170621 ΓΥΦΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Είναι και η πολιτική ορθότητα!

Αν αναρωτιέστε για ποιο λόγο διστάζουμε να αγγίξουμε κάποια θέματα, η απάντηση είναι πως δεν μπορούμε να βρούμε έναν ασφαλή τρόπο να τα προσεγγίσουμε. Είναι, βλέπετε, η πολιτική ορθότητα στη μέση.

Η οποία τείνει να καταντήσει μία δυνάστις! (Δεν ξέρω αν σας σοκάρει η λέξη, πάντως εμένα το «δυνάστρια» μου φαίνεται πολύ χειρότερο. Δανείζομαι, λοιπόν, τον τύπο που μαθαίναμε από το Σχολείο, για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο.)

Μια και αναφερθήκαμε στη λέξη, ελάτε να παραφράσουμε τη ρήση που λέει «τύχη η πάντων δυνάστις των ανθρώπων» και στη θέση της τύχης να βάλουμε την πολιτική ορθότητα, που καταδυναστεύει τους πάντες.

Τουλάχιστον στις δημόσιες συζητήσεις τους, εκείνες δηλαδή που δεν πραγματοποιούνται μόνο μεταξύ πολύ στενών φίλων. Διότι, στις πολύ φιλικές κουβέντες υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία.

Εκεί οι διάφορες κοινωνικές ομάδες εξακολουθούν να αποκαλούνται με τον παλιό (καλό) τρόπο και η (αυτο)λογοκρισία κλείνει τα αφτιά της σε ιστορίες και ανέκδοτα που, αν ακούγονταν αλλού, θα γινόταν χαμός.

Εξάλλου, στις μικρές κλειστές παρέες γνωριζόμαστε από την καλή και την ανάποδη και μπορούμε να κρίνουμε κάποιον όχι από μια κουβέντα που θα πει, αλλά από τη συνολική στάση του σε ένα ζήτημα.

Πράγμα που δεν συμβαίνει στον «μέγα κόσμο» (πού να ήξερε ο ποιητής!) του διαδικτύου, όπου καραδοκεί η αστυνομία της πολιτικής ορθότητας. Αστυνομία είπα;  Μάλλον οι… «ταλιμπάν» της πολιτικής ορθότητας έπρεπε να πω.  

Περιμένουν πότε θα ξεφύγει από κάποιον μια φράση, ένας χαρακτηρισμός, κάτι που να μην ακολουθεί κατά γράμμα το αυστηρό κανονιστικό πλαίσιο του πολιτικώς ορθού, για να τον περιλάβουν στους χαρακτηρισμούς.

Τι ρατσιστή θα τον πουν, τι σεξιστή, τι ισλαμοφοβικό, τι ομοερωτοφοβικό, τι… οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε, αφού, για κάθε μία «παρεκτροπή» από την πολιτική ορθότητα, υπάρχει αντίστοιχος χαρακτηρισμός.

Άντε να μιλήσεις, λοιπόν, δημοσίως, και άντε να μιλήσουμε κι εμείς για κάποια θέματα, χωρίς να φοβόμαστε ότι θα μας πιάσουν στο στόμα τους, καταδικάζοντάς μας… «επί βλασφημία», οι φύλακες του σύγχρονου αυτού ιερού.

Το άλλο πουλάκι:

Χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή!

Διότι, πολλές από τις κοινωνικές ομάδες στις οποίες πιθανόν να αναφερθείς αλλάζουν κάθε τόσο ονόματα, με αποτέλεσμα, αν δε παρακολουθείς στενά αυτή την εξέλιξη, να κινδυνεύεις χωρίς ουσιαστικό λόγο.

Αφήστε που σε κάποιες ομάδες πολύ ιδιαίτερου σεξουαλικού προσανατολισμού είναι τόσο δαιδαλώδεις και λεπτεπίλεπτες οι διακρίσεις, που είναι αδύνατον να γνωρίζεις ποιος χαρακτηρίζεται πώς.

Να, τώρα που σας τα λέω όλα αυτά τρέμει η ψυχή μου μήπως μου ξεφύγει κάτι και γι’ αυτό ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη, αν αυτό συμβεί. Όχι, παιδιά, δεν θέλω να προσβάλω, ούτε να μειώσω κάποιον.

