170929 ΠΕΡΙΣΤΑΣΙΑΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι θέ’τε, τελοσπάντων;

Κάθε φορά που ένα σημαντικό θέμα ταλανίζει την κοινή γνώμη, αποκαλύπτεται πόσο εύστοχη και σημαντική είναι αυτή η αλησμόνητη ατάκα τού Γιάννη Γκιωνάκη, του Μπρίλη, στα «Κίτρινα Γάντια»:

«Μια μου λέτε λεμονάδα· μια πορτοκαλάδα· μια γκαζόζα… Τι θέ’τε;»

Έτσι είναι! Μπορεί, βέβαια, και οι άλλοι να μας μπερδεύουν λίγο με τις ερωτήσεις τους –από πορτοκάλια;- όμως το βέβαιο είναι ότι κι εμείς δεν ξέρουμε τι θέλουμε.

Όταν ξεκίνησε η περιπέτεια με την Πρώτη Φορά Αριστερά, πολλοί είδαν πράγματα που ούτε στον ύπνο τους μπορούσαν να φανταστούν. (Τώρα αυτό πάρτε το όπως θέλετε.) Οι περισσότεροι ξαφνιάστηκαν από το πόσο ανίκανοι και απροετοίμαστοι αποδείχθηκαν.

Άλλοι από την ευκολία με την οποία πραγματοποιούσαν τις διάφορες αναθεωρήσεις απόψεων, κωλοτούμπες στην καθομιλουμένη, και άλλοι από το πόσα έπρεπε να πληρώσουμε για την… «εκπαίδευσή» τους.

Μέσα σε όλον αυτόν τον χαλασμό, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που διέκριναν ένα θετικό σημείο, το γεγονός ότι επήλθε ένα είδος κοινωνικής γαλήνης. Ότι δηλαδή τα μέτρα που πάρθηκαν δεν επέφεραν τις αντιδράσεις των προηγούμενων ετών.

«Φανταστείτε», έλεγαν, «αυτά τα μέτρα να προσπαθούσε να τα περάσει οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση. Θα καίγονταν, κυριολεκτικά η χώρα. Ενώ τώρα δεν άνοιξε ούτε ρουθούνι!»

Δεν έχουν άδικο.

Είναι βέβαια ένα μεγάλο θέμα το κατά πόσο έχουν αλλάξει πραγματικά νοοτροπία όλοι εκείνοι που το προηγούμενο (πολύ μεγάλο) διάστημα έβγαιναν στους δρόμους με το παραμικρό, αναστατώνοντας τη χώρα.

Αν έχουν όντως πειστεί ότι κάποιες μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητο να γίνουν σ’ αυτόν τον τόπο, ή ότι δεν είναι δυνατόν όποιος φωνάζει να έχει πάντα δίκιο. Αυτό μένει να αποδειχθεί όταν θα ξαναβρεθούν στην αντιπολίτευση.

Το θέμα μας είναι άλλο: Όλοι εκείνοι που χάρηκαν γι’ αυτή την αλλαγή νοοτροπίας, έστω και ως ανάγκη να στηριχτεί μια κυβέρνηση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΧΑ!) τώρα γκρινιάζουν γιατί δεν τους βλέπουν στους δρόμους.

Δεν είναι λογικό επομένως, να αγανακτήσει κανείς και, σαν άλλος Μπρίλης, να τους ρωτήσει «μια μας λέτε διαμαρτυρίες· μια κοινωνική γαλήνη· τι θέ’τε;»

Το άλλο πουλάκι:

Πού πήγαν οι Οικολόγοι;

Αυτό είναι το ερώτημα των ημερών. Με αφορμή, φυσικά, το ναυάγιο και την καταστροφική διαρροή πετρελαίου στον Σαρωνικό. Πού πήγαν, πού εξαφανίστηκαν όλοι οι δεδηλωμένοι (εννοώ κατά δήλωσίν τους) προστάτες του περιβάλλοντος;

Τι έγιναν όλοι εκείνοι που έσπευδαν να βγάλουν ανακοινώσεις και να κατακεραυνώσουν τους υπεύθυνους στην εμφάνιση του παραμικρού περιβαλλοντικού προβλήματος; Γιατί σιωπούν, αν δεν υποστηρίζουν ανοικτά την κυβέρνηση και τους χειρισμούς της;

Γιατί οι αντιδράσεις, όταν υπήρξαν, ήταν τόσο υποτονικές που μας διαβεβαίωναν ότι οι αντιδρώντες με πόνο ψυχής αναγκάστηκαν να βγάλουν μια ανακοίνωση που… μασάει τα λόγια της;

Και δεν μιλάω για τους Οικολόγους που συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Αυτοί… συμμετέχουν στην κυβέρνηση, τι άλλο να σου κάνουν. Δεν ακούσατε τον κύριο Τσιρώνη; Στην ερώτηση ποιος φταίει για την καταστροφή απάντησε…

«Την ευθύνη την έχει μια κοινωνία ολόκληρη και μια παγκόσμια οικονομία εξαρτημένη από το πετρέλαιο και ένα σκληρό λόμπι διεθνές που δεν επιτρέπει να έχουμε επενδύσεις τέτοιες που να προστατεύουμε τις ακτές μας».

Καταλάβατε; Πριν μπει στην κυβέρνηση ο κύριος Τσιρώνης, έφταιγαν οι πολιτικοί και οι πολιτικές επιλογές τους· τώρα φταίει η… εθισμένη («εξαρτημένη», το ίδιο είναι) κοινωνία και τα λόμπι!

«Σεβαστές οι κριτικές Φίλη και Μπαλάφα που λένε για πολιτικές ευθύνες, αλλά είναι σαν την ώρα που έγινε το Τσέρνομπιλ εμείς να κατηγορούσαμε τους Ρώσους ότι δεν ήταν αρκετά καλοί και όχι την πυρηνική ενέργεια», είπε σε άλλη αποστροφή του λόγου του.

Καταλάβατε; Ασφαλώς και η πυρηνική ενέργεια είναι μια μορφή δύσκολα διαχειρίσιμη που από τη φύση της ενέχει πολλούς κινδύνους. Γι’ αυτό και είμαστε αντίθετοι στη χρήση της. Το εργοστάσιο όμως στο Τσέρνομπιλ δεν στήθηκε μόνο του!

Ούτε και οι χειρισμοί πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το δυστύχημα μας επιτρέπουν να πούμε πως «την ευθύνη έχει η κακιά πυρηνική ενέργεια». Όταν όμως θέλεις να δικαιολογήσει κάτι…

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχουν και δυναμικές κινητοποιήσεις.

Μια από αυτές θα πραγματοποιηθεί τις επόμενες μέρες. Αν δεν το πληροφορηθήκατε, εδώ είμαστε εμείς να σας ενημερώσουμε αρμοδίως, που λέγανε και παλιά. Καλύτερα όμως να διαβάσετε μόνοι σας το κάλεσμα:

«Σας καλούμε σε σιωπηλή αντίσταση απέναντι στις εξορύξεις πετρελαίου, λιγνίτη, χρυσού, με αφορμή τη ρύπανση του Σαρωνικού Κόλπου, το Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου και ώρα 11 πμ. στο Σύνταγμα.

Κάθε πολίτης, κάθε φορέας ας φέρει το πλακάτ του, το πανό του, την γνώμη του, την πρότασή του. ΠΑΜΕ ΜΑΖΙ, να σταθούμε όρθιοι και να συζητήσουμε για την οικολογία και το περιβάλλον!»

Βέβαια, μπερδευτήκαμε λίγο, γιατί σε άλλο σημείο, στην ίδια σελίδα, έγραφε για Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου, όμως αυτά είναι λεπτομέρειες. Σημασία έχει η δυναμική κινητοποίηση και η «σιωπηλή αντίσταση».

Συμπεραίνω ότι η συζήτηση, καθότι υπάρχει το «σιωπηλή», θα γίνει μέσω πλακάτ και πανό, οπότε δεν θα χρειαστεί και μετάφραση για άτομα με προβλήματα ακοής. Τέτοια ευαισθησία!

Και, προκειμένου να μην πάρουμε θέση για το συγκεκριμένο, ας τα βάλουμε όλα μαζί στην «κουβέντα», από λιγνίτη μέχρι χρυσό, ώστε να έχουμε να λέμε και κάτι… ΟικοΑριστερό.

Είπαμε όμως. Αντιδρούν, διαμαρτύρεστε. Κάνουν το κορόιδο, διαμαρτύρεστε. Τι θέ’τε τελοσπάντων;

 Άλλα λόγια, να αγαπιόμαστε! 

170928 ΔΕΣΠΟΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Έχει δίκιο ο Δέσποτας!»

Κοίταξα με προσοχή τον φίλο μου, διότι δεν είναι και από τους φανατικούς υποστηρικτές του Μητροπολίτη. Παρ’ όλο που είναι και δάσκαλος! Αν σας λέει κάτι αυτό για τους δασκάλους.

Σε τι απ’ όλα έχει δίκιο ο… «Δέσποτας»; τον ρώτησα. Και, πρώτα πρώτα, να σου πω ότι αυτό το «Δέσποτας» είναι όπως εκείνο που μου έλεγες ότι άκουγες από τους μικρούς μαθητές σου και γελούσες: «ο διευθυντάς». Το θυμάσαι;

Το θυμήθηκε. Του είχα πει τότε ότι τα παιδιά που το λένε αυτό κάνουν ένα πολύ συνηθισμένο γλωσσικό λάθος. Κλίνουν μια λέξη που «εξαιρείται», σύμφωνα με τον κανόνα. Στα αρσενικά, για παράδειγμα, η Κλητική μοιάζει με την Ονομαστική, μόνο που δεν έχει το τελικό σίγμα.

Ο παίκτης, στην Ονομαστική, ρε… παίκτη, στην Κλητική. Ο χαλβάς, στην Ονομαστική, ρε… χαλβά, στην Κλητική. Κάνοντας όμως το παιδάκι της πρώτης Δημοτικού την αντίστροφη διαδρομή, σχηματίζει την Ονομαστική από μια Κλητική που την ακούει συχνότερα.

Ακούγοντας, λοιπόν, καθημερινά από τα μεγαλύτερα παιδιά «κύριε Διευθυντά» και «κύριε Διευθυντά», έχει την εντύπωση πως η ονομαστική του νέου αυτού ουσιαστικού που μαθαίνει στο Σχολείο είναι ο… Διευθυντάς! Τι πιο φυσικό!

Ομοίως και πολλοί μεγάλοι. «Πήγα», λένε, «στο Άγιο Όρος και συνάντησα τον… πάτερ Μωυσή». Δηλαδή σχηματίζουν την Αιτιατική όπως γίνεται συνήθως στην καθομιλουμένη, όμοια με την Κλητική.

Ακούγοντας εκεί συχνά τους προσκυνητές να απευθύνονται στους μοναχούς προσφωνώντας τους «πάτερ», κλίνουν το ουσιαστικό όπως όλα τα υπόλοιπα: του… πάτερ, στη Γενική, τον… πάτερ, στη Αιτιατική, ακόμα και ο πάτερ, στην Ονομαστική.

Τα έχει αυτά τα ωραία η γλώσσα μας. Γι’ αυτό και την αγαπάμε και την απολαμβάνουμε, ακόμη και στα ενδιαφέροντα «λάθη» της. Είπα, λοιπόν στον φίλο, ότι «ο Δέσποτας» είναι μια ωραία τέτοια περίπτωση που καθιερώθηκε.

Σε τι ακριβώς όμως είχε δίκιο ο… Δέσποτας; τον ξαναρώτησα. Και μου είπε στο σημείο που «τα έψαλε» στο εκκλησίασμα ενός χωριού, την ημέρα που γινόταν το μνημόσυνο για τα θύματα της βουλγαρικής θηριωδίας του Σεπτεμβρίου του ’41.

Το άλλο πουλάκι:

Τα ακούνε, βέβαια, όσοι δεν φταίνε.

Διότι, τι νόημα έχει να λες σε εκείνους που είναι παρόντες ότι είναι ντροπή να απουσιάζουμε τέτοιες μέρες από τις εκδηλώσεις μνήμης και τιμής; Οι παρόντες το ξέρουν και γι’ αυτό είναι… παρόντες.

Μάλιστα ο «Δέσποτας» είπε χαρακτηριστικά πως, αν διαδίδονταν ότι οι Βούλγαροι θα δώσουν κάποια αποζημίωση στους απογόνους των θυμάτων, η εκκλησία θα ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Όπως και το άλλο με την… μαρτυρικότητα.

Οι πολιτική ηγεσία του τόπου μας, όποτε θέλει να υποβάλει προς την κεντρική εξουσία ένα αίτημα, επικαλείται την μαρτυρικότητα του νομού μας και τις θυσίες των κατοίκων του στην υπόθεση του Έθνους.

Να όμως που ούτε εμείς οι ίδιοι παίρνουμε σοβαρά αυτή την υπόθεση, αφού τις μέρες που είναι να τιμήσουμε τους προγόνους μας που μαρτύρησαν και θυσιάστηκαν για την πατρίδα, εμείς δεν θυσιάζουμε ούτε το πρωινό ξύπνημα, ούτε το… καφενείο!

Συμφώνησα με τον φίλο μου, ότι ο «Δέσποτας» είχε πράγματι δίκιο και καλά έκανε που τα είπε, ακόμη και σε εκείνους που δεν φταίνε. Δάσκαλος όμως ο φίλος, συνέχισε εκφράζοντας την ευαισθησία του και για ένα ακόμη θέμα:

«Μου έκανε πολύ άσχημη εντύπωση το γεγονός ότι περνούσε η πομπή, με τη σημαία του Σχολείου επικεφαλής, και κανείς δεν σηκώνονταν από τις καφετέριες. Και θυμήθηκα τα παράπονα των κατοίκων, κάθε φορά που πρόκειται να κλείσει ένα Σχολείο».

Πραγματικά, σ’ αυτό συμφώνησαν και οι υπόλοιποι, που, εν τω μεταξύ, είχαν προστεθεί στην παρέα. Όταν στο Σχολείο κάποιου χωριού μείνουν ελάχιστοι μαθητές, τότε αποφασίζεται το κλείσιμό του και η μεταφορά τους σε γειτονικό Σχολείο.

Αυτό γίνεται για λόγους οικονομίας, αφού δεν μπορεί το κράτος να διαθέτει δάσκαλο για κάθε τάξη, όταν αυτές έχουν δυο τρεις μαθητές. Γίνεται όμως και για το καλό των παιδιών. Στο μεγαλύτερο Σχολείο έχουν άλλες ευκαιρίες μάθησης.

Εκεί θα έχει κάθε τάξη τον δάσκαλό της, αλλά θα υπάρχουν και εκπαιδευτικοί για επιπλέον διδακτικά αντικείμενα, για ξένες γλώσσες, για πληροφορική, για μουσική… Η μόνη «επιβάρυνση» θα είναι η καθημερινή μετακίνηση των παιδιών.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ποιος είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε!

Οι κάτοικοι του μικρού χωριού («μικρό χωριό, κακό χωριό») ξεσηκώνονται, όχι επειδή ενδιαφέρονται για την πρόοδο των παιδιών τους -αυτή σίγουρα εξασφαλίζεται καλύτερα με την μετακίνησή τους σε μεγαλύτερο Σχολείο- αλλά επειδή… «θα ερημώσει το χωριό».

Έχουν, εν μέρει, δίκιο! Όσο λειτουργεί το Σχολείο σε έναν τόπο, ακόμα και στον πιο μικρό, υπάρχει μια «κίνηση». Και δεν εννοούμε τους δασκάλους που πηγαινοέρχονται. Οι τοπικές και οι εθνικές γιορτές αποκτούν μια… λαμπρότητα.

Οι μαθητές με τη σημαία και τους δασκάλους τους θα πάνε στην εκκλησία, κάποιος θα εκφωνήσει τον πανηγυρικό, θα γίνουν καταθέσεις στεφάνων από τα παιδιά, θα ακολουθήσει ίσως και μια μικρή «παρέλαση»…

Με το που κλείνει το Σχολείο, όλα αυτά τελειώνουν. (Εκτός και αν ο Διευθυντής και οι δάσκαλοι του νέου Σχολείου, όντας ευαίσθητοι, στέλνουν αντιπροσωπεία ή συμμετέχουν σε κάποιες εκδηλώσεις στο μικρό χωριό.)

Έχουν, λοιπόν, εν μέρει, δίκιο οι κάτοικοι. Το ερώτημα όμως είναι κατά πόσον οι ίδιοι υποστηρίζουν το Σχολείο, όσο αυτό λειτουργεί στο χωριό τους. Κατά πόσον δείχνουν την εκτίμησή τους στο γεγονός ότι λαμπρύνει με την παρουσία του τις γιορτές τους.

Όταν είναι αραχτοί στις καφετέριες και δεν κάνουν ούτε τον κόπο να σηκωθούν τη στιγμή που περνά η σημαία με τα παιδιά ΤΟΥΣ, τότε δεν έχουν κανένα λόγο να διαμαρτυρηθούν αν το Σχολείο κάποια μέρα κλείσει.

Νομίζω;

 

Το σωστό να λέγεται!

170927 ΓΡΗΓΟΡΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Αυξάνουν τα όρια!

Είναι μια είδηση που άκουσα και με χαροποίησε. Όχι ότι η αύξηση των ορίων είναι καλό πράγμα σε κάθε περίπτωση. Διότι έχουμε δει αυξήσεις και αυξήσεις ορίων τα τελευταία χρόνια…

Αυξάνονται, λοιπόν, τα όρια… ταχύτητας, στις εθνικές οδούς. Και όχι μόνον αυτά. Υπάρχει σκέψη και για αύξηση των χαμηλών ορίων, εκείνων των 50 και των 30 χιλιομέτρων την ώρα. Τι λέτε; Είναι καλό;

Πριν απαντήσουμε, ας δούμε τι ακριβώς σημαίνουν αυτές οι αυξήσεις. Μήπως σημαίνουν ότι θα μπορούμε να τρέχουμε περισσότερο; Όχι! Σημαίνουν ότι θα μπορούμε να τρέχουμε… κανονικά και με τον νόμο!

Δηλαδή, θα τρέχουμε όσο τρέχουμε και σήμερα, όμως αυτό, με την αύξηση των ορίων, θα είναι πλέον επιτρεπτό και έτσι δεν θα αισθανόμαστε συνεχώς ότι παρανομούμε ή ότι κινδυνεύουμε να βρεθούμε με ένα βαρύ πρόστιμο.

Καλά, και είναι σωστό αυτό; Όταν όλοι λένε ότι η κυριότερη αιτία τροχαίων συμβάντων είναι η υπερβολική ταχύτητα, πώς εμείς σκεφτόμαστε να ανεβάσουμε και άλλο τα όρια. Τι θέλουμε, περισσότερους τραυματισμούς και θανάτους;

Μια στάση εδώ, που λέει και ο Μητροπάνος. Υπεύθυνη για τα τροχαία δεν είναι η υπερβολική ταχύτητα, έτσι σκέτο, γενικώς και αορίστως. Είναι η υπερβολική ταχύτητα… εκεί που δεν πρέπει και όταν δεν πρέπει.

Και επειδή και τα όρια μπαίνουν εκεί που δεν πρέπει και όταν δεν πρέπει, καταλαβαίνετε πως το πράγμα θέλει περισσότερη συζήτηση και καλά κάνουμε που το συζητάμε. Πρώτα πρώτα να ξεκαθαρίσουμε κάτι.

Ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας δεν είναι γραμμένος για να προλαμβάνει τα ατυχήματα. Είναι έτσι στημένος, ώστε, σε περίπτωση ατυχήματος κάποιος να είναι οπωσδήποτε φταίχτης.

Και αυτή η φιλοσοφία διακατέχει όλο το σκεπτικό των κανονιστικών διατάξεων. Όταν ο άλλος σου βάζει όριο 30 χιλιόμετρα, ξέρει ότι δεν υπάρχει ούτε ένας που θα κινηθεί με τέτοια ταχύτητα.

Όταν όμως συμβεί ένα ατύχημα, για άλλους άσχετους λόγους, σου λέει «το όριο ήταν 30˙ εσύ πήγαινες με 40, άρα φταις και άρα αιτία του ατυχήματος είναι υπερβολική ταχύτητα και μόνο αυτή.

Όχι η απαράδεκτη κατάσταση του οδοστρώματος, όχι η κακή σήμανση ή ο ανύπαρκτος φωτισμός, όχι τα κακοσυντηρημένα οχήματα, όχι η εκπαίδευση που (δεν) πήραν οι οδηγοί, όχι… Απλώς και μόνο η υπερβολική ταχύτητα.

Το άλλο πουλάκι:

Ας ξεκινήσουμε από τα χαμηλά.

Τα όρια ταχύτητας που βλέπουμε συχνά στους δρόμους είναι τοποθετημένα εκεί πριν από δεκαετίες. Όταν αυτοί οι δρόμοι, κυρίως όμως τα οχήματα ήταν πολύ διαφορετικά. Σκεφθείτε λίγο πώς ήταν τότε… (Κάπως έτσι ξεκινούν και πολλές σύγχρονες διαφημίσεις!)

Τότε που αν ένα αυτοκίνητο έπιανε πάνω από 100 θεωρούνταν «σπορ». Τότε που μόνον τα Άλφα Ρομέο είχαν τέσσερα δισκόφρενα σε όλα τα μοντέλα τους, ενώ τα περισσότερα αυτοκίνητα φρέναραν με ταμπούρα…

Τότε που οι αναρτήσεις ήταν από «σούστες», ενώ τα σύγχρονα συστήματα που βοηθούν το όχημα να φρενάρει γρήγορα και σταθερά σε οποιονδήποτε δρόμο ήταν άγνωστα ακόμη και στην φόρμουλα1.

Τότε λοιπόν, για να πας από τη Δράμα στην Καβάλα, συναντούσες σχεδόν τις ίδιες πινακίδες που συναντάς και σήμερα. Αφήνω ασχολίαστο το γεγονός ότι, σε κάθε διασταύρωση με δευτερεύοντα δρόμο το όριο ήταν -και είναι- 50 χιλιόμετρα την ώρα.

Θα θυμίσω ακόμη στους άντρες της παρέας ότι, αν ένα στρατιωτικό τζιπ έπιανε τα 40 ΜΑΟ (60 χλμ/ώρα), στον κατήφορο και με… ανοιχτά πανιά, θεωρούνταν πύραυλος και μαλώναμε ποιος θα το οδηγήσει.

Όσο όμως η τεχνολογία προχωρούσε, οι ίδιοι οι οδηγοί έβλεπαν πως τα παλιά όρια ήταν αστεία για ένα σύγχρονο αυτοκίνητο. Και έτσι άρχισαν σιγά σιγά να αδιαφορούν για τις πινακίδες· πράγμα πολύ επικίνδυνο.

Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά, όταν συνηθίσεις να αγνοείς τις προειδοποιήσεις (αυτό είναι ΚΑΙ τα όρια ταχύτητας), τότε, όταν κάποια στιγμή αυτές θα έχουν πραγματικό λόγο ύπαρξης, θα αδιαφορήσεις επίσης.

Και τότε θα κινδυνέψεις πραγματικά και εσύ και κάποιοι άλλοι. Επομένως, το πιο επικίνδυνο με τα υπερβολικά χαμηλά όρια είναι πως εκπαιδεύουν τους οδηγούς να αδιαφορούν, γενικώς, για τις προειδοποιήσεις. 

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Επικαιροποίηση!

Να τι χρειάζεται. Με μια υποσημείωση όμως. Όταν τα όρια θα ανέβουν σε επίπεδα ανάλογα με τις δυνατότητες των σημερινών αυτοκινήτων, τότε οι έλεγχοι θα (πρέπει να) είναι πραγματικά αυστηροί και η παραμικρή υπέρβαση θα (πρέπει να) τιμωρείται.

Διότι τώρα, το ξέρει και ο οδηγός και ο τροχονόμος (και ο οδηγός το ξέρει πως το ξέρει ο τροχονόμος, όπως και αυτός το ξέρει πως το ξέρει ο οδηγός) ότι δύσκολα γράφεις κάποιον που ξεπέρασε το «50» και πήγαινε με κάτι περισσότερο. 

Πόσο περισσότερο όμως; Να που η ασάφεια προκαλεί πάρα πολλές παρανοήσεις. Και μετά αρχίζουν τα παζάρια και η κολοκυθιά. Ενώ, αν το όριο είναι «πραγματικό», και αν η παραμικρή υπέρβαση τιμωρείται, τότε όλοι θα συμπεριφέρονται διαφορετικά.

Έτσι θα έχει και ο ΚΟΚ τον διαπαιδαγωγικό χαρακτήρα που οφείλει να έχει. Το αντίθετο δηλαδή από αυτό που συμβαίνει σήμερα. Ζήτω, λοιπόν, τα νέα, αυξημένα όρια. Φαντάζομαι όμως όχι μέσα σε κατοικημένες περιοχές και εκεί που παίζουν παιδιά, έτσι;

Και κάτι ακόμη. Άκουσα πως υπάρχει και η σκέψη να αφαιρείται το δίπλωμα εντελώς από κάποιον που συλλαμβάνεται για δεύτερη φορά να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ. Συμφωνώ απολύτως.

Όμως, παιδιά, μήπως κι εκεί είναι υπερβολικά χαμηλά τα όρια, γεγονός που οδηγεί σε άλλου είδους στρεβλώσεις; Χωρίς να είμαι ειδικός, έχω την αίσθηση πως μια μπυρίτσα δεν είναι εγκληματική ποσότητα.

Ας ανέβαιναν τα όρια και ας υπήρχε μετά η αυστηρή τήρησή τους.

Γιατί τώρα…

Μπαμπά, τρέξε στο όριο!

170926 ΒΙΒΛΙΟΦΑΓΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κάθε φορά!

Μα… κάθε φορά, όμως! Λέτε να είναι σύμπτωση; Αυτοί που ξέρουν υποστηρίζουν πως «σύμπτωση επαναλαμβανόμενη τόσο συχνά παύει να είναι τέτοια». Επομένως κάτι άλλο υπάρχει από πίσω και καλά θα κάνουμε να το διερευνήσουμε.

Δεν θα σας μιλήσω για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, θα πω για το Δημοτικό Σχολείο, που τυχαίνει να γνωρίζω τα πράγματα λίγο καλύτερα. Κάθε φορά που αλλάζει κάποιο βιβλίο, έχουμε αντιδράσεις.

Δεν μιλώ για τα βιβλία της Ιστορίας ή των Θρησκευτικών, μιλώ και για τα βιβλία της Γλώσσας και των Μαθηματικών, ακόμη και της Φυσικής ή της Γεωγραφίας. Αν δεν είναι αυτό από μόνο του στοιχείο συντηρητισμού…

Συντηρητισμού γιατί, όχι μόνο διατυπώνονται έντονες διαμαρτυρίες για το νέο βιβλίο, αλλά, συγχρόνως, υποστηρίζεται ότι το παλιό ήταν καλύτερο και διατυπώνεται το αίτημα για επιστροφή σε εκείνο. Πάντα, όμως!

Βεβαίως, δεν είναι κάθε φορά ακριβώς ίδια η ομάδα εκείνων που αντιδρούν. Άλλες φορές αντιδρούν δάσκαλοι, άλλες γονείς (και δάσκαλοι), άλλες διάφοροι πολίτες (και δάσκαλοι). Άλλες πολιτικοί ή θρησκευτικοί άρχοντες (και δάσκαλοι) και άλλες όλοι μαζί.

Αυτό, αν δεν ήταν ενδεικτικό στοιχείο συντηρητισμού, θα μπορούσε να ήταν μια πάρα πολύ υγιής αντίδραση, διότι είναι πολύ καλό μια κοινωνία να ενδιαφέρεται και να συζητά για τα βιβλία που διδάσκονται τα παιδιά της.

Δυστυχώς, όμως δεν είναι έτσι. Και δεν θα πείραζε επίσης αν όλη η κουβέντα γινόταν με μια αθώα, νοσταλγική διάθεση, με την οποία κάποιοι, ας πούμε, σπεύδουν να αγοράσουν τα παλιά Αναγνωστικά, εκείνα που είχαν οι ίδιοι ως μαθητές.

Εδώ υπάρχει κάτι άλλο. Κι επειδή δεν μπορούμε να μιλούμε για όλες τις περιπτώσεις μαζί, θα μιλήσουμε για το θέμα που απασχόλησε πρόσφατα ένα μέρος της κοινής γνώμης. Θα αφήσουμε κατά μέρος τα δασκαλίστικα.

Διότι άλλο να λες πως δεν είναι καλό το βιβλίο της Γλώσσας γιατί «δεν έχει Γραμματική», άλλο να κατηγορείς το βιβλίο των Μαθηματικών επειδή «έχει δύσκολες ασκήσεις» και άλλο να ζητάς την κατάργηση του βιβλίου των Θρησκευτικών.

Άλλο επίσης να είσαι δάσκαλος που, εν πάση περιπτώσει, μ’ αυτό το εργαλείο θα δουλέψεις και άλλο να είσαι γονέας που ανησυχείς ότι, με το συγκεκριμένο βιβλίο, το παιδί σου δεν θα γίνει καλός Χριστιανός.

Το άλλο πουλάκι:

Και άλλο να είσαι Δήμαρχος!

Προσέξτε! Θα σας κάνω τη χάρη και δεν θα πάρω θέση για το βιβλίο των Θρησκευτικών, συγκεκριμένα για εκείνο της Δ΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου, γιατί το θέμα μου δεν είναι αυτό. 

Έχω άποψη, αλλά αυτή ελάχιστα πρέπει να μας ενδιαφέρει. Εκείνο που συζητάμε είναι το ποιοι αποφασίζουν για ένα τέτοιο βιβλίο, κυρίως όμως ποιοι έχουν δικαίωμα να το κρίνουν και με τι κριτήρια το κάνουν.

Αφορμή γι’ αυτή τη συζήτηση μας έδωσε η επιστολή του Δημάρχου Δράμας προς τον υπουργό Παιδείας, καθώς κι ένας σχετικός διάλογος που διημείφθη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 

Τι λέει ο Δήμαρχος; «Μεταφέρω το μήνυμα των συμπολιτών μου αναφορικά με την ύλη του μαθήματος των θρησκευτικών της Δ΄ Δημοτικού. Συντάσσομαι με την πλειοψηφία των συνδημοτών μου που αντιδρούν με το περιεχόμενο…»

Πρώτα πρώτα να πούμε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μιλάμε για «πλειοψηφία» -κανείς, φαντάζομαι δεν ψήφισε για το συγκεκριμένο θέμα- αλλά για… πλειονότητα. Πώς όμως γνωρίζει ο Δήμαρχος τι πρεσβεύει η πλειονότητα των συμπολιτών του;

Συνομίλησε με εκπροσώπους γονέων μαθητών της Δ΄ Δημοτικού; Παρακολούθησε κάποια ημερίδα με σχετικό θέμα; Τον ενημέρωσε ο Σύλλογος Δασκάλων για αντιδράσεις μελών του, ή για παράπονα που δέχτηκαν από γονείς;

Προφανώς όχι, χωρίς να παίρνουμε όρκο. Το λέμε όμως επειδή οι Δήμαρχοι, όταν κάνουν τέτοιου είδους συναντήσεις, καλούν πρώτα πρώτα τα κανάλια. Επομένως η «πλειοψηφία» είναι μάλλον ένα αυθαίρετο συμπέρασμα.

Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, ο Δήμαρχος κατηγορήθηκε για «πολιτικάντικο λόγο», ευτυχώς όμως για εκείνον έσπευσε να τον υπερασπιστεί ένας πρώην Δήμαρχος, ο Μαργαρίτης Τζίμας, λέγοντας κάτι για την «κοντινότερη μορφή εξουσίας στον πολίτη».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα παράπονα στον Δήμαρχο!

Αυτό λέει μια λαϊκή έκφραση και δείχνει πράγματι ότι ένας Δήμαρχος μπορεί και πρέπει να γίνεται δέκτης παραπόνων. Κατά τον κύριο Τζίμα, «έχει υποχρέωση πέρα από τα θεσμικά να διεκδικεί να προβάλλει κάθε τι που έχει να κάνει με τις ανησυχίες των πολιτών. Φυσικά χωρίς ακρότητες και με αντικειμενικότητα».

Είναι όμως τα βιβλία ένα τέτοιο θέμα; Και τι γίνεται στην περίπτωση που ένας άλλος Δήμαρχος, συνταχθεί με την «πλειοψηφία» των δικών του δημοτών και ζητήσει να παραμείνει το βιβλίο ως έχει;

Καθόλου απίθανο, αν εκείνος, προερχόμενος από άλλον πολιτικό χώρο και απευθυνόμενος σε διαφορετικό κοινό, παρακολουθεί κάποιες ιστοσελίδες, όχι σαν εκείνη που έχουν οι «Βετεράνοι ομάδας Ζήτα», σύμφωνα με την οποία γονείς «τρίβουν στα μούτρα του Γαβρόγλου τα νέα βιβλία».

Μπορεί ο εν λόγω δήμαρχος να παρακολουθεί και σελίδες της Εκκλησίας της Ελλάδος, ή ομάδων Θεολόγων, οι οποίοι συμφώνησαν με τα συγκεκριμένα βιβλία και τα νέα προγράμματα σπουδών.

Τι θα κάνει τότε ο υπουργός Παιδείας; Θα βάλει κάτω και θα μετρήσει τις… «πλειοψηφίες» προκειμένου να διατηρήσει το βιβλίο ή να επαναφέρει το προηγούμενο; Τι θέλω να πω: Ευτυχώς ή δυστυχώς -ευτυχώς, λέω εγώ- οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται έτσι.

Και να πω επίσης σε όσους ανησυχούν κάθε φορά που αλλάζει κάποιο βιβλίο ότι κανείς ποτέ δεν καταστράφηκε διαβάζοντας ένα κακογραμμένο εγχειρίδιο.

Ειδικά για τα Θρησκευτικά, υπάρχουν τόσοι άλλοι τρόποι να οδηγήσει ένας γονιός το παιδί του στην αλήθεια (του Ευαγγελίου ή στη δική του) που το σχολικό βιβλίο μοιάζει με σταγόνα στον ωκεανό.

 Άρα, καλώς συμπεραίνουν κάποιοι ότι η ανησυχία άλλα δείχνει.

Αν μαθαίναμε με τα βιβλία…

170925 ΣΑΡΑΝΤΑΧΡΟΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πάει και το Φεστιβάλ!

Γιόρτασε φέτος τα σαράντα (40) του χρόνια˙ ενηλικιώθηκε πια. Μπήκε στην ηλικία που μπορεί (πρέπει;) να αρχίσει να κάνει απολογισμούς. Αν και οι ηλικίες των θεσμών δεν μοιάζουν καθόλου με αυτές των ανθρώπων.

Άλλος ο βιολογικός κύκλος ο δικός τους. Σε διαφορετικό χρόνο έρχεται, αν έρχεται, η ωρίμανση και σε διαφορετικό αρχίζει, αν ποτέ αρχίζει, η παρακμή. Οι θεσμοί μπορεί απλώς να… ταξιδεύουν στον χρόνο.

Μπορεί βέβαια, να έχουν κι αυτοί τα πάνω και τα κάτω τους, μπορεί να κάνουν μικρούς ή μεγαλύτερους κύκλους, μπορεί ακόμη και να κινδυνεύουν από «ξαφνικό θάνατο», όμως και πάλι δεν μοιάζουν με τους ανθρώπους.

Οι απολογισμοί είναι για μας. Εμείς αισθανόμαστε την ανάγκη να αξιολογήσουμε τις πράξεις μας, να επανεξετάσουμε τις επιλογές μας και, με βάση αυτά, να σχεδιάσουμε το μέλλον μας. Οι θεσμοί όχι!

Μια στιγμή, όμως; Όταν μιλάμε για θεσμούς, όταν αναφερόμαστε στο Φεστιβάλ (ένα είναι το Φεστιβάλ) μήπως μας διαφεύγει ότι από πίσω υπάρχουν άνθρωποι που το κινούν («το τρέχουν» είναι ο όρος της εποχής);

Επομένως, όταν λέμε πως το 40χρονο, πλέον, Φεστιβάλ μπορεί (πρέπει;) να αρχίσει να κάνει απολογισμούς, εννοούμε όλους εκείνους που, από τη μια ή την άλλη θέση, ενδιαφέρονται (ενδιαφερόμαστε) γι’ αυτό.

Και δεν εννοούμε, φυσικά, τους «πανηγυρικούς» απολογισμούς που γίνονται κάθε φορά με το πέρας των προβολών, κατά την τελετή λήξης. Άλλη η δουλειά εκείνων των απολογισμών,  για άλλους μιλάμε εμείς.

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με την κλασική ερώτηση που κάνουμε σε τέτοιου είδους «φλας μπακ»: Πού ήσασταν εσείς πριν από σαράντα χρόνια; Ελάτε, μη κρύβεστε, μικρή πόλη είμαστε, γνωριζόμαστε μεταξύ μας.

Εμείς πάντως ήμασταν μαθητές˙ όχι του Νηπιαγωγείου! Δεν θυμόμαστε, λοιπόν, παρά αμυδρά τα πρώτα εκείνα χρόνια, κατά τα οποία, έτσι κι αλλιώς, το Φεστιβάλ αφορούσε μια μικρή ομάδα συμπολιτών μας.

Απεναντίας, θυμόμαστε πολύ καλά τα χρόνια της ακμής, τότε που η πόλη ζούσε πολύ πιο έντονα τους ρυθμούς του. Ή μήπως ήμασταν εμείς -όντας νέοι τότε- που πιστεύαμε ότι ήταν έτσι τα πράγματα;

Το άλλο πουλάκι:

Υπήρξαν(;) καλύτερες μέρες!

Από μια σκοπιά, σίγουρα. Πρώτα πρώτα ήταν τα ΑΣΤΕΡΙΑ, η αίθουσα που φιλοξενούσε τις προβολές. Μια αίθουσα που χωρούσε πολύ περισσότερους φίλους του Φεστιβάλ, κυρίως όμως βρισκόταν στην καρδιά της πόλης.

Κακά τα ψέματα. Καλά και άγια τα ΟΛΥΜΠΙΑ, και σχετικά κοντά στην πλατεία (πόση, τάχατες, είναι η Δράμα) όμως, από τότε που μεταφέρθηκε εκεί η έδρα του Φεστιβάλ, κάτι χάλασε.

Πρώτα πρώτα είναι πολλοί εκείνοι που δεν ξεκινούν καν πλέον να πάνε στις προβολές, όντας βέβαιοι ότι αποκλείεται να βρουν θέση –είναι τόσο λίγες! Έπειτα, παρά το γεγονός ότι μια «πιάτσα» μεταφέρθηκε στη Βενιζέλου, κάτι εξακολουθεί να λείπει.

Εννοώ πως έτσι και έρθει κάποιος επισκέπτης τις μέρες του Φεστιβάλ στην πόλη και κινηθεί στο (μικρό μας) κέντρο, μόνο από τις αφίσες θα καταλάβει πως κάτι γίνεται. Που και αυτές φέτος ήταν περιορισμένες. Ή μου φάνηκε;

Όσο για ο Ωδείο, είναι τόσο… απόμακρο και απρόσωπο που πρέπει να είσαι πολύ απελπισμένος για να σκεφτείς να πας εκεί να παρακολουθήσεις προβολές. Πολλοί το κάνουν και αυτό κάτι δείχνει για τους φίλους του Φεστιβάλ στην πόλη.

Κακά τα ψέματα. Πέρα από τα τεχνικά ζητήματα, είναι εμφανής και η πολύχρονη παρουσία της κρίσης. Πάνε τα παλιά τα μπερεκέτια, τότε που σέρναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα, για τα οποία, άλλωστε και φημιζόμαστε.

Τότε «λεφτά υπήρχαν» και η αφθονία επέτρεπε να γίνουν ακόμη και περιττές σπατάλες, σαν τον γύφτο της παροιμίας που βρήκε μπόλικο μέλι και πασάλειψε και… το πρόσωπό του. Αυτά τέλος.

Μια πιο χρηστή διαχείριση θα άφηνε ίσως κάτι στην άκρη και για τις δύσκολες μέρες, ποιος όμως μπορούσε να σκεφτεί τότε έτσι; Και γιατί να το κάνουν οι διαχειριστές του Φεστιβάλ; Πάντως, ακόμη και με τα λίγα, η διοργάνωση είναι αξιοπρεπέστατη.

Δεν ξέρω αν πρέπει να συζητήσουμε το θέμα με τις «παράλληλες εκδηλώσεις», ας πούμε τις παρουσιάσεις βιβλίων (και συγγραφέων), που πραγματοποιούνται σε εντελώς ακατάλληλο χρόνο, ίσως και τόπο.

Μήπως θα ήταν σωστότερο να έχουν τη μορφή προφεστιβαλικών εκδηλώσεων, ώστε να πραγματοποιούνται βραδινές ώρες, σε αίθουσες που θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν περισσότεροι;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Για ποιους γίνονται όλα αυτά;

Είναι ένα ερώτημα που δεν έχει ακόμη, ύστερα από τόσα χρόνια, απαντηθεί οριστικά. Από τη φύση των εκδηλώσεων διακρίνει κανείς μια αναποφασιστικότητα. Δεν ξέρουμε αν απευθύνονται στο δραμινό κοινό ή στους επισκέπτες.

Βέβαια, η απάντηση είναι «γιατί όχι και στους δυο». Φαίνεται όμως πως κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο και πως όσο το προσπαθούμε (βλέπετε; μας βάζω όλους μέσα), τόσο περισσότερο χάνουμε και τους μεν και τους δε.

Υπάρχουν ευτυχώς οι προβολές για σχολεία, που δίνουν τη δυνατότητα στα παιδιά να πάρουν μια καλή γεύση από ταινίες μικρού μήκους και να αισθανθούν ότι κάτι συμβαίνει αυτές τις μέρες στη πόλη τους.

Τελικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι, έχει νόημα να τα συζητάμε όλα αυτά; Για να παραφράσω μια κουβέντα των ημερών, «οι γκρινιάρηδες μουρμουρίζουν, όμως το Φεστιβάλ συνεχίζει την πορεία του».

Μ’ αυτά και μ’ αυτά σαρανταρίσαμε (φανταστείτε πόσο είναι οι βραβευμένοι των πρώτων χρόνων) και το Φεστιβάλ εξακολουθεί να κάνει πολύ καλά αυτό που είναι ο βασικός του προορισμός.

Να δίνει βήμα σε νέους δημιουργούς και στους φίλους του Μικρού Μήκους.

Και του χρόνου!

Μεγάλου μικρού μήκους!

170922 ΕΣΧΑΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Είστε έτοιμοι;

Σας βλέπω λίγο χαλαρούς, δεν μου μοιάζετε για ανθρώπους που συνειδητοποίησαν πως διάγουν τις τελευταίες μέρες του βίου τους. Εκτός πια κι αν το έχετε φιλοσοφήσει τόσο, που περάσατε σε άλλο επίπεδο. Τότε σας βγάζω το καπέλο!

Πώς είπατε; Όχι, δεν αστειεύομαι καθόλου. Πόσω μάλλον που δεν μ’ αρέσει το μαύρο χιούμορ. Δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι όλα τα θέματα προσφέρονται για να κάνεις πλάκα. Σοβαρολογώ, λοιπόν.

Για να πειστείτε, ελάτε να διαβάσουμε μαζί ένα απόσπασμα από την Αποκάλυψη: «Και σημείον μέγα εφάνη εν των ουρανώ, γυνή ενδεδυμένη τον ήλιον και η σελήνη υποκάτω των ποδών αυτής, και επί της κεφαλής αυτής στέφανος αστέρων δώδεκα και έγκυος ούσα έκραζε κοιλοπονούσα και βασανιζόμενη δια να γεννήση».

Ξέρετε τι είναι αυτό; Πώς; Δεν ξέρετε; Και μετά μου κάνετε τους ενημερωμένους! Πρόκειται για το εδάφιο που περιγράφει πώς θα ξεκινήσει το τέλος του κόσμου. Κι αν σ’ εσάς (και σε μένα) αυτό δεν λέει τίποτε…

Υπάρχουν ειδικοί που ξέρουν να το ερμηνεύουν και οι οποίοι μας διαβεβαιώνουν ότι το τέλος του κόσμου έρχεται… αύριο. Μάλιστα, αύριο, Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου, ενεστώτος έτους, όπως λέγαμε και παλιά.

Επειδή όμως οι ειδικοί, αλλά και οι «ειδικοί», ούτε σ’ αυτό το σημείο μπορούν να συμφωνήσουν, υπάρχουν διάφορες απόψεις για το τι ακριβώς θα συμβεί. Εμείς, όπως οφείλουμε, σας τις παρουσιάζουμε όλες.

Ας δούμε όμως πρώτα την ερμηνεία του εδάφιου που σας διαβάσαμε πριν: Η γυναίκα στο κείμενο συμβολίζει την Παρθένο -τον αστερισμό, έτσι;  -το στεφάνι (στέμμα) είναι ο Λέοντας και φυσικά ο ήλιος και η σελήνη βρίσκονται στην αντίστοιχη ευθυγράμμιση αυτό το Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου.

Μια ευθυγράμμιση που θα σημάνει μια σκοτεινή και δύσκολη περίοδο κατά την οποία θα έρθει στον κόσμο ο Αντίχριστος -πάντα σύμφωνα με τη θεωρία- και μαζί του ο όλεθρος.

Αυτά όμως μας τα λέει η πρώτη από τις σχετικές θεωρίες. Η οποία εμφανίστηκε –πού αλλού- στην Αμερική και αμέσως απέκτησε χιλιάδες οπαδούς. Οι οποίοι είναι πεπεισμένοι ότι αύριο ξεκινά η καταστροφή του κόσμου.

Το άλλο πουλάκι:

Ξεκινά, έτσι; Δεν τελειώνει!

Έχει το όνομα Revelation 12 Sign και προβλέπει ότι η προφητεία θα εκπληρωθεί στις 23 Σεπτεμβρίου, καθώς θα γίνει μια αστρονομική ευθυγράμμιση που περιλαμβάνει τους αστερισμούς του Λέοντα και της Παρθένου μαζί με διάφορους άλλους πλανήτες. 

Και τι θα συμβεί τότε; Οι καλοί χριστιανοί θα ανυψωθούν στον ουρανό, ενώ οι υπόλοιποι θα αφεθούν να αντιμετωπίσουν το τέλος του κόσμου. Αν λοιπόν δείτε ξαφνικά αύριο να ανυψώνονται κάποιοι που δεν συμπαθείτε…

Η περίεργη αυτή θεωρία ξεκίνησε από τον Γουίλιαμ Τάμπλεϊ, ο οποίος είχε ένα κανάλι στο YouTube και το 2011 δημοσίευσε το πρώτο βίντεο σχετικά με την ευθυγράμμιση των πλανητών. 

Σύμφωνα με τους ισοτόπους των οπαδών αυτής της θεωρίας, η Αποκάλυψη θα γίνει σε δύο φάσεις, με ένα διάστημα επτά ετών ανάμεσά τους γεμάτο δοκιμασίες, κατά το οποίο ο Αντίχριστος θα καταστρέψει την ανθρωπότητα. 

Η θεωρία πάντως των συγκεκριμένων οπαδών που περιμένουν την Αποκάλυψη στις 23 Σεπτεμβρίου «ελάχιστα βασίζεται στη Βίβλο και απορρίπτεται σε μεγάλο βαθμό από την ευρύτερη χριστιανική κοινότητα». 

Αυτό το τελευταίο το υποστηρίζουν ΚΑΙ οπαδοί μιας άλλης θεωρίας. Οι οποίοι προβλέπουν ότι η καταστροφή έρχεται με άλλον τρόπο. Πολύ πιο άμεσο και, πιθανότατα πιο βίαιο. Που θα μας αφήσει… στον τόπο.

Όπως σας είπαμε, εμείς δεν έχουμε παρά να δούμε όλες τις εκδοχές. Και να προετοιμαστούμε ανάλογα έτσι; Μη ξεχνάτε ότι η όλη συζήτηση γίνεται επειδή σήμερα -πιθανότατα- είναι η τελευταία μας μέρα.

Εσείς τι θα κάνατε σε μια τέτοια περίπτωση; Εμείς, όπως βλέπετε, θα τρέχαμε να ειδοποιήσουμε όσους περισσότερους μπορούμε, ώστε να πάρουν τα μέτρα τους. Ή να ετοιμαστούν όπως νομίζει ο καθένας.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μας έρχεται από έξω!

Πρόκειται για τον πλανήτη X ή Nibiru, ο οποίος βρίσκεται μία «ανάσα» από τη Γη. Εμείς, οι γήινοι, όπως υποστηρίζουν, θα δούμε για πρώτη φορά τον μυθικό πλανήτη το Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου, και ίσως θα είναι και η τελευταία, καθώς θα καταστρέψει τον πλανήτη μας.

Ακόμα, και αν δεν «προσγειωθεί» απευθείας πάνω στον πλανήτη, η έλξη που θα δημιουργηθεί, θα αντιστρέψει τους πόλους της Γης, θα προκαλέσει σεισμούς και εκρήξεις ηφαιστείων. Με απλά λόγια, η έλευση του πλανήτη X θα μας αφανίσει με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.

Καθώς ο τρόμος που προκαλούν αυτές οι φήμες εξαπλώνεται με ραγδαίους ρυθμούς, η NASA έσπευσε να διευκρινίσει ότι ο φημολογούμενος πλανήτης X απλώς… δεν υπάρχει, αν και οι αστρονόμοι έχουν εντοπίσει στο τέλος του πλανητικού μας συστήματος ένα παράξενο πλανήτη 4 φορές μεγαλύτερο από τη Γη.

Αυτό, όμως, που κανείς από τους υποστηρικτές της θεωρίας αυτής δεν μας έχει εξηγήσει, είναι πού θα προστατευτούμε κατά την έλευση του πλανήτη.

Ο David Meade, όμως, ο συγγραφέας του βιβλίου «Planet X – Η έλευση», προειδοποιεί το κοινό να αποφύγει, την ημέρα της Αποκάλυψης, δηλαδή αύριο, τις μεγάλες πόλεις και να βρει καταφύγιο στην εξοχή.

Όχι όμως κοντά σε ηφαίστεια ή σε παραλιακές περιοχές, καθώς αναμένονται μεγάλα παλιρροιακά κύματα. Πάρτε, λοιπόν τα βουνά και ετοιμαστείτε. Όπως νομίζει ο καθένας.

Αν, παρ’ όλα, αυτά δεν συμβεί τίποτε το συνταρακτικό, εμείς θα είμαστε εδώ και τη Δευτέρα, για να σχολιάσουμε, όπως πάντα, την επικαιρότητα.

Καλό «ΣουΚού»!

 Τι μας περιμένει!

170921 ΗΛΙΘΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Αισθάνεστε ηλίθιοι;

Δεν εννοώ συνεχώς, δεν εννοώ όλη την ώρα, δεν υπάρχουν όμως φορές που αισθάνεστε ηλίθιοι; Αν όχι, τότε μάλλον κάτι δεν πάει καλά· μάλλον δεν είστε μέρος αυτής της μικρής και συμπαθητικής ομάδας.

Πρόσφατα το άκουσα από τα χείλη ενός φίλου, άριστου επαγγελματία. Ξεκίνησε να μου λέει όλος χαρά πως έφτασε η στιγμή να πληρώσει την τελευταία δόση για ένα πολύ ακριβό μηχάνημα που αγόρασε για τη δουλειά του.

Από τη μια δεν μπορούσε να κρύψει την ανακούφισή του και από την άλλη μου εξομολογήθηκε ότι κάποιες στιγμές αισθάνεται αρκετά ηλίθιος. Τότε σκέφτεται να αφήσει απλήρωτη έστω την τελευταία δόση.

«Σχεδόν κανείς δεν πληρώνει», μου είπε με παράπονο. «Διακανονισμός στον διακανονισμό, οι τράπεζες τους παρακαλούν και αυτοί κρατούν τα λεφτά στην άκρη και κάνουν το κορόιδο. Όσο πάει.

Εν των μεταξύ, με το χρήμα που δεν πληρώνουν κάνουν ένα σωρό δουλειές. Γίνονται ανταγωνιστικοί και μπορούν να τις χτυπούν σε τιμές που για μένα είναι αδιανόητο. Έτσι, με τα δικά μας λεφτά κερδίζουν μερίδιο στην αγορά».

Το σκέφτηκα και είδα πόσο δίκιο είχε. Πράγματι, οι άνθρωποι αυτοί δουλεύουν με τα δικά μας λεφτά, με χρήματα που έπρεπε να είχαν δώσει στην τράπεζα -τα χρωστάνε, δεν τους χαρίστηκαν.

Και τα οποία θα μπορούσαν να δοθούν σε άλλους επαγγελματίες, να αναπτύξουν κι αυτοί τη δουλειά τους και μάλιστα με πιο ευνοϊκούς όρους. Δεν το κάνουν όμως και εκμεταλλεύονται τις συνεχείς «ευκαιρίες».

Δηλαδή τις νομοθετικές ρυθμίσεις για δυνατότητα διακανονισμών και αποπληρωμών με ολοένα και πιο ευνοϊκούς όρους. Η τακτική αυτή όμως (φαίνεται πως) το μόνο που κάνει είναι να δημιουργεί κακομαθημένους.

Και, φυσικά, κορόιδα. Διότι υπάρχουν και κάποιοι που δεν το έχουν στο αίμα τους να χρωστάνε. Δεν τους πιάνει ύπνος τα βράδια, έτσι και καθυστερήσουν μια δόση. Έμαθαν να είναι συνεπείς.

Το άλλο πουλάκι:

Και (το) πληρώνουν!

Όσοι, για παράδειγμα, έφτασαν στο ευτυχές σημείο να ξοφλήσουν το στεγαστικό τους δάνειο, έχουν δηλαδή πληρώσει ΚΑΙ την τελευταία δόση, θα αντιλήφθηκαν ότι… καθόλου δεν ξόφλησαν. Έχουν να πληρώνουν ακόμη!

Θα πρέπει, λέει, να πάνε σε κάποιον δικηγόρο, ο οποίος θα τους εκπροσωπήσει σε μια δίκη, κατά την οποία θα γίνει «άρση της προσημείωσης» του σπιτιού. Μια δουλειά που κρατάει λίγα λεπτά, αλλά κοστίζει πολλά λεφτά.

Πόσα; Εξαρτάται. Από πεντακόσια και πάνω, μπορεί οκτακόσια, μπορεί και περισσότερο, αναλόγως και την αξία του σπιτιού ΣΟΥ, ή αν η τράπεζα θα στείλει κι εκείνη δικηγόρο να αντιδικήσει με σένα.

Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, ξέρω κάποιους που δεν μπαίνουν στη διαδικασία και εξακολουθούν να έχουν το σπίτι τους προσημειωμένο από μία τράπεζα την οποία έχουν αποπληρώσει κανονικότατα. Χωρίς να καθυστερήσουν δόση.

Ενώ κάποιοι άλλοι, δεν μπαίνουν σε τέτοια βάσανα. Αφήνουν απλήρωτες δόσεις, το πηγαίνουν από διακανονισμό σε διακανονισμό, και βρίσκονται στην ευχάριστη θέση να τους παρακαλάνε κι όχι να παρακαλούν.

Δεν θα έπρεπε όμως και οι τράπεζες, σ’ αυτούς τους καλοπληρωτές, να χαρίζουν κάτι, να κανονίζουν, ας πούμε, την άρση της προσημείωσης με δικούς τους δικηγόρους, χωρίς να χρεώνουν τον (ευσυνείδητο) πελάτη;

Γιατί σας τα λέω όμως σήμερα όλα αυτά; Διότι διάβασα πάλι ότι πρόκειται να γίνει νέα ρύθμιση για όσους έχουν χτίσει αυθαίρετα. Ποια ρύθμιση είναι αυτή; Κανείς δεν ξέρει, έχει χαθεί ο λογαριασμός!

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ακούω πως πρόκειται για την «τελευταία και φαρμακερή» φορά που δίνεται η δυνατότητα στους… αυθαίρετους να νομιμοποιήσουν τα κτίσματά τους.

Και ότι, στο έξης, κάθε νέο αυθαίρετο θα κατεδαφίζεται άμεσα και αμέσως, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή δυνατότητα να νομιμοποιηθεί. Αυτό κάθε φορά όμως, έτσι; Λοιπόν, όπως σας είπα έχει χαθεί ο λογαριασμός.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Διαπαιδαγώγηση!

Με κάτι τέτοια μαθαίνουμε να γράφουμε τους νόμους και τις διατάξεις στα παλιά μας τα παπούτσια. Να μην σεβόμαστε τίποτε και να απαιτούμε να γίνεται πάντοτε μια εξαίρεση για μας.

Συγχρόνως δημιουργείται ένα αίσθημα αδικίας σε όσους έχουν μάθει, ή προσπαθούν, να σέβονται τους νόμους. Αυτούς δεν τους σέβεται κανένας. Για τους ευσυνείδητους πολίτες μιλάω. Πόσο όμως μπορούν να αντέξουν να είναι τα κορόιδα;

Εκείνοι που έχουν τις πιο αδύναμες αντιστάσεις, την κάνουν σιγά σιγά. Ο πειρασμός είναι μεγάλος και συνεχώς παρών. Κάποια στιγμή θα δώσουν μια και θα περάσουν στην άλλη πλευρά, συντασσόμενοι με το μέγα πλήθος.

Επειδή όμως αυτός είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να πάει μια κοινωνία κατά διαόλου, η πολιτεία θα πρέπει να το ξαναδεί. Πρέπει να βρει τρόπους να ανταμείβει τους συνεπείς και τους υπεύθυνους και να τιμωρεί αυστηρά εκείνους που παρανομούν συνειδητά.

Διότι, το κτίσιμο ενός αυθαίρετου, ας πούμε, δεν είναι… τροχαία παράβαση. Σου ξέφυγε, δεν ήσουν όσο προσεκτικός, έτρεχες και έγινε το ατύχημα. Το κτίσιμο του αυθαίρετου προϋποθέτει και τη… σύμπραξη πολλών «παραγόντων».

Ένας από τους οποίους, ο κυριότερος, είναι και η ίδια η πολιτεία που με τα αρμόδια όργανά της διευκολύνει, αν δεν παρακινεί, τους επίδοξους «οικιστές» να κάνουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους. Και να αφήνουν τους άλλους να αισθάνονται κορόιδα.

Βλέπετε, τα κορόιδα είναι τελικά και πιο λίγα και καθόλου οργανωμένα σε ομάδες συμφερόντων, όπως είναι συχνά οι «έξυπνοι». Γι’ αυτό και οι πολιτικοί (η πιο καλά οργανωμένη ομάδα συμφερόντων) προσέχουν αυτούς τους τελευταίους.

Και πάει λέγοντας…

 «Μου χρωστάς, δεν σου χρωστάω…»