170629 ΣΥΝΩΜΟΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ευτυχώς δεν πιστεύουμε σε θεωρίες συνωμοσίας!

Και, το κυριότερο, δεν είμαστε από εκείνους που κατασκευάζουν τέτοιες θεωρίες. Διαφορετικά, θα είχαμε τώρα να πούμε πολλά πράγματα. Πράγματα για το ποιοι «κρύβονται από πίσω» και «τι είδους συμφέροντα εξυπηρετούνται».

Δείτε, ας πούμε, μια άποψη που κυκλοφορεί, σχετικά με τις «μεταρρυθμίσεις» που επιχειρεί το υπουργείο Παιδείας στα Πανεπιστήμια. Την πήραμε από την «Καθημερινή της Κυριακής»: «Σε έναν οργανισμό ημιθανή, όπως το δημόσιο πανεπιστήμιο, η ευθανασία που επιχειρεί ο υπουργός Παιδείας με το νομοσχέδιό του μπορεί να αποβεί εν τέλει λυτρωτική.

Οι καθηγητές που είχαν πιστέψει σε μια εξωστρεφή τριτοβάθμια εκπαίδευση βρίσκονται πλέον επέκεινα της απόγνωσης. Όσοι μπορούν φεύγουν έξω. Το ίδιο κάνουν και οι φοιτητές τους που έχουν λεφτά μόλις πάρουν το πρώτο πτυχίο.

Η γενιά που συνταξιοδοτείται δεν φροντίζει, λένε, όπως οι παλαιότερες, για τη διαδοχή της. Δεν εκδηλώνεται ούτε καν η ματαιοδοξία να αφήσει κάποιος φεύγοντας το αποτύπωμά του στη σχολή του. Κανείς δεν αγωνιά πια για τίποτε. Κανείς δεν ελπίζει τίποτε, παρά μόνο στην καταστροφή».

Μέχρι εδώ, πολύ καλά. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι και το γκρέμισμα είναι ένας τρόπος να δημιουργηθεί κάτι νέο και καλύτερο από το προηγούμενο. Το ζητούμενο είναι βέβαια να μπορέσεις να δεις ποια μορφή θα έχει αυτό.

Μήπως καταλήξει να πάρει μια μορφή εντελώς αντίθετη από εκείνη που (υποτίθεται ότι) οραματίζονται οι μεταρρυθμιστές; Και, αν συμβεί κάτι τέτοιο, ποιος μπορεί να μας βεβαιώσει ότι ήταν πέρα από τις προθέσεις τους;

Διαβάζω στη συνέχεια του κειμένου: «Ως καταστροφή ορίζεται η παλινόρθωση του ’82 που επιχειρεί ο Γαβρόγλου. Τα πολιτικά της κίνητρα δεν έχουν σημασία για όσους εργάζονται στο πανεπιστήμιο.

Είτε θέλει να κολακέψει τους δεκαεφτάρηδες ψηφοφόρους, είτε εκπληρώνει πελατειακά μνημόνια με τους συνδικαλιστές, είτε κινείται από καθαρή ιδεοληψία, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.

Πώς μπορεί αυτή η καταστροφή να είναι δημιουργική; Η απάντηση έρχεται υπό τύπον ερώτησης: “Αν έρθει αύριο η Microsoft και φτιάξει ένα πρόγραμμα σπουδών με τέσσερα χιλιάρικα δίδακτρα τον χρόνο, τι πιστεύεις ότι θα γίνει; Δεν θα γίνει συνωστισμός;”

Το σκεπτικό είναι ότι αυτό που δεν κατόρθωσαν τα μεταρρυθμιστικά και αντιμεταρρυθμιστικά κύματα της μεταπολίτευσης, το επιβάλλει ήδη η ζωή, παρακάμπτοντας το δημόσιο πανεπιστήμιο».

Να πώς γεννιούνται οι θεωρίες συνωμοσίας. Ξεκινάς από το αποτέλεσμα και κάνεις τον δρόμο προς τα πίσω, μέχρι να φτάσεις πέρα από τις πραγματικές ή τις υποτιθέμενες προθέσεις, σε εκείνο που έχεις εσύ στο μυαλό σου.