Δηλώνω απλώς αδυναμία να παρακολουθήσω όλη τη… νομολογία γύρω από το θέμα και επειδή ξέρω καλά ότι άγνοια νόμου δεν συγχωρείται, φοβάμαι πως κριθώ ένοχος και θα είναι κρίμα.

Για να προφυλάξω κάπως τα νότα μου, θα καταφύγω σε ένα γνωστό κόλπο. Προκειμένου να αναφερθώ στο θέμα για το οποίο θέλω να σας μιλήσω θα… αντιγράψω κομμάτια από το διαδίκτυο.

Πιο συγκεκριμένα, θα καταφύγω στην Βικιπαίδεια και σε όση εγκυρότητα αυτή μπορεί να προσφέρει. (Αν πάντως η εγκυρότητα μετριέται με τη χρήση, είναι ό,τι πιο έγκυρο διαθέτουμε στις μέρες μας.)

Διαβάζω λοιπόν: «Οι Ρομά (στον ενικό αριθμό Ρομ), γνωστοί και ως Τσιγγάνοι, Ατσίγγανοι, Αθίγγανοι, Κατσίβελοι, Σίντηδες ή Γύφτοι, είναι ένας κατά βάση νομαδικός λαός με ινδική καταγωγή».

Διαβάζω επίσης ότι «η λέξη “Ρομ”, που χρησιμοποιείται σε πολλές περιοχές από τους ίδιους, σημαίνει στη γλώσσα τους “άντρας” ή “σύζυγος”. Μεταξύ τους χρησιμοποιούν περισσότερο τα “Μελελέ” (Λαός μαύρος), “Μανούς” (άνθρωπος) και “Σίντε”».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πώς ξέρουμε ποιος είναι Ρομ;

Είναι γνωστό ότι ο καθένας από εμάς ανήκει σε κάποια «ράτσα», άλλοι είναι Καραμανλήδες, άλλοι Θρακιώτες, άλλοι Βλάχοι, άλλοι Πόντιοι (η σειρά σε καμία περίπτωση δεν είναι αξιολογική –τράβηξα κλήρο)...

Κάποιοι είναι περισσότεροι περήφανοι για την καταγωγή τους, άλλο λιγότερο, όμως για κανέναν δεν υπάρχει κάπου επίσημη καταγραφή. Μπορεί να το δηλώνει όταν συστήνεται στις παρέες, μπορεί να το γράφει στο αυτοκίνητό του…

Δεν γνωρίζω όμως το επίσημο κράτος να μας έχει κάπου καταχωρισμένους σύμφωνα με την καταγωγή μας. Πώς, λοιπόν, ξέρουμε ποιος είναι (και ποιος δεν είναι) Ρομ; Ρωτάω, επειδή ρωτάει το… υπουργείο Παιδείας!

Ή μάλλον δεν ρωτάει, ζητάει από τους διευθυντές των Σχολείων να αναφέρουν «ΑΜΕΣΑ» τον συνολικό αριθμό εγγραφέντων Ρομά, κατά το σχολικό έτος που λήγει. Επίσης, ζητά τον αριθμό εκείνων που «παρακολούθησαν με συνέπεια τα μαθήματα».

Απ’ όσο ξέρω όμως, τα Σχολεία δεν κρατούν στοιχεία για την καταγωγή των μαθητών τους, εκτός αν πρόκειται για αλλοδαπούς. Όλοι οι υπόλοιποι εγγράφονται με ένα απλό πιστοποιητικό γέννησης, όπου νομίζω δεν αναφέρεται από πού κρατάει η σκούφια σου.

Ή κάνω λάθος; Διότι, σ’ αυτή την περίπτωση, μαύρο φίδι που τους έφαγε, ληξίαρχους και διευθυντές. Θα πέσει πάνω τους όλο το ανάθεμα των υπερασπιστών των προσωπικών δεδομένων και ποιος τους γλιτώνει.

Εκτός αν το υπουργείο Παιδείας ζητά τα στοιχεία προκειμένου να διερευνήσει την περίπτωση να υλοποιηθεί η σκέψη του υπουργού να μπαίνουν οι Ρομά στα πανεπιστήμια χωρίς εξετάσεις.

Τότε να δείτε για πότε θα δημιουργηθεί ένα δημογραφικό μπουμ, αφού δεν θα είναι λίγοι εκείνοι που θα σπεύσουν να επωφεληθούν.

Κι ας τους λένε και «γύφτους»!

Για το καλό τους!