παιδαγωγική μέθοδος; Αν σε χαλάει η λέξη, να μην την πούμε τιμωρία, αλλά… αρνητική ενθάρρυνση, όπως την λέει μια σπουδαγμένη δασκάλα».

Ο άλλος συμφώνησε ότι έπρεπε κάπως να τιμωρηθούν, υποστήριξε όμως ότι αυτό έπρεπε να γίνει… «στο πλαίσιο της σχολικής κοινότητας». Δηλαδή να μην εμπλακούν αστυνομίες, εισαγγελείς και δικαστήρια.

Εκεί η κουβέντα απλώθηκε πολύ. Μακάρι να μπορούσε να γίνει έτσι, είπε κάποιος, τι σας λέει όμως το γεγονός ότι επί τόσα χρόνια καταλήψεων, καμιά… «σχολική κοινότητα» δεν βρέθηκε να τιμωρήσει καταληψίες;

Ένας άλλος υποστήριξε ότι οι παραβάτες μπορεί να είναι μαθητές, όμως το παράπτωμα δεν είναι «μαθητικό», δηλαδή δεν παρενέβησαν κάποιον κανονισμό του σχολείου, ώστε να μπορούν να τιμωρηθούν από αυτό.

Δηλαδή, είναι σαν τον μαθητή που παίρνει το σπρέι και μουντζουρώνει τον παστρικό τοίχο του νοικοκύρη γείτονα. Το Σχολείο δεν μπορεί να του επιβάλει καμιά ποινή, δεν μπορεί καν να συζητήσει την περίπτωσή του.

Όταν ο άλλος κάνει «κατάληψη», δηλαδή παίρνει μια κλειδαριά και κλειδώνει το Σχολείο, εμποδίζοντας τη λειτουργία του, δεν είναι βέβαιο ότι διαπράττει κάποιο… σχολικό παράπτωμα. Καλά καλά δεν μπορείς να του βάλεις και απουσία!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πήγε μακριά η κουβέντα!

Αν ο Διευθυντής έκανε καλά που κάλεσε τον εισαγγελέα, ή αν, σε τέτοιες περιπτώσεις, ο εισαγγελέας πρέπει να επεμβαίνει αυτεπάγγελτα. Διότι, «το να παρεμποδίζεις την ομαλή λειτουργία ενός Σχολείου είναι πολύ σοβαρό αδίκημα».

Αν έπρεπε να ενημερωθεί ο Σύλλογος Διδασκόντων για τις προθέσεις του Διευθυντή, ή αν αυτός είχε το δικαίωμα να ενεργήσει όπως ενήργησε, χωρίς να ενημερώσει κανέναν. Διότι, «φαντάζεστε να συγκαλείται ο Σύλλογος, όποτε κάποιος μπαίνει στο Σχολείο και απειλεί ή δημιουργεί προβλήματα, εμποδίζοντας τη λειτουργία του;»

Τελικά, αφού «λύσαμε» όλα τα παραπάνω θέματα, η κουβέντα στράφηκε και στο είδος τής τιμωρίας που επιβλήθηκε, γι’ αυτό σας είπαμε στην αρχή ότι θα μιλήσουμε και για κάποια επαγγέλματα και πώς καταξιώνονται ή απαξιώνονται όποιοι τα εξασκούν.

Εδώ όμως δεν είναι καφενείο, να συζητάμε με τις ώρες. Πρέπει να σας αφήσουμε να κάνετε και καμιά άλλη δουλειά. Μην στενοχωριέστε όμως, αύριο έχουμε όλον τον καιρό να ολοκληρώσουμε την κουβέντα μας.

Μέχρι τότε σκεφθείτε όσα είπαμε σήμερα.

 «Έγκλημα» και… «τιμωρία»!