Το άλλο πουλάκι:

Και τότε θα ρωτήσεις:

Ποιος μου λέει ότι αυτή η κυβέρνηση και ο συγκεκριμένος υπουργός δεν ήρθε να τελειώσει μια δουλειά, αυτή της δημιουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων, που οι άλλοι αδυνατούσαν να φέρουν εις πέρας;

Μακριά από εμάς τέτοιες σκέψεις. Σίγουρα όμως υπάρχουν κάποιοι που θα τις κάνουν. Μάλιστα, αν τους δοθεί η ευκαιρία να συνδυάσουν περισσότερες από μία περιπτώσεις, τότε άντε να τους σταματήσεις.

Δηλαδή, λίγο το έχουν να μεταφέρουν το συγκεκριμένο σκεπτικό και στο άλλο μεγάλο θέμα που τρέχει αυτές τις μέρες, εκείνο των συμβασιούχων στους δήμους και να το εντάξουν στην ίδια λογική;

Ποιοι οδηγούν την καθαριότητα των πόλεων και την αποκομιδή των απορριμμάτων στα χέρια ιδιωτών; Δεν σας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι η διαδικασία… μετάβασης ξεκίνησε με αφορμή την συνεχιζόμενη απεργία;

Και, το κυριότερο, δεν σας κάνει εντύπωση ότι, με αφορμή την απεργία ΠΟΕ-ΟΤΑ, υπάρχει μια εντυπωσιακή μεταστροφή της κοινής γνώμης τόσο κατά των συμβασιούχων γενικότερα, όσο και υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων;

Πράγματα που λίγο καιρό πριν κανείς δεν τολμούσε να τα συζητήσει, τώρα όχι μόνο μπαίνουν στην ατζέντα, αλλά το κάνουν και με τρόπο που να μην σηκώνει αντιρρήσεις. Λες δηλαδή και η ιδέα ωρίμασε μέσα σε λίγες μέρες.

Άδικο θα έχει κάποιος λάτρης των θεωριών συνωμοσίας να σκεφτεί ότι τίποτε από όλα αυτά δεν έγινε τυχαία; Να πιστέψει ότι υπάρχουν άνθρωποι και από τις δύο πλευρές που οδηγούν συνειδητά στη λύση της ιδιωτικοποίησης;

Ποιες δύο πλευρές; Μα, και εκείνης της κυβέρνησης και εκείνης των συνδικαλιστών. «Ποιος μου λέει εμένα» θα σκεφτεί ο καχύποπτος, «ότι δεν είναι στημένο, ώστε να αγοράσουν κάποιοι το φιλέτο της αποκομιδής, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι;»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μακριά από εμάς τέτοιες σκέψεις!

Και, για να μην αφήσουμε την παραμικρή υποψία ότι θα μπορούσαμε να σκεφτούμε κάτι τέτοιο, θα κάνουμε την πρότασή μας, όπως και σε άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις. Λύση στο πρόβλημα και απάντηση στους συκοφάντες ταυτοχρόνως:

Ιδιωτικοποίηση, τώρα!

Επιτέλους, να φύγει από τα χέρια των Δήμων το έργο της καθαριότητας των πόλεων και να πάει… στους συμβασιούχους ΠΟΕ-ΟΤΑ!

Οι οποίοι μπορούν να συστήσουν σε κάθε Δήμο μια ιδιωτική εταιρεία και να πάρουν το έργο, μάλιστα με μεγάλη προίκα τον εξοπλισμό που χρησιμοποιείται σήμερα. Χάρισμά τους όλα!

Με μια συμφωνία: αυστηρότατες προδιαγραφές στην εκτέλεση του έργου, για την μη τήρηση των οποίων θα υπάρχουν συγκεκριμένες ρήτρες. Εάν οι πόλεις δεν είναι έτσι όπως θα τις περιγράφουν οι συμβάσεις, δεν θα καταβάλλονται τα συμφωνηθέντα ποσά.

Μ’ αυτό τον τρόπο εξασφαλίζεται και η «μονιμοποίηση» των συμβασιούχων, αφού θα έχουν εργασία στο διηνεκές, και η καθαριότητα των πόλεων, αλλά -πιστέψτε με- και μια μεγάλη οικονομία στους πολίτες.

Τι λέτε; Πώς σας φαίνεται η ιδέα; Έτσι κανείς δεν θα μπορεί να κατηγορήσει κανέναν και όλοι θα είναι ευχαριστημένοι.

Θα είναι;

 Καθαρίσαμε!