170626 ΔΙΕΥΘΥΝΤΙΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Προσόντα, προσόντα, προσόντα…

Δεν ξέρω πόσους πολίτες απασχολεί το θέμα, όμως αυτή την εποχή διεξάγεται η διαδικασία επιλογής Διευθυντών για τα Σχολεία όλης της χώρας. Είναι κάτι πολύ σημαντικό, αν αναλογιστούμε τον ρόλο που αυτοί μπορούν να διαδραματίσουν στη βελτίωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης.

Οι υποψήφιοι έχουν καταθέσει τους φακέλους με τα προσόντα τους και περιμένουν να περάσουν από συνέντευξη, ενώπιον των Υπηρεσιακών Συμβουλίων. Ναι, μετά από μια περιπετειώδη διακοπή η συνέντευξη έχει επανέλθει.

«Τι είναι αυτό που μετράει περισσότερο;» ρωτούν γνωστοί και φίλοι. Λίγο δύσκολο να το προσδιορίσουμε επακριβώς. Πάντως, φαίνεται πως από το ένα άκρο, όπου μπορούσε να γίνει κανείς Διευθυντής και μόνο με τις ψήφους των εκπαιδευτικών, πήγαμε στο άλλο.

Τώρα έχουν πολύ μεγάλη βαρύτητα τα «μετρήσιμα» προσόντα, δηλαδή τα επιπλέον πτυχία και μεταπτυχιακά που διαθέτει κάποιος. Αυτά είναι τόσο καθοριστικά, που δύσκολα μπορούν να «ανατραπούν» στις συνεντεύξεις.

Σημαντικά κριτήρια βεβαίως είναι και τα χρόνια υπηρεσίας, καθώς και η εμπειρία σε διευθυντικές θέσεις, η οποία μάλιστα μετράει παρόλο που ο υποψήφιος δεν έχει αξιολογηθεί ποτέ γι’ αυτήν.

Ωστόσο, ακόμη κι ένας -κατά γενική ομολογία- πετυχημένος Διευθυντής, που μπορεί να έχει επανακριθεί με άριστα, παίρνει όσα μόρια παίρνει και κάποιος με μηδενική εμπειρία, που όμως διαθέτει ένα μεταπτυχιακό.

Για να σας βάλουμε καλύτερα στο κλίμα, να σας πούμε επίσης ότι και αυτή τη φορά κλήθηκαν οι εκπαιδευτικοί να «κρίνουν» τους υποψήφιους, μέσα όμως από μια διαδικασία που μπέρδεψε περισσότερο τα πράγματα.

Διότι, οι εκπαιδευτικοί -μόνο οι μόνιμοι- πήραν θέση («συμφωνώ» ή «διαφωνώ») σε τέσσερα κριτήρια που έπρεπε να διαθέτει ο υποψήφιος που υπηρετούσε στο Σχολείο τους. Μόνο που αυτές οι κρίσεις δεν είναι υποχρεωτικό να ληφθούν υπόψη από τα μέλη των Υπηρεσιακών Συμβουλίων.

Αφήστε που οι Ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών τους κάλεσαν να μην συμπληρώσουν τα φύλλα αξιολόγησης και έτσι δεν υπάρχουν για όλους… γνωματεύσεις. (Ασχέτως αν η πλειονότητα των εκπαιδευτικών «έγραψαν» τις Ομοσπονδίες.)

Το άλλο πουλάκι:

Ποιος είναι καλός Διευθυντής;

Είναι ένα ερώτημα πολύ δύσκολο να απαντηθεί. Υπάρχει τρόπος, θα σας τον αναλύσουμε όμως αργότερα. Εκείνο που έχει τώρα ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε είναι πως ο κάθε υποψήφιος θεωρεί σημαντικά προσόντα εκείνα που διαθέτει ο ίδιος.

Αν ρωτήσεις κάποιον με διδακτορικό ή/και μεταπτυχιακό θα υποστηρίξει πως οι σπουδές που έκανε τον βοήθησαν να μάθει ένα σωρό πράγματα και να αποκτήσει δεξιότητες που δεν (μπορεί να) έχει κάποιος με μόνη την εμπειρία της θέσης.

Αφήστε που μπορεί, πολύ βάσιμα, να ισχυριστεί πως ένας παλιός Διευθυντής, που έγινε κάποτε τέτοιος -κύριος οίδε με τι διαδικασίες- και δεν έχει αξιολογηθεί ποτέ για το έργο του, δεν είναι δυνατόν να προηγείται στα μόρια.

Από την άλλη, υπάρχει μια γενικευμένη αμφισβήτηση των προσόντων με τα οποία εφοδιάζει έναν υποψήφιο Διευθυντή το διδακτορικό ή/και το μεταπτυχιακό. «Γιατί», λένε, «θα είναι καλύτερος ένας Διευθυντής με μεταπτυχιακό, ειδικά αν αυτό είναι σε κάποιο άσχετο θέμα;»

Εξάλλου, και τα μεταπτυχιακά δεν έχουν όλα την ίδια «βαρύτητα». Υπάρχουν σχολές στις οποίες χρειάζονται δυο ξένες γλώσσες μόνο για να περάσεις στο μεταπτυχιακό και άλλες που το παίρνεις… «δι’ αλληλογραφίας».

Κάποτε έπρεπε να έχεις πτυχίο με βαθμό πάνω από 8,5 για να μπορέσεις να δώσεις εξετάσεις για το μεταπτυχιακό. Τα τελευταία όμως χρόνια, που τα μεταπτυχιακά έχουν και δίδακτρα, οι σχολές τα δίνουν χωρίς να πολυεξετάζουν τους υποψήφιους.

(Όπως βλέπετε, στη συζήτηση δεν αναφερόμαστε καθόλου σε τίτλους σπουδών που αποκτήθηκαν στο εξωτερικό, αφού υπάρχει μια γενικευμένη καχυποψία για τον τρόπο που -ειδικά τα πανεπιστήμια συγκεκριμένων χωρών- χορηγούν αυτούς τους τίτλους.)

Και ο αντίλογος: «Εντάξει, όμως, από την άλλη, πόσο καλός Διευθυντής μπορεί να είναι κάποιος εκπαιδευτικός που τελείωσε το πανεπιστήμιο πριν από είκοσι χρόνια και έκτοτε δεν έχει ανοίξει βιβλίο;»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Χρήσιμο πράγμα η συζήτηση!

Διότι, καθώς τα κουβεντιάζαμε όλα αυτά, μπήκε στην παρέα (χωρίς να το ξέρει ο ίδιος) ένας φίλος από τη μακρινή Αμερική, συγκεκριμένα από το Σικάγο, στο πανεπιστήμιο του οποίου διδάσκει.

Ακούστε τι ενδιαφέροντα πράγματα είπε, τα οποία, χωρίς την άδειά του, σας μεταφέρουμε. Ελπίζουμε να δείξει κατανόηση: «Η επαγγελματική επάρκεια στις ΗΠΑ κατοχυρώνεται από την ικανότητα του ενδιαφερομένου.

Για πολλά επαγγέλματα υπάρχει μετα-πανεπιστημιακή πιστοποίηση που χορηγείται από επιστημονικούς ή επαγγελματικούς συλλόγους, έπειτα από εξετάσεις ή πρακτική άσκηση, αλλά γενικά για τα περισσότερα επαγγέλματα δεν υπάρχει το εμπόδιο των επαγγελματικών δικαιωμάτων.

Οι εργοδότες ελάχιστα άλλωστε νοιάζονται πια για τις σπουδές που έχει κάνει κάποιος. Πολύ ωμά πιστεύουν πως ένα πτυχίο αντικατοπτρίζει τι διδάχτηκε ο φοιτητής και όχι τι έμαθε. Γι’ αυτό οι εργοδότες στρέφονται ολοένα και περισσότερο στην αξιολόγηση των δεξιοτήτων ενός ατόμου.

Εξάλλου είναι ευκολότερο για έναν εργοδότη να περιγράψει τις δεξιότητες που πρέπει να έχουν οι εργαζόμενοί του παρά το είδος των πτυχίων τους. Τα πτυχία ακόμη και στο ίδιο γνωστικό αντικείμενο διαφέρουν κατά πολύ από πανεπιστήμιο σε πανεπιστήμιο, ενώ οι δεξιότητες είναι συγκεκριμένες».

Ό,τι δηλαδή είπαμε κι εμείς πριν. Ποια όμως είναι η πιο σημαντική δεξιότητα, κατά τους εργοδότες; Και, επιπλέον: με ποιο τρόπο το ελληνικό κράτος περιγράφει τις δεξιότητες που πρέπει να έχει ένας Διευθυντής Σχολείου, αυτές δηλαδή που -τελικά- πρέπει να αξιολογήσει ένα Υπηρεσιακό Συμβούλιο;

Ενδιαφέροντα ερωτήματα, δεν νομίζετε; Επειδή όμως πέρασε η ώρα μας, θα τα συζητήσουμε αύριο.

Τέτοιο θέμα δεν εξαντλείται σε μια κουβέντα!

 Καιρός τού θερίζειν!