130315 ΑΣΥΝΑΡΤΗΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τείνει στο άπειρο…

Ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς σήμαινε αυτή η έκφραση που χρησιμοποιούσαμε στα μαθηματικά, όταν παιδευόμασταν μ’ αυτά στα σχολικά μας χρόνια. Βλέπετε με τις συναρτήσεις… δεν!

Προσπαθώ να την καταλάβω στην καθημερινή πρακτική. Τείνει στο άπειρο σημαίνει ότι μπορεί να αυξάνεται συνεχώς, χωρίς όριο. Εδώ και το «όριο» χρησιμοποιείται όχι με την μαθηματική του έννοια.

Αν θέλαμε να δώσουμε ένα παράδειγμα από την ζωή πέρα από τα μαθηματικά, νομίζω ότι δεν θα μπορούσαμε να βρούμε καταλληλότερο από τις διεκδικήσεις του συνδικαλιστικού κινήματος.

Αυτές περιλαμβάνουν πράγματι αιτήματα που τείνουν στο άπειρο, δηλαδή που δεν έχουν κανένα όριο. Θα μπορούσαν να αυξάνονται συνεχώς και σε πλήθος, αλλά και σε μέγεθος, μέχρι… το άπειρο.

Θυμάμαι πολύ έντονα την «τοποθέτηση» ενός παλιού συνδικαλιστή, ο οποίος είχε την κακιά συνήθεια να λέει κάποια πράγματα κάπως διαφορετικά από το πλήθος των υπολοίπων, δηλαδή με το όνομά τους:

«Καταλαβαίνω ότι ο ρόλος του συνδικαλιστικού κινήματος είναι να ζητά ολοένα και καλύτερες συνθήκες εργασίας, καθώς και περισσότερες απολαβές για τους εργαζομένους. Αυτό όμως είναι κάτι που δεν έχει όριο;

Δηλαδή, πότε κρίνουμε εμείς ότι (θα) είναι αρκετά τα χρήματα που (θα) παίρνουμε; Δεν μπορούμε να βάλουμε ένα ανώτατο ποσό; Πόσα είναι τα χρόνια που πρέπει να δουλεύουμε πριν βγούμε στη σύνταξη;

Αν μας έλεγαν να αποφασίσουμε εμείς, στα πόσα θα δηλώναμε ικανοποιημένοι; Φτάσαμε να δουλεύουμε δεκαέξι ώρες την εβδομάδα, στις πόσες θα σταματούσαμε να έχουμε το αίτημα της μείωσης του διδακτικού ωραρίου στη λίστα;»

Όπως καταλαβαίνετε, ο παράξενος αυτός συνδικαλιστής ανήκε στον χώρο των εκπαιδευτικών, όμως και σε άλλους εργασιακούς χώρους -μιλάμε κυρίως για το δημόσιο- η λογική ήταν περίπου αυτή που περιέγραψε.

Ζητάμε και διεκδικούμε, χωρίς ποτέ να θέτουμε ένα όριο στα αιτήματά μας. Να πούμε φτάνει ως εδώ, ας σταματήσουμε για ένα διάστημα κι ας εργαστούμε χωρίς κινητοποιήσεις και απεργίες για νέες διεκδικήσεις.

Το άλλο πουλάκι:

Είναι στη φύση του ανθρώπου…

Αυτή είναι η πρώτη απάντηση που σου έρχεται στον νου. Ο άνθρωπος ποτέ δεν εφησυχάζει με αυτά που έχει. Πάντοτε αναζητά κάτι καλύτερο και κάτι περισσότερο και κάπως έτσι έρχεται και η πρόοδος στην ζωή μας.

Εξάλλου, και οι δύο μεγάλες θεωρίες που προσπάθησαν να πείσουν τους «πιστούς» τους ότι τα (πολλά) υλικά αγαθά δεν φέρνουν την ευτυχία, απέτυχαν. Η μία υποστήριξε πως αυτό είναι μια παγίδα του καπιταλισμού.

Πως εκείνος ο τρισκατάρατος είναι που σου δημιουργεί συνεχώς ψεύτικες ανάγκες και σε βάζει στο κυνήγι της ικανοποίησής τους. Ενώ η (κομμουνιστική) ευτυχία βρίσκεται στο να ζεις με τα απαραίτητα.

Η άλλη προσπάθησε, χωρίς επιτυχία, να μας διδάξει ότι πλούσιος είναι «ο εν τα ολίγα αναπαυόμενος». Και πως το κυνήγι του πλούτου είναι κάτι στο οποίο μας οδηγεί ο «πειρασμός», τον οποίο μας καλεί να πολεμήσουμε.

Δυστυχώς, και στις δύο θεωρίες αποδείχτηκε πως οι διδασκαλίες είναι μόνο για τους απλούς πιστούς και όχι για τα… στελέχη, τα οποία δεν έχουν κανέναν πρόβλημα να ενδώσουν στους πειρασμούς και να δοκιμάσουν τα αποκηρυγμένα υλικά αγαθά.

Θα λέγαμε, λοιπόν, ότι είναι στη φύση του ανθρώπου -άνθρωποι είναι ακόμη και εκείνοι που βρίσκονται στα υψηλότερα κλιμάκια της ιεραρχίας- αν δεν ερχόταν μια είδηση να ταράξει αυτή την πεποίθησή μας.

Όχι για τα κλιμάκια, για την ανθρώπινη φύση. Η είδηση έφτασε από τον μακρινό Καναδά και, όπως ήταν φυσικό, πέρασε στα ψιλά. Είμαστε όμως εμείς εδώ για να τη συζητήσουμε μαζί σας:

Κάποιοι γιατροί στο Κεμπέκ, υπογράφουν αίτημα με το οποίο ζητούν να μην τους δοθούν οι αυξήσεις στους μισθούς τους, οι οποίες εγκρίθηκαν πρόσφατα. Παίρνουμε ήδη αρκετά χρήματα, λένε, δεν χρειαζόμαστε περισσότερα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Το πιστεύετε;

Δικαιολογημένα, διότι έρχεται να ανατρέψει όλα όσα συζητήσαμε παραπάνω. Βεβαίως δεν μιλάμε για συνδικαλιστές γιατρούς, αλλά για απλούς εργαζόμενους στο σύστημα υγείας της χώρας τους.

Οι συνδικαλιστές διεκδίκησαν και πέτυχαν τις αυξήσεις, αλλά οι συγκεκριμένοι γιατροί διαφωνούν και λένε «δώστε τα χρήματα εκεί που υπάρχει πραγματική ανάγκη». Καλύτερα όμως να διαβάσουμε το κείμενό τους:

«Εμείς οι γιατροί στο Κεμπέκ που πιστεύουμε σε ένα ισχυρό δημόσιο σύστημα, είμαστε αντίθετοι στις πρόσφατες αυξήσεις μισθών τις οποίες διαπραγματεύτηκαν οι ιατρικές ομοσπονδίες.

Πρόκειται για αυξήσεις που σοκάρουν ακόμη περισσότερο, γιατί οι νοσηλευτές, οι υπάλληλοι και οι άλλοι επαγγελματίες αντιμετωπίζουν πολύ δύσκολες συνθήκες εργασίας, ενώ οι ασθενείς ζουν με ελλείψεις στις απαιτούμενες υπηρεσίες, λόγω των δραστικών περικοπών τα τελευταία χρόνια».

Η επιστολή τους, που έχει συγκεντρώσει πάνω από 700 υπογραφές, κάνει τον γύρο του κόσμου, χωρίς να της δίνεται η δέουσα προσοχή, αν κρίνουμε από την αντιμετώπιση που είχε από τα ελληνικά ΜΜΕ.

Ξέρω τον αντίλογο. Διάβασα ότι οι μέσες ετήσιες ακαθάριστες αποδοχές των γιατρών του Καναδά φτάνουν τις 170.000 ευρώ, ποσό που δεν γνωρίζω να σας πω σε ποια θέση βρίσκεται με βάση τις αμοιβές στη χώρα.

Όμως ακόμη κι έτσι, δεν είναι ένα παράδειγμα που αξίζει να βρει μιμητές; Κάποιοι, κάπου, έβαλαν ένα όριο.

Επιτέλους, τα αιτήματα δεν… τείνουν στο άπειρο!

 Συναρτήσεις και… ασυναρτησίες!