170614 ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Η λογοτεχνία και οι διεκδικήσεις…

Έχετε σκεφτεί ποτέ σε τι μοιάζουν αυτά τα δυο; Πέραν, φυσικά τού γεγονότος ότι, πολλές φορές, χρησιμοποιείται το ένα αντί του άλλου. Για να είμαι ακριβής, το ένα ως μέσο πραγμάτωσης του άλλου.

Η λογοτεχνία, δηλαδή, «στρατεύεται», γίνεται μέσο για να διεκδικήσει κάποιος κάτι που θεωρεί δικαίωμα δικό του, συνήθως όμως και άλλων ανθρώπων. Από την άλλη, βλέπουμε συχνά πολίτες που αγωνίζονται να «χρησιμοποιούν» λογοτεχνικά αποσπάσματα.

Πέραν όμως τούτου, τι κοινό υπάρχει στη λογοτεχνία και τις διεκδικήσεις; Να το πάρει το ποτάμι; Και στα δυο έχουν εξίσου μεγάλη σημασία ο τρόπος αλλά και το περιεχόμενο! Το έχετε σκεφτεί ποτέ αυτό;

Στη λογοτεχνία δεν αρκεί να έχεις να πεις μια ενδιαφέρουσα ιστορία, πιθανότατα όλοι έχουμε κάποια. Μετράει πολύ ο τρόπος με τον οποίο θα το κάνεις. Και κάπου εκεί ξεχωρίζει ο σπουδαίος συγγραφέας από τον απλό αφηγητή.

Από την άλλη, μπορεί να έχεις χίλια δίκια σ’ αυτό για το οποίο αγωνίζεσαι ή καθώς διεκδικείς κάτι. Σκεφθείτε όμως πόσοι είναι εκείνοι που χάνουν κάθε δίκιο, μόνο και μόνο επειδή «το παλεύουν» με λάθος τρόπο.

Τα συζητούσαμε στο καφενείο όλα αυτά τις τελευταίες μέρες, καθώς συνέβησαν πολλά γεγονότα που ήρθαν να τα επαληθεύσουν. Γεγονότα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, που όμως είχαν αυτό το κοινό γνώρισμα. 

Δείτε, για παράδειγμα, τον τρόπο με τον οποίο διεκδικεί κάτι, οτιδήποτε, η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ακόμη και το μεγαλύτερο δίκιο του κόσμου να έχει με το μέρος της -που δεν το έχει- το χάνει εξαιτίας αυτού του στυλ διεκδίκησης!

Ένα στυλ που κάνει να φαίνεται συμπαθής και ο πλέον αντιπαθητικός άνθρωπος, που θα έχει την ατυχία να τη δει να στέκεται απέναντί του και να απαιτεί από αυτόν να απαντήσει ή να συμπεριφερθεί όπως ακριβώς εκείνη διατάζει. 

Για να καταλάβετε τι εννοώ, πώς κατορθώνει ο (άλλος) κύριος (αυτός) Δημήτρης Γιαννακόπουλος να μας κάνει να βλέπουμε με συμπάθεια ακόμη και τους Ολυμπιακούς; Ένα τέτοιο πράγμα, να πούμε!

Το άλλο πουλάκι:

Πώς διεκδικείς κάτι;

Είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα και ασφαλώς απαντήσεις τού τύπου «διεκδικείς με αξιοπρέπεια» δεν μας λένε και πολλά πράγματα. Διότι, ακόμη κι αυτή η αξιοπρέπεια είναι κάτι ρευστό και δεν την αντιλαμβανόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο.

Θα προσπαθήσω να δώσω ένα άλλο γνώρισμα. Θα έλεγα λοιπόν ότι ο τρόπος κάθε διεκδίκησης θα πρέπει να εμπεριέχει τα χαρακτηριστικά, κάποια από τα χαρακτηριστικά, του… διεκδικούμενου.

Για να γίνει κατανοητό θα αναφέρω μερικά παραδείγματα. Αν διεκδικείς καλύτερη εκπαίδευση θα πρέπει να το κάνεις με τέτοιο τρόπο που να αναδεικνύεται η δική σου καλλιέργεια και η παιδεία που θέλεις για τον τόπο.

Δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιείς ύβρεις, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, βίαιες πράξεις, ακόμη ακόμη και κείμενα γεμάτα λάθη ή ασυνταξίες. (Εκτός αν θέλεις να αποδείξεις ότι είσαι κι εσύ «παιδί» τής κακιάς εκπαίδευσης την οποία προσπαθείς να αλλάξεις.)

Αν αγωνίζεσαι για καλύτερο περιβάλλον, δεν μπορείς να αφήνεις στο πέρασμά σου… καμένη γη. Ούτε να το κάνεις προκαλώντας κυκλοφοριακά προβλήματα, ηχητική ή αισθητική ρύπανση.

Μπορεί να σας κάνει εντύπωση αυτό που θα πω τώρα, όμως, σύμφωνα μ’ αυτό το σκεπτικό, εκείνοι που αγωνίζονται με τρόπο περισσότερο συνεπή προς την ιδεολογία τους είναι τα μέλη της Χρυσής Αυγής! Νομίζω ότι δεν χρειάζεται επί πλέον ανάλυση.

Αν, λοιπόν, «παλεύεις» για περισσότερη δημοκρατία, πρέπει πρώτος από όλους να δείχνεις πως τη σέβεσαι κι όχι να παριστάνεις τον αυτόκλητο εισαγγελέα, που θέλει να επιβάλλει, σε κάθε περίπτωση, με κάθε τρόπο, τις απόψεις του και δεν αναγνωρίζει ούτε θεσμούς ούτε διαδικασίες.

Έτσι, θεωρώ πως οι περισσότερες «ακτιβιστικές» ενέργειες (θα μπορούσε να τις πει κανείς και ψευτοεπαναστατικές) είναι δηλωτικές τής προσωπικότητας των «ακτιβιστών» και όχι μόνο της ιδεολογίας που πραγματικά αυτοί πρεσβεύουν.

Το πρόβλημα είναι ότι κάποιες φορές συμφωνείς μαζί τους, τουλάχιστον με όσα διατείνονται ότι πιστεύουν, και είσαι υποχρεωμένος να συμπορευθείς σε κάποιες από τις διεκδικήσεις τους.

Νιώθεις τότε σαν τον αγνό φίλαθλο και από παράδοση οπαδό μιας ομάδας, ο οποίος βρέθηκε κατά λάθος μέσα σε μια κερκίδα χουλιγκάνων. Τι να κάνει; Να σηκωθεί και να φύγει χάνοντας τον αγώνα, ή να… ταυτιστεί μαζί τους;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είναι δύσκολη η θέση σου.

Θα ακούσατε, φαντάζομαι, με ποιον αξιοθαύμαστο τρόπο μπόρεσε να βγει από αυτήν ένας αξιοπρεπέστατος άνθρωπος, ο γνωστός ηθοποιός Χρήστος Σιμαρδάνης, όταν, όντας δεδηλωμένος ομοφυλόφιλος, του ζητήθηκε να κάνει δηλώσεις για το Gay Pride.

Αξίζει όμως να ακούσουμε πάλι και πάλι τα λόγια του: «Την ημέρα του Gay Pride μού ζήτησαν από ραδιοφωνικό σταθμό να μιλήσω, αλλά τους είπα ότι δεν συμφωνώ. Δεν είμαι περήφανος που είμαι ομοφυλόφιλος.

Κανείς δεν μπορεί να είναι περήφανος για το τι κάνει στο κρεβάτι του. Είναι σαν να λες “είμαι περήφανος που έχω αυτιά”. Δεν μπορείς να είσαι περήφανος επειδή είσαι θηλαστικό ή επειδή έχεις δύο αυτιά. Περήφανος μπορείς να είσαι για χίλια δύο άλλα πράγματα.

Θα μου άρεσε να νιώθω περήφανος για τον εαυτό μου για κάποια ανθρώπινα χαρακτηριστικά μου. Δεν νιώθω περήφανος που είμαι gay, ούτε εσύ πρέπει να νιώθεις περήφανος που είσαι straight. Να είσαι περήφανος επειδή είσαι τίμιος, καλός άνθρωπος, ή καλός πατέρας».

Έχω άδικο να θεωρώ ότι οι λίγες αυτές λέξεις βοηθούν το λεγόμενο ΛΟΑΤ κίνημα και τους στόχους που αυτό (υποτίθεται ότι) έχει πολύ περισσότερο από εκατό «παρελάσεις» τού τρόπου με τον οποίο γίνονται τα Gay Pride;

 Δείξε τον τρόπο